ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Aυτη η εξομολογηση που θα κανω (θα ειναι λιγακι μεγαλουτσικη και οσοι το διαβασουν ολο θα ειναι ηρωες) δεν ξερω αν θα βοηθησει καποιες γυναικες που μπορει να ειχαν βρεθει στη θεση μου, δεν ξερω αν θα ταυτιστουν μαζι μου ή θα με νιωσουν αλλα φανταζομαι οτι ολες μας γενικα εχουμε περασει κατι αναλογο. Τον λογο θα τον γραψω παρακατω. Ομως πρωτα θελω να σας πω οτι προκειται σχετικα με τα οσα βιωσα πριν απο 9 χρονια και πως εφτασα μεχρι εδω με τις προσπαθειες που εκανα. Ημουν τοτε 19 χρονων, και σε λιγους μηνες κλεινω τα 28 μου. Επισης να σημειωσω οτι εχω ξανα γραψει κατι αναλογο εδω στη Lifo, μονο που αυτη τη φορα θα τα γραψω αναλυτικα, οχι ομως αρκετα αναλυτικα ωστε να μην καταληξει κουραστικο. Λοιπον, πριν απο 9 χρονια, μετα απο μια σχεση 8 μηνων, χωρισαμε. Για ενα μεγαλο διαστημα η ψυχολογια μου βρισκοταν στη κατηφορα. Ναι, σκεφτειτε ημουν μονο 19 χρονων και δεν ημασταν ουτε 1 χρονο μαζι, κι ομως ενιωθα σαν να περνουσα σε φαση πενθους. Ημουν ενα ρακος. Τα κομματια του εαυτου μου ηταν διασκορπισμενα. Δεν ημουν πλεον αυτη που ημουν. Η δυναμικη, τσαχπινιαρα, παιχνιδιαρα που παντοτε ακολουθουσε τη λογικη της. Εκανε παντοτε αυτο που θεωρουσε η ιδια σωστο, αν και ακουγε που και που τις συμβουλες που της εδιναν. Ηταν σκληρη με τον εαυτο της, τον μαλωνε, εβαζε πανω απο ολα τον εαυτο της, την υγεια της και μετα ολα τα υπολοιπα. Ομως εκεινο το κοριτσι που εκλαιγε εχοντας αγκαλια το μαξιλαρι της, δεν θυμιζε σε τιποτα εκεινο το δυναμικο κοριτσι. Της ελειπε τρομερα αυτος ο ανθρωπος που αποτελουσε κομματι της ζωης της. Αρνιοταν πεισματικα να βγει απο το σπιτι, ειχε να βγει 2 μηνες (;) απο το σπιτι για να παρει λιγο αερα. Αυτη η φαση πενθους που περνουσα δεν ηταν κατι αστειο. Πενθος δεν περνας μονο οταν πεθαινει καποιο αγαπημενο σου προσωπο. Εχει διαφορες μορφες. Οταν χανεις εναν φιλο, εναν συναδελφο, ενα κατοικιδιο, και βιωνεις αυτον τον πονο, λεγεται απωλεια. Περασα και τα 4 σταδια του πενθους: αρνηση, θυμος, διαπραγματευση με τον εαυτο μου, θλιψη και αποδοχη. Και αυτο βιωνα. Αυτο γιατι ο χωρισμος δεν ηρθε με δικη μου αποφαση, ηταν δικη του αποφαση και αυτο μου ηρθε κατακουτελα. Σαν μαχαιρια στη καρδια. Δεν μπορω να το εξηγησω αλλιως. Με τον καιρο λοιπον αυτο το κοριτσι αποφασισε να λαβει δραση. Ξεκινησε σιγα σιγα να ασχολειται με τα πραγματα στο σπιτι, με τη σχολη της, με καποιες εξωτερικες δραστηριοτητες, και κυριως με τον εαυτο της. Μεσα απο τις παρεες, τις δραστηριοτητες, το πανεπιστημιο, ειχε γνωρισει καινουργια ατομα. Αρχισε να αισθανεται καπως καλυτερα αλλα της ελειπε παρολα αυτα ο παλιος της εαυτος. Εκεινο το κοριτσι ειχε χαθει. Ενιωθε ενα τεραστιο βαρος να βαραινει στη καρδια της. Αυτο που ηταν καποτε, ηταν η σωτηρια της. Στη ζωη οταν ποναμε απο κατι και ειναι οδυνηρο, καποια κομματια του εαυτου μας ή επιστρεφουν ή δεν επιστρεφουν ποτε. Για να επιστρεψουν, πρεπει να εχεις ισχυρη θεληση, αν δεν επιστρεψουν, τοτε δεν το θες πραγματικα. Ομως, μεσα απο διαφορες καταστασεις που περασα, σταδιακα ειχαν εμφανιστει καποια καινουργια κομματια του εαυτου μου που δεν γνωριζα οτι υπηρχαν, τα οποια καταφεραν με καποιο τροπο να διωξουν σιγα σιγα τον θυμο και την επιθετικοτητα μου. Ηταν τεραστια εκπληξη για μενα, σαν να εβλεπα ενα αλλο ατομο στο καθρεφτη. Δηλαδη, ειχα μαλακωσει, σταδιακα. Αρχικα δεν μπορουσα να αποδεχτω αυτη τη νεα κατασταση, μου πηρε καιρο για να αποδεχτω οτι απο κει και περα αυτος θα ηταν ο νεος μου εαυτος. Γιατι τα λεω αυτα; Πριν τον γνωρισω, παρολο που ημουν αρκετα δυνατη, ειχα πολλες φοβιες.. ημουν προσκολλημενη στο παρελθον (μου ειχαν συμβει πολλα τα οποια τσακισαν τη ψυχη μου) και φοβομουν καθημερινα για πραγματα, τα οποια δεν επρεπε καν να φοβαμαι.Με οσα ειχα περασει, ειχα χτισει εναν τεραστιο τοιχο γυρω απο μενα, ημουν υπερμετρα επιφυλακτικη και καχυποπτη. Ημουν τοσο δυνατη, αλλα οχι αρκετα δυνατη ωστε να αντιμετωπισω τις φοβιες μου. Ολα αυτα τα καλυπτα με το να δειχνω οτι ειμαι ατομο που δεν φοβαται τιποτα. Ελα ομως που ολο αυτο βγηκε στην επιφανεια οταν με εκεινον γιναμε ζευγαρι, Ηταν κι εκεινος 19 χρονων. Κοιμομουν παρεα με τον φοβο, Φοβομουν οτι μπορει ξαφνικα να τον εχανα. Απογοητευαμε ο ενας τον αλλον, τον απογοητευα ακριβως επειδη δεν ηξερα τον τροπο για να τον κανω χαρουμενο και να ειμαστε καλα μαζι, τη στιγμη που το μυαλο μου ηταν φουσκωμενο απο τα τοσα προβληματα που ηταν μαζεμενα σαν κουβαρι στο κεφαλι μου. Ημουν πολλα πραγματα, αλλα οχι κακος ανθρωπος. Αυτα τα τοσα προβληματα που ηταν μαζεμενα στο κεφαλι μου, με εμποδιζαν απο το να ειμαι χαρουμενη και να ζω τη καθε στιγμη. Ηξερα οτι δεν ημουν δυστυχισμενη, ηξερα οτι κατι αλλο συνεβαινε με μενα και ημουν ετσι,μα δεν εβρισκα τι ηταν αυτο. Οταν χωρισαμε, μετα απο καποιο καιρο ειχα αποφασισει να αναλογιστω καποια πραγματα, να τα βαλω σε μια ταξη. Καταφερα με το περασμα του χρονου να ηρεμησω, να σκεφτω τοσα πολλα πραγματα για μενα και τη ζωη μου. Μαλιστα, ειχα αρχισει σιγα σιγα να βρισκω τον εαυτο μου. Ειχα ανακαλυψει καποιες πτυχες του εαυτου μου που δεν γνωριζα οτι υπηρχαν. Π.χ πριν 3 χρονια ανακαλυψα οτι ειμαι κυκλοθυμικη. Διαβαζα ενα ευκολο μαθημα που θα εδινα την επομενη μερα στη σχολη, και αρχισα ξαφνικα να κλαιω με λυγμους και το μυαλο μου ως συνηθως να παιζει το δικο της επικινδυνο παιχνιδι: οι αρνητικες σκεψεις να γινονται και παλι το επικεντρο της προσοχης. Αποφασισα να κοιμηθω για μιση ωρα. Οταν ξυπνησα, ολη αυτη η θλιψη, το κλαμα, οι αρνητικες σκεψεις ειχαν εξαφανιστει. Και ολο αυτο εγινε χωρις λογο! Τοτε ηταν που αποφασισα να το ψαξω, μιλησα με ψυχολογο, με φιλους για να βγαλω καποιο συμπερασμα. Ολη αυτη η συμπεριφορα μου πηγαζε απο το οικογενειακο μου περιβαλλον, καθως απο πολυ μικρη εβλεπα τους δικους μου να τσακωνονται πολυ ασχημα και απο το σχολικο περιβαλλον (τα παιδια με κοροιδευαν, μου ασκησαν ψυχολογικη βια τυπου bullying και αλλα ασχημα πραγματα) και αυτο ειχε ως αποτελεσμα κατα τη διαρκεια των εφηβικων μου χρονων να δημιουργηθει σιγα σιγα εν αγνοια μου, μεσα απο αρκετες και τρελες καταστασεις που βιωσα. Με λιγα λογια, ολα αυτα που βιωσα συσσωρευτηκαν μεσα μου, και ημουν σαν ωρολογιακη βομβα, ετοιμη να εκραγω. Οι διαθεσεις μου αλλαζουν με τοση ταχυτητα, οσο ο διακοπτης. Οταν ειμαι τωρα χαρουμενη, στο επομενο λεπτο βυθιζομαι στη θλιψη και μαζευονται στο κεφαλι μου ολες οι αρνητικες σκεψεις ,και ολο αυτο εχει ως αποτελεσμα να σπανε τα νευρα μου ή να κλαιω με αναφιλητα. Εκεινη τη περιοδο που ανακαλυψα τι εχω και τους λογους που ημουν ετσι, αρχισα να συνειδητοποιω πολλα πραγματα, τα οποια ειχαν συμβει κατα τη διαρκεια της σχεσης μου με εκεινον. Οτι αυτο μου συνεβη ολο αυτον τον καιρο που ημουν μαζι του. Π.χ. τσακωνομασταν συχνα για τα ιδια θεματα και καποια στιγμη του ειχα ζητησει να μη μιλησουμε για λιγες μερες μιας και τα πραγματα μεταξυ μας ηταν τεταμενα και τα νευρα μας τεντωμενα και ηθελα λιγο χωρο για μενα, για να ηρεμησω, και να ηρεμησει κι εκεινος και ΔΕΝ σεβαστηκε την επιλογη μου, μου ελεγε οτι ελεγα χαζομαρες. Ηταν ατομο που ηθελε παση θυσια να λυθουν εκεινη τη στιγμη τα θεματα, μα δεν καταλαβαινε οτι ο καθενας το διαχειριζεται διαφορετικα. Εγω ηθελα λιγο χωρο για μενα, ηθελα να ηρεμησω ωστε οταν θα ημουν καλυτερα, θα μπορουσα να το συζητουσα μαζι του με ηρεμια. Το γεγονος οτι δεν σεβαστηκε αυτο που ζητησα, με εριξε ψυχολογικα. Θεωρουσα, και ακομη θεωρω οτι το σημαντικο σε ενα ζευγαρι ειναι να αφιερωνει ο καθενας λιγο χρονο στον εαυτο του. Επισης, με πιεζε να ξανα γινω εκεινο το ατομο που ηξερε οταν γνωρισε στην αρχη, μα μου ηταν αρκετα δυσκολο καθως ειχαμε καποια προβληματα μεταξυ μας και δεν ημουν και πολυ καλα ψυχολογικα. Ενω περιμενα κατανοηση απο τον ιδιο, επεμενε να αλλαξω, δεν μπορουσε να καταλαβει οτι ο ανθρωπος δεν αλλαζει αυτοματα απο τη μια μερα στην αλλη, αυτο χρειαζοταν χρονο, υπομονη και να με στηριζε. Σκεφτειτε οτι εγω τοτε που ημασταν μαζι, δεν ειχα ιδεα οτι ειχε να κανει με τη κυκλοθυμια μου, το ανακαλυψα 3 χρονια πριν. Επισης, στα δικα μου προβληματα παντα ελεγε οτι μπορουσε να μου τα λυσει και οτι εγω δεν μπορουσα να λυσω τα δικα του προβληματα. Αυτος ηταν ενας αλλος λογος που με εριξε ψυχολογικα. Νομιζω εριξε και την αυτοεκτιμηση μου. Δεν με αφηνε να ειμαι διπλα του οταν ειχε ενα καρο προβληματα, με ειχε στην απ'εξω. Ομως ξερετε κατι; Ετσι οπως ειχαν ερθει τα πραγματα, το μονο που με ενδιαφερε ηταν να βρω τροπο να τα βρω με τον εαυτο μου, δεν ημουν πλεον σε θεση να του λυσω οποιαδηποτε προβλημα ειχε ο ιδιος. Μπορει να προσπαθουσε να με βοηθησει σε καποια πραγματα, και μπορει οντως να βοηθησαν, αλλα στο μοναδικο πραγμα που ΔΕΝ μπορουσε να βοηθησει ηταν να τα βρω με τον εαυτο μου. Αυτο γιατι ηταν κατι που επρεπε να το κανω μονη μου, χωρις τη βοηθεια του. Εγω το μονο που ηθελα ηταν να το δουλεψω μονη κι εκεινος να ηταν απλως διπλα μου και να με στηριζε, Δεν ζητησα τιποτα παραπανω και τιποτα λιγοτερο. Κανενας δεν μπορει να λυσει τα θεματα που εχουμε με τον εαυτο μας, μονο ΕΜΕΙΣ μπορουμε. Επισης δεν ειναι δουλεια κανενος να ηρεμει τις ανασφαλειες του αλλου και ο,τι θεματα εχει με τον εαυτο του. Ομως δουλεια του ειναι να ΜΗ ΜΕΓΕΘΥΝΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΕΣ. Τις ανασφαλειες μου δυστυχως μου τις ειχε μεγεθυνει, τη στιγμη που εγω προσπαθουσα να μη τις μεγεθυνω. Με στεναχωρουσε που δεν ηταν διπλα μου, μονο με εκρινε, εκανε αυτο που θεωρουσε ο ιδιος σωστο. Ο,τι κι αν επελεγα εγω, το θεωρουσε χαζομαρα, ανωριμο και λαθος εκ μερους μου. Σκεφτειτε επισης οτι δυσκολευομουν να βρω τα σωστα λογια για να του πω οσα με ενοχλουσαν, διοτι δεν ημουν καθολου καλη στο να χρησιμοποιω σωστα επιχειρηματα. Ναι εγω, εγω που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ ημουν δυναμικο κοριτσι. Οσο κι αν προσπαθουσα να μπορω να του εχω εμπιστοσυνη, να τον στηριζω, να κανω υποχωρησεις, τα εκανε χειροτερα.. Εριχνε παντα την ευθυνη σε εμενα, δεν ειχε αναλαβει καμια ευθυνη στους ωμους του. Το αλλο που με ειχε προβληματισει ηταν οτι καποια στιγμη με μια φιλη του ειχαν τσακωθει ασχημα για μενα, αυτη η "φιλη " του, του ελεγε τα χειροτερα για μενα, οτι δεν του αξιζα, οτι δεν επρεπε να ειναι μαζι μου, ΕΜΕΝΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΗΞΕΡΕ ΚΑΝ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΑΝΤΑΛΛΑΞΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΓΕΙΑ. Και του ειχα πει να της στειλω μηνυμα για να καταλαβω τι ετρεχε με αυτην και μιλουσε τοσο χυδαια για μενα, μου ειπε οτι αν της εστελνα μηνυμα θα τσακωνομασταν. Μου ελεγε οτι επρεπε να του εχω εμπιστοσυνη, αλλα πως να του ειχα τη στιγμη που εκεινος δεν ειχε εμπιστοσυνη σε μενα; Υπηρχε και η ζηλια απο τη μερια μου διοτι εβλεπα οτι φλερταρε καποιες κοπελες και με ελεγε ζηλιαρα. Ο,τι λαθος κι αν εκανα, με συγκρινε με τις πρωην του, ο,τι λαθος ειχα κανει ελεγε οτι τα ιδια εκαναν και οι πρωην του. Εμενα προσωπικα ποτε δεν με ενδιαφερε τι εκαναν οι πρωην του. Με ενδιαφερε περισσοτερο το ΓΙΑΤΙ μου δημιουργουσε τυψεις και οι φοβοι/ανασφαλειες μου ειχαν μεγεθυνει αντι να μειωθουν. Ειναι απαγορευτικο ενας αντρας να κανει μια γυναικα να νιωθει μειωμενη και να χανει την αυτοεκτιμηση της. Βεβαια δεν ειναι ολες οι σχεσεις, το ιδιο, δηλαδη δεν εχουν ολοι τεραστια αποθεματα υπομονης, κατανοησης κτλ αλλα προς θεου οχι κι ετσι. Ναι μπορει να υπαρχουν διαφωνιες , ολα τα ζευγαρια εχουν αλλα οχι κι ετσι ομως. Ομως παιδια, τη στιγμη που ανακαλυψα οτι ειχε να κανει με τη κυκλοθυμια μου κτλ (3 χρονια πριν δηλαδη) κατι περιεργο εγινε. Με τον καιρο ημουν περισσοτερο ηρεμη. Μου πηρε μερικα χρονια να βρω τι ειχα. Ξεκινησα λοιπον να δουλευω με τον εαυτο μου. Τον φροντιζω οσο καλυτερα μπορω, τον ταιζω, ειμαι διπλα του και στα καλα και στα ασχημα. Γιατι αν δεν το κανω εγω, κανεις δεν θα το κανει. Ο μονος τροπος να δαμασεις τους "δαιμονες' σου ειναι να τους γνωρισεις. Δεν ηταν καθολου ευκολο στην αρχη να βρω τροπους που να οδηγουν στην ηρεμια του μυαλου και τη χαρα. Ηταν δυσκολο να ξεφυγω απο τους φοβους μου, τις ανασφαλειες μου. Αυτους τους "δαιμονες" μεσα μου προσπαθουσα να τους αποφυγω, να μη τους σκεφτομαι, να μη τους φερνω συνειδητα στην επιφανεια. Να μη μιλαω για αυτους. Εκλεινα τα ματια και ηθελα να πιστευω πως δεν υπαρχουν. Ηταν ομως εκει. Ζουσαν μεσα στο υποσυνειδητο μου αχαλινωτοι, και οσο προσπαθουσα να τους αγνοω τοσο περισσοτερη δυναμη αποκτουσαν στο ψυχισμο μου και επηρεαζαν τα συναισθηματα μου. Οσο λιγοτερη επαφη και γνωση εχει ο ανθρωπος με το υποσυνειδητο του , τοσο πιο απροβλεπτος γινεται. Και για τον εαυτο του και για τους αλλους. Δεν ξερει ποτε θα θυμωσει, θα χαλαστει, ποτε θα νιωθει χαλια, ποτε θα ξεσπασει , ποτε θα κλαψει. Εγω λοιπον κατα καποιο τροπο τους αφηνα τους "δαιμονες" να κανουν κουμαντο. Επειδη φοβομουν να τους δαμασω, να τους αντιμετωπισω. Οταν τελικα αποφασισα να το παλεψω, το εκανα. Πολεμησα αμετρητες φορες μαζι τους, αρχισα να τους αναγνωριζω. Τους αγκαλιασα. Κοιταξα καταματα τον ιδιο το φοβο και τοτε φοβηθηκε και εφυγε , κι εγω εκανα το πρωτο βημα προς την νικη. Δαμασα αυτα τα θηρια. Τωρα χαμογελαω, γελαω και παλι. H διαδικασια ηταν ομως δυσκολη. Αρκει να βρεις αυτο το "κατι" που θα σε βοηθησει και θα σε κανει δυνατοτερο, και τους λογους που εισαι ετσι. Χρειαζεται απλα να κανεις μια ανασκοπηση του εαυτου σου, να κοιτας εκει οπου δεν εισαι ο εαυτος σου. Καποτε, οταν κατι με βασανιζε, οταν προεκυπτε ενα προβλημα, απλα το εδιωχνα, γιατι πιστευα οτι αυτο βοηθουσε, αλλα προφανως εκανα λαθος. Τωρα πλεον δεν το διωχνω, το αγκαλιαζω και βρισκω λυση στο προβλημα. Μιλαω φυσικα για τα προβληματα που ειχα με τον εαυτο μου. Μονο ετσι φευγουν ολα οσα σε βασανιζουν. Φυσικα δεν ειμαι η ιδια, ομως με ολα οσα καταφερα νιωθω διαφορετικη απο αυτη που ημουν καποτε. Δεν λεω οτι αλλαξα, γιατι καλως ή κακως ο ανθρωπος δεν αλλαζει, λεω πως απλα θυμηθηκα ποια ειμαι, ανακαλυψα τις κρυμμενες πτυχες του εαυτου μου, εμφανιστηκαν καποια καινουργια κομματια του εαυτου μου που δεν υπηρχαν τοτε, ξεπερασα πολλα πραγματα,εμαθα να ελεγχω τα συναισθηματα μου, ειδα τι πραγματικα μου αξιζει και πηρα την αποφαση να το διεκδικησω κιολας. Οι αρνητικες σκεψεις μου εχουν μειωθει κατα πολυ, ειμαι περισσοτερο διαλλακτικη, συζηταω αντι να τσακωνομαι. Πλεον δεν φοβαμαι, νιωθω ασφαλεια, αγαπω τον εαυτο μου. Γιατι ο χειροτερος μας εχθρος ειναι ο ιδιος ο εαυτος μας. Ειναι ομως ταυτοχρονα ο καλυτερος μας συμμαχος. Το να παραδεχτω τι πραγματικα ημουν ηταν απο τις πιο μεγαλες δυσκολιες που περασα στη ζωη μου. Οταν ομως το εκανα, ολα ξεκαθαρισαν. Ηρεμια, γαληνη, αποδοχη. Καμια αλλαγη προς το καλυτερο δεν ειναι ευκολη. Γενικα εμεις οι ανθρωποι ειμαστε διαρκως σε δοκιμασια με τον εαυτο μας και συγχρονως ειναι αυτο που μας παει μπροστα. Ο εαυτος μας ειναι το οργανο μας. Πρεπει να το κουρδιζεις για να μπορεις να παιξεις. Η θλιψη που περνουσα, ηταν η δυναμη που με βοηθησε να αντιμετωπισω το αυριο. Δεν φοβομαι τα σημαδια απο τις πληγες διοτι ειναι παρασημα για να θυμαμαι οτι καποτε τα εβαλε μαζι μου η ζωη κι εγω τη νικησα. Γιατι η μονη μαχη που εδινα εκεινα τα χρονια, ηταν η μαχη με τον εαυτο μου. Τον εχασα και τον ξανα βρηκα. Mονο αν χασεις τα κομματια του εαυτου σου, θα μπορεσεις να τα βρεις. Να τα δημιουργησεις απο την αρχη, να μηδενισεις για να αρχισεις να μετρας παλι,ανθρωπους,στιγμες και εμπειριες. Επεσα, απομακρυνθηκα για λιγο απ'ολους και απ'ολα. Μαζεψα τις δυναμεις μου και επεστρεψα δριμυτερη. Γιατι οι ανθρωποι που εχασαν την ψυχη τους δεν εχουν τιποτα να φοβουνται πια. Το να χασω εκεινα τα πολυτιμα κομματια ηταν το πιο σκοτεινο σημειο της ζωης μου και ηταν ταυτοχρονα η πιο σωστη περιοδος να ξεκινησω απο την αρχη. Αγαπω πλεον και αποδεχομαι τα καινουργια κομματια που εμφανιστηκαν, αλλα και τα παλια που επεστρεψαν. Η κυκλοθυμια μου υπαρχει ακομη βεβαια, αλλα πλεον ελεγχεται, ελεγχω τα συναισθηματα μου, δεν ειναι καθολου ευκολο. Ουτε φευγει, ουτε αποφευγεται. Θελει δουλεια, και το δουλευω ακομη. Παντως...χαιρομαι ακλονητα που ζω πλεον οσο καλυτερα γινεται τη ζωη μου με το να ειμαι και παλι ο εαυτος μου! Πραγματικα, οταν ανακαλυψα τι εχω και καταφερα να ελεγξω τα συναισθηματα μου, ενιωσα πιο δυνατη απο ποτε, η δυναμη μου ειναι πελωρια! Εδω μεσα, θελω να ευχαριστησω μια γυναικα, η οποια οταν ειχα κανει πριν απο ενα χρονο μια τετοια περιπου εξομολογηση, με ειχε βοηθησει αρκετα, καταφερε με καποιο τροπο να μου ανοιξει τα ματια, να με κανει να καταλαβω το ΓΙΑΤΙ ηταν τοσο δυσκολο να ξεπερασω αυτον τον χωρισμο. Ειχαμε ανταλλαξει πολλες κουβεντες, οι οποιες περιειχαν μεγαλα κειμενα. Την κουρασα το ξερω αλλα πιστευω αξιζε γιατι μεσα απο τις κουβεντες μας, ενιωσα την καρδια μου ακομη πιο ΕΛΑΦΡΙΑ. Ξερετε γιατι; Γιατι για πολυ καιρο ημουν μονη, αν και ειχα προχωρησει με τη ζωη μου, αν και ειχα κανει καποιες σχεσεις, ειχε τυχει καποια στιγμη να ειμαι μονη για πανω απο 4 χρονια και παρολο που ειχα βρει τον εαυτο μου, ειχα αρχισει να πιστευω οτι ισως κατι να εφταιγε που ημουν μονη. Ενιωθα οτι κατα καποιο τροπο τιμωρουσα τον εαυτο μου. Η ιδια με διαβεβαιωσε οτι ειναι ολα στο μυαλο μου και οτι μολις το ξεπερασω ΚΑΙ ΑΥΤΟ το κομματι με τη τιμωρια, τοτε θα ερθουν ολα οσα θελω, εκει που δεν θα το περιμενω. Και πραγματι λιγους μηνες αργοτερα μου συνεβησαν 4 εκπληκτικα πραγματα: τελειωσα με τη σχολη, γνωρισα κατι αξιολογα παιδια που κανουμε μεχρι τωρα παρεα, γνωρισα καποιον και επιασα δουλεια. Της χρωσταω πολλα ευχαριστω. Υ.γ. ζητω προκαταβολικα εαν σας κουρασε το μεγαλο κειμενο! Καλο απογευμα να εχετε και καλο υπολοιπο ημερας!