ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η αδερφή μου δεν είναι καλά. Έχουμε διαφορά ηλικίας, 10 χρονια, εγώ είμαι μικρότερη και μένουμε και οι δύο στο πατρικό η καθεμία για δικούς της λόγους. Φέρεται λίγο έως πολύ παράξενα. Μένει στον πάνω όροφο ακριβώς πάνω από το δωμάτιο μου. Πολλές φορές την ακούω να παραμιλαει μόνη της, συγκεκριμένα να ψιθυρίζει δυνατά (αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω), πράγματα που πολλές φορές και να δώσω βάση, δεν κατανοώ απόλυτα. Σέρνει και μετακομίζει συνεχώς τα έπιπλα στο δωμάτιο της και άλλες φορές την έχω πιάσει να φωνάζει δυνατά στο δωμάτιο χωρίς να είναι κάποιος, να βρίζεις κλπ λες και τσακώνεται με κάποιον... Στην αρχή νόμιζα ότι έχει φουλ ενέργεια και επειδή μένει πολύ στο δωμάτιο της, δεν την βγάζει κάπου και για αυτό ξεσπά σε αυτές και παρόμοιες ενέργειες, χωρίς νόημα. Αλλά σε συνδυασμό με άλλα στοιχεία του χαρά της πολύ φοβάμαι ότι δεν ευθύνεται αυτό.... Δεν έχουμε πολυ καλή επικοινωνία πλέον γιατί παλαιότερα όσο ήμουν ακόμη μικρή, εκείνη σαν μεγάλη δεν με πλησίασε ποτέ, αντίθετα την θυμάμαι πάντα έντονο χαρακτήρα με νεύρα κλπ. Φοβοσουν να της πεις κουβέντα ή να της φέρεις αντίρρηση για περνούσε σε επίθεση και σε έκανε να νιώθεις άσχημα. Με έστελνε να της παίρνω πράγματα και όταν εγώ της έλεγα ότι δεν θα πάω, μου φώναζε και με έβριζε. Ήταν πάντα αυταρχική, όταν σπούδαζε και ερχόταν σκ στο σπίτι, έκανε πάντα το δικό της. Μου έκλεβε τα χρήματα που μάζευα από το χαρτζιλίκι που μου έδινε η μητέρα μου στο σχολείο και όταν έκλαιγα ρπειδη το ανακάλυπτα, έκανε την ανηξερη και με έβριζε. Κι αλλα πολλά! Εγώ ήμουν πάντοτε πιο προσγειωμένη και επικοινωνιακή. Εκτός αυτού, σε κάθε συζήτηση που προσπαθώ να κάνω ακόμα και τώρα που μεγάλωσα, ώστε να μην ξεκοψω τελείως, ακόμη και για τα πιο απλά πράγματα, φέρνει την συζήτηση στον εαυτό της και καταλήγει στο ότι όλοι την ζηλεύουν και όλοι θέλουν να της κάνουν κακο, πράγμα που δεν ισχυει. Όσο δεν ήμουν στο πατρικό (γιατί ήρθα πολύ πρόσφατα), δεν είχα καμία επικοινωνία μαζί της γιατί μου έκανε κακό, την ένιωθα φουλ τοξικ. Δεν έχει κάτι καλό να πει ποτέ. Δεν ξέρω τι συμβαίνει, μπορεί να γελάω και να το λέμε με τον αδερφό μου και να γελαμε επίσης αλλά θεωρώ πως κάποιο θέμα υπάρχει το οποίο είναι σοβαρό. Δεν είμαι ειδικός ή ψυχολόγος αλλά θεωρώ πως ίσως έχει και κάποιο κλινικό θέμα. Στους γονείς δεν τολμάω να πω κάτι τέτοιο γιατί είναι πάρα πολύ απλοί άνθρωποι και δεν θα κατανοήσουν ποτέ το πρόβλημα, πόσο μάλλον να κάνουν κάτι για αυτό. Απλώς θεωρούν πως έτσι είναι και τέλος. Εγώ πιστεύω ότι βαθύτερα συμβαίνει κάτι άλλο που δεν είμαι σε θέση προφανώς να λύσω γιατί δεν λύνεται πλέον με συζήτηση, φαίνεται ότι έχει πρόβλημα. Δεν ξέρω όμως τι να κάνω, προς το παρόν το αγνοω