Η ηλικία δεν είναι απλά ένας αριθμός, σήμερα στο μάθημα(χομπυ)πάνω στη κουβέντα μας ρώτησαν την ηλικία μας, θα έπρεπε να πω ψέματα, να κερδίσω 5 χρόνια έτσι κι αλλιώς μικροδειχνω, ας έλεγα ότι είμαι 30 και όχι 35. Είμαι 9 χρόνια μεγαλύτερη από την πιο μικρή και 4- 5 από τους υπόλοιπους. Ένιωσα πολύ άσχημα που με έβλεπαν έτσι. Μου είπαν ότι δεν μου φαίνεται όμως δεν είναι το ίδιο. Όχι δεν είναι απλά ένας αριθμός για μένα, μου θυμίζει πόσο αποτυχημένη είμαι, που δεν κατάφερα αυτά που ήθελα, ούτε που θυμάμαι τι έκανα στα 26 μου, μόνο ότι ενιωθα αρκετα χαμένη σε διάφορα θέματα,σίγουρα όμως έβλεπα τα 35 ως κάτι πολύ μακρινό. Έχω θέμα με την ηλικία. Είμαι αυτή η γενιά που στην ενηλικίωση μας μετά από τις σπουδές δηλ που θα βγει στην αγορά εργασίας δοκιμαστηκε από την οικονομική κρίση του 2008 -με επηρέασε βαθύτατα-και μετά δεν σταματησε να δοκιμάζεται μέχρι και σήμερα με ολα αυτά τα αρνητικά που συμβαίνουν. Νιώθω ότι μου χρωστάει η ζωή. Και τώρα εφτάσα 35 να ντρέπομαι που δεν είμαι εκεί που θελω επαγγελματικα ούτε προσωπικά που τώρα που πήγαινα για να χαλαρώσω στο μάθημα να νιώθω ότι τίποτα δεν θα είναι πια το ίδιο, ότι η ηλικία μου είναι τροχοπέδη στο πως φέρομαι.
Πιθανόν για τους υπολοιπους να τους ήταν αδιάφορο. Γιατί πρέπει η ηλικία να είναι το σημείο αναφοράς μας?