Είμαι σε μία σχέση με κοπέλα 28 χρονών (εγώ είμαι 30). Είναι πολύ καλός άνθρωπος και όμορφη. Δυτσυχώς, απ' ότι κατάλαβα, προέρχεται από ένα οικογενειακό περιβάλλον που την κάνουν να νιώθει αποτυχημένη. Διαγνώστηκε πρόσφατα με σύνδρομο Άσπεργκερ, αλλά οι δικοί της επιμένουν ότι είναι <<παράξενη>> και κατά κάποιον τρόπο την κάνουν να νιώθει άσχημα για τα όσα δεν έχει καταφέρει στα μάτια τους. Νιώθει ήδη αποτυχημένη επειδή δεν κατάφερε να πάρει την προαγωγή που ήθελε στη δουλειά της και επειδή δεν βρήκε τη θέληση να τελειώσει το μεταπτυχιακό της (απ' ότι είπε, έχασε το ενδιαφέρον της στην πορεία και στο τέλος δεν έβλεπε το νόημα). Κι όμως, πρόκειται για ταλαντούχο άτομο στα μάτια μου, αλλά και αντικειμενικά. Κέρδισε βραβείο σε διαγωνισμό ποίησης, βοήθησε και στη συγγραφή ενός βοηθήματος μαθηματικών, κάνει εθελοντισμό τακτικά και αναλαμβάνει και το μαγείρεμα συσσιτίων (είναι και εξαιρετική μαγείρισσα εν τω μεταξύ). Οπότε, δεν κάθεται να κλαίγεται στη γωνία, αλλά κάνει κάτι με τη ζωή της και θα ήθελε να δημιουργήσει και οικογένεια, το δήλωσε ανοιχτά. Μακάρι να είμαι εγώ αυτός που θα μπορέσει να της το προσφέρει. Το μόνο πρόβλημα είναι η αυτοπεποίθησή της, που μόνο ξεκινάει να ανακάμπτει. Δεν βοηθάει και το γεγονός ότι δεν έχει πολλούς φίλους. Μια φορά τη γνώρισα στην παρέα μου και τη θεώρησαν και εκεί <<παράξενη>>. Έχει μια εμμονή με τις ημερομηνίες η κοπέλα μου, οπότε όταν ρωτάει κάποιον πότε έχει γενέθλια, τείνει να αναφέρει ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν την ίδια μέρα εκείνου του μήνα. Επίσης, τείνει να θυμάται πολύ εύκολα πρόσωπα, ονόματα, και να διασταυρώνει γεγονότα, ακόμα και όσα έτυχε ν' ακούσει μια φορά. Της γνώρισα πρόσφατα ένα φιλικό μου ζευγάρι και εκείνη αμέσως θυμήθηκε ότι α, είναι εκείνοι που έκαναν γάμο στο τάδε μέρος και πήγαν ταξίδι του μέλιτος στην τάδε χώρα, όλες τις λεπτομέρειες που έτυχε να της αναφέρω μια φορά όλο κι όλο, τους τις είπε. Όπως καταλαβαίνετε, αυτό μερικούς τους φρικάρει, και μάλιστα ένας φίλος από την παρέα μου, όταν η κοπέλα μου πήγε παραπέρα, με ρώτησε γελώντας μήπως είναι αυτιστική. Όταν με είδε ότι δεν γέλασα, το εξέλαβε ότι είναι. Σα να μην έφτανε αυτό, ο ίδιος φίλος με ρώτησε αργότερα μήπως έχω θέμα ανασφάλειας επειδή δεν βρήκα <<μια νορμάλ.>> Δυστυχώς, έτσι πιστεύει και το οικογενειακό μου περιβάλλον. Δεν θέλω να φαίνομαι σα να απολογούμαι για την επιλογή μου και δεν θέλω και να θεωρούν την κοπέλα μου ένα είδος δυσλειτουργικού φρικιού που επέλεξα σαν κάποια βολική επιλογή. Αν είναι δυνατόν! Ήδη περνάει μια κόλαση με την ανασφάλειά της της και το φτιάχνει σιγά-σιγά, ο σκοπός μου είναι να τη βοηθήσω. Προτιμώ να μείνω χωρίς φίλους αν είναι να την κοιτάνε έτσι. Και εν τω μεταξύ, οι δικοί μου ξέρουν περί τίνος πρόκειται, δεν είναι ότι το θεωρούν αμάν ψυχική ασθένεια. Απλώς θέλω να αποδεχτούν το γεγονός ότι έτυχε να γνωρίσω τον άνθρωπό μου που έχει αυτή την ιδιαιτερότητα, όχι το αντίστροφο, δηλ. δεν επέλεξα με κριτήριο το να την έχει. Βλέπετε, οι δικοί μου ξέρουν ότι η περασμένη μου σχέση ναυάγησε επειδή η πρώην μου, μία καριερίστρια που φιλοδοξούσε να φτάσει πολύ ψηλά, εν τέλει με απάτησε με κάποιον απ' τη δουλειά της και μου πήρε περίπου 2 χρόνια να το ξεπεράσω (δεν έκανα σχέσεις στο ενδιάμεσο, έμενα μόνος μου). Κατά συνέπεια, τώρα για κάποιο λόγο νομίζουν ότι επέλεξα επίτηδες(!) μία κοπέλα που έχει το συγκεκριμένο <<ελάττωμα>> (έτσι το βλέπουν αυτοί) επειδή ήθελα μία <<ασφαλή επιλογή>> για μένα(!!!), μιας και στο δικό τους μυαλό, όποιος έχει μια ιδιαιτερότητα, δεν πρόκειται να απιστήσει. Κόλαση, λοιπόν, και στο δικό μου οικογενειακό περιβάλλον. Δεν διαφέρουμε πολύ με την κοπέλα μου τελικά. Μπορεί να μην έχω Άσπεργκερ, αλλά όταν η οικογένειά σου σε βάζει στο λούκι να πρέπει να αποδεικνύεις κάτι, π.χ. η κοπέλα μου να αποδεικνύει ότι δεν είναι λούζερ και εγώ να αποδεικνύω ότι επέλεξα τον άνθρωπο που θεωρώ τον καλύτερο δίπλα μου, τα ίδια χάλια είναι. Δεν περίμενα να υπάρχει τόσος κόσμος που να σκέφτεται με όρους περιθωριοποίησης αντί να αποδεχτούν το διαφορετικό και να αγκαλιάσουν την ομορφιά του.