Φέτος, το Barbican Centre του Λονδίνου και από τις 21 Σεπτεμβρίου έως τις 28 Ιανουαρίου του 2018 ανήκει στον Ζαν Μισέλ Μπασκιά στον χαρισματικό καλλιτέχνη που σφράγισε την underground καλλιτεχνική σκηνή της Νέας Υόρκης των 80s με την προκλητική, αυθάδη, πανέμορφη τέχνη του, μια τέχνη που έβαλε τη ζωή στους δρόμους μέσα στις μεγάλες γκαλερί και την ανάγκασε να τρέξει πιο γρήγορα απ' ό,τι άντεχε η εποχή του.
30 χρόνια μετά τον θάνατο του, το Barbican ανακοίνωσε -και ήδη εργάζεται πάνω στο εγχείρημα- την πρώτη μεγάλη αφιερωματική έκθεση -με τίτλο "Boom for Real"- στον καλλιτέχνη, που κάποιοι ενδεχομένως αγνοούν το όνομα, αναγνωρίζουν ωστόσο το πρόσωπο, αλλά και κομμάτια της Τέχνης του, δείχνοντας ενδιαφέρον για τα θραύσματα μιας πολυσύνθετης, πολύπλοκης ζωής και ενός μυαλού που δούλευε σε άλλες ταχύτητες, ακόμη και για την ενδιαφέρουσα δεκαετία που έζησε ο Μπασκιά.
Ήδη από την πρώτη νιότη του, ο Μπασκιά πουλούσε την Τέχνη του ακριβά, αξίωνε σημαντικά ποσά κάποτε τρελαίνοντας τους γκαλερίστες του, ακόμη και ανθρώπους όπως ο Larry Gagosian που είχε αναγνωρίσει την αξία του ταλαντούχου τότε νεαρού από τα πρώτα κιόλας βήματα του.
Με περισσότερα από 100 έργα που ήδη καταφθάνουν στο Ηνωμένο Βασίλειο για να γίνουν μέρος του αφιερώματος του Barbican, το εγχείρημα είναι εξ αρχής προκλητικό και δύσκολο, καθώς τα περισσότερα από τα έργα του Μπασκιά κοσμούν ιδιωτικές συλλογές ζάμπλουτων και διασήμων -μεταξύ των οποίων ο Τζόνι Ντεπ, ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο και άλλοι-, που κατ' αρχάς έπρεπε να πειστούν για το πολύτιμον της συμβολής τους σε αυτή την προσπάθεια. Και αυτό έχει τη σημασία σου: τα έργα του Μπασκιά κοστίζουν ακριβά και αυτό όχι μετά θάνατον. Ήδη από την πρώτη νιότη του, ο Μπασκιά πουλούσε την Τέχνη του ακριβά, αξίωνε σημαντικά ποσά κάποτε τρελαίνοντας τους γκαλερίστες του, ακόμη και ανθρώπους όπως ο Larry Gagosian που είχε αναγνωρίσει την αξία του ταλαντούχου τότε νεαρού από τα πρώτα κιόλας βήματα του.
Όπως εξηγεί η επιμελήτρια της έκθεσης Eleanor Nairne είναι απίστευτο το υλικό που ο Μπασκιά αντλούσε από κάθε τι -τη λογοτεχνία, την κίνηση στην πόλη, τα δρώμενα στη Νέα Υόρκη- και με αυτό τροφοδοτούσε τη δουλειά του: δεκάδες σχέδια και σημειώσεις, πρωτόλεια κείμενα και ημερολογιακές καταγραφές, τετράδια ξέχειλα από σκέψεις, στίχους, σκίτσα, αρχές και θραύσματα σεναρίων που δεν έγιναν ποτέ ταινία, όλα γραμμένα πυκνά, αλλά όχι ακατάληπτα, ένδειξη ενός καθαρού μυαλού, που, ωστόσο, πάλευε με τα ναρκωτικά.
Οι λάτρεις της τέχνης του, άλλωστε, πέρα από τα σχέδια, την έκρηξη χρώματος και την επέλαση της αστικής, απολύτως παρατηρητικής ματιάς του, ξέρουν ότι Μπασκιά χωρίς λέξεις, χωρίς συνθήματα και φαινομενικά ασύνδετες σκέψεις, ίσως και να μην είναι γνήσιος Μπασκιά: ο λόγος, κάποτε τρυφερός, κάποτε βίαιος, κάποτε αποστασιοποιημένος ή αφηρημένος ήταν το σήμα - κατατεθέν που άλλαξε τα δεδομένα της Τέχνης, πριν φύγει γρήγορα από τη ζωή το 1988...