Έχω φτάσει σε τέτοιο σημείο μοναξιάς που δεν μπορώ να γράψω γι' αυτή με τρόπο που να με βοηθήσει.
Δηλαδή παλιά πίστευα ότι θα μπορούσα να γράψω κάτι, ένα πεζό, ένα ποίημα, ένα στίχο κι αυτό κάπως θα μου πάρει το βάρος.
Και το είχα κάνει.
Πλέον δεν μου έρχεται τίποτα στο μυαλό, θα επιθυμούσα απλώς να γεμίσω εκατό σελίδες με τη φράση ''είμαι μόνος'' και να εννοώ εκατομμύρια πράγματα μέσα από αυτές τις δύο λέξεις.
Η σημαντικότερη σύμφωνα με τη γνώμη μου μεταπολιτευτική Ελληνίδα ποιήτρια όταν τη ρώτησαν γιατί ονόμασε το βιβλίο της απόντες και ποιοί είναι αυτοί είχε δώσει την υπέροχη απάντηση: ''Ξέρουν αυτοί. Θα ήθελα να είχα τα κότσια να έβαζα μόνο τον τίτλο και μέσα λευκές σελίδες αλλά δεν θα έβρισκα εκδότη''.
Πόσο τη νιώθω. Είναι ακριβώς ό,τι αισθάνομαι.
Διαβάζω πράγματα κι από σύγχρονους συνομήλικούς μου ανθρώπους που με συγκλονίζουν, είναι σαν να τα γράφει η ψυχή μου κι έρχονται στιγμές που απορώ αν όντως είναι τόσο μόνοι.
Γιατί αυτό νιώθω, ας ακουστεί παράλογο, ότι είμαι ο μοναδικός μόνος της Αθήνας, αυτός που όπου πάω είμαι ο όρθιος (ή σπάνια καθιστός) μόνος.