Δεν καταλαβαίνω ολους εσας που κρατάτε φιλους/συντροφους στη ζωη σας ενω οι ιδιοι σας φέρονται ασχημα, με την δικαιολογια οτι εχετε περάσει πολλα, οτι τους ξέρετε χρόνια κλπ. Οι σχεσεις που εχουμε με τους αλλους πρεπει να βασίζονται σε συνεχη προσπαθεια κ απο τις δυο πλευρες. Αν καποιος σταματησει να μου αποδεικνυει οτι με θελει στη ζωη του, τοτε στο καλό να παει. Δεν κρατάω ανθρωπους ουτε απο συνηθεια, ουτε απο φοβο, τους κραταω μονο οταν τους εμπιστεύομαι, οταν νιωθω οτι με κανουν καλυτερη κ οταν νιωθω χαρουμενη δίπλα τους. Εχω απομακρυνθει απο αρκετους ανθρώπους όλα αυτα τα χρονια κ δεν το μετανιωσα ουτε για εναν απ αυτους, γιατι οταν μου δειχνεις οτι δεν καιγεσαι για μενα, τοτε τι να σε κάνω στη ζωη μου?
Μαθετε να αγαπατε τον εαυτο σας, μαθετε να βαζετε τα ορια σας, μην αφηνετε να σας υποτιμουν, να σας κοροιδευουν, να σας εκμεταλλευονται. Καλυτερα με λίγους φιλους κ καλους παρα με ανθρωπους που σε γεμιζουν ανασφαλεια κ αρνητικη ενεργεια. ΚΑΜΙΑ σημασια δεν εχει ποσα χρονια ξερεις καποιον, ενας ανθρωπος που είναι αναξιος εμπιστοσυνης δεν έχει θεση στη ζωη σου ειτε τον ξέρεις 2 ειτε 22 χρονια. Οποτε κανε ενα ξεσκαρταρισμα κ κρατα μονο οσους σε κανουν καλυτερη.