Πέρασα άλλη μια αναγνωστική Κυριακή και χάρηκα πολύ που επιτέλους άρχισε η ζέστη και ο υπέροχος ήλιος να με συντροφεύει στην πόλη.
Ο μοναδικός που με συντροφεύει.
Δεν θέλησα να πάω σε εξωτερικούς μεγάλους χώρους ως συνήθως, π.χ. πάρκα αλλά να κάτσω σε παγκάκια ή ωραίες στάσεις λεωφορείου.
Όποτε σήκωνα το κεφάλι μου για να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από την ανάγνωση έβλεπα τα αυτοκίνητα που περνούσαν κι είχαν μουσικές ή ανθρώπους που συζητούσαν σε ξέφρενους ρυθμούς.
Και σκεφτόμουν πως αν είχα κι εγώ ένα αυτοκίνητο και πήγαινα Παραλιακή για μπάνιο στη θάλασσα και μετά μασαμπούκα στο εστιατόριο ή την ψαροταβέρνα θα είχα και φίλους και ερωτική σύντροφο.
Γιατί έτσι είναι η ζωή.
Κι όχι μόνο για την πιτσιρικαρία.
Σκέφτηκα επίσης ότι δεν θα ήθελα ούτε να έχω μάθει να οδηγώ, ούτε να έχω αυτοκίνητο. Ναι είναι επιλογή μου.
Είκοσι δύο χρόνια χωρίς αμάξι, από τότε που ενηλικιώθηκα δηλαδή.
Κι επειδή είμαι φτωχός και χωρίς βοήθεια από κανέναν στην κυριολεξία, αν είχα αμάξι στα νεανικά μου χρόνια θα κατέληγα ή να το πουλήσω ή να το έχω παρατημένο σε αχρηστία σε κανα πεζοδρόμιο στη γειτονιά μου γιατί πάρκινγκ δεν έχω, μένω σε πολυκατοικία.
Το κυριότερο είναι ότι ανέκαθεν αντιπαθούσα την οδήγηση, δεν ήθελα να μάθω.
Μια ζωή με τα μέσα μαζικής μεταφοράς κι έχω πάει παντού.
Αν ήθελα να βγω έξω από την πόλη, τότε έπαιρνα ΚΤΕΛ.
Αλλά την Αθήνα την έχω γυρίσει σχεδόν όλη. Κι ακόμα συνεχίζω.
Όπου έχει κάτι που με ενδιαφέρει να παρακολουθήσω, πηγαίνω χωρίς δισταγμό όσο μακριά κι αν είναι.
Τέλος πάντων. Τα δυο μυθιστορήματα που είχα μαζί μου τα τελείωσα, σύντομα ξεκινάω συλλογή διηγημάτων.
Γενικά πάντως σκέφτηκα πως ίσως ο τρόπος που ζω να είναι αυτός που εμποδίζει να έχω σχέσεις.
Αλλά από την άλλη έχω γνωρίσει και άτομα που ζουν όπως εγώ και η τύχη τα βοήθησε να συνάψουν σχέσεις.
Έχω ακούσει μάλιστα κι ένα διάσημο ζευγάρι (ένας σκηνοθέτης με μία συγγραφέα) που διοργανώνουν αναγνωστικές Κυριακές όπου διαβάζουν μαζί διάφορα αγαπημένα τους βιβλία ή αποσπάσματα βιβλίων ο ένας στην άλλη ή ποιήματα και περνούν πολύ ωραία.
Ας είναι. Δεν πειράζει.
Δεν μπόρεσα επίσης να μην σκεφτώ την κοπέλα που πριν λίγες μέρες έγραψε εδώ την εξομολόγηση με τίτλο ''μόνη για πάντα''.
Της εύχομαι να μην είναι πλέον μόνη αλλά δεν μπόρεσα να μην σκεφτώ πως πολλοί λένε ότι είναι μόνοι άνθρωποι αλλά εγώ το ζω στ' αλήθεια, πραγματικά μόνος εδώ και μια σχεδόν εικοσαετία με ελάχιστα διαλείμματα παρέας.
Κάθε εβδομάδα που περνάει και σιωπή.
Μόνο τη φωνή μου ακούω μέσα μου την ώρα που διαβάζω. Ή όταν μου σιγοτραγουδώ.
Αληθινά μόνος για πάντα.
Λίγη λύπη νιώθω πάντως.
Δεν πειράζει. Καλό μήνα.