ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι πολύ όμορφο που θυμάσαι με αγάπη μια φίλη σου που έφυγε από τη ζωή... Θα έχει μια ξεχωριστή θέση μέσα σου και φρόντισε να έχεις γύρω σου ανθρώπους που θα είναι κοντά σου και εσύ το ίδιο..

Πολύ λυπάμαι. Έχασα κι εγώ μια φίλη πριν από 11 χρόνια και παντα την έχω στο μυαλό μου οπως και την συμβουλή της, να ζω την ζωή μου και να μην στεναχωριεμαι. Να είσαι καλά να την θυμάσαι.

Γύρισες πίσω χιλιάδες σελίδες ώστε να βρεις μία ανώνυμη εξομολόγηση που είχες γράψει για τη φίλη σου πριν δέκα χρόνια...
Δεν έχεις όμως φροντίσει να αλλάξεις σελίδα για τη δική σου τη ζωή.
Τους αγαπάω τους φίλους μου, τους προσέχω, αλλά δεν αποκτώ εμμονή μαζί τους. Και όταν μου λείπουν, θυμάμαι τα ευχάριστα που πέρναγα με αυτούς για να γλυκαίνει ο πόνος.

Συλλυπητήρια για την φίλη σου. 10 χρόνια και ακόμα πονάει, σε νιώθω απόλυτα. Η γιαγιά μου ήταν ο πιο κοντινός μου άνθρωπος επειδή οι γονείς μου δεν τα πήγαιναν καλά, μαλώνανε και χώρισαν και σε κάποια φάση οπότε ουσιαστικά με αυτήν μεγάλωσα, το σπίτι της ήταν για μένα ο ορισμός του safe zone. Πέθανε 10 χρόνια πριν και ακόμα νιώθω κενό μέσα μου. Δεν έγραψα κάποια εξομολόγηση εδώ σχετική (δεν ήξερα τότε το λιφολαντ) αλλά αν έγραφα θα ήταν μερικές λέξεις μόνο, σαν τις δικές σου: "Να είσαι καλά εκεί που πηγαίνεις, αντίο.". Δεν χρειάζονται πολλές λέξεις και κατεβατά όταν μιλάει το συναίσθημα, έτσι και αλλιώς πρώτα για εμάς τις γράφουμε τις εξομολογήσεις, να τα βγάλουμε από μέσα μας, και μετά για να τα διαβάσουν άλλοι και για τυχόν σχόλια. Μέσα σε 5-6 λέξεις χωράς τόσα συναισθήματα που θα έγραφες 5-6 βιβλία αλλά όποιος/α διαβάσει την εξομολόγηση δεν θα ταυτιστεί απόλυτα μαζί σου επειδή δεν έχετε κοινό σημείο αναφοράς, οπότε τα φαινομενικά λίγα που γράφεις έχουν τεράστια σημασία για σένα και αυτό είναι που μετράει. Και εμένα η γιαγιά μου στα τελευταία της συνέχεια στα νοσοκομεία μπαινόβγαινε. Αυτές οι κάλπικες υποσχέσεις των γιατρών, αυτή η ατέλειωτη αναμονή, αυτές οι ελπίδες χωρίς αντίκρυσμα... και μήνες να μπαινόβγαινε, και να μας έλεγε (στην οικογένειά μας) ο θεράπων γιατρός πως "Όλα θα πάνε καλά, θα της δώσουμε εξιτήριο" , πάντα ανησυχούσα όσο ήταν εκεί μέσα. Και τα χειρότερα να έλεγε και να προετοιμαζόμασταν ψυχικά, πάλι θα πονούσαμε όταν θα έφευγε. Δεν λέω ότι φταίνε οι γιατροί απλά πως πάντα τα παρουσιάζουν όλα τόσο θεραπεύσιμα και εφικτά, έχεις από κάπου να κρατηθείς και να πάρεις κουράγιο και όταν έρθει εκείνη η μέρα σου λένε απλά "Κάναμε ό,τι μπορούσαμε. Συλλυπητήρια." και γυρνάνε την πλάτη και πάνε στον επόμενο ασθενή και το κενό και η δυστυχία την σηκώνει μόνο η πλάτη και η ψυχή αυτού που αγαπούσε πραγματικά τον άνθρωπο αυτόν. 10 χρόνια και ακόμα νιώθω ενθουσιασμό όταν περνάω από το σπίτι της (πλέον το νοικιάζουμε σε κάτι φοιτητές) , ακόμα ανυπομονώ να χτυπήσω το κουδούνι και να ρωτήσει από το θυροτηλέφωνο "Ποιος είναι;" με εκείνη την τρυφερή γέρικη φωνούλα της που με το που άνοιγε αμέσως έτρεχα και ανέβαινα δυο-δυο τα σκαλιά μέχρι τον 4ο όροφο που έμενε για να την αγκαλιάσω. Δεν έχω αγαπήσει τόσο δυνατά άλλον άνθρωπο, δεν μπορεί να συγκριθεί το είδος της ιερής αγάπης που νιώθεις για ένα ή δύο το πολύ άτομα στη ζωή σου, υπερβαίνουν τους πάντες και τα πάντα. Δεν πιστεύω να την ξεχάσ ποτέ, ούτεκαι εσύ την φίλη σου. Εύχομαι μόνο να είσαι γερή και δυνατή ψυχικά και να την θυμάσαι.