ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γουστάρουμε βίτσια και μαζοχισμόφακ γέα!

Δε δίνω ούτε μισή ευκαιρία παραπάνω, όχι δύο και τρεις. Αν κρίνεις εξ ιδίων, ας πρόσεχες να μην πάθαινες.

Γιατί πιστεύουμε ότι αξίζουμε να μας φέρονται άσχημα Γιατί πιστεύουμε ότι θα αλλάξουν οι άνθρωποι αυτοίΓιατί πολλές φορές προκαλούμε άσχημες συμπεριφορές και δε το παραδεχομαστεΚυρίως η πρώτη εκδοχή κατά τη δική μου ταπεινή αποψη

Γιατί μας αρέσει να μαζοχιζόμαστε και η αγάπη του άλλου είναι πολύ "γλυκανάλατη" και "αδιάφορη" ενώ με την αδιαφορία μπορείς πολυ να ασχοληθείς γιατί ηττήθηκες.

Λοιπόν δεν ξέρω αν έχει πάρει το αυτί σας το εξής πείραμα (παλιά ιστορία) : Κάποτε λοιπόν είχαν κλείσει μερικά ποντικάκια σε ένα κουτί με δυο διαδρόμους. Τα ποντικάκια τους δοκίμασαν και τους δυο. Στον έναν έπρεπε να περάσουν από δυο πορτούλες. Όταν τις περνούσαν στη μια τα χτυπούσε χαμηλό ηλεκτρικό ρεύμα που προκαλούσε ελαφρύ πόνο. Περνώντας από την δεύτερη πορτούλα μπαίνανε σε ένα χώρο με δυσάρεστη για εκείνα θερμοκρασία. Μετά βγαίνανε πάλι στην αφετηρία. Στον δεύτερο διάδρομο δεν συνέβαινε απολύτως τίποτε, περνούσαν και έβγαιναν. Μαντέψτε σε ποιόν διάδρομο επιλέγανε να περάσουν την ώρα τους. Άς μιλήσουμε για ανθρώπους. Όσο δεν μας αρκεί ο εαυτός μας για να περάσουμε καλά, βρισκόμαστε στην ανάγκη να πάρουμε ό,τι βρούμε. Αν πέσουμε σε κάτι "καλό" (με την έννοια του συνηθισμένου, του αδιάφορου) αργά ή γρήγορα θα μας τραβήξει κάτι που θα μας κάνει να νοιώσουμε "ζωντανοί". Αυτό το κάτι αν είναι κακοποιητικό, ωστόσο δεν το επιλέξαμε με αυτό το κριτήριο. Θα μας άρεσε πολύ περισσότερο να έχουμε κάτι καλό στη ζωή μας που όμως να μην είναι μονότονο. Πόσο συχνά όμως συναντούμε έναν τέτοιον άνθρωπο, και θα είμαστε κατάλληλοι ο ένας για τον άλλον; Φτιάξτε την ζωή σας όπως σας αρέσει, δημιουργήστε τις δικές προσωπικές περιπέτειες και δεν θα χρειαστείτε ποτέ ξανά κάποιον για να σας κάνει να νοιώσετε ζωντανοί. Καθώς και δεν θα συμβιβαστείτε με κάποιον/κάποια χωρίς χαρακτήρα που θα σας γεμίσει πλήξη και δυσφορία. Δόξα τω Θεό δεν είμαστε ποντίκια κλεισμένα σε ένα κουτί έχοντας σαν μόνη επιλογή δυο διαδρόμους να περάσουμε.

Σίγουρα συμβαίνει και αυτό που λένε η καραμέλα και η ρομαντική καρδιά. Ωστόσο, πολλές φορές απορρίπτουμε κάποιον που μας έχει στα ωπα ωπα, επειδή το μόνο του θετικό είναι αυτό. Αν ο άλλος δεν είναι καθόλου γοητευτικός και το μόνο του θετικό είναι ότι μας έχει στα ώπα ώπα, δεν δέχεται την απόρριψη επειδή φέρθηκε καλά, αλλά επειδή δεν είναι καθόλου ελκυστικός. Εσφαλμένα αποδίδεται η απόρριψη στη συμπεριφορά του. Για να μην σχολιάσω ότι πολύ συχνά βαφτίζεται καλή συμπεριφορά η δουλοπρεπεια.

Γιατι αυτοι που φερονται ασχημα τσαλαπατανε το εγω μας....την αυτοεκτιμηση μας και την αυτοπεποιθηση...και εμεις θελουμε να τους πεισουμε οτι μας αξιζει η καλυτερη συμπεριφορα και τους δινουμε και αλλες ευκαιριες περιμενοντας ματαια να δικαιωθουμε.. δεν προκειται να συμβει ομως...εκτος αυτου απο τη φυση του ο ανθρωπος ειναι ανικανοποιητος και κατα βαθπς το θελει το φτυσιμο του γιατι οπως λεει και η καραμελ εχει μια γλυκα τελικα

Για σχέσεις μιλάς; Δεν νομίζω να τους κρατάμε όσους μας ταλαιπωρούν. Όπως επίσης δεν αποτελεί μοναδικό κριτήριο να μας έχει κάποιος στα ώπα ώπα. Αυτό το καταφέρνουμε καλύτερα από τον καθένα και μόνοι μας. Και μάλιστα με απόλυτη επιτυχία γιατί γνωρίζουμε τι θέλουμε και μας προσφέρουμε ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε.

Επειδή τραγούδησαν κάτι τύποι "ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο" και το πίστεψαν αυτοί που το ακολουθούν.

Δεν έχει κανένα ενδιαφέρον το ρόδινο. Θέλουμε πόνο για να νιώσουμε.

Ο αδελφός μου κάποτε, μου έδωσε μια συμβουλή: “Δεν κάνουμε ποτέ το ίδιο λάθος…” μου λέει “… Πάνω από 4-5 φορές, γιατί υπάρχει μια γλύκα στην αυτοκαταστροφή.”

εχουμε το σύνδρομο της .................... Στοκχόλμης ............