Όποιος έχει παρόμοιο βίωμα θα επιθυμούσα να μου γράψει παρακαλώ πολύ.
Δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου ούτε μακροχρόνια ούτε σύντομη.
Αν δεν σας ενδιαφέρει το θέμα παρακαλώ προσπεράστε την εξομολόγηση, διαολοστείλτε κι αδιαφορήστε, συγνώμη που το λέω, δεν σας υποδεικνύω πώς να απαντήσετε αλλά πραγματικά θα ήθελα μόνο σκέψεις από άτομα που έχουν παρόμοιο βίωμα ή που δεν σιχαίνονται την όμορφη λέξη ενσυναίσθηση.
Δεν θα ήθελα να διαβάσω ότι μέσα στη ζέστη και τον καύσωνα εσύ μιλάς για έρωτες και δεν έχεις με τι άλλο να ασχοληθείς και τέτοια πράγματα γιατί πραγματικά είμαι σε ένα πολύ δύσκολο σημείο της ζωής μου, σε μια κρίσιμη καμπή, δεν θα ήθελα να επεκταθώ, ο νοών νοείτω.
Λοιπόν όπως έλεγα δεν έχω κάνει ποτέ σχέση στη ζωή μου, ούτε εφήμερη ούτε μακροχρόνια.
Τα τελευταία χρόνια όσο μεγαλώνω πιάνω τον εαυτό μου να δακρύζει ασυναίσθητα γι' αυτό, ακόμα και το πρωί που ξυπνάω, νεότερος δεν είχα τέτοιες αντιδράσεις.
Κανένα μου φλερτ ποτέ δεν ευδοκίμησε. Δεν έχω τσακωθεί ποτέ.
Θέλω να εστιάσω στο εξής: Συζητώντας με ειδικό ψυχαναλυτικά πάνω στο θέμα μού είχε πει ότι φταίνε κατά κάποιο τρόπο όλες εκείνες οι φορές που δίστασα στη ζωή μου και δεν εξέφρασα το ενδιαφέρον μου σε κάποια αλλά προσπέρασα.
Γιατί σίγουρα κάποια θα υπήρχε μέσα στα σαράντα χρόνια που θα με ήθελε.
Το ερώτημά μου λοιπόν που με απασχολεί έντονα είναι το εξής: Για να βρει τον έρωτα ένας άνθρωπος που από τα χρόνια της εφηβείας δεν είχε ποτέ ερωτική πέραση, θα πρέπει να προσεγγίζει όποια βλέπει και του αρέσει έστω και λίγο.
Ώστε να είναι σίγουρος ότι δεν έχασε καμία ευκαιρία στη ζωή του.
Γιατί να πρέπει να το κάνει αυτό κάποιος άνθρωπος όπως εγώ;
Γιατί θα πρέπει να συμπεριφερθώ απροσάρμοστα σαν γύπας προσεγγίζοντας οποιαδήποτε μου αρέσει;
Όλοι οι άνθρωποι βλέπουμε καθημερινά άλλους που μας αρέσουν.
Προσπερνάμε όμως. Είναι δυνατόν να πηγαίνουμε να επιδιώκουμε γνωριμία με όποιο άτομο βλέπουμε και μας αρέσει; Όχι βέβαια.
Έχει βγει και η ειρωνική παροιμία ''ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει''.
Είναι δυνατόν να παρουσιάζουμε τέτοια συμπεριφορά; Όχι.
Αυτή είναι η άποψή μου.
Η άποψη του ειδικού ήταν πως όπως όλα στη ζωή έτσι και ο έρωτας χρειάζεται επιμονή και κυνήγι και ναι να μην αφήνεις καμία ευκαιρία να παέι χαμένη γιατί αν το κάνεις αυτό τότε δεν ξέρεις, μπορεί με εκείνον τον άνθρωπο που δεν προσέγγισες να ήταν το τυχερό σου, να ταιριάζατε και να έβγαινε κάτι καλό από αυτή τη γνωριμία.
Εσύ όμως επέλεξες να προσπεράσεις.
Δεν ξέρεις όμως τι θα είχε γίνει αν δεν προσπερνούσες.
Άρα δεν είναι ότι δεν σε θέλει καμία, όπως το θέτεις αλλά ότι άφησες κι εσύ κάποιες γνωριμίες να μην γίνουν. Ήταν επιλογή σου.
Και ρωτάω όποιο άτομο έχει ανάλογο βίωμα: Γιατί να είναι αυτή η άποψη η σωστή;
Δηλαδή να βγαίνω στο δρόμο ή να πηγαίνω κάπου και να έχω συμπεριφορά στυλ νυφοπάζαρου;
Να μιλάω σε όποια βλέπω μπροστά μου για να καταλήξω ο κριντζ κι ο ενοχλητικός;
Καλά αυτό δεν το έκανα ούτε όταν ήμουν νέος, τώρα ειδικά που μεγάλωσα αν επιχειρήσω κάτι τέτοιο θα έχω πολύ άσχημες συνέπειες τύπου ''ο γεροπέφτουλας ο μεσήλικας''.
Και δεν είναι και του χαρακτήρα μου, δεν λειτουργώ έτσι. Ποτέ δεν ήμουν έτσι.
Γιατί να μην είχε επιτυχία έστω ένα φλερτ που είχα και να πρέπει να αποδεχτώ ότι ο λόγος που θα πεθάνω ολομόναχος και που ζω έτσι είναι ότι δεν πήγα να γνωρίσω όσες περισσότερες μπορούσα;
Γιατί αυτή είναι η απάντηση της ψυχανάλυσης και της ψυχοθεραπείας μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Ότι δεν δημιούργησα όλες τις ευκαιρίες που έπρεπε για τον εαυτό μου, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί ότι δεν μίλαγα σε όποια έβλεπα μπροστά μου κι άφησα τα χρόνια να περάσουν έτσι.
Αυτή είναι η συμβολή της ψυχοθεραπείας και της ψυχανάλυσης στη ζωή μου πάνω στο συγκεκριμένο θέμα.
Μίλα σε όποια βλέπεις μπας και μία στις εκατό σου απαντήσει θετικά.
Με πιο επιστημονικούς όρους βέβαια αλλά αυτό ακριβώς που γράφω είναι το νόημα.
Γιατί δηλαδή θα έπρεπε να κάνω αυτό στη ζωή μου και απλώς να μην έχω κι εγώ μία θετική απάντηση σε κάποιο από τα λίγα φλερτ που είχα στη ζωή μου και που προσέγγισα ο ίδιος κάποιες φορές, έκανα εγώ την πρώτη κίνηση.
Και ή απορρίφθηκα αλλά θεωρήθηκα καλός για φίλος ή συνομιλητής ή γνωστός ή δεν απορρίφθηκα καν ξεκάθαρα, απλά πήρα κάποιες αόριστες απαντήσεις στυλ ''ναι μεν αλλά'', ''σε θέλω και δεν σε θέλω'' ή ''δεν θέλω να σε θέλω γιατί δεν πρέπει''.
Νιώθω αφάνταστα άσχημα, δεν μπορεί να περιγραφεί με λέξεις ό,τι νιώθω και δεν είμαι καθόλου υπερβολικός που το λέω αυτό.
Δεν θα ήθελα να επεκταθώ άλλο.
Κι όπιο άτομο έχει παρόμοιο βίωμα θα ήθελα να μου πει: Πώς συνεχίζει κάποιος άνθρωπος έτσι τη ζωή του;
Θα μου πείτε το μεγαλύτερο μέρος της πέρασε αν έχεις γίνει μεσήλικας, φάγαμε το γάιδαρο, μας έμεινε η ουρά, υπομονή, ξέρω.
Όλα καλά.
