Θες να στείλεις το απεγνωσμένο μήνυμα. Πάλι το καταπίνεις, πάλι πίνεις, τσιγάρα, κέρασμα σφηνάκια. Περνάς καλά? Άλλη μια νύχτα μόνη μέσα σ'όλους. Σε κέρδισε ο εγωισμός και σ'έφτυσε ο πόθος. Τον πέρασες για καψούρα φθηνή και δεν ενέδωσες, μη τυχόν και σε περάσουν για αδύναμη.
Είσαι το κορίτσι εκείνο που δεν έχει πλέον δισταγμούς να ζητήσει από τον καθένα να σβήσει τη κάβλα του μα λιώνεις από ντροπή σκεπτόμενη τον εαυτό σου να ζητά έναν άνθρωπο να μείνει κοντά σου για λίγο και να σου πει πως σ'αγαπά έστω για μια νύχτα. Το βρίσκεις ακατόρθωτο. Υποτιμάς τον ίδιο σου τον εαυτό και τον αναλώνεις σε ανούσιες επαφές ξανά και ξανά και ξανά. Μάθαμε να μη ντρεπόμαστε, να πηδιόμαστε και να χώνουμε βρώμικα δάχτυλα σε σκοτεινές τρύπες, να μην έχουμε γνωρίσει ποτέ στη ζωή μας τον αληθινό και αμοιβαίο έρωτα ψυχικά και σωματικά, χάσαμε την αθωότητα και τη παιδικότητα μας, νιώθουμε την ελευθεριότητα του sex χωρίς όμως την "αποποινικοποίηση" του, μα ντραπήκαμε να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Πόσο δύσκολη κατάντησε η έκφραση των συναισθημάτων μας και πόσο αμφίβολο το να βρουν αντίκρισμα σε κάποιον. Κανείς δεν είναι άξιος, κανείς δε θα μας νιώσει. Γι'αυτό εσύ κορίτσι σαν από αντίδραση, αυξάνεις κάθε βράδυ τον αριθμό στη προσωπική λίστα της σεξουαλικής σου λύσσας, όχι επειδή το θες αλλά επειδή πιστεύεις πως δεν είσαι άξια για κάτι άλλο. Και τι είναι αυτό που σε οδηγεί εκεί? Σε ποιόν αντιδράς? Ποιόν πονάς έτσι?
Τα αρσενικά εκείνα που δεν μυρίστηκαν την θολή αξία και το πόνο που καταπνίγεις ή μήπως τον ίδιο σου τoν εαυτό? Ταϊζεις την ανασφάλειά σου πρόχειρη και γρήγορη τροφή αντί να την αφήσεις πεινασμένη μέχρι να χαθεί μια για πάντα. Χάνεσαι τώρα ξανά μες τη φούσκα σου, μόνο που αυτή η φούσκα δεν είναι ροζ. Είναι σκοτεινή, μπλε, μαύρη, γκρι και ξεπλυμένη γαλάζια. Σε στεναχωρεί και σε ρίχνει. Δεν είναι όλοι γύρω σου φθηνοί γι'αυτό πάψε να προσπαθείς να τους προκαλέσεις να σου φερθούν κατά τέτοιο τρόπο. Σπάσε αυτή τη μελαγχολική φούσκα σου γιατί άρχισε να πλημμυρίζει από ανασφάλεια και σε λίγο θα σε πνίξει.
σχόλια