ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
15.10.2024 | 02:12

Οικογένεια

Νιώθω ήδη τύψεις που κάνω αυτή την εξομολόγηση. Τελευταία νιώθω αρνητικά συναισθήματα ως προς τους γονείς μου, αλλά νιώθω άσχημα γι' αυτό συγχρόνως, διότι από τη μια ξέρω ότι με αγαπάνε και εκτιμώ ότι έχουν κάνει πράγματα για μένα. Αλλά όσο μεγαλώνω νιώθω μια φθορά και ότι ίσως είχα ωραιοποιήσει κάποια πράγματα στο κεφάλι μου. Είμαι φοιτήτρια, ζω με τους δικούς μου. Μεγάλωσα σ' ένα σπίτι, που ο πατέρας μου ήταν απών, και σαν σύζυγος και σαν γονιός. Έτσι δεν νιώθω άνετα μαζί του, να κάνω συζητήσεις, να μοιραστώ μαζί του πραγματα. Όσο μεγαλώναμε ήταν πολύ υπερπροστατευτικός και φώναζε, με μείωνε και κρατούσε μούτρα για μέρες, ίσως και βδομάδες για το παραμικρό. Μπορεί να κρατούσε μούτρα για μέρες επειδή μπορεί για κανα 2 μέρες να πήγαινα να κοιμηθώ και να φιλοξενηθώ στο σπίτι μιας φίλης μου, ας πούμε. Ενώ ήμουν σε ηλικία λυκείου. Δεν μου μιλούσε για κανα μήνα οταν μετά τις πανελλήνιες, αποφάσισα να φύγω για σεζόν. Τέτοια πράγματα. Ενιωθα πάντα ότι δεν ήταν ικανοποιημένος με ό,τι κάνω. Αλλά αν κάποιος τρίτος του έλεγε μπράβο για μένα, τότε χαιρόταν, μόνο. Ένιωθα σαν να μην με έμαθε ποτέ. Με τη μητέρα μου, πάντα είχαμε καλύτερη σχέση. Εκείνη μας μεγάλωσε, ουσιαστικά. Με υποστήριζε στον πατέρα μου και μου έκανε πλάτες. Αλλά από τότε που ήμουν μικρή, πάντα μου κατηγορούσε τον πατέρα μου μπροστά μου. Πολλές φορες σχολίαζε το σώμα μου. Πάντα ένιωθα λίγη μπροστά στη μαμά μου. Μου έλεγε ότι δεν φταίει εκείνη που δεν είμαι ψηλη και αδύνατη, έτσι ήταν όλοι από το δικό της σόι και ότι εγώ πήρα από τον πατέρα μου. Αλλα παρολα αυτα, ολοι μας λένε οτι μοιάζουμε και ότι είμαστε σαν 2 σταγόνες νερό. Έχει υπάρξει πολλές φορές τρυφερη μαζι μου, κάποτε με ακουγε, αλλα όσο μεγάλωνα, τόσο λιγότερα της έλεγα, δεν ξέρω γιατί. Έχει πολύ καιρό να με αποκαλέσει όμορφη. Νιώθω σαν να με βλέπει μειονεκτικά, δεν ξέρω αν είμαι παρανοηική, αλλα μερικες φορες το νιώθω. Άλλες φορές νιώθω ότι είμαι περισσότερο γονιός από τους γονείς μου. Ίσως βέβαια δεν θα έπρεπε να γκρινιάζω
3
 
 
 
 
σχόλια

Κάποια στιγμή ήρθα στην συνειδητοποίηση ότι μπορεί να αγαπάς τους γονείς σου γιατί έτσι έχεις μάθει αλλά να μη τους συμπαθείς. Όταν αρχίζεις να τους βλέπεις σαν οντότητες δηλαδή όχι μόνο σαν πατέρας και μητέρα αλλά σαν άτομα υπάρχει και η περίπτωση να μη τους συμπαθείς. Εκεί σου προτείνω να βάλεις τα όρια σου και να θυμάσαι ότι τα λόγια έχουν την αξία που τους δίνουμε.

Έχω πληροφορηθεί ότι σε ορισμένες σχολές Ψυχολογίας (τουλάχιστον στο εξωτερικό) προετοιμάζουν τους πρωτοετείς λέγοντάς τους πως "οι περισσότεροι γονείς από πριν έρθουμε στον κόσμο, δημιουργούν ένα όμορφο κενοτάφιο και στολισμένο με του κόσμου τα λουλούδια προκειμένου να μπούμε μέσα".
Εάν λοιπόν οι γονείς, μας "αγαπούν" με έναν τρόπο ώστε να :
- τους νιώθουμε πάντα απόμακρους στα προβλήματα και τις ανησυχίες μας αλλά κοντά μας μονάχα όταν μας επικρίνουν, μας προσβάλλουν, μας μειώνουν ή ηθικολογούν...
- θυματοποιούνται μπροστά στον άλλο γονιό ή ακόμα χειρότερα να τον κατηγορούν από τότε που είμαστε μικροί θέλοντας να μας κάνουν να διαλέξουμε στρατόπεδο και να πάρουμε το μέρος τους γερνώντας μας πρόωρα...
- μας ταΐζουν υπερπροστατευτισμό φορτώνοντάς μας εκ του μηδενός με ενοχές για τον εαυτό μας και αντιφάσεις αν όχι με άλυτες ψυχολογικές φοβίες που μεγαλώνοντας θα τις πληρώσουμε με τόκο...
...θα προτιμούσα προσωπικά να ήμουν ορφανός ή να μη γεννιόμουν καν.
Και δεν υπερβάλλω καθόλου.

Scroll to top icon