ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Χθες με έπιασε νοσταλγικό mood και άκουγα τραγούδια που ήταν της μόδας όταν ήμουν έφηβος (27 είμαι) , όπως Green Day-Welcome to my life, Nelly Furtado - All Good things, Lykke Li- i follow Rivers , Macklemore - Thrift Shop, Psy-Gangnam style (αλλά και ελληνικά, Μιχάλη Χατζηγιάννη που τότε ήταν στα καλύτερά του ειδικά, Γιάννη Κότσιρα, κ.α.) κτλπ, you get the idea, εποχή 2009-2011 με MySpace, Hi5, Tumblr, MSN explorer, emo, γκόθικ, καγκούρια, ποζέρια του φβ, χιπχοπάδες, και όλα τα άλλα. Τότε ήμουν μόνος όπως και τώρα, δίχως φίλους,παρέες ή σχέση, και τώρα, 15 χρόνια μετά, παραμένω στην ίδια κατάσταση και ας πέρασα από αρκετά κύμματα, παραμένω ελεύθερος και μόνος. Μου λείπει ο τότε εαυτός μου, ο εαυτός που αναπολούσε να τελειώνει με το γυμνάσιο και το λύκειο, να πήγαινε φαντάρος, να ξεμπέρδευε με κάθε κοινωνική υποχρέωση και να έβρισκε μία δουλειά, ό,τι δουλειά και να ήταν αυτή, απλά να μπορεί να βγάζει τα προς το ζην και να αποταμιεύει χρήματα ώστε να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα. Ο εαυτός μου του 2009 θα φρίκαρε στην ιδέα ότι 15 χρόνια μετά θα βρισκόμουν πάλι στο σημείο μηδέν, και μάλιστα και ίσως χειρότερα από τότε επειδή μπορεί να μην είχα παρέες, φίλους και σχέση τότε (μόνο μερικές τύπου φάσεις και έτσι, τίποτα σοβαρό, κλασικά εφηβικά παραμυθάκια με προκαταβολική ημερομηνία τέλους δηλαδή) αλλά είχα τις άπειρες προσδοκίες του "μετά". Τώρα με θεωρώ σε χειρότερο στάδιο από τότε καθώς είμαι ΚΑΙ άνεργος. Δηλαδή δεν έχω καν τον ενθουσιασμό και την εκρηκτική ενέργεια του τότε, είμαι και χωρίς καμία ελπίδα/προσδοκία για το μέλλον, απλά αναπολώ το τίποτα. Πραγματικά, δε ξέρω πως πέρασαν τα χρόνια, άμα συνηθίσει κάποιος σε μία κατάσταση μοναξιάς, δεν αντιλαμβάνεται πότε παιρνούν οι εποχές, μόνο όταν τα μοιράζεσαι με κάποιον τα ζεις και απομνημονεύονται μέσα σου καθώς απορροφούν το Είναι σου. Ζήτημα να έχω ζήσει 5 ή 7 πραγματικά καλές μέρες από τότε, 15 χρόνια πριν, και αυτές οι 5-7 δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό που δεν μπορεί να ζήσει ο οποιοσδήποτε άνθρωπος σε ένα ΣΚ, απλά εγώ τις ωραιοποίησα/εξιδανίκευσα στο μυαλό μου λογικά επειδή συγκρίνοντάς τες με το να κάθομαι όλη μέρα σπίτι και απλά να παίζω βιντεοπαιχνίδια ή να βλέπω ταινίες, ναι, το να πάω εκδρομή ή κάμπινγκ ή κανένα road trip είναι γεγονός. Αν έπρεπε να γράψει κάποιος συγγραφέας το βιογραφικό μου, πιστεύω θα χωρούσε μέσα σε 10 σελίδες το πολύ. Μέσα στην αναπόληση σκέφτομαι και περασμένες αγάπες που χαθήκαμε κάπου στη πορεία άραγε είναι αυτές καλά, είναι ευτυχισμένες με τις δικές τους ζωές; Δεν ξέρω, πραγματικά. Ο κόσμος προχωράει τόσο γρήγορα, έχω την αίσθηση πως ελάχιστοι άνθρωποι υπάρχουν σαν και μένα που κάθονται τόσο αργά (3μιση το πρωί) και σκέφτονται την εφηβεία τους, είμαι απόλυτα σίγουρος πως οι περισσότεροι δεν μπαίνουν καν στον κόπο. Και όμως, τότε εγώ δεν είχα τίποτα και μόνο και μόνο αυτή η ανυπομονησία, αυτές οι κρυφές μου προσδοκίες και τα όνειρά μου για το "μετά" ήταν υπεραρκετά να καλύψουν το όποιο κενό λόγω μοναξιάς. Πλέον δεν έχω τίποτα. Μακάρι να αλλάξει κάποια στιγμή αυτό επειδή πιστεύω ακράδαντα το απόφθεγμα εκείνο που λέει πως "όποιος δε ζει στο τώρα, δεν ζει πραγματικά". Ευχαριστώ που με διαβάσατε, να είστε όλοι καλά.