ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ιστορία γνωστη και τετριμμένη. Γνωρίζω το καλοκαίρι τύπο , καθαρά μόνο για σεξ και πολύ ξεκάθαρα στο μυαλό μου, αυτός έτσι κι αλλιώς μόνιμα μένει 100000 χλμ μακριά κι εγώ αυτά τα σενάρια τα έχω ξαναζήσει και δεν σκοπεύω να τα επαναλάβω. Βρισκόμαστε λοιπόν μερικές φορές , σεξουαλικά φανταστικά, μετά αυτός φεύγει κι όλα καλα. Και μετά αρχίζει η επικοινωνία από μεριάς του με σχεδόν πάντα δική του πρωτοβουλία κι εμένα επειδή μου αρέσει να μιλάμε , δεν είναι και κανα ντουβάρι, και για να καλύψω μοναξιές , κενά , έλλειψη ερωτικής ζωής κλπ συνεχίζω την επικοινωνία. Και κάπως έτσι αρχίζει ένα πολύ αργο δεσιμο έλα ομως που κάπου εκεί που πάω εγώ να δεθώ αρχίζει αυτός να λύνεται και αργοπορίες στις απαντήσεις που αρχίζουν με ώρες και τελειώνουν με μέρες. Κι εγώ λέω έτσι είσαι , εε δεν είμαι καμία ηλίθια πια, οπότε επικοινωνία τέλος κι αντε γεια. Αλλά αυτός δεν χαμπαριάζει και συνεχίζει να στέλνει και επαναλαμβάνεται συνέχεια ο ίδιος κύκλος, μια φάση μιλάμε και όλα καλά και μετά γράψιμο και αδιαφορία και μετά φτου κι από την αρχή. Εε λέω ντάξει χαζή εισαι καθεσαι κι ασχολείσαι. Αλλα έχουν αρχίσει λίγο και τα τσιμπήματα του πόνου. Προφανώς απο κοντά ούτε για πλάκα δεν έχουμε βρεθεί όλο το διάστημα. Και φτάνει λοιπόν μέρα και του λέω όλα μου τα παράπονα και μου λέει έχεις δίκιο σε όλα καλή συνέχεια. Και του λέω δεν είμαστε φιλαράκια , δεν αντέχω αυτό το μοτιβο επικοινωνίας με κάποιον που δεν έιναι φίλος μου και δεν θέλω να μιλάμε τόσο. Κι από τότε τίποτα ουτε φωνή , ούτε ένα μήνυμα για χρόνια πολλά ή κατι τέτοιο. Και εμένα μου λείπει να μιλάμε και θέλω να του στείλω αλλά λέω άσε τι νόημα έχει πάλι στα ίδια θα γυρίσουμε. Ποια έιναι η ερώτηση μου; Ρε παιδιά εσείς πιστεύετε έκανα κάτι λάθος; θΑ έπρεπε να έχω κάνει κάτι αλλιώς , να έχω προσπαθήσει περισσότερο, να του δώσω μια ευκαιρία, γιατί το παιδί προσπάθησε , 10 μήνες μετά που γνωριστήκαμε δεν έιχε κανέναν λόγο και συνέχιζε να επικοινωνεί, έστω όπως το κανε. Η ψυχη μου μου λεει ότι δεν έχω αδικο , αλλά θέλω να το λήξω στο μυαλό μου και για να το κάνω θα πρέπει να έιμαι σίγουρη ότι εγώ έκανα ότι μπορούσα και τώρα τέλος , αλλιώς φοβάμαι να ξανακυλήσω . Τι λέτε;