Άραγε υπάρχει κάποιος εδώ που οι γονείς του πεθαναν και δεν έχει αδέρφια? Μια τέτοια περίπτωση σε λίγο καιρό θα είμαι εγώ. Είμαι 30 και όμως κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν να νιώθεις απροστάτευτη. Χάνω τη μαμα μου από καρκίνο, μετράμε μέρες. Τον μπαμπά τον έχασα κι αυτόν. Αδέρφια δεν εχω. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το τι νιώθω, το τι σκέφτομαι, πως μπορούν να σταματήσουν τα δάκρυα. Έχει σταματήσει να χτυπάει το κινητό μου από τη μαμα μου. Μιλάγαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο αν δε βρισκόμασταν, ήταν η ρουτίνα μας αυτή, από φοιτήτρια μέχρι και σήμερα. Είναι ο ήλιος μου, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που μου φτιάχνει τόσο πολύ τη διάθεση με μια της κουβέντα. Καταλαβαίνω ότι το σύνολο των μαμαδων είναι έτσι για τα παιδιά τους, αλλά η δικιά μου έχει χάρισμα σε αυτό. Την αγαπάει παρα πολύς κόσμος είναι φοβερά καλό άτομο και σκορπουσε παντού αισιοδοξία. Το κινητό της κάθε μέρα είναι γεμάτο αναπαντητες, δεν μπορεί πια να μιλήσει.
Μην μου πείτε θα κάνεις δική σου οικογένεια, θα προχωρήσεις. Το πιο πιθανό είναι ότι απλά θα προχωρήσω, θα συνεχίσω να αναπνέω. Αλλά τίποτα πια δεν θα ναι το ίδιο. Είναι σκληρό να ξέρεις ότι δεν υπάρχει ένα άτομο στον κόσμο που η προτεραιότητα του είσαι εσύ. Που θα θες σαν τρελή να της πεις κάτι καλό που σου συνέβη, που να ξέρεις ότι θα χαρεί ειλικρινά και βαθιά. Μη μου μιλήσετε για φιλες, για συγγενείς. Δεν είναι το ίδιο και το ξέρετε όλοι.
Υπάρχει κάποιος εδώ που να πορεύεται μόνος του? Υπάρχει ευτυχία μέσα σε αυτό?
