Δε θέλεις η μαμά σου να είναι χαρούμενη;
Την προτιμάς να κλαίει για την απώλεια και να μείνει δυστυχισμένη;
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Δε θέλεις η μαμά σου να είναι χαρούμενη;
Την προτιμάς να κλαίει για την απώλεια και να μείνει δυστυχισμένη;
Ο πατέρας σου ποτέ δεν θα αντικατασταθεί. Απλά αυτός ο κύκλος έχει κλείσει και θα ξεκινήσει κάποιος άλλος για την μητέρα σου, η οποία έχει κάθε δικαίωμα να προχωρήσει με τη ζωή της.
Κάποιες απώλειες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, παρά μένουν σαν ανάμνηση στο μυαλό και την καρδιά μας.
Η ζωή συνεχίζεται, είτε με παρουσίες είτε με απουσίες.
Κάνω από ψυχολογικής σκοπιάς κάποιες υποθέσεις ... ότι ίσως το εκλαμβάνεις κάπως σαν απιστία γιατί κάπως μέσα σου νιώθεις τον πατέρα σου ακόμα ζωντανό και επίσης κάπως σαν προδοσία που εκείνη κατά έναν τρόπο "σταματά να πενθεί". Επίσης ένας άλλος άντρας φοβάσαι πως θα στην πάρει μακριά από την οικογένεια σας άρα κάπως θα "την χάσεις". Πιστεύω είναι φυσιολογικά αυτά που αισθάνεσαι και ίσως αν συνειδητοποιησεις ότι η μαμά σου μπορεί ταυτόχρονα και να πενθεί και να είναι κοντά σου και να έχει μία νέα γνωριμία σχέση , να ηρεμήσεις. Όλα αυτά μπορούν να συμβαίνουν ταυτοχρονα μέσα της δηλαδή και κανένα να μην ακυρώνει το αλλο. Η νέα σχέση δεν συνεπάγεται ούτε ακύρωση της θέσης του πατέρα σου ,ούτε ακύρωση του ρόλου της ως μητέρα. Έχουμε μία καρδιά που μπορεί να χωρέσει νέους ανθρώπους μέσα και όσους και να χωρέσει της μαμάς σου , τα υπόλοιπα μέρη ανήκουν σε σας. Καταλαβαίνω ότι αυτή η πλευρά της μητέρας σου σε ξενίζει αλλά ίσως είναι μία ευκαιρία , ένα challenge για σένα ,να την δεις σαν ολόκληρο άνθρωπο και να την αποδεχτείς. Σκέψου κ εκείνη τι συγκρούσεις μπορεί να έχει μέσα της και δεν σου έχει συζητήσει κάτι για την νέα της σχέση . Είναι μια αλλαγή όλο αυτό και σιγά σιγά θα προσαρμοστείς. Δώσε αγάπη και χρόνο στον εαυτό σου. Επίσης , τροφή για σκέψη : κάποιοι άνθρωποι νιώθουν πως αν σταματήσουν να πενθούν ,"προδίδουν " τον άνθρωπο εκείνο. Σκέψου το αυτό για σένα. Ακόμα και αν το σώμα του δεν είναι εδώ είσαι συνδεδεμένη μαζί του σε ένα αόρατο επίπεδο και αυτή η ενότητα υπάρχει για να σου προσφέρει χαρά και αγάπη στη καρδιά σου :) Να είσαι καλά
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου,αλήθεια. Έχεις όμως απόλυτο δίκιο. Η μητέρα σου είναι πολύ νέα, έχει κάθε δικαίωμα να φτιάξει ξανά τη ζωή της και την επιλογή να διαχειριστεί το κορμί της και την ψυχή της όταν εκείνη νιώσει έτοιμη. Θεωρώ πως δεν έχεις απολύτως κανένα δικαίωμα να ψάξεις τα προσωπικά της αντικείμενα, δεν σε αφορά και δεν έχεις το δικαίωμα να της απαγορεύσεις ή να τη κάνεις υποδείξεις για την προσωπική της ζωή. Αύριο, μεθαύριο, εσύ και ο αδελφός σου θα φτιάξετε την δική σας οικογένεια και θα φύγετε από κοντά της . Εκείνη, μόνη ; Μην ξεχνάς πως δεν είναι μόνο η μαμά σου, είναι και γυναίκα. Μπορείς να την πλησιάσεις και να μάθεις διακριτικά τι συμβαίνει στη ζωή της, να την ενθαρρύνεις.
Εχμ, γλυκούλα...Αφού το καταλαβαίνεις από μόνη σου πως έχει το δικαίωμα για προσωπική ζωή...Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω.