ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι παλιά στο δημοτικό πόσο εύκολο ήταν να δημιουργηθεί μία φιλία. Έπαιζες μόνος σου και ερχόταν στο άκυρο ένα άλλο παιδάκι και αμέσως κάνατε παρέα και σε ρωτούσε ή το ρωτούσες αν θέλει να γίνετε φίλοι. Όλα τόσο αθώα και ανέμελα. Στο γυμνάσιο ήταν πιο απαιτητικές οι προσδοκίες, έπρεπε να ήσουν cool για να δημιουργηθούν φιλίες, να ντύνεσαι ή να φέρεσαι με τέτοιο τρόπο που να είναι αρεστός στον άλλον. Στο λύκειο ακόμα χειρότερα, αν πήγαινες σε διαφορετικό λύκειο από τα παιδιά με τα οποία έκανες παρέα στο γυμνάσιο, όλα από την αρχή. Στο πανεπιστήμιο υπήρχε κάτι αντίστοιχο με την ατμόσφαιρα/vibe του δημοτικού απλά δεν καταλάβαινες για πότε γίνατε φίλοι, τόσο γρήγορα γίνονταν οι γνωριμίες, απλά έβρισκες ένα άτομο που να ακούει (ή έστω έχει ακουστά) το τάδε συγκρότημα και να μην διαφέρετε και μέρα με την νύχτα στις βασικές σας απόψεις περί πολιτικής π.χ. και αμέσως βγαίνατε καθημερινά σχεδόν. Απέκτησα αρκετές παρέες με αυτόν τον τρόπο με τις οποίες μετά χαθήκαμε όταν άλλος μετακόμισε σε άλλη πόλη ή άλλος ξεκίνησε να με γράφει όταν γνώρισε κάποια κοπέλα. Τώρα στα 30κάτι, οι φιλίες (έστω απλές παρέες στην αρχή) παρουσιάζουν τρομερή δυσκολία. Όλοι έχουν κάποιους παιδικούς ή εφηβικούς φίλους με τους οποίους τους δένει ήδη μία φιλία κοντά δεκαετίας, οπότε το "θες να γίνουμρ φίλοι;" φαντάζει ουτοπικό σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Έχω γνωρίσει μερικά τέτοια άτομα αλλά πάντα ήμουν για αυτούς η εναλλακτική λύση, αν δηλαδή τύχαινε και δεν μπορεί ή δεν θέλει ο κολλητός τους να βγουν την τάδε μέρα και στο τάδε μέρος, αν δεν είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν, αν δεν τους έκανε πρόταση κάποιος άλλος για το ΣΚ, αν αν αν, ίσως να με έπαιρναν ένα τηλέφωνο για να κανονίσουμε κάτι. Δυστυχώς tabula rasa δεν υπάρχουν στις ανθρώπινες σχέσεις, στις πολύπλοκες σχέσεις που πάντα θα υπάρχει κάποια ανάμνηση σαν απομεινάρι των παλιών που θα καταδικάζει το οτιδήποτε καινούριο. Πιο εύκολα γνωρίζω κοπέλες με ερωτικής μορφής φιλοδοξία παρά άντρες στην ηλικία μου που να έχουν ανάγκη από φιλία. Χθες πλησιάσα έναν τύπο σε ένα μπαρ και του πρότεινα να τον κεράσω ένα ποτό, να μιλήσουμε λίγο, χωρίς κάποιο λόγο, απλά καθόταν μόνος του και εγώ το ίδιο και σκέφτηκα "από το να είναι ο καθένας μόνος μέσα στη μοναξιά του μικρόκοσμού του, ας ενώσουμε τις μοναξιές μας σε 1 και ας ξεχάσουμε για λίγο την σιωπή". Μου χαμογέλασε ευγενικά και αφού ήπιε το ποτό που του κέρασα, μου είπε "ευχαριστώ για το ποτό αγορίνα αλλά δεν είμαι γκέι. Να'σαι καλά" και σκώθηκε και έφυγε. Εκεί καταντήσαμε...