ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εφυγε στο εξωτερικο για 4 μηνες. Τον πρωτο καιρό μιλουσαμε καθε μερα. Καθε μερα. Στη κυριολεξια. Τηλεφωνα, μηνυματα. Σχεδον ολη μερα. Και ξαφνικά χαθηκε. Εκανα κρουση εγω και εμφανιστηκε. Μετα ξανα για ενα μεγαλο διάστημα μιλουσαμε 3-4 φορες τη βδομαδα. Μιλουσαμε για τα παντα. Για τη δουλεια, για το περναει, πως περναω, για ταινιες, σειρες, μουσικες, για χαζομαρες. Πειραζαμε ο ενας τον αλλον. Και ξαφνικα εξαφανιστηκε παλι. Βεβαια οχι τοσο ξαφνικα αφου πηγε εκει ο φιλος της. Ειχαμε ανταλλαξει 2-3 μηνυματα. Και μετα απο 15 μερες με παίρνει τηλεφωνο, σαν να μην συμβαινει τιποτα. Αλλα εγω ημουν πολυ απομακρος, αφου δεν ηξερα τι να της πω. Μιλησαμε περιπου μιση ωρα γιατι εβγαινε εξω. Και απο τοτε ανταλλαξαμε 2-3 μηνύματα μεχρι που με αφησε στο διαβαστηκε. Δεν εχω ξανα στειλει και ουτε θα το κανω. Αλλα ποναει. Τη σκεφτομαι καθε μερα. Πριν φυγει υπηρχε φλερτ αλλα μεχρι εκει. Θεωρω ηξερε πως μου αρεσει αν και δε της το ειχα πει ξεκαθαρα. Το θεμα μου ειναι πως γίνεται να μιλας με εναν ανθρωπο καθε μερα ή σχεδον καθε μερα, να μοιραζεσαι τη καθημερινοτητα σου και ξαφνικα να τον βγαζεις τοσο ευκολα απο τη ζωη σου. Και να περιμένει πως οταν γυρισει θα ειναι ολα οπως πριν. Την θελω, ειμαι ερωτευμενος μαζι της, αλλα μεσα μου εχω ψιλο παγωσει. Ειμαι θυμωμενος με ολη αυτη τη φαση. Καθε μερα, ολη μερα ειναι στο μυαλο μου. Και αυτη εξαφανισμένη...