ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 27, δουλεύω στο αντικείμενο μου και μένω μόνη μου σε ένα σπιτάκι πανέμορφο κοντά στην Ακρόπολη όπως πάντα ήθελα. Το Νοίκιασα πέρυσι και με.το που το είδα είπα δεν φεύγω από εδώ ΠΟΤΕ. Λίγους μήνες μετά βέβαια στις καλοκαιρινές διακοπές μου σε ένα μεγάλο νησί γνώρισα ενα αγόρι πρώην συμφοιτητή της κολλητής μου, που είμαστε έκτοτε μαζί και πολύ αγαπημένοι. Καθώς λόγω καραντίνας δεν δούλευε περάσαμε όλη την περίοδο του χειμώνα μαζί Αθήνα και ήταν τέλεια. Τώρα πήγα εγώ για ένα μήνα που πήρα μια μεγάλη άδεια και μου άρεσε τόσο πολύ το ενδεχόμενο ζωής εκεί. Το νησί είναι από τα μεγαλύτερα της Ελλάδας με πολλές επιλογές. Ο φίλος μου μου πρότεινε πιο επίσημα να πάω να μείνουμε μαζί . Αυτος θα ήταν δυστυχισμένος στην Αθήνα. Και έτσι διερευνητικα άρχισα να κοιτάω τι Παίζει από δουλειά στο αντικείμενο μου(Ανθρωπιστικού χαρακτηρα). Με το που επέστρεψα πίσω Αθήνα έσκασε τηλέφωνο για συνέντευξη. Και σε λίγες μέρες θα πάω από κοντά μα την κάνω. Θέλω πάρα πολύ Αλλά φοβάμαι. Εκεί δεν έχω φίλους πέρα από το αγόρι μου. Είναι μεγάλο βήμα και λυπάμαι που θα χάσω τα θεατρα και τις συναυλίες, τα ουζάκια στο Κουκάκι και τα Πετράλωνα ,τις βόλτες στου Φιλοπάππου,τα ξενύχτια στο Μεταξουργείο, στο σπιτάκι μου τις φίλες μου. Απο την άλλη δεν μπορώ να με φανταστώ μια ζωή να παίρνω 59 φορές τη μέρα το μετρό και να είμαι ολη μέρα στην κίνηση και την ταλαιπωρία. Πιστεύω ότι θα μου αρέσει η πιο χαλαρή ζωή Αλλά φοβάμαι αν θα τα καταφέρω. Επισης βλέπω ότι ο καθένας σε αυτή την ηλικία πια προχωράει τη ζωή του και εξελίσσεται πια και ακολουθεί τον δρόμο του όπως θέλει αυτός. Εγώ νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ τη ζωή και τη καθημερινότητα με έναν άνθρωπο. Δεν μιλάω για παιδιά ακόμα σε καμία περίπτωση. Εξάλλου τόσα χρόνια έκανα και την έξαλλη ζωή και τα ταξίδια και σπουδές έξω και πολλά. Και νιώθω οτι χρειάζομαι πια κάτι πιο ήρεμο.... Φοβάμαι μην δεν πάει καλά Αλλά μέσα μου κάτι μου λέει πως γι θες πολύ.