ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.4.2024 | 03:27

Αναδρομή στο παρελθόν

Χθες με έπιασε νοσταλγικό mood και άκουγα τραγούδια που ήταν της μόδας όταν ήμουν έφηβος (27 είμαι) , όπως Green Day-Welcome to my life, Nelly Furtado - All Good things, Lykke Li- i follow Rivers , Macklemore - Thrift Shop, Psy-Gangnam style (αλλά και ελληνικά, Μιχάλη Χατζηγιάννη που τότε ήταν στα καλύτερά του ειδικά, Γιάννη Κότσιρα, κ.α.) κτλπ, you get the idea, εποχή 2009-2011 με MySpace, Hi5, Tumblr, MSN explorer, emo, γκόθικ, καγκούρια, ποζέρια του φβ, χιπχοπάδες, και όλα τα άλλα. Τότε ήμουν μόνος όπως και τώρα, δίχως φίλους,παρέες ή σχέση, και τώρα, 15 χρόνια μετά, παραμένω στην ίδια κατάσταση και ας πέρασα από αρκετά κύμματα, παραμένω ελεύθερος και μόνος. Μου λείπει ο τότε εαυτός μου, ο εαυτός που αναπολούσε να τελειώνει με το γυμνάσιο και το λύκειο, να πήγαινε φαντάρος, να ξεμπέρδευε με κάθε κοινωνική υποχρέωση και να έβρισκε μία δουλειά, ό,τι δουλειά και να ήταν αυτή, απλά να μπορεί να βγάζει τα προς το ζην και να αποταμιεύει χρήματα ώστε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο εαυτός μου του 2009 θα φρίκαρε στην ιδέα ότι 15 χρόνια μετά θα βρισκόμουν πάλι στο σημείο μηδέν, και μάλιστα και ίσως χειρότερα από τότε επειδή μπορεί να μην είχα παρέες, φίλους και σχέση τότε (μόνο μερικές τύπου φάσεις και έτσι, τίποτα σοβαρό, κλασικά εφηβικά παραμυθάκια με προκαταβολική ημερομηνία τέλους δηλαδή) αλλά είχα τις άπειρες προσδοκίες του "μετά". Τώρα με θεωρώ σε χειρότερο στάδιο από τότε καθώς είμαι ΚΑΙ άνεργος. Δηλαδή δεν έχω καν τον ενθουσιασμό και την εκρηκτική ενέργεια του τότε, είμαι και χωρίς καμία ελπίδα/προσδοκία για το μέλλον, απλά αναπολώ το τίποτα. Πραγματικά, δε ξέρω πως πέρασαν τα χρόνια, άμα συνηθίσει κάποιος σε μία κατάσταση μοναξιάς, δεν αντιλαμβάνεται πότε παιρνούν οι εποχές, μόνο όταν τα μοιράζεσαι με κάποιον τα ζεις και απομνημονεύονται μέσα σου καθώς απορροφούν το Είναι σου. Ζήτημα να έχω ζήσει 5 ή 7 πραγματικά καλές μέρες από τότε, 15 χρόνια πριν, και αυτές οι 5-7 δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό που δεν μπορεί να ζήσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος σε ένα ΣΚ, απλά εγώ τις ωραιοποίησα/εξιδανίκευσα στο μυαλό μου λογικά επειδή συγκρίνοντάς τες με το να κάθομαι όλη μέρα σπίτι και απλά να παίζω βιντεοπαιχνίδια ή να βλέπω ταινίες, ναι, το να πάω εκδρομή ή κάμπινγκ ή κανένα road trip είναι γεγονός. Αν έπρεπε να γράψει κάποιος συγγραφέας το βιογραφικό μου, πιστεύω θα χωρούσε μέσα σε 10 σελίδες το πολύ. Μέσα στην αναπόληση σκέφτομαι και περασμένες αγάπες που χαθήκαμε κάπου στη πορεία άραγε είναι αυτές καλά, είναι ευτυχισμένες με τις δικές τους ζωές; Δεν ξέρω, πραγματικά. Ο κόσμος προχωράει τόσο γρήγορα, έχω την αίσθηση πως ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν σαν και μένα που κάθονται τόσο αργά (3μιση το πρωί) και σκέφτονται την εφηβεία τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως οι περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στον κόπο. Και όμως, τότε εγώ δεν είχα τίποτα και μόνο και μόνο αυτή η ανυπομονησία, αυτές οι κρυφές μου προσδοκίες και τα όνειρά μου για το "μετά" ήταν υπεραρκετά να καλύψουν το όποιο κενό λόγω μοναξιάς. Πλέον δεν έχω τίποτα. Μακάρι να αλλάξει κάποια στιγμή αυτό επειδή πιστεύω ακράδαντα το απόφθεγμα εκείνο που λέει πως "όποιος δε ζει στο τώρα, δεν ζει πραγματικά". Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να είστε όλοι καλά.
4
 
 
 
 
σχόλια

Καλά ακούγαμε την ίδια μουσική μόνο που εγώ είμαι 36, λοιπόν μου θυμίζεις πολύ τον εαυτό μου και μιας που ζούμε παράλληλες ζωές έχω να σου πω πως τίποτα δεν θα σου δωθεί δωρεάν κ χωρίς κόπο, ξεκίνα απο κάπου, κάνε κάτι, αυτό θα μπορούσε να είναι μια δουλειά, έστω κ μια που δεν σου αρέσει έστω και ημιαπασχοληση, θα σε ξεκολλήσει απο την ρουτίνα της καθημερινότητας. Θα μπορούσες να γραφτείς κ σε μία δήμοοσια σχολή ΙΕΚ οπου δεν κοστίζει και μπορεί να μάθεις κάποιο επάγγελμα που μπορεί να σου αρέσει και πολύ κύριο θα γνωρίσεις κόσμο. Απλά κάνε κάτι, με πολύ αγάπη ότι καλύτερο σου εύχομαι!

Από όλα αυτά που γράφεις, πίστεψέ με, το μόνο "αγκάθι" που βρίσκω είναι η ανεργία. Γιατί στον υλιστικό κόσμο που ζούμε, αυτή είναι η αιτία που σε απομονώνει και σε κάνει να χάνεις την κοινωνικότητά σου. Αν εργαζόσουν, αφενός δεν θα είχες τόσο ελεύθερο χρόνο ώστε να αναπολείς το παρελθόν και αφετέρου δεν θα χρειαζόταν · θα είχες ενδιαφέροντα και φίλους που θα σε βοηθούσαν να ξεχνιέσαι. Δες το όμως και διαφορετικά · ναι, πιο νέος είχες μεγαλύτερη φρεσκάδα και αντοχές να κυνηγήσεις τα όνειρά σου · τώρα όμως που μεγάλωσες, έχεις περισσότερες εμπειρίες από τότε για να μην επαναλάβεις τα ίδια λάθη, επειδή τώρα ξέρεις καλύτερα το ποιος είσαι και τί θες. Κάθε ώρα που περνά, είναι και από μία κατάκτησή σου πάνω στην ίδια τη ζωή. Για αυτό γιορτάζουμε γενέθλια, έχεις επιβιώσει ως τώρα · έχεις κερδίσει τη θέση σου στον κόσμο και την ελευθερία σου. Πατάς πιο γερά τώρα. Κάθε πράγμα έχει δύο όψεις λένε, πάντα κάπου κερδίζεις, κάπου αλλού χάνεις. Προσπάθησε λοιπόν όσο μπορείς να βρεις ξανά εργασία και συνέχισε να ζεις στο τώρα, φέρνοντας από το παρελθόν και ξαναζώντας στο παρόν μόνο τις ευχάριστες αναμνήσεις. Να σου πάνε όλα καλά.

Εγω που πλησιαζω στα 50 τοση αναποληση για το παρελθον και τοση μιζερια δεν τα ζω. Κι ας εχω περασει στραπατσα κι ας εχω χασει αγαπημενους κι ας μην εκανα ολα αυτα που ηθελα. Μα 27 χρονωνν!!!!! Σηκω παιδι μου και αρπαξε τη ζωη απ τα μαλλια και στριφογυρισε την. Κι αν δεν εχεις κουραγιο καποιος γιατρος μπορει λιγο να σε βοηθησει.

Scroll to top icon