Τη συνεύρεση Λένας Πλάτωνος - Εύας Κουμαριανού ομολογώ ότι δεν θα τη φανταζόμουν ποτέ πριν από λίγο καιρό. Πώς είναι να κουβεντιάζουν, και μάλιστα να λένε ενδιαφέροντα πράγματα δύο εκ διαμέτρου αντίθετοι άνθρωποι; Αυτό ήταν το σκεπτικό. Όταν ζήτησα από την Πλάτωνος να συνθέσει το τραγούδι της θεατρικής παράστασης «Τη λένε Εύα», δέχτηκε με έναν όρο: να ερχόταν η Κουμαριανού στο σπίτι της και να έπαιζε ολόκληρο τον μονόλογο μπροστά της, ειδικά γι’ αυτήν. Πράγματι, έτσι έγινε. Ήρθε η Εύα, διστακτική στην αρχή. Την είχα τρομάξει λίγο κι εγώ, όχι για κανέναν ιδιαίτερο λόγο, αλλά επειδή ήξερα πόσο άναρχη προσωπικότητα είναι.
Ήμουν 16 ετών και περίμενα το λεωφορείο στην Αγίου Κωνσταντίνου, ακριβώς εκεί όπου έκαναν πιάτσα οι πουτάνες. Ένα βράδυ σταματάει ένας ναύτης και μου κάνει: «Κουκλίτσα, πάμε;». Τα 'χασα! Ξαφνικά, μια πόρνη ορμάει και του φέρνει την τσάντα της στο κεφάλι. «Τι λες, ρε, του κοριτσιού, που το 'χουμε κάθε μέρα εδώ και το προσέχουμε; Πάρε δρόμο!».
Φοβόμουν ότι θα αρχίσει τα αστεία της, την «άμυνα» της, όπως παραδέχεται και η ίδια στη συνέντευξη που θα διαβάσετε. Ανησυχούσα μήπως μια συζήτηση Πλάτωνος - Κουμαριανού κατρακυλούσε χωρίς να ειπωθεί τίποτα ιδιαίτερο, τίποτα σημαντικό, αξιανάγνωστο τουλάχιστον... «Θα κάτσεις σε μια μεριά και δεν θα μιλάς πέραν του έργου, θ’ ακούς τη Λένα» την πρόγκηξα! «Καλέ, εντάξει, μπα σε καλό σου, μην κάνεις έτσι» μου απάντησε με τον δικό της, χαριτωμένο τρόπο. Δεν πέρασαν δέκα λεπτά και η Κουμαριανού, φυσικά, δεν κρατήθηκε! Έριξε μια ματιά στους καθρέφτες που κοσμούν την οικία της Πλάτωνος και προτού η σκέψη λογοκρίνει το ένστικτο, πέταξε τη θεϊκή ατάκα: «Καλέ κυρία Πλάτωνος, τι ωραίο σπίτι που έχετε, σαν μπουρδελάκι είναι!». Αυτό ήταν! Η οικοδέσποινα τη λάτρεψε! Κι όταν τα γέλια σταμάτησαν και άρχισε το παίξιμό της η Κουμαριανού, παρατηρούσα την Πλάτωνος πώς την κοιτούσε κατάματα, μη θέλοντας να χάσει λέξη από την άλλοτε ακραία κωμική και άλλοτε βαθιά τραγική εξιστόρηση του βίου της!
–Λοιπόν, κυρίες μου, είστε σχεδόν συνομήλικες. Κάτι λέγατε πριν για το πόσο καιρό έχετε να «δείτε» άντρα.
Εύα Κουμαριανού: Τώρα υπάρχουν πολλοί άντρες, εγώ όμως έχω χρόνια να δω άντρα-άντρα, βαρβατάντρα που λένε.
Λένα Πλάτωνος: Κι εγώ, πολλά χρόνια. Πάντως, εμείς το χορτάσαμε το σεξ στην ακμή μας, το προλάβαμε.
–Φαντάζομαι, Λένα, πως εσύ δεν είναι δυνατόν να έχεις πάει με τόσους άντρες όσους η Εύα.
Λ.Π.: Αριθμητικά, μάλλον όχι. Με αρκετούς πάντως, δεν έχω παράπονο.
Ε.Κ.: Μην την ακούς. Έκανε και πολλές συναυλίες αυτή!
–Η Εύα είναι το πρώτο τρανς άτομο που γνωρίζεις, Λένα;
Λ.Π.: Τρανς, ναι, γιατί παλιότερα είχα γνωρίσει έναν τραβεστί. Αγόρι, δηλαδή, που ντυνόταν κορίτσι. Με είχε βρει κι ήθελε να του βγάλω της Εντίθ Πιάφ κομμάτια στο πιάνο για να κάνει συναυλίες.
–Εσύ, Εύα, αντιθέτως ζεις ακόμη μέσα στον κόσμο του θεάματος και τους καλλιτέχνες.
Ε.Κ.: Λέω αλήθεια τώρα, οι καλλιτέχνες που γνώρισα δεν είχαν αυτήν τη βαρύτητα, αυτό που είναι η Λένα Πλάτωνος. Μη με ρωτήσεις για τη μουσική της, δεν είχα ιδέα...
–Απρόβλεπτη που είναι η ζωή, έτσι;
Λ.Π.: Εμένα γι’ αυτό μου αρέσει η ζωή!
Ε.Κ.: Μάτια μου, πολλοί καλλιτέχνες, σπουδαίοι υποτίθεται, ξίνιζαν όταν με έβλεπαν. Η κυρία αυτή με έβαλε μες στο σπίτι της χωρίς να με ξέρει, χωρίς να ξέρει από ποιον κόσμο έρχομαι κι εγώ. Δεν «γλείφω» τώρα, δεν «γλείφω» ποτέ, γιατί αν δεν ήθελα να κάνω αυτό το πράγμα, θέατρο κ.λπ., δεν θα γινόταν ποτέ από μένα.
–Υπάρχει περίπτωση να έχετε τίποτα κοινό εσείς οι δύο;
Λ.Π.: Την ψυχή μας! Το πιο βαθύ, θες κι άλλο; Ο ανθρώπινος πυρήνας μου, αυτός αγγίχτηκε με τον πυρήνα της Εύας.
Ε.Κ.: Εγώ δεν τα λέω μορφωμένα, αλλά έτσι όπως την έχω απέναντί μου, βλέπω μία Παναγία. Τώρα δεν ξέρω πόσο Παναγίτσα είναι, αλλά open mind είναι σίγουρα. Και φευγάτη!
Λ.Π.: Από φευγάτη άλλο τίποτα! (γέλια) Άσε που έχουμε αντικριστά και τα ζώδια μας: Ζυγός εγώ, Κριός η Εύα.
–Είχες σκεφτεί ποτέ, Εύα, να γίνεις μουσικός, να μάθεις πιάνο;
Ε.Κ.: Με φαντάζεσαι εμένα να παίζω πιάνο; Τι να παίζω, καλέ, το «Σκανδαλίζομαι»; Μου αρέσει η μουσική και όλα τα είδη μουσικής, αλλά σίγουρα θα έπαιζα καλό κλαρίνο (έχουμε ξεκαρδιστεί). Μη γελάτε καθόλου, κυριολεκτώ! Άμα έχεις μάθει μια ζωή να κάνεις την κίνηση αυτή...
Λ.Π.: Πεθαίνω που τα λεγόμενα της Εύας φτιάχνουν εικόνες!
–Εσύ, Λένα, θα μπορούσες ποτέ να εκπορνευθείς; Ως εκδιδόμενη, εννοώ. Προς Θεού, μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω τώρα με μια «πόρνη» και μια «συνθέτρια», προσπαθώ απλώς να σας πιάσω από κάπου και τις δυο.
Λ.Π.: Ήμουν 16 ετών και περίμενα το λεωφορείο στην Αγίου Κωνσταντίνου, ακριβώς εκεί όπου έκαναν πιάτσα οι πουτάνες. Ένα βράδυ σταματάει ένας ναύτης και μου κάνει: «Κουκλίτσα, πάμε;». Τα ’χασα! Ξαφνικά, μια πόρνη ορμάει και του φέρνει την τσάντα της στο κεφάλι. «Τι λες, ρε, του κοριτσιού, που το ’χουμε κάθε μέρα εδώ και το προσέχουμε; Πάρε δρόμο!». (γέλια)
Ε.Κ.: Ααα, ναύτης κιόλας; Και τα ’χασες; Έπρεπε να ’μουν εγώ εκεί!
Λ.Π.: Να σου πω την αλήθεια, μικρή ήμουνα πορνίδιο κι εγώ. Αν δεν είχα λεφτά, ναι, μπορεί να το ’χα κάνει κι αυτό κάποια στιγμή. Δεν μιλάω όμως για μόνιμη κατάσταση.
Ε.Κ.: Εγώ ξέρεις πώς τη φαντάζομαι τη Λένα Πλάτωνος; Να είναι η μαντάμ Κλοντ, αυτή με τα κοκορόφτερα στο κεφάλι! Σε ένα σπίτι τρεις φορές μεγαλύτερο απ’ αυτό, να κάθεται σε έναν θρόνο και να πηγαίνουν τα πουτανάκια της με τους πελάτες και μετά να της τα φέρνουν χοντρά!
Λ.Π. (κλαίει απ’ τα γέλια): Έχει κάτι πολύ ποιητικό αυτό που λες, θυμίζει το «Μπορντέλο» του Κούνδουρου.
–Αναρωτιέμαι πόσο η παιδική ηλικία της καθεμιάς διαμόρφωσε και την προσωπικότητά της.
Λ.Π.: Εξυπακούεται αυτό. Πάντα μπαίνουν οι παράγοντες της διαφορετικότητας του χαρακτήρα, η οικογένεια, με ποιους ανθρώπους μεγαλώνεις.
Ε.Κ.: Εγώ πατέρα δεν γνώρισα, τη δε μάνα μου έχω να τη δω πάρα πολλά χρόνια. Έφυγα οριστικά απ’ το σπίτι μου 24 ετών, την ξανασυνάντησα στα 36 μου και μέχρι τα 61, που είμαι σήμερα, δεν την ξανάδα ποτέ. Δεν με στενοχωρεί καθόλου όμως. Ζει, ζω, ξέρει πού μπορεί να με βρει, αν θέλει.
–Κι εσύ, Λένα, που γνώρισες καλά τον θεσμό της οικογένειας, αυτήν τη στιγμή οικογένεια είναι οι φίλοι σου.
Λ.Π.: Οικογένεια-οικογένεια ακριβώς, που λένε, δεν έχω. Και πολλοί άνθρωποι, φαντάζομαι, έτσι είναι τη σήμερον ημέρα. Μη σου πω ότι ανέκαθεν ίσχυε αυτό.
Ε.Κ.: Γιατί, εγώ; Οικογένειά μου είναι τα κορίτσια στις «Κούκλες», η Μαριλού, πάνω απ’ όλους, και τώρα γνώρισα και μιαν άλλη οικογένεια: εσάς! Από την καρδιά μου το λέω!
–Τελικά, καμιά φορά η αγάπη των φίλων είναι πιο βάσιμη απ’ αυτή των συγγενών;
Λ.Π.: Προσωπικά, αυτό μου συμβαίνει τώρα. Βάλε και ότι ήμουν μοναχοπαίδι, δεν έζησα σε μεγάλη οικογένεια.
Ε.Κ.: Μην τα ψάχνεις... Η μάνα μου ήταν στον ένατο μήνα όταν παντρεύτηκε τον πατέρα μου. Ήταν αλκοολικός, τη χτύπησε και χώρισαν εκείνο το πρώτο βράδυ που παντρεύτηκαν. Αργότερα γνώρισα ως πατέρα έναν γκόμενο της μάνας μου, παντρεμένος κι αυτός με άλλη και με παιδιά. Ήταν άκυρο αυτό που έκανε η μάνα μου, να πάει και να χωθεί μέσα σε άλλη οικογένεια. Άσχημο...
Λ.Π.: Κι εγώ με τη μητέρα μου είχα έντονα ανταγωνιστική σχέση, κυρίως στα θέματα των δεσμών μου με τους άντρες. Παρεμβατική, ήθελε να με κοντρολάρει.
Ε.Κ.: Εμένα, πάλι, ανταγωνιστική δεν θα μπορούσε να είναι, γιατί ήμουν αγόρι. Ήταν, όμως, τρομερά φιλοχρήματη, γι’ αυτό ίσως κι εγώ τα γαμάω τα λεφτά...
–Είσαι φιλοχρήματη, Λένα;
Λ.Π.: Όχι! Έχω ένα κακό όμως: άμα πέσουν στα χέρια μου, εξανεμίζονται, δεν τα εκτιμώ καθόλου. Μπορεί να τα σκορπάω σε βλακείες, που εμένα όμως μου δίνουν στιγμιαία χαρά.
Ε.Κ.: Τάλε κουάλε! Και με πενηντάρικα να ήταν γεμάτη η τσάντα μου, θα τα έτρωγα και θα έλεγα: «Έλα, καλέ, κι αύριο μέρα είναι, θα βγάλω πάλι τα ίδια». Περνάνε όμως τα χρόνια... Ποιος θα πάρει τώρα εμένα, την πουρή;
Λ.Π.: Αχ, Εύα μου, στο μπουρί της σόμπας μπήκαμε. (γέλια)
–Γιατί ένας άνθρωπος εκδίδεται, Εύα; Για την απόλαυση του σεξ ή για τα χρήματα περισσότερο;
Ε.Κ.: Αναγκαστικά το κάνει! Ειδικά το κράτος, θα μπορούσε να μεταχειριστεί καλύτερα τα τρανς άτομα. Όπως εσύ έβαλες εμένα στο θέατρο, θα μπορούσαν κι άλλα κορίτσια να μη βγαίνουν στον δρόμο να παζαρεύουν το κορμί τους και να παίζουν κορώνα-γράμματα τη ζωή τους. Ξέρεις πόσα ταλέντα υπάρχουν στον χώρο μας; Να σου φέρω, Λένα, ν’ ακούσεις τη Μάνια που έχουμε στο μαγαζί, θεϊκή φωνή! Την είχε πάρει και η Ηρώ μαζί της κάποτε σε πρόγραμμα. Το πεζοδρόμιο είναι επιβίωση. Μερικές μπορεί να το ’χουν κανονικό επάγγελμα: «Όχι, δεν θέλω εγώ να κάνω άλλη δουλειά». Ξέρεις πόσα κορίτσια είναι μορφωμένα, έχουν τελειώσει σχολές και θέλουν να δουλέψουν κάπου αξιοπρεπώς, όπως όλοι οι άνθρωποι; Όχι, όμως, το γαμημένο το κράτος μάς θέλει εκεί, στο πεζοδρόμιο! Να το λέμε και να το ξαναλέμε αυτό, να ακούγεται!
Με φαντάζεσαι εμένα να παίζω πιάνο; Τι να παίζω, καλέ, το «Σκανδαλίζομαι»; Μου αρέσει η μουσική και όλα τα είδη μουσικής, αλλά σίγουρα θα έπαιζα καλό κλαρίνο (έχουμε ξεκαρδιστεί). Μη γελάτε καθόλου, κυριολεκτώ!
–Δώσε μου, Λένα, την εικόνα που είχες για τα τρανς άτομα.
Λ.Π.: Καλύτερα να σου απαντήσω με ένα τραγούδι μου, το «Παιδί της Παραμονής». Το 1983 συνάντησα σε ένα εμπορικό κέντρο ένα τρανς αγόρι. Καθόταν σε πλαστικά καθίσματα, ήτανε αγορίτσι. Είχε κατακόκκινα χείλη και μάγουλα. Με τον μακαρίτη τον David Bowie έμοιαζε. Μου άρεσε πάρα πολύ έτσι που καθόταν κάτω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Με επηρέασε πολύ η εικόνα του, σκέφτομαι τώρα μήπως ήταν και όραμα, μήπως δεν το είδα καν στην πραγματικότητα. Εκεί έβαλα αυτό το παιδί να είναι «γέννημα ροζ σπέρματος και ματ συναισθημάτων».
Ε.Κ.: Δεν κατάλαβα λέξη, Λένα, αλλά είναι τόσο ωραίες οι κουβέντες αυτές που λες.
Λ.Π. (γέλια): Γουστάρω!
Ε.Κ.: Ε, αφού δεν καταλαβαίνω, να μην το πω;
Λ.Π.: Ματ, βρε, δεν ξέρεις τι είναι το ματ;
Ε.Κ.: Ναι, όπως η πούδρα, να μη γυαλίζει.
Λ.Π.: Ματ, λοιπόν, συναισθήματα. Τα πολύ επιφανειακά συναισθήματα.
Ε.Κ.: Τώρα κατάλαβα!
–Το σεξ για εσάς λειτούργησε ως εκτόνωση της καύλας ή είχε και συναισθηματικό background ενίοτε;
Ε.Κ.: Τώρα, πια, μόνο εκτόνωση της καύλας. Δηλαδή, μόλις τελειώσει ο άλλος, να πατήσω ένα κουμπί και να εξαφανιστεί. Να κάνουμε το κέφι μας και τέλος, ούτε love story, ούτε τίποτα. Και να μην τον ξέρω, ακόμα καλύτερα.
Λ.Π.: Το σεξ για μένα είχε και το συναισθηματικό background που λες, αλλά όχι μόνο. Έκανα σεξ για το σεξ.
–Συνειδητά δηλαδή.
Λ.Π.: Δεν υπάρχει συνειδητότητα στο σεξ. Μόνο ένστικτο. Το αισθανόμουν.
Ε.Κ.: Αυτό το καταλαβαίνω καλά. Να θες να κάνεις σεξ, να το ψάξεις και να το βρεις. Άλλο τώρα αν μου βγει «λέσα - για λέσα, βρε ζωή μπαμπέσα, το τεκνό το ζόρικο μού βγήκε πριγκιπέσσα», αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο!
Λ.Π.: Κι εγώ, Εύα μου, έχω καεί απ’ αυτό στη ζωή μου. Μου τύχαν άντρες πολύ νιανιάδες.
–Μη λες νιανιάδες, δεν ακούγεται ωραίο. Χλεχλέδες εννοείς;
Λ.Π.: Το δικό σου είναι καλύτερο τώρα; (γέλια)
Ε.Κ.: Εμένα, βρε παιδί μου, όποιον γκόμενο είχα για δυο-τρεις μήνες, μου τον παίρνανε οι άλλες και μου τον γαμάγανε. Εμένα μ’ έβλεπε θηλυκό, ποιος ξέρει... Πλήρωνε, πάντως, τραβεστί για να τον πηδάνε. Μη χειρότερα (σταυροκοπιέται).
Λ.Π.: Σοβαρά, ε;
Ε.Κ.: Σοβαρότατα! Γι’ αυτό τον έχω απομυθοποιήσει πια τον άντρα. Τον θεωρώ σήμερα μόνο μέσο βιοπορισμού μου, τίποτε άλλο. Είχα, βέβαια, στη ζωή μου μεγάλους έρωτες, που έπεσα στα πατώματα.
Λ.Π.: Κι εγώ, τρεις είχα!
Ε.Κ.: Μόνο; Α, είσαι καθυστερημένη εσύ.
Λ.Π.: Είναι ο τυχερός μου αριθμός το τρία!
Ε.Κ. (με νόημα): Εμένα να δεις!
(έχουμε ξεκαρδιστεί πάλι)– Πώς σου φαίνεται, Λένα, η κουβέντα αυτή;
Λ.Π.: Δεν μου «φαίνεται» καθόλου. Σαν να μιλάω για οποιοδήποτε θέμα. Μου είναι πολύ ευχάριστο, γιατί την Εύα την αγαπώ, εσένα σ’ αγαπώ, είστε δύο άτομα που τα αισθάνομαι πολύ κοντά μου. Η επιτυχία αυτής της συνέντευξης αυτή θα ’ναι: τρεις φίλοι που μιλάνε και κάποιος τους κρυφακούει. Μου αρέσει και ως ιδέα αυτό.
Ε.Κ.: Κοίτα, άμα ερχόμουν σπίτι της κι έβλεπα μια παγοκολόνα με όλο αυτό που κουβαλάει απάνω της, το όνομα «Λένα Πλάτωνος», θα ήμουν κι εγώ σοβαρή, μετρημένη. Δέχτηκε το χιούμορ μου απ’ την πρώτη στιγμή κι έτσι με βοήθησε να προσαρμοστώ στον χώρο της. Θες να μιλήσουμε σοβαρά; Μπορούμε! Μπορώ όμως και να τη γαμήσω την κουβέντα. Να σας το κάνω εδώ μέσα παρτούζα του Τρίτου Ράιχ!
Λ.Π. (γέλια): Άκου παρτούζα του Τρίτου Ράιχ! Μα, πού τα βρίσκεις;
Ε.Κ.: Είχα για τρεις μήνες έναν γκόμενο, τον Γιωργάκη, 19 ετών, σκοτώθηκε με μηχανή το καημένο. Ήταν Παρθένος στο ζώδιο και δεν ήξερε πού παν τα τέσσερα. Έπειτα από λίγο καιρό εκπαίδευσης με έκανε τ’ αλατιού! Δεν θα ξεχάσω κι ένα 17χρονο που ήταν γιος του δημάρχου της Μυτιλήνης και με βάλαν σε αεροπλάνο και με ξαπόστειλαν στην Αθήνα!
–Κι εσύ, Λένα, ωστόσο δεν πήγαινες πίσω στις μικρότερες ηλικίες. Για θυμήσου...
Λ.Π.: Α, ναι! Ήμουν 30 κι είχα κάνει δεσμό με έναν 15χρονο!
Ε.Κ.: Ο Χριστός κι η Παναγία! Με ξεπέρασες, μωρή;
Λ.Π.: Μπα, δεν του φαινότανε. Ήτανε ψηλό παιδί, καρδαμωμένο, με έντονη τριχοφυΐα. Φοβερά ερωτικός, όμως, Καρκίνος στο ζώδιο! Και πολύ συναισθηματικός, ήθελε να κάνουμε παιδί μαζί.
Ε.Κ.: Και μ’ εμένα ήθελε ένας παιδί, αλλά δεν ήθελα να χαλάσω τη σιλουέτα μου. (γέλια)
–Αυτός δεν ήταν, Λένα, που σου είχε αφήσει σημείωμα: «Αφού είστε η κυρία Πλάτωνος που γράψατε τη “Λιλιπούπολη”, η μαμά μου με αφήνει να πάω μαζί σας»;
Λ.Π.: Όχι, αυτός ήταν ένα άλλο μικρό.
Ε.Κ.: Κι άλλος, μωρή; Καλά που δεν ήταν ο Τριανταφυλλόπουλος τότε!
Λ.Π.: Το θυμάμαι αυτό το παιδί να έχουμε κάνει μόλις έρωτα και να φεύγει απ’ το σπίτι μου, λέγοντας «Καληνύχτα, ροζ δωμάτιο». Είχα ροζ δωμάτιο τότε.
Ε.Κ.: Όπως τώρα!
Λ.Π.: Μου αρέσει το ροζ.
Ε.Κ.: Κι εμένα μου αρέσει. Είναι αυτό το αθώο, το κοριτσίστικο που έχει.
Λ.Π.: Και μια χαλαρότητα σε όλα.
Ε.Κ.: Σε όλα, πλην του σεξ. Για κάνε σεξ σε ροζ σατέν σεντόνια, να σου γλιστρήσει το τεκνό και να το ψάχνεις!
Λ.Π.: Αυτό είναι σουρεαλισμός! Να ψάχνεις τον παρτενέρ σου μέσα στα σεντόνια και να μην τον βρίσκεις (γέλια)! Τι εικόνα είν’ αυτή;
–Εύα, έχεις πει ότι κάθε σπίτι σήμερα έχει έναν πούστη μέσα. Το πιστεύεις;
Ε.Κ.: Φυσικά. Και να μην έχει, δηλαδή, λίγο ν’ ανοίξει την τηλεόραση κανείς, το καταλαβαίνει. Πώς το ’χε πει παλιά ο αγαπημένος Γιώργος Μαρίνος; «Άνοιξα την τηλεόραση και είδα πούστη εδώ, πούστη κι εκεί. Φανταστείτε, για να το λέω εγώ αυτό!».
–Δεν είναι κι ένα ομοφοβικό κλισέ αυτό;
Ε.Κ.: Δηλαδή, τι, θα δει ο άλλος εμένα στην τηλεόραση και θα γίνει τρανς; Άντε καλέ, τι βλακείες είν’ αυτές; Δεν εννοώ αυτό. Αυτά είναι στερεότυπα. Αυτοί οι πατεράδες που λένε «θα τόνε κάνω εγώ γαμιά τον γιο μου», αυτωνών τους βγαίνει πούστης.
Λ.Π.: Μπούρδες είν’ αυτά, όντως κλισέ. Η οικογένεια παίζει και πάλι μεγάλο ρόλο στη σεξουαλική διαμόρφωση κάθε ατόμου. Για τους άντρες ειδικά, πιστεύω ότι συνδέεται με ένα υπερβολικό κόλλημα στη μάνα τους.
–Κλισέ είναι η ερώτησή μου, Λένα, αλλά θα σου την κάνω. Αν είχες παιδί και σου ’λεγε «θέλω να επαναπροσδιορίσω το φύλο μου», τι θα του απαντούσες;
Λ.Π.: Εδώ παίζει τόσο μεγάλο ρόλο το συναισθηματικό θέμα... Πρώτα και πάνω απ’ όλα, θα ήταν παιδί μου... Ας ήταν και ζόμπι, ας είχε βγει και από τον τάφο, παιδί μου θα ήταν και πάλι.
Ε.Κ.: Εγώ, πάλι, εδώ ταλαντεύομαι. Αν είχα ποτέ παιδιά, θα ήθελα είτε αγόρι, είτε κορίτσι.
–Κι ας ήταν γκέι ή λεσβία;
Ε.Κ.: Όχι, μιλάω για στρέιτ αγόρι ή κορίτσι. Αν πάλι ο Θεός τα ’φερνε να θέλει να γίνει τρανς, θα το αγκάλιαζα με τα φτερά μου.
–Πώς η Λένα, που είναι στρέιτ, θα δεχόταν πιο εύκολα ένα παιδί τρανς, από σένα που είσαι η ίδια τρανς;
Λ.Π.: Δεν θα ήταν εύκολο ούτε για μένα, δεν είπα κάτι άλλο πριν. Θα απαντούσα όπως απάντησε και η Εύα. Τώρα, αν ήθελε να γίνει τρανς και αυτό οφειλόταν σ’ εμένα ή στον πατέρα του, ξαναλέω ότι θα ήταν πάνω απ’ όλα παιδί μου. Δικό μου δημιούργημα, μοιραία. Τίποτε άλλο. Δεν κατάλαβες, μωρέ, πώς το εννοεί η Εύα; Λίγη ταλαιπωρία έχει τραβήξει στη ζωή της;
Ε.Κ.: Δίκιο έχει η Λένα. Παλιά ήταν χειρότερα, δεν τολμάγαμε να βγούμε έξω. Σήμερα έχουν χαλαρώσει κάπως τα πράγματα. Γενικά, είναι απαράδεκτο ο γονιός να μην αποδέχεται το παιδί του. Δεν θα ήθελα να έχω ένα παιδί τρανς, να ζω με τη σκέψη και την αγωνία ότι θα περάσει ό,τι πέρασα εγώ. Ας γινόταν, μα ας περίμενε να πεθάνω εγώ πρώτα.
Λ.Π.: Θα του έδινες αγάπη, όμως. Παιδιά, το ζητούμενο σ’ αυτήν τη ζωή είναι η αγάπη, δεν πρέπει να υπάρχει τίποτε άλλο. Αγαπήστε τον άλλον όσο μπορείτε πιο πολύ.
Ε.Κ.: Η αγάπη, Λένα μου, είναι το ζητούμενο, σίγουρα. Η αγάπη σήμερα όμως πληρώνεται. Τα παλιότερα χρόνια σ’ τη χαρίζανε. Τώρα, άμα δεν δώσεις, δεν θα πάρεις ποτέ τίποτα από αγάπη.
Λ.Π.: Μην το λες αυτό. Χειρότερα είναι τώρα τα πράγματα. Περνάμε μια φάση που όλα πληρώνονται και όλα αγοράζονται.
Ε.Κ.: Το ίδιο λέμε. Ξέρεις ότι εγώ μια ζωή έδινα τα πάντα, από τα λεφτά μου μέχρι τα ρούχα μου, για να αγοράζω τη φιλία και την αγάπη των άλλων; Δεν μιλάω για παλιές φίλες που ’ναι στην ηλικία μου, αυτές με αγαπάνε... Οι πιο νέες, όπως και οι στρέιτ άνθρωποι ή οι γκέι, άμα δεν τους δώσεις κάτι, δεν σε υπολογίζουν καθόλου. Και δεν μιλάμε για αγάπη, μιλάμε για εικονική αγάπη!
Λ.Π.: Εικονική αγάπη, όπως ακριβώς το ’πε. Μπράβο, Εύα. Έτσι.
–Παρ’ όλα αυτά, Εύα, δεν είσαι καταθλιπτικός άνθρωπος.
Ε.Κ.: Όχι, ειδικά αυτό τον καιρό πρέπει να ’μαι η πιο ευτυχισμένη τρανς της Ελλάδας!
Λ.Π.: Ψυχή μου...
Ε.Κ.: Αλήθεια το λέω, αλήθεια...
Λ.Π.: Σε πιστεύω, φαίνεται.
Ε.Κ.: Δεν με νοιάζει που ξαναβγαίνω στα περιοδικά, που ασχολούνται μαζί μου, που δίνω τώρα στη LifΟ συνέντευξη. Με νοιάζει μόνο που έχω δίπλα μου κάποιους ανθρώπους που με έβαλαν μέσα σε μια γυάλινη μπάλα και με προστατεύουν, που δεν αφήνουν κανέναν να με πειράξει σαν τον διάολο. Ξέρεις τι είναι να κάνεις θέατρο στα 60 τόσα σου και να μαθαίνεις τον ίδιο σου τον εαυτό;
Λ.Π.: Έτσι νιώθεις, ε; Ασφάλεια; Πόσο ευάλωτη είναι... Και πόσο εύκολα αλλάζει το συναίσθημά της...
Ε.Κ.: Θα ξεχάσω εγώ που πρωτομπήκα εδώ μέσα και μόλις έπαιξα το έργο, η Βικτώρια, η γυναίκα που φροντίζει τη Λένα, έπεσε στην αγκαλιά μου; Ούτε η μάνα μου η ίδια δεν έχει κλάψει πάνω μου. Λοιπόν, τι μου λες τώρα; Πέρα απ’ τις μαλακίες που λέμε και τα αστεία, υπάρχουν και πιο σοβαρά θέματα. Είναι η άμυνά μου, να μην κάτσω να στενοχωρηθώ και να σκάσω... Θυμάμαι, μια φορά −δεν σου το ’χω ξαναπεί−, έμενα στον 4ο όροφο και είχα την κρεβατοκάμαρά μου. Λέω: «Να πέσω από κάτω; Να δώσω μια;». Γιατί, είπα, τι έχω κάνει, γιατί ζω, μήπως έχω κανέναν;
Λ.Π.: Οριακές στιγμές είν’ αυτές...
–Το παράδοξο είναι, Λένα, πως, ενώ εσύ πολεμάς με τους δαίμονές σου χρόνια τώρα, δεν έπασχες ποτέ από θανατολαγνεία.
Λ.Π.: Ποτέ! Ακόμη και στον «Καρυωτάκη», αν προσέξεις, προσπάθησα και βρήκα τα λιγότερο σκοτεινά ποιήματά του. Αυτά που τελικά ξορκίζουν τον θάνατο.
(Χτύπησε το κουδούνι. Ήταν ο Πάρις Ταβιτιάν, ο φωτογράφος μας) Τελειώσαμε. Είναι κάτι άλλο που θέλετε να πούμε;
Λ.Π.: Τίποτε άλλο. Εδώ είμαστε μια ωραία παρέα.
Ε.Κ.: Είχες-δεν είχες, μ’ έκανες και σοβάρεψα...
* Η Εύα Κουμαριανού πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση «Τη λένε Εύα», σε κείμενο και σκηνοθεσία Αντώνη Μποσκοΐτη. Κάθε Κυριακή και Δευτέρα στις 23:30 στο Θέατρο Αλκμήνη (Αλκμήνης 8, Πετράλωνα, 210 3428650)
σχόλια