Με συγκίνησε πολύ αυτή η εξομολόγηση. Μπράβο που ένας το σκέφτηκε να το εκφράσει. Ξέρει κανείς τι είναι να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις η να πεις απλά ένα καλημέρα με το που ξυπνήσεις. Η μοναξιά δεν παλεύεται.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Με συγκίνησε πολύ αυτή η εξομολόγηση. Μπράβο που ένας το σκέφτηκε να το εκφράσει. Ξέρει κανείς τι είναι να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις η να πεις απλά ένα καλημέρα με το που ξυπνήσεις. Η μοναξιά δεν παλεύεται.
Καλύτερα να μην ασχολείσαι εκτός αν είναι πολύ δικό σου άτομο.
Δεν ξέρεις ο καθένας τι γολγοθά περνάει (ή δεν περνάει) ούτε σημαίνει απαραίτητα ότι ευθυνόμαστε για την κατάσταση του.
Η ψυχή του ανθρώπου είναι άβυσσος. Δεν γνωρίζεις τι γίνεται στο μυαλό και την καρδιά του κάθε ανθρώπου. Τον βλέπεις λυπημένο/θυμωμένο/χαρούμενο μα δεν γνωρίζεις πραγματικά τι ισχύει. Τις περισσότερες φορές και να βοηθήσεις, δεν είναι αρκετό γιατί το κενό που νιώθει ένας άνθρωπος μέσα του και η επακόλουθη λύπη/ στενοχώρια είναι συναισθήματα που δεν εξαρτώνται απο εσένα, εκτός αν εσύ τα δημιουργείς ή εσύ παίζεις κάποιο ρόλο όπου εκεί κάπως μπορείς να δράσεις. Φυσικά ας έχουμε ενσυναίσθηση και όταν βλέπουμε ότι μας παίρνει να βοηθήσουμε, να το κάνουμε, ωστόσο δεν νομίζω ότι το θέμα λύνεται για τον άλλον. Κλαδεύεις επιφανειακά το άρρωστο φυτό, μα η ρίζα παραμένει σάπια.
Τα ερωτήματα και οι ανησυχίες σου είναι εύστοχες, ορισμένες φορές αναρωτιέμαι και εγώ, αν όχι τα ίδια, αλλά που πήγε η ανθρωπιά η συμπόνια και η καλοσύνη.