ζορικη πίστα η αντίληψη
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
ζορικη πίστα η αντίληψη
Κοίτα να δεις... Αυτός που κάνει διαχωρισμούς είναι ο Νους : πχ. Εσείς είστε έτσι - εγώ είμαι έτσι . Ο νους βγάζει συμπεράσματα ανάλογα με το τραύμα του. Νιώθεις ότι δεν αγαπήθηκες. Η αγάπη μας κάνει να νιώθουμε ότι ΑΝΗΚΟΥΜΕ. Επίσης μας κάνει να έχουμε ΚΑΛΗ άποψη για τους γύρω μας ,να μας είναι οικείοι. Είναι λογικό επομένως το πώς σκεφτεσαι. Έχεις λοιπόν ένα τραύμα που σε κάνει να νιώθεις ΣΑΝ να είσαι ξένος-η μέσα στον κόσμο . Όμως , πέρα από ένα τραυμα σου είσαι ΚΑΙ ΑΛΛΑ πράγματα. Έχεις ταλέντα , δεν είσαι άχρωμος-η , έχεις χρώματα , όλα τα χρώματα. Γεννήθηκες άνθρωπος και ανήκεις εδώ. Μοιράζεσαι πολλά περισσότερα κοινά με τους άλλους απόσα φαντάζεσαι. Η αγάπη είναι μέσα σε όλους . Υπάρχει ένα κομμάτι μέσα μας που δεν κάνει διαχωρισμούς. Είμαστε όλοι όμοιοι, εδώ ,παιδιά αυτού του κόσμου για να απελευθερωθούμε από αυτές τις λάθος απόψεις πως μας χωρίζει κάτι . Όλοι είμαστε ψυχές που έχουμε αναπτύξει διαφορετικές ιδιότητες. Με κάποιους θα ταιριάξεις παραπάνω με άλλους λιγότερο . Το να είσαι ξένος όμως, είναι η αντίδραση σου στην απορριψη. Προβάλλεις παντού το συναίσθημα που σε έκαναν να νιώθεις οι γονείς σου. Μόνο αυτό θα βλέπεις σε εκείνους : την άρνηση της αγάπης τους. Την απόρριψη. Και θα πληγώνεσαι κάθε φορά. Δύο πράγματα έχεις να κάνεις : 1ον να καταλαβεις ότι ανήκεις εδώ και ότι ΕΣΥ δεν σε απορρίπτεις πρώτα απολα . 2ον : να καταλάβεις ότι υπάρχουν άνθρωποι πρόθυμοι να σε αγαπήσουν. 3ον : Ακόμα και αν δεν αγαπήθηκες όπως λες ,από τον λόγο σου διακρίνω και εξυπνάδα και ευαισθησία άρα κάτι καλό κατάφεραν να σου δώσουν οι δικοί σου ακόμα και αν δεν το βλέπεις . Και πάνω απολα σου έδωσαν ζωή. Μην σε τιμωρείς άλλο για όσα δεν μπόρεσαν να δώσουν. Είναι και αυτοί άνθρωποι που νιώθουν ξένοι με την αγάπη...
Απ' τα ωραιότερα πεζά που έχω διαβάσει εδώ.
Πράγματι. Και να σκεφτείς ότι όταν λέω πως ονειρεύομαι μια κοπέλα να μιλά έτσι-διότι το γραπτό της φανερώνει το ήθος της, δεν είναι μόνο όμορφα λόγια-με κοροϊδεύουν. Αυτός είναι κι ο λόγος που αρνούμαι πεισματικά να παντρευτώ, παρότι το επιθυμώ από 20 χρόνων κι έφτασα 34.Φοβαμαι τη μοναξιά. Τη φοβάμαι και τη μισώ.Μα αδυνατώ να παντρευτώ απλά και μόνο για να λέω πως είμαι παντρεμένος. Ονειρεύομαι χρόνια τη γυναίκα μου. Δεν ξέρω πως μοιάζει, ούτε ποιο είναι το όνομα της. Δεν ξέρω καν αν τη συναντήσω ποτέ. Αυτό που ξέρω είναι πως μου λείπει. Και τούτη η απώλεια με φθειρει και με σπαραζει.Ακουγεται παράλογο, έτσι; Το να πονάς για κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ. Εύχομαι να τη συναντήσω.Κι αυτή η συνάντηση θα είναι η λύτρωση και των δύο μας. Ο Θεός να σας ευλογεί όλους.
Τείνω να απαισιοδοξω. Ωστόσο, σε ευχαριστώ από καρδιάς.
Τείνω να απαισιοδοξω. Ωστόσο, σε ευχαριστώ από καρδιάς κι ελπίζω ότι κάποιος εκεί έξω, όπως εσύ,θα βρει την ευτυχία η οποία ίσως δεν είναι για όλους, μα δεν γίνεται να μη τη γευτεί και κανένας.
Τι φάση? Όλοι-ες στο lifo, βασανισμένες ψυχές είμαστε ? Αρκετά τέτοια ποστ τελευταία, με πολλά ''ταυτίζομαι''.
λολ
Μην λυγιζεις για κανενα ζησε τη ζωη σου οχι τη ζωη των αλλων και η αγαπη θα ερθει με τα θελω σου καπου εκει εξω υπαρχει καποιος που ειναι και νιωθει το ιδιο