ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
23.5.2024 | 03:13

Παράξενη από μικρή.

Από μικρό παιδί ένιωθα μόνη και θυμάμαι να κουβαλάω μια μελαγχολία. Δεν θυμάμαι πότε ,ούτε γιατί ξεκίνησε όλο αυτό το συναίσθημα. Όχι πάντως λόγω κοινωνικής αδυναμίας ή έλλειψης κοινωνικών δεξιοτήτων. Κάπου στην εφηβεία αγάπησα την μοναξιά μου και τους 4 τοίχους. Να πω πως πάντα είχα παρέες και ήμουν σχεδόν πάντα τα ΣΚ κάπου καλεσμένη, απλώς η επιθυμία και η προτίμηση για μοναχικές δραστηριότητες ήταν ισχυρότερη- θα έβγαινα περισσότερο λόγω πίεσης.. όπως και τώρα. Παλεύω με τον εαυτό μου σε αυτό το κομμάτι , νομίζω πως είμαι αλλόκοτη . Η συντροφιά των άλλων - στην πλειονότητα των περιπτώσεων - περισσότερο με κουράζει παρά με κάνει να νιώθω κάποια ικανοποίηση. Ίσως να νιώθω μια μικρή υπεροψία απέναντι σε αρκετούς ανθρώπους ή απλά να διαισθάνομαι υποκρισία κ άλλες ανάγκες πίσω από τις περισσότερες παρέες.. δεν είναι ότι δεν περνάω καλά απλώς προτιμώ να είμαι μόνη μου και να διαβάζω , μπορώ να διαβάζω όλη μέρα , ή να κάνω γυμναστική , να ζωγραφίζω ή οτιδήποτε άλλο , παρά να είμαι με ανθρώπους που άλλωστε δεν σβήνουν το συναίσθημα της μοναξιάς ή της βαρεμάρας, μάλλον το εντείνουν . Καμία φορά με τρομάζει το πόσο ευχάριστα και ασφαλής νιώθω στην μοναχικότητα μου (είμαι και μόλις 23).Η αλήθεια είναι πως ονειρεύομαι και θέλω την ανθρώπινη επαφή απλώς υπό τις ιδανικές συνθήκες που έχω στο μυαλό μου. Η πραγματικότητα μου φαίνεται άσχημη. Έχω παρατηρήσει ότι ο έρωτας με ξεσηκώνει από το καβούκι μου. Μετά όμως από μια σχέση 4 χρόνων που εκεί είδα ξεχάσει τους 4μου τοίχους , σήκωσα τώρα 4τείχη. Βγαίνω πρώτα ραντεβού και μετά δεν θέλω να ξαναδώ κανέναν αν οι εντυπώσεις είναι χλιαρές (δηλαδή στο 99% των περιπτώσεων) . Εξαιρέσεις ανθρώπων που σπάω την μοναξιά μου είναι ελάχιστες όπως η οικογένεια μου , 1-2 φίλες (και πάλι αραιά όταν είμαι κλεισμένη για 3-4 μέρες σερί πχ) ή μεμονωμένες περιπτώσεις που νιώθω ότι έχουμε κοινές αναζητήσεις για φιλοσοφικά , επιστημονικά θέματα ή χημεία στην επικοινωνία γενικότερα . Η τελευταία περίπτωση όταν συμβαίνει είναι κάτι το μαγικό σαν μαγνητική έλξη ,αλλά την νιώθω πολύ πολύ σπάνια.
4
 
 
 
 
σχόλια

Πολύ ενδιαφέρουσα εξομολόγηση. Νιώθω ταύτιση κάπως. Το ανησυχητικό είναι όταν βλέπεις ανθρώπους να μην μπορούν να αντέξουν ούτε ένα λεπτό με τον εαυτό τους, όχι το αντίθετο. Μάλλον κάτι έχεις κάνει σωστά και μπορείς να επιλέξεις με ποιους θα περνάς τον χρόνο σου και πόσο θα τους αφιερώσεις. Δεν μου ακούγεται καθόλου εγωιστικό, ίσα ίσα.

Έχεις το κακό (ή το καλό, όπως το πάρει ο καθένας) ότι από μικρή ένοιωθες πολλά και σκεφτόσουν πολύ. Και επειδή αυτά που νοιώθουμε και σκεφτόμαστε πάνω στα δυσάρεστα πράγματα της ζωής είναι περισσότερα και εντονότερα, τί πιο φυσικό να σου έκαναν από νωρίς εντύπωση η φθαρτότητα της ύπαρξης και η απόλυτη βεβαιότητα του θανάτου.
Από εκεί και πέρα το να σου φανούν οι άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις επιφανειακές είναι το λογικό επακόλουθο. Με αποτέλεσμα, να προτιμάς τη μοναξιά και την προσωπική ενδοσκόπηση από τις "ανούσιες κοινωνικότητες" που είναι ρηχές και σου αποσπούν την προσοχή.
Εξάλλου, τα ενδιαφέροντα που περιγράφεις (διάβασμα, γυμναστική κλπ) βοηθούν στην αμεσότερη επαφή με τον εαυτό μας. Όσο για τον έρωτα, μπορεί όπως λες να σε ξεσηκώνει αλλά από τη στιγμή που τα αποτελέσματα στην τετραετή σου σχέση ήταν χλιαρά ή κοινότυπα, αναμενόμενο και σε αυτό το κομμάτι να κουμπωθείς από εκεί και πέρα.
Έχει ένα κακό αυτός ο τρόπος οπτικής. Σε κάνει να "διυλίζεις τον κώνωπα" λόγω υψηλής επιλεκτικότητας και βαθμιαία σε οδηγεί σε μοναξιά χωρίς επιστροφή όταν "ο ένας σου ξινίζει και ο άλλος σου βρωμάει". Αν βέβαια προτιμούσες από την αρχή τη μοναξιά είναι οκ, από τη στιγμή όμως που "ο έρωτας σε ξεσηκώνει", έχω τις αμφιβολίες μου.
Θα σου έλεγα, απλοποίησε λίγο τη ζωή σου. Έχεις πολλά χρόνια ακόμα για να πνιγείς σε υπαρξιακές αναζητήσεις και ατέρμονες φιλοσοφικές σκέψεις.
Άφησε περισσότερο χώρο σε αυτή τη "μαγεία της μαγνητικής έλξης" που περιγράφεις σωστά, αλλά νοιώθεις σπάνια. Αυθορμητισμός και ένστικτο, είναι δύο λέξεις που θα βοηθήσουν.

Scroll to top icon