Δε θέλεις η μαμά σου να είναι χαρούμενη;
Την προτιμάς να κλαίει για την απώλεια και να μείνει δυστυχισμένη;
24.12.2021 | 15:26
Με χαλάει πολύ αυτό
Είμαι κοπέλα 21 χρονών,και πρίν από πεντέμιση χρόνια,έφυγε από τη ζωή εντελώς ξαφνικά ο μπαμπάς μου.Δέν θα αναφερθώ περισσότερο σε αυτό,γιατί πονάω πολύ,και δέν αντέχω και μόνο στη θύμηση αυτού που συνέβη.Θα μπώ κατευθείαν στο θέμα που με απασχολεί τώρα και γι'αυτό το λόγο γράφω.Τους τελευταίους μήνες,συγκεκριμένα από τα τέλη του καλοκαιριού περίπου,έχω καταλάβει ότι μάλλον υπάρχει κάποιος στη ζωή της μητέρας μου.Δέν έχω αποδείξεις,έχω όμως πολύ σοβαρές ενδείξεις.Το έχω καταλάβει από κάποιες αισθητές αλλαγές που έχω προσέξει όσον αφορά στην καθημερινότητα της,στη συμπεριφορά και τη διάθεση της,αλλά και από ένστικτο,στο οποίο εγώ δίνω ιδιαίτερη σημασία.Εκείνη βέβαια είναι πολύ διακριτική και προσεκτική,δηλαδή δέν εκτείθεται,δέν δίνει δικαιώματα έτσι ώστε να βγάλω κάποιο ασφαλές συμπέρασμα.Είναι όμως κάποια πράγματα που δέν συνέβαιναν πρίν,και με ξενίζουν.Θα αναφέρω ενδεικτικά,ότι αρκετές φορές αργά το βράδυ,ενώ είναι στο δωμάτιο της με κλειστή την πόρτα,την έχω ακούσει να μιλάει στο τηλέφωνο,αλλά μιλάει πολύ σιγά και κάπως διφορούμενα,οπότε δέν μπορώ να βγάλω άκρη.Σίγουρα πάντως,δέν νομίζω τέτοιες ώρες να μιλάει με συγγενείς μας ή με κάποια φίλη ή συνάδελφο της.Θα ήθελα να τη ρωτήσω,έστω με έμμεσο τρόπο,αλλά δέν βρίσκω το θάρρος γιατί το θέμα είναι πολύ λεπτό και δέν ξέρω πώς θα το πάρει.Έχω σκεφτεί να ψάξω το τηλέφωνο και τον υπολογιστή της μήπως βρώ κάτι εκεί,αλλά δέν θέλω να φτάσω σε αυτό το σημείο.Η μητέρα μου αυτά τα χρόνια,ήταν υποδειγματική,και ένας θεός ξέρει πόσο προσπάθησε να στηρίξει εμένα και τον μικρότερο αδελφό μου σε όλα τα επίπεδα,και τελικά να καταφέρουμε και οι τρείς μας να ζήσουμε μία όσο γίνεται φυσιολογική ζωή μετά το χαμό του μπαμπά μου.Όλα αυτά,τα αναγνωρίζω και με το παραπάνω,όπως επίσης κατανοώ ότι έχει κάθε δικαίωμα να ζήσει και εκείνη κανονικά και να έχει και προσωπική ζωή γιατί είναι 47 χρονών,και είναι νωρίς ακόμα να περιορίσει το ρόλο της στο να είναι μόνο μητέρα και όχι και γυναίκα.Αυτές οι σκέψεις μου όμως,μένουν μόνο σε θεωρητικό επίπεδο,γιατί ρεαλιστικά δέν μπορώ να διανοηθώ ότι μπορεί να υπάρξει κάποιος άλλος που θα αντικαταστήσει στο μυαλό,στην ψυχή και στο σώμα της τον μπαμπά μου.Μόνο που το σκέφτομαι,νιώθω πολύ περίεργα.Δέν μπορώ να μιλήσω για αυτό που με προβληματίζει σε κανέναν,ούτε στην καλύτερη μου φίλη,γιατί ίσως και να ντρέπομαι.Δέν ξέρω γιατί έχω πάρει τόσο στραβά το ενδεχόμενο η μητέρα μου να έχει προσωπική ζωή,και μάλιστα σε βαθμό να μου έχει γίνει κάτι σάν εμμονή και να το σκέφτομαι συνέχεια.Οι μόνες στιγμές που την δικαιολογώ και την καταλαβαίνω,είναι όταν σκέφτομαι εμένα και το αγόρι μου και την όμορφη σχέση που έχουμε,αλλά μετά πάλι επανέρχομαι στην ίδια αρνητική στάση.Ευχαριστώ που το διαβάσατε,και οποιαδήποτε γνώμη θα με βοηθούσε.
6
