Προς συνάδελφους αναγνώστες/σχολιαστές: Το πρόβλημα της γράφουσας δεν είναι η πιθανότητα να είναι υιοθετημένη. Είναι το gaslighting που "τρώει", το ότι έχει πολύ έντονα /οφθαλμοφανή στοιχεία προς μια κατεύθυνση και οι γύρω της, τα πιο κοντινά και αγαπημένα της πρόσωπα, κάνουν σαν αυτά να μην υπάρχουν, υποτιμώντας τη νοημοσύνη της, περιφρονώντας τα συναισθήματά της, τις ανησυχίες της και τους φόβους της και παίζοντας με την ανάγκη της να τους έχει εμπιστοσύνη. Και όλο αυτό ΕΧΕΙ σημασία. Προσοχή, δε λέω ότι αυτό γίνεται συνειδητά και σκόπιμα εκ μέρους τους, λέω ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα των χειρισμών τους. Ακόμα και να μην είναι υιοθετημένη και όσα νιώθει να είναι αποτέλεσμα υπερβολικού άγχους με ρίζες σε άλλα θέματα, δεν είναι αυτή η αντιμετώπιση η σωστή - την αφήνει με αμφιβολίες, χωρίς οριστική απάντηση και μπερδεμένη για κάτι πολύ σπουδαίο στη ζωή της. Έπρεπε να την στηρίζουν, όχι να κάνουν σαν το πρόβλημα να μην υπάρχει.Αν, δε, είναι υιοθετημένη, ακόμα χειρότερα, γιατί με το να αρνούνται την αλήθεια, αρνούνται στην κοπέλα τη δική της αλήθεια, τις ρίζες της και την ικανότητα που φαίνεται ότι έχει να αναγνωρίζει την ουσία και να συνεχίσει να δίνει αγάπη στους δικούς της ανεξαρτήτως γενετικού δεσμού. Δηλαδή τι φοβερό θα συμβεί αν αποκαλυφθεί το "μυστικό" σε αυτή την περίπτωση; Και τραγική ιστορία να υπάρχει από πίσω, η υιοθεσία μόνο καλό πράγμα είναι. Και τι στο καλό πάει να πει "τύπωσαν λάθος το προσκλητήριο"; σοβαρά τώρα; Και ούτε μία φωτογραφία της ως μωρού; Είμαι πολύ μεγαλύτερή της και πρόλαβα τις φωτογραφίες, σε περιβάλλοντα με οικονομικές δυσκολίες. Κορίτσι μου γλυκό, θεωρώ ότι έχεις το δικαίωμα να ξεδιαλύνεις τις απορίες μέσα σου. Αν βρίσκεις αντίσταση στην προσπάθειά σου με τον τρόπο που την κάνεις, δώσε ηρεμία και χρόνο στον εαυτό σου, απόφυγε τις κρίσεις για την οικογένειά σου και αναζήτησε εναλλακτικό τρόπο να φτάσεις στη βεβαιότητα που ζητάς. Σου εύχομαι καλή επιτυχία.
18.12.2020 | 17:50
Δεν θέλω να μάθω την αλήθεια
Είμαι 22 χρονών και έφτασα σε αυτή την ηλικία να σκέφτομαι ποιο ώριμα και ξεκάθαρα.μεγαλώνοντας ήθελα να κοιτάζω της οικογένειακες μας φωτογραφίες μόνο που ποτέ και σε κανένα άλμπουμ φωτογραφιών δεν υπήρχα εγώ σαν μωρό ούτε η μητέρα μου με φουσκωμένη την κοιλιά της . Όταν της έλεγα γιατί δεν έβαλε τότε φωτογραφίες να της δώ και εγώ μου είπε πως λόγω οικονομικών δεν είχε φωτογραφική μηχανή έπειτα δεν είχε χρήματα για φωτογραφο και έτσι δεν έχει καμία φωτογραφία με εμένα μωρό η φωτογραφίες μου ξεκινάνε στην ηλικία τον 5 χρονών . Πάντα αναρωτιόμουν γιατί δεν υπήρχε καμία φωτογραφία είμαι Μόναχοπαιδι και επειδή όπως μου είπε προσπάθησε με τον πατέρα μου 5 ολόκληρα χρόνια και δεν τα κατάφερναν έπειτα ήρθα εγώ το κορίτσι τους. Αυτό που με έκανε να τα σκεφτώ όλα αυτά είναι πως η μητέρα μου εδώ και καιρό μου λέει να την συγχωρήσω να μην της κρατήσω κακία και να μην την αφήσω. Έψαξα όλο το σπίτι πουθενά δεν υπάρχει κάποιο έγραφο που να λέει έστω κάτι ούτε ένα ενθύμιο υπήρχε μόνο ένα βιβλιο που όταν γεννήθηκα εγραφε το ύψος μου τα κιλά μου κλπ. Η μητέρα μού είχε κρατήσει από την βαφτίση μου το προσκλητήριο όμως όταν το διάβασα έλεγε άλλη ημερομηνία γέννησης, άλλο μήνα, και άλλο έτος όταν την ρώτησα μου είπε πως κάποιο λάθος έγινε τότε το τύπωσαν λάθος. Όλα αυτά είναι τόσο περίεργα που νιώθω ότι είμαι υιοθετημένη νιώθω ότι μου κρύβει κάτι απλά ότι και να είναι δεν θα ήθελα να το μάθω δεν θέλω να αλλάξει όλο αυτό που νιώθω δεν θέλω να ψάξω για την αλήθεια αλλά μου μπήκε η ιδέα και σκέφτηκα άραγε κάποια στιγμή θα μου το πει? Και αν μάθω κάτι που θα με πονέσει πολύ τότε τι θα γίνει? Αγαπώ πολυ τους γονείς μου και το μόνο που θέλω είναι να μην αλλάξει όλο αυτό.
4
