Απάντηση έδωσε η Σοφία Κόπολα στην κατηγορία που δέχτηκε στο πλαίσιο την ταινία της «Η Αποπλάνηση» ότι δεν συμπεριέλαβε τον χαρακτήρα μιας Αφροαμερικανής γυναίκας που εμφανίστηκε σε παλιότερη κινηματογραφική βερσιόν του ομώνυμου βιβλίου το 1971 από τον Ντον Σίγκελ. Την αποκλειστική της δήλωση δημοσίευσε το IndieWire.
«Ο τρόπος με τον οποίο προσέγγισα τη νέα μου ταινία "Η Αποπλάνηση" έχει εγείρει κάποια ζητήματα, συγκεκριμένα ορισμένες αντιρρήσεις σχετικά με την απόφασή μου να μη συμπεριλάβω σε αυτήν τον χαρακτήρα της σκλάβας Μάτι, όπως εμφανίζεται στο μυθιστόρημα του Τόμας Κάλιναν, στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Θα ήθελα να ξεκαθαρίσω το εξής: η ταινία μου διαδραματίζεται σε ένα σχολείο θηλέων του Νότου την περίοδο του Αμερικανικού Εμφυλίου, μια εποχή που οι άντρες λείπουν ήδη αρκετό καιρό και η νίκη της Ένωσης πλέον διαφαίνεται. Σύμφωνα με τους ιστορικούς αλλά και αρκετά γυναικεία έντυπα της εποχής, πολλοί σκλάβοι είχαν φύγει κι ένας μεγάλος αριθμός λευκών γυναικών του Νότου έμειναν να υπερασπίζονται ολομόναχες έναν κόσμο που δεν υφίστατο ένα κόσμο που βασιζόταν στο δουλεμπόριο.
Δεν ήθελα να διαιωνίσω ένα αμφιλεγόμενο στερεότυπο, τη στιγμή που τα γεγονότα και η Ιστορία επιβεβαίωναν την επιλογή μου να τοποθετήσω την ιστορία αυτών των λευκών γυναικών σε απόλυτη απομόνωση, αφού οι σκλάβοι έχουν αποδράσει. Ένιωθα ότι θα ήταν προσβλητικό να αντιμετωπίσω τη δουλεία ως υπο-πλοκή.
Θέλησα να πω την ιστορία της απομόνωσης αυτών των γυναικών που ήταν αποκομμένες απ' ό,τι συνέβαινε και αρνούνταν ότι ο κόσμος άλλαζε. Επίσης, εστίασα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετώπισαν την καταπίεση και την επιθυμία όταν εμφανίστηκε ένας άντρας στον ερημωμένο μικρόκοσμό τους και στο πώς αυτή η κατάσταση τις επηρέασε, ανάλογα με τη φάση στην οποία βρισκόταν η καθεμία. Σκέφτηκα ότι θίγονταν οικουμενικά θέματα σχετικά με την επιθυμία και τη δυναμική που αναπτύσσεται στη σχέση εξουσίας μεταξύ αντρών και γυναικών, τα οποία θα μπορούσαν να έχουν απήχηση σε όλες τις γυναίκες.
Οι συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι γυναίκες στο έργο μου είναι ιστορικά ακριβείς και δεν υπάρχει παραποίηση της Ιστορίας, όπως κάποιοι ισχυρίζονται.
Στο βιβλίο "Mothers of Invention" της Ντρου Γκίλπιν Φάουστ αναφέρονται τα εξής: "Ο πόλεμος και η χειραφέτηση αποκάλυψαν ότι πολλές λευκές γυναίκες δεν ήξεραν πώς να λειτουργήσουν στην καθημερινή τους ζωή... Ο πόλεμος, που αρχικά τις είχε κάνει να νιώθουν άχρηστες και άσχετες, γρήγορα ανάγκασε ακόμα και τις πιο προνομιούχες γυναίκες του Νότου είτε να εργαστούν είτε να θυσιαστούν".
Κατά τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε μαθήτριες και δασκάλες να προσπαθούν να διατηρήσουν έναν τρόπο ζωής που έχει καταρρεύσει πλέον. Φτάνουν στο σημείο να κλειδαμπαρωθούν και να αποκοπούν από κάθε επαφή με τον έξω κόσμο ώστε να διαιωνίσουν μια πραγματικότητα που έχει καταντήσει απλή φαντασίωση. Όταν αποφάσισα να κάνω μια ταινία γι' αυτό τον κόσμο, επιδίωξή μου δεν ήταν να εξυμνήσω έναν τρόπο ζωής που είχε πάψει να υφίσταται αλλά να εξερευνήσω το υψηλό κόστος της άρνησης και της καταπίεσης.
Ο Τόμας Κάλιναν, στο μυθιστόρημα που έγραψε το 1966, επέλεξε να συμπεριλάβει τη σκλάβα Μάτι ως έναν δευτερεύοντα χαρακτήρα, τον οποίο απέδωσε όπως φανταζόταν ότι θα μπορούσε να μιλάει η ίδια, η οποία είναι η μόνη που δεν μιλάει σωστά αγγλικά – μάλιστα το ιδίωμά της δεν αποδίδεται γραμματικά.
Δεν ήθελα να διαιωνίσω ένα αμφιλεγόμενο στερεότυπο, τη στιγμή που τα γεγονότα και η Ιστορία επιβεβαίωναν την επιλογή μου να τοποθετήσω την ιστορία αυτών των λευκών γυναικών σε απόλυτη απομόνωση, αφού οι σκλάβοι έχουν αποδράσει. Ένιωθα ότι θα ήταν προσβλητικό να αντιμετωπίσω τη δουλεία ως υπο-πλοκή.
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα σκλάβων που λευκoί καλλιτέχνες τους εκμεταλλεύτηκαν, «δίνοντάς τους φωνή». Η απόφασή μου να μη συμπεριλάβω τη Μάτι στην ταινία δείχνει σεβασμό, όχι απόρριψη.
Κάποιοι είπαν ότι το να κάνεις μια ταινία που διαδραματίζεται κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου, χωρίς να μιλάς ευθέως για τη δουλεία και χωρίς να προβάλεις χαρακτήρες σκλάβων, είναι ανεύθυνο. Δεν ήταν αυτό το σκεπτικό μου όταν ετοίμαζα την ταινία, ωστόσο είναι ένα θέμα που με απασχολεί και θα συνεχίσει να με απασχολεί. Είναι όμως αποκαρδιωτικό να διαβάζω ότι οι καλλιτεχνικές μου επιλογές, ενώ στηρίζονται σε ιστορικά γεγονότα, χαρακτηρίζονται από έλλειψη ευαισθησίας, την ώρα που οι προθέσεις μου είναι ακριβώς το αντίθετο.
Ειλικρινά, ελπίζω ότι αυτή η συζήτηση θα υπογραμμίσει την ανάγκη για περισσότερες ταινίες στις οποίες θα προβάλλονται οι απόψεις μαύρων κινηματογραφιστών και θα περιλαμβάνονται περισσότερες προσεγγίσεις και περισσότερα θέματα».
