ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν έχεις γράψει πολλές λεπτομέρειες σχετικά με το χρέος τους για να λάβεις μια ορθή απάντηση, εξού και ο διχασμός στα σχόλια. Και αν δεν γνωρίζεις, τότε καλό θα ήταν να ανοίξεις μαζί τους μια οργανωμένη συζήτηση για να μάθεις περισσότερα. Εγώ θα σου πω πως οι οικογενειακοί δεσμοί δεν συνιστούν λόγο για να καταδικάσεις τον εαυτό σου σε μια ισόβια ρουτίνα καθωσπρεπισμού του τύπου δουλεια-σπιτι-δουλεια. Η ζωή είναι πολύ μικρή για αυτά τα κλισέ. Παρόλα αυτά ένα 20% των εσόδων σου είναι αποδεκτό να πηγαίνει στο σπίτι, εφόσον έχουν έτσι τα πράγματα. Κακώς δεν έδωσες πανελλήνιες ωστόσο. Καλό είναι οι ζωές μας να μην αποτελούν προεκτάσεις της ζωής των γονιών μας. Είσαι 20, οπότε έχεις ακόμα πολύ χρόνο για να πάρεις τις αποφάσεις σου.

Πολλές φορές είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ οικονομικής εκμετάλλευσης και οικονομικής συνεισφοράς.

Κοίτα κάτι, είσαι 20 χρονών και μένεις με τους γονείς σου, ενώ από καριέρα δεν αναμένεται να κάνεις κάτι που να σου επιφέρει τρελά κέρδη, τουλάχιστον όχι στο άμεσο μέλλον, έτσι δεν είναι? Οι γονείς σου μπορεί να είναι χρεωμένοι, αλλά μην ξεχνάς ότι σε μεγάλωσαν στα πούπουλα, οπότε χρεώθηκαν ώστε να μη σου λείπει τίποτα. Και όλα τα χρήματά σου να έπρεπε να τους δίνεις, θα ήταν αναμενόμενο. Περιμένουν από σένα ν' αναλάβεις κάποιες ευθύνες και, εφόσον δεν γίνεται να βγάζεις αρκετά χρήματα για σένα και μόνο (που θα σου εξασφάλιζαν πλήρη οικονομική ανεξαρτησία), δώσε τους πίσω το χρέος όσο μπορείς αυτή την περίοδο. Εφόσον κιόλας κρατάς για σένα κάποια λεφτά για δικές σου εξόδους ή δικά σου ψώνια, ακόμα καλύτερα. Θα σου πω τη δικιά μου ιστορία. Σε μια περίοδο που οι δικοί μου είχαν μείνει από δουλειά κι εμένα ακόμα δεν μ' ενδιέφεραν οι σπουδές (οπότε δεν έκανα κάτι ιδιαίτερο όλη μέρα), δούλευα σε καφετέριες, μοίραζα φυλλάδια και δεν κρατούσα τίποτα για μένα. Δεν μου κακοφαινόταν κιόλας, γιατί οι παρέες μου ήταν όλοι φοιτητές με χαρτζιλίκι που είχαν την άνεση να βγαίνουν. Για το σπίτι μας ένα κοκτέιλ άξιζε όσο ένα σούπερ μάρκετ με τ' απαραίτητα (γάλα, μακαρόνια, συν ό,τι υπήρχε εύκαιρο σε προσφορά απ' τα αναγκαία). Οι δικοί μου δεν θα το ξεχάσουν ποτέ που τους στήριξα αγόγγυστα τότε. Κι όταν τελικά ορθοπόδησαν εκείνοι, όσο εγώ σπούδαζα και δεν δούλευα πουθενά, με στήριξαν στις σπουδές μου, στο Erasmus μου και ακόμα και στο μεταπτυχιακό μου. Είμαι πολύ περήφανη που τους στήριξα όταν το είχαν ανάγκη, γιατί, πέρα από κομμάτι χρέους που νιώθω ότι ήταν, αποδείχτηκε αμφίδρομη διαδικασία που τελικά με βοήθησε ν' ανεξαρτητοποιηθώ κι εγώ. Αν ο καθένας μας σκεφτόταν εγωιστικά, αν εγώ γκρίνιαζα που δεν μπορούσα να πιω ένα ποτό (με τη λογική ότι "τα καλύτερά μου χρόνια πρέπει να έχω χρήματα για να βγαίνω") και οι γονείς μου αρνούνταν να με στηρίξουν οικονομικά όταν ξεκίνησα να σπουδάζω (με τη λογική ότι "είμαι 23 χρονών ενήλικη και πρέπει να τα φέρω βόλτα μόνη μου"), δεν θα έφτανα σήμερα να βρίσκομαι εδώ που είμαι. Σε ένα σπίτικό που επικρατεί αλληλοκατανόηση και αλληλοϋποστήριξη, πίστεψέ με, μακροπρόθεσμα μόνο σε καλύτερο μπορεί να βγει.

Άλλη μια περίπτωση γονέων που έκαναν παιδιά για εντελώς λάθος λόγους.
Τα παιδιά δεν είναι για να πληρώνουν τα σπασμένα μας. Συγγνώμη αλλά έγινα έξαλλη που σου ζητούν να δουλεύεις για να πληρώνεις τα χρέη τους.
Δε θα μακρυγορησω, αν θες να σώσεις τον εαυτό σου και τα νιάτα σου άκουσέ με σε παρακαλώ. Ή μείνε και ξεκαθάρισε ότι δε θα τους δίνεις δεκάρα για τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ ΧΡΕΗ, ή φύγε από το σπίτι να δουλέψεις μόνη και μέχρι να βάλεις μια σειρά βλέπεις τι άλλη σχολή μπορείς να παρακολουθήσεις. Ντροπή τους που ενώ αυτοί με κάποια χρέη καλοπερασαν προφανώς και τώρα που έσκασε η φούσκα θέλουν να πληρώνεις εσύ τα δικά τους χρέη λες και τους χρωστάς!

Σπίτι τους μένεις; Αν ναι, τότε δεν είναι “οι οικονομικές τους δυσκολίες”. Δεν είπες πως δημιουργήθηκε το χρέος για να μπορούμε να ξέρουμε αν είναι δίκαιο να αναλάβεις μέρος του ή όχι. Υπάρχουν χρέη και χρέη. Παράδειγμα, για να χτίσεις ένα, σπίτι, να κάνεις μια δουλειά, για να σπουδάσεις παιδιά, ή για τζόγο, κακοδιαχείριση κλπ.
Μπορείς πάντα να φύγεις αν αυτό δεν σου αρέσει αλλά σε αυτή την περίπτωση κι αν θα πληρώνεις. Στους δικούς σου βγάζεις μερίδιο, όχι σε τίποτα μαφιόζους για να ενοχλείσαι. Φαντάζομαι, όπως συμβαίνει με τα περισσότερα παιδιά, σε στήριξαν για χρόνια.
Μάλλον μόνο εμένα δεν με πείραζε και μου φαινόταν φυσιολογικό που όσο έμενα με τους δικούς μου, παρότι δεν μου το είχαν ζητήσει ποτέ κρατούσα ένα πολύ μικρό μέρος και τα υπόλοιπα τα έδινα. Αλλά ήξερα πως ήταν για τη βελτίωση της ζωής όλων μας. Είναι λίγο κουλό να ζεις τόσα χρόνια σε ένα σπίτι να παίρνεις με διάφορους τρόπους και να μη δίνεις τίποτα ή όταν το κάνεις να γκρινιάζεις πως σου τα παίρνουν. Μοιάζει…τα δικά μου δικά σου και τα δικά σου δικά μου χαχαχα Τι είπα;; Αν παίρνει καλύτερα λεφτά ο μπαμπάς θα ήταν πολύ βολικό χαχα
Θυμήθηκα αυτόν τον γελοίο της ΧΑ που είχε πει…Όταν εμείς πηγαίναμε, εσείς γυρίζατε!! Και χειροκροτούσανε!! Χαχαχα
"Ιστορικές" ομιλίες... χαχα

Αμαρτίαι Γονέων Παιδεύουσι Τέκνα.