ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάτι που με απασχολεί και θα ήθελα να μοιραστώ είναι ο τρόπος που κάποιοι, πολλοί για να είμαστε ειλικρινείς, αντιμετωπίζουν τους υποτίθεται θλιμμένους ή λυπημένους ανθρώπους. Λένε ας πούμε ότι αυτή ή αυτός δεν έχει ερωτική ζωή κι είναι θλιμμένο άτομο. Ή όλο στενοχώριες έχει η/ο τάδε. Ή αν δεν έχει φίλους λένε πάλι το ίδιο. Ή αν λείπει κάτι από κάποιον. Υπάρχουν περιπτώσεις ψυχικά πασχόντων είτε εκ γενετής λόγω κληρονομικότητας είτε επειδή συνέβη κάτι στη ζωή τους και βυθίστηκαν στη θλίψη αλλά πολλοί άνθρωποι έγιναν στην πορεία ''θλιμμένοι'' επειδή τους λείπει κάτι. Αντί λοιπόν να τους βοηθάμε τους αφήνουμε στο περιθώριο. Γιατί σε κάποιο άτομο που δεν έχει ερωτική ζωή δεν σκεφτόμαστε να προσφέρουμε εμείς; Όχι τον εαυτό μας (που κι αυτό μπορεί να γίνει σε κάποιες περιπτώσεις) αλλά να ρωτήσουμε αν ενδιαφέρεται να της/του γνωρίσουμε κάποιο φιλικό ή γνωστό μας άτομο. Το ίδιο και για τις φιλίες. Αν λείπουν χρήματα ή υλικά αγαθά, να πράξουμε το ίδιο. Εντάξει, δε λέω να αναλάβουμε τα έξοδα του άλλου ή να του φτιάξουμε τη ζωή, αλλά να βάλουμε ένα μικρό λιθαράκι. Ξέρω, η αντίρρηση εδώ θα είναι ''μα γιατί να μπλέξω εγώ; ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη ζωή του, μόνο με προσωπική προσπάθεια φτιάχνεις τη ζωή σου'' και διάφορα τέτοια αλλά καλό δεν θα είναι να βοηθάμε κι έμπρακτα; Κακά τα ψέματα, πάρα πολλοί δεν θέλουμε να βοηθήσουμε. Αν όμως δεν θέλουμε να ανακατευτούμε τότε να μην λέμε ότι η τάδε ή ο τάδε είναι λυπημένο ή θλιμμένο άτομο ή το ''κυνηγάνε οι στενοχώριες'' αλλά ότι με τη δική μας αδιαφορία περιθωριοποιήθηκε κι έμεινε λυπημένο κάποιο άτομο. Δεν το λέω για να νιώσουμε ενοχή μα για να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας. Έτσι κι αλλιώς τα γεγονότα και οι άνθρωποι περνούν τόσο γρήγορα από τα μάτια μας και ξεχνιούνται που δεν προλαβαίνουμε καν να νιώσουμε το τσίμπημα καμίας ενοχής. Αλλά το να λέμε ''άσε τον θλιμμένο στη θλίψη του'' είναι σαν να λέμε για κάποιο πεινασμένο άτομο ότι δεν υπάρχει λόγος να του δώσουμε οτιδήποτε για φαγητό γιατί αφού πεινάει πολύ αποκλείεται να χορτάσει, οπότε άστο στην πείνα του κι ας μην προσφέρουμε ούτε το ελάχιστο που μπορούμε. Είναι ο ίδιος τρόπος σκέψης.