Δεν έχεις λογαριασμό; Φτιάξε τώρα!

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
2.3.2025 | 22:12

Είμαι κακή μητέρα;

Θέλω τη γνωμη σας. Έχω ένα μωράκι 10 μηνων και ζούμε με τον αντρα μου σε ένα απομονωμένο μέρος. Ακριβώς δίπλα μένει η πεθερά μου η οποία δεν με βοηθάει ποτε με το μωρο. Ο αντρας μου δουλεύει όλη μέρα, έρχεται αργά κουρασμένος προσπαθεί να ασχοληθεί με το μωρο αλλά ούτε εκείνος έχει το κουράγιο και η μπέμπα πλέον νυσταζει. Η μόνη βοηθεια που έχω είναι από τη μαμά μου που έρχεται 2 με 3 φορές την εβδομάδα και κρατάει το μωρο για να δουλέψω μερικές ώρες από το σπίτι και μετά για 3 ώρες φεύγω και κάνω το χόμπι μου. Ο αντρας μου με κατηγορεί ότι δεν είμαι καλή μαμά και ότι δεν εσχολουμαι λέει αρκετά με το παιδι επειδή το αφήνω στην μάνα μου αυτές τις ώρες που σας έγραψα. Μέσα μου ξέρω πως δεν κάνω κάποιο λάθος αλλά ειλικρινά με πνιγει το άδικο. Όλα στην ουσία μόνη μου τα περνάω και ένα ευχαριστώ ή μπράβο δεν έχω ακούσει.
9
 
 
 
 
9 σχόλια

Ενώ αυτός που δεν ασχολείται καθόλου με τη μπέμπα, είναι καλός μπαμπάς; Κάνεις πολύ καλά και έχεις το χόμπι σου, συνέχισε έτσι. Κανένα λάθος δεν κάνεις. Ευτυχώς έχεις και τη μαμά σου, αυτή ξέρει τι κούραση τραβάς 24/7. Και δουλεύεις κιόλας. Στον άντρα σου να κάνεις μια κουβέντα ότι δεν είσαι ρομπότ. Είσαι άνθρωπος με ανάγκες, θέλεις να αδειάσεις το μυαλό σου, να έρθεις σε επαφή με ενήλικες, να βγεις από το σπίτι. Επειδή έγινες μητέρα δεν σημαίνει ότι έπαψες να είσαι άνθρωπος πέρα από αυτή την ιδιότητα. Αντίστοιχα αυτός, που έγινε πατέρας, τι κάνει για αυτό; 2 γονείς έχει το παιδί, όχι έναν.

Δεν είσαι κακή μητέρα, κακό άντρα έχεις.
Είναι φυσιολογικό να έχεις δικό σου χρόνο και να έχεις βοήθεια και θα έπρεπε να το στηρίζει αυτό
Αντίστοιχα το παιδί είναι και δικό του, όσο κουρασμένος να είσαι πρέπει να ασχοληθεί.
Επίσης, αν θέλει και ο ίδιος λίγο χρόνο για χόμπι φίλους πρέπει να το έχει

Οι γιαγιαδες δεν είναι υποχρεωμενες να βοηθουν. Επειδη καταλαβαίνω οτι το λες με παραπονο σαν να είναι αυτό το λογικό. Οι γονείς έχουν υποχρέωση προς το παιδί οχι οι παππούδες τους, κι εσυ εισαι και τυχερη που η μητερα σου μπορει να το κρατήσει κάποιες ώρες. Ο άντρας σου απο την αλλη βλέπει οτι λείπεις συχνά από το σπιτι και θυμωνει γιατι ο ιδιος δεν εχει ελευθερο χρονο για τιποτα, ούτε καν για να ασχοληθεί με το μωρό , οπότε και σε κατηγορεί οτι το παραμελεις. Νομίζω ότι πρέπει να περιορίσεις λίγο το χόμπι σου θα κάνει καλό και στο παιδί γιατι θα μαθει με την μητερα του και οχι με την γιαγια του και θα ηρεμήσει και ο άντρας σου. Άλλωστε οι δραστηριότητες δεν χάνονται, οι στιγμές με το παιδι σου νομιζω ειναι πιο σημαντικές. Το μπράβο που περιμένεις να ακούσεις ασχολίαστο.

Πιστεύω, εκτός από υποχρέωση, υπάρχει και αυτό που λέμε "καλή θέληση", φιλότιμο. Σίγουρα δεν είναι υποχρεωμένη να βοηθά όπως και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος σε κάτι εξάλλου · το εγγόνι όμως το χαίρεται και αυτή. Όταν λοιπόν βλέπει τη νύφη της να πνίγεται και τη συμπεθέρα να βοηθά, το λογικό θα είναι να συμμετέχει αυθόρμητα και εκείνη, χωρίς να της ζητηθεί. Και όχι πάντα, αλλά έστω, κάποιες φορές.
Αλλιώς, έχουμε την περίπτωση της "στρίγγλας" που και να της ζητηθεί βοήθεια κάπου, θα πει "δικό σου παιδί είναι, βγάλτα πέρα μόνη σου, εσύ είσαι υποχρεωμένη και όχι εγώ".

Ε σιγουρα δεν πνιγεται βρε Rocker οταν εργαζεται απο το σπιτι, λιγες ωρες, εχει την μητερα της που την βοηθαει με το παιδι και 3 ωρες ελεύθερο χρόνο για χόμπι επί 3 φορές την εβδομάδα. Η πεθερα μπορει να μην συμμετέχει ισως γιατι πιστευει πως δεν χρειαζεται η ίσως γιατί δεν μπορεί. Σε αυτες τις ηλικίες πάντως οι ανθρωποι δυσκολευονται να ανταπεξελθουν καθως δεν έχουν τις αντοχές και επισης πολλοί ταλαιπωρουνται και από προβλήματα υγείας. Δεν ξέρω εικαζω, μιας που δεν γράφει κάτι παραπάνω. Η γιαγια χαιρεται το εγγόνι της οταν το επισκεπτεται, οταν το κραταει, τοτε αντικαθιστα την μητέρα η τον πατέρα και αυτο ειναι τελειως διαφορετικο πραγμα.

Γράφεις : "Οι γιαγιάδες δεν είναι υποχρεωμένες να βοηθούν. Οι γονείς έχουν υποχρέωση προς το παιδί όχι οι παππούδες τους". Όπως το γράφεις τίθεται σαν γενικός κανόνας · σε αυτό μόνο αντιτίθεμαι ως συλλογιστική και όχι συνολικά στο σχόλιό σου με το οποίο συμφωνώ. Απλά επικέντρωσα, απαντώντας ακριβώς πάνω σε αυτό.
Ούτε η εξομολογούμενη γράφει πως η πεθερά της είναι υποχρεωμένη, αλλά το θέτει γενικά σαν θέμα βοήθειας. Πώς το συμπεραίνω ; Από την προτελευταία της πρόταση : "Όλα στην ουσία μόνη μου τα περνάω"... Αυτή η πρόταση, κρύβει πικρία από πίσω.
Δεν αναφέρει ειδικά στο να της κρατάει το παιδί, υπάρχουν όμως και άλλες, πολλές περιπτώσεις που κάποια μητέρα (ιδίως όταν είναι νέα) μπορεί να χρειαστεί βοήθεια με ένα μωρό.
Εγώ δεν εικάζω και δεν κάνω υποθέσεις · την εξομολόγηση διαβάζω μόνο και αυτό που βλέπω είναι 10 μήνες τώρα η μία βοηθάει, η άλλη δεν έχει βοηθήσει σε τίποτα. Άδικο αυτό.
Άσε που υποστηρίζω πως όταν υπάρχει φανερή ανάγκη βοήθειας σε μαμά με μωρό ή μικρό παιδί, και άγνωστος να είσαι, όταν μπορείς θα θελήσεις να βοηθήσεις · πόσο μάλλον να είσαι η γιαγιά του.
Βγαίνει από την καρδιά, αυθόρμητα · και όχι από το μυαλό σαν "υποχρέωση".

Υπεθεσες όταν εγραψες: "Αλλιως έχουμε την περίπτωση της "στρίγγλας" που και να της ζητηθεί βοήθεια κάπου, θα πει "δικό σου παιδί είναι, βγάλτα πέρα μόνη σου, εσύ είσαι υποχρεωμένη και όχι εγώ". Δεν της ζητήθηκε οπότε δεν γνωρίζουμε και τι θα απαντούσε.
Εαν δεν θεωρούσε υποχρέωση της πεθεράς να βοηθησει δεν θα το έγραφε , το λεει γιατί περιμένει την βοηθεια και δεν την έχει. Και επειδή δεν την έχει παραπονιετσι Το : όλα μόνη μου τα περναω" θα ίσχυε εάν δεν υπήρχε ούτε η μητερα της κοντα της. Δεν ακυρώνω την κουραση που προφανώς νιωθει αλλα το βρισκω υπερβολικη ειδικα οταν περιμενει να ακουσει μπραβο επειδη κανει οτι και οι υπόλοιποι γονεις.Εγώ το τελευταιο που θα πω είναι ότι όταν παίρνεις την αποφαση να κάνεις παιδί, θα πρέπει να εισαι και ετοιμος να το μεγαλωσεις. Να εισαι ετοιμος να βάλεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα και να θυσιάσεις πολλά από την καθημερινότητα σου,το κυριότερο από αυτό: τον ελεύθερο χρόνο σου.

Δεν υπέθεσα συγκεκριμένα για την εξομολόγηση που διάβασα και για την πεθερά της εξομολογούμενης, το έγραψα γενικά σαν παράδειγμα σε περίπτωση που κάποια υιοθετούσε τον αρχικό σου κανόνα "περί υποχρέωσης". Στο τί θα γινόταν δηλαδή, εάν το έβλεπαν όλες έτσι. Αλλά ευτυχώς, αυτό σπάνια συμβαίνει.
Εάν λοιπόν τον ασπαστεί κάποια όπως τον γράφεις, όταν της ζητηθεί βοήθεια κάπου, έτσι θα απαντήσει και έτσι θα θεωρηθεί από τον καθένα : στρίγγλα πεθερά.
Ναι, μπορούμε να περιμένουμε βοήθεια από κάποιον κοντινό μας άνθρωπο που βλέπουμε ότι είναι σε θέση να μας την προσφέρει (επειδή αν συνέβαινε το αντίθετο θα μας το έγραφε) -καλή τη πίστει- όπως λέμε, και μπορούμε να στεναχωριόμαστε όταν ποτέ δεν την έχουμε 300 μέρες το χρόνο. Όταν ο άλλος δε δείχνει καλή θέληση από μόνος του, μπορούμε τουλάχιστο να γράψουμε ανώνυμα μία εξομολόγηση και να παραπονεθούμε πάνω σε αυτό. Εξάλλου, το επίκεντρο της εξομολόγησης δεν είναι η πεθερά για την οποία αφιερώνει μία παράγραφο, αλλά αυτό που λέει ο άντρας της και που βάζει ως τίτλο.
Στο "όλα μόνη μου τα περνάω" ξέχασες να βάλεις "στην ουσία". Αυτό σημαίνει πως αναγνωρίζει μεν τη βοήθεια της μάνας της, απλά δεν τη θεωρεί ουσιαστική. Από τη μεριά της και εγώ το θεωρώ υπερβολικό όπως και εσύ και τοποθετήθηκα όπως είδες στην τελευταία παράγραφο του δικού μου σχολίου.
Επίσης, όπως σου έγραψα πριν, συμφωνώ με όλα τα υπόλοιπα που γράφεις.
Ούτε εγώ έχω να πω κάτι άλλο.

Πες του την επόμενη φορά "δηλαδή η μάνα σου είναι καλή γιαγιά που δεν βοηθάει ποτέ για το μωρό ενώ μένει δίπλα ;".
Λάθος του να στα λέει αυτά μόλις μετά από 10 μήνες που έχετε παιδί. Ίσως μέσα του και να ζηλεύει που εκείνος σκοτώνεται στη δουλειά ενώ εσύ έχεις πιο πολύ ελεύθερο χρόνο να ακολουθείς το χόμπι σου. Μήπως πάλι δεν εμπιστεύεται τη μάνα σου, δεν ξέρω.
Μία λύση είναι να περιορίσεις λίγο τις ώρες που ασχολείσαι με αυτό το χόμπι, τουλάχιστο μέχρι το παιδί να μεγαλώσει περισσότερο. Και καλό επίσης θα είναι να αρχίσεις να συζητάς για αυτά με τον άντρα σου και να μάθεις να εξωτερικεύεις όσα νοιώθεις.
Μόνο το τέλος της εξομολόγησής σου κάπως άστοχο. Άλλο να σου συμπαραστέκονται · γιατί όμως να σου πουν ευχαριστώ και μπράβο ; Πάλι καλά να λες που τουλάχιστον έχεις τη μαμά σου να βοηθάει και η βοήθεια που προσφέρει δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητη.

Scroll to top icon