ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κοντεύω με το καλό τα 23 τον Νοέμβριο και είμαι μοναχοπαίδι. Ειχα πολύ καλά παιδικά χρόνια, με εννοείται τις δυσκολίες τους, τίποτα δεν είναι ουτοπικό, αλλά είχα μια ποιοτική ζωή και μέχρι τώρα μπορώ να πω ότι έχω, με τις δυσκολίες της, αλλά πρέπει να καταθέσω αυτό που νιώθω. Οι γονείς μου μέχρι τώρα και ειδικά η γυναίκα που με γέννησε που ήθελε τόσο πολύ ένα παιδί μου έχουν κάνει το μεγαλύτερο κακό μέχρι τώρα και είμαι απογοητευμένη από τον ίδιο μου τον εαυτό που τους έδειξα εμπιστοσύνη δύο φορές κιόλας. Από παιδί κάτι παράξενο υπήρχε στο σπίτι μου, είχα ένα προαίσθημα ότι όταν θα μαγαλωνα θα τους έχανα αυτούς τους ανθρώπους. Ας πούμε πως όταν δεν πέρασα πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο στην τρίτη λυκείου, τους βγήκε πολύς εγωισμός απέναντι μου, εγώ ένιωθα ότι πρέπει να τους ξεπληρώσω, πήγα σε μια σχολή που είχε παράλληλη μισθωτή πρακτική και στην σχολή γνώρισα κάποια άτομα που διατηρήσαμε επικοινωνία και αφότου την τελείωσα, αλλά γενικά περνούσα δύσκολα πολύ. Λίγο πριν το Πάσχα της πρώτης χρονιάς της σχολής ήθελα να την σταματήσω και να δώσω τον επόμενο χρόνο, αλλά ναι εκείνη έκλαιγε ότι γιατί, αφού έχω λίγο χρόνο να την τελειώσω ακόμη και εν τέλει και λάθος μου ίσως, γιατί κατάλαβαινω ότι με χειρίστηκε της έκανα το χατίρι και παρέμεινα και γενικώς κατέληξα και από όλη αυτή την πίεση (σπίτι, πρακτική, σχολή) να κατάρρευσω ψυχολογικά, πήρα φαρμακευτική αγωγή για κατάθλιψη και τα πράγματα βελτιώθηκαν στο σπίτι αρκετά... για δύο χρόνια περίπου ήμασταν καλά, αν και εγώ έπαιρνα αγωγή για πάνω από χρόνο. Αλλά πίστευα πως αυτή η κρίση που είχαμε ανήκε στο παρελθόν, έδωσα ξανά και πανελλαδικές και πέρασα εκτός Αθηνών και θεώρησα ότι θα με στείλουν. Στην πρώτη εξεταστική, είχαμε κάποιες εντάσεις και πέρασα ένα μόνο μάθημα και από το Πάσχα και μετά βγήκαν ξανά πολλά στην φόρα με αποτέλεσμα να κατάρρευσω πάλι πριν δύο μήνες, να αρχίσω την αγωγή, ο γιατρός επειδή κατάλαβε την κατάσταση και ήταν μέτοχος σε κλινική τους είπε να με βάλουν μέσα και εκείνοι ευτυχώς δεν τον άκουσαν. Άρχισαν να μου ζητούν πάλι συγνώμη και ότι από εδώ και πέρα θα είναι δίπλα μου και μόλις συνήλθα φτου και από την αρχή. Πλέον ξέρω ότι δεν μπορώ να τους εμπιστευτώ ξανά, τις τελευταίες ημέρες είμαι πολύ άσχημα, έχω φτάσει στα όρια μου, έχει αρρωστήσει το μυαλό μου. Κοιμάμαι ώρες και ξυπνάω και είναι σαν να πέφτω σε λήθαργο. Νοητικά αισθάνομαι πολύ αδύναμη και υπάρχουν φορές που το σώμα μου το νιώθω νεκρό, τα πόδια μου δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος μου, έχω πόνους σε όλο μου το σώμα. Φοβάμαι πολύ για την υγεία μου, σήμερα είμαι πολύ καλύτερα, αλλά αυτό το μοτίβο δεν μπορεί να συνεχιστεί για πολύ. Ευχαριστώ πραγματικά γιατί υπήρξαν φίλοι και άνθρωποι ξένοι που μου στάθηκαν σαν οικογένεια και με βοήθησαν σε αυτή την κατασταση. Σκέφτομαι ότι αν ήξερα ότι πάλι θα γίνουν τα ίδια να έδινα και φέτος θα μπορούσα να περάσω στην Κόρινθο έστω, αφού έπεσαν οι βάσεις και θα πηγαινοερχόμουν με τον προαστιακό γιατί τώρα έχω περάσει σε νησί και σκέφτομαι πως να πάω, είμαι και πάρα πολύ αδύναμη. Μου είπαν ότι θα με στείλουν, αλλά ξέρω ότι λυπούνται τα χρήματα. Εδώ υπάρχουν φορές που δεν μπορώ να αναπνεύσω και όλο το καλοκαίρι τους παρακαλούσα να παμε στο εξοχικο μας να αναπνεύσω λίγο θάλασσα για τα πνευμόνια μου που το έχω τόσο ανάγκη και δεν πήγαμε για τα χρήματα. Μου λένε πως αν θα πας θα δεν θα διαβάσεις όπως εδώ, υπάρχουν φορές που είμαι τέζα επειδή περνάω καταθλιπτικά επεισόδια και με λένε τεμπελα, χωρίς να καταλαβαίνουν τι νιώθω και με τι παλεύω. Μου είχαν πει "τι έχεις κάνει στην ζωή σου μέχρι τώρα" ενώ εκείνοι δεν με έχουν βοηθήσει σε τίποτα, πέρα από το να με τρέχουν στους γιατρούς. Υπάρχουν φορές που με έβλεπαν να κλαίω και απλώς εκείνη επειδή ξεσπούσε τα νεύρα της πάνω μου μου έλεγε ουρλιάζοντας ότι η ζωή είναι δύσκολη, ενώ εκείνη μου την έκανε δύσκολη. Υπάρχουν φορές που μου λέει ότι σε έχουμε εξαντλήσει πια ψυχολογικά, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι πραγματικά κινδυνεύω να πάθω αληθινά κακό. Να φύγω να πάω εκεί που σπουδαζω έστω και μόνη μου είναι η μόνη μου ελπίδα να σωθώ, αν και δεν ξέρω τι θα συναντήσω και εκει γιατί έχω αρχίσει να τρομάζω. Αλλά είναι σαν να ξέρουν τι κάνουν, ειδικά η μανα μου που εκείνη μιλάει πολλές φορές άσχημα, όταν της είχα πει πως θεωρούσα πως όταν θα μεγαλώσω θα με στηρίξετε μου απάντησε πως τίποτα δεν έρχεται όπως το περιμένουμε. Το κάνει επίτηδες, ήθελα να ήξερα. Είναι καλοί άνθρωποι γενικώς, αλλά όταν πρόκειται για μένα ειδικά τα τελευταία χρόνια κάτι έχουν πάθει. Μου είχε πει μια ψυχολόγος ότι οι δικοί σου θα σε βοηθήσουν και οικονομικά, άλλο τώρα αν σου σπάνε τα νεύρα και σκέφτηκα ότι μάλλον δεν κατάλαβε καν την κατάσταση, όταν εδώ για ένα σκυλάκι που τους ζήτησα στο πρώτο επεισόδιο κατάθλιψης που είχαν τρομάξει και μου το πήραν τώρα μου λέει ότι μέχρι και σκύλο σου πήραμε, ξεχνώντας μάλλον πως ήμουν όταν τους το ζήτησα που έτρεμε όλο μου το σώμα. Και δεν έχω άλλους συγγενείς να με βοηθήσουν, μία καλή μου φίλη, μου λέει πως πρέπει να φύγω οπωσδήποτε, με αυτή την κατάσταση σκέφτομαι ότι πριν ενάμισι χρόνο που βρέθηκε ένα παλικάρι στον δρόμο μου, ακόμη και αν δεν τον είδα ερωτικά, αλλά αισθάνθηκα πολύ κοντά του, ίσως έπρεπε να τα είχα φτιάξει μαζί του για να είχα κάποιον έτσι δικό μου άνθρωπο. Μιλάμε ακόμη σαν φίλοι και σκέφτηκα να του ζητήσω βοήθεια, να με συνοδεύσει ως το νησί που σπουδαζω μέχρι να βρω ένα σπίτι, αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να του ανοιχτώ τόσο. Είναι καλό και εκεί όταν θα πας να δουν ότι έχεις έναν άνθρωπο. Ο κόσμος έτσι και αλλιώς είναι διεστραμμένος για να σου φέρονται άσχημα και οι δικοί σου άνθρωποι και το χειρότερο είναι ότι ενώ το παραδέχονται κάποιες φορές, τις περισσότερες φορές είναι σαν να μην θέλουν να καταλάβουν. Είμαι απογοητευμένη και φοβάμαι πραγματικα, γιατί εκείνοι ήθελαν όσο τίποτα άλλο να κάνουν παιδί και φοβάμαι, όση δύναμη και να είχα και φως μέσα μου το οποίο ακόμη υπάρχει και τρεμοσβήνει, και φίλοι που υπάρχουν στα αλήθεια φοβάμαι... δεν ξέρω τι έχετε να μου πείτε. Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ τις σκέψεις μου και παρακαλώ μην κρίνετε. Έπρεπε να πάρω από νωρίς αποφάσεις, αλλά τους αγαπούσα και δεν φανταζόμουν ότι θα με έφταναν μέχρι εδώ.