Μπορεί ο διάσημος, νεοϋορκέζος φωτογράφος Peter Beard να πέθανε άδοξα, σε ηλικία 82 ετών, αλλά όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έζησε μια ριψοκίνδυνη, περιπετειώδη και γεμάτη ζωή.
Ο Beard είχε εξαφανιστεί πριν 19 ημέρες και, με μία λιτή ανακοίνωση, η οικογένειά του επιβεβαίωσε την Κυριακή πως το πτώμα που βρέθηκε στο πάρκο Camp Hero του Montauk, ανήκε στον σπουδαίο φωτογράφο. Έπασχε από άνοια και είχε υποστεί τουλάχιστον ένα εγκεφαλικό επεισόδιο. Τελευταία φορά που εθεάθη ζωντανός ήταν στις 31 Μαρτίου και έκτοτε η αστυνομία διεξήγαγε έρευνες για τον εντοπισμό του.
Τον αποκαλούσαν τον «τελευταίο τυχοδιώκτη» και κατά τη διάρκεια της καριέρας του τράβηξε μερικές από τις πιο συγκλονιστικές φωτογραφίες της Άγριας Ζωής στην Αφρική, συχνά ρισκάροντας την ζωή του για το μαγικό «κλικ», απέναντι από λιοντάρια, ελέφαντες και ρινόκερους - πολύ πριν η ψηφιακή επανάσταση προσφέρει στους νέους φωτογράφους τις ευκολίες της DSLR μηχανής. Μέχρι τα γεράματα, ξεφάντωνε ως το πρωί.
«Η επιβεβαίωση του θανάτου του αγαπημένου Peter μας ραγίζει την καρδιά», έγραφε η ανακοίνωση της οικογένειας προσθέτοντας πως ο σπουδαίος φωτογράφος πέθανε εκεί που έζησε: μέσα στη φύση. Το πιο γνωστό έργο του ήταν το λεύκωμα - βιλίο του "The End of the Game" (Το Τέλος του Παιχνιδιού) που είχε εκδοθεί πρώτη φορά το 1965, με κείμενα και φωτογραφίες του από την Αφρική, η οποία για χρόνια προσέλκυε με τις σαβάνες και τα θηρία της τους αποικιοκράτες και έγινε «θέατρο» της τραγικής πραγματικότητας για ζώα υπό εξαφάνιση, και ειδικά για τους ελέφαντες.
Αργότερα, ο Beard έγινε ιδιαίτερα γνωστός και για τις περίφημες φωτογραφικές συνθέσεις του με μελάνι και αίμα - είτε ανθρώπινο (το δικό του) είτε ζώων (από κρεοπωλεία), δημιουργώντας περίπλοκα και κρυπτικά, πολυεπίπεδα έργα. Από παιδί κρατούσε ημερολόγια που κάλυπταν διαφορετικά είδη γραφής και καλλιτεχνικής έκφρασης, με λέξεις, εικόνες και διάφορα αντικείμενα - πέτρες και φτερά, εισιτήρια από ταξίδια με το τρένο και νύχια.
Όσο γνωστός ήταν όμως για το έργο του, με ατομικές εκθέσεις στο Διεθνές Κέντρο Φωτογραφίας του Μανχάταν και το Εθνικό Κέντρο Φωτογραφίας στο Παρίσι, άλλο τόσο απασχολούσε την επικαιρότητα με την τρικυμιώδη ζωή του που περνούσε συχνά στη δημόσια σφαίρα.
«Ακόμα και για τα ακραία όρια της φωτογραφίας Άγριας Ζωής, ο βίος του ήταν φτιαγμένος από θάρρος, ίντριγκα, κίνδυνο, έρωτες και ιστορίες - αρκετές από τις οποίες ήταν αληθινές. Αν ο Beard δεν υπήρχε στα αλήθεια, θα μπορούσε να είναι το μυθιστορηματικό αποκύημα μιας σύμπραξης των Hemingway, F. Scott Fitzgerald και Paul Bowles», σχολιάζουν οι New York Times.
Ήταν εκθαμβωτικά γοητευτικός και κληρονόμος μιας πελώριας περιουσίας, βαθύπλουτος πολύ πριν οι φωτογραφίες του αρχίσουν να πωλούνται για εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια η κάθε μία. Πέρα από τα ντοκουμέντα της αφρικανικής πανίδας υπό εξαφάνιση, φωτογράφισε μερικές από τις πιο όμορφες γυναίκες του πλανήτη σε κόνσεπτ για την Vogue, το Elle και άλλα περιοδικά μόδας. Η ερωτική του ζωή απασχόλησε πολλές φορές τα μίντια, όπως η σχέση του με την Candice Bergen και την Lee Radziwill, αδελφή της Jacqueline Kennedy Onassis.
«Το τελευταίο πράγμα που παραμένει στην φύση είναι η ομορφιά των γυναικών και για αυτό είμαι πολύ χαρούμενος που την φωτογραφίζω», είδε δηλώσει το 1997 στην εφημερίδα The Observer. Ανακάλυψε την Iman, ένα super model και διέδωσε έναν υπέροχο μύθο για τις καταβολές της. Παντρεύτηκε για λίγο ένα άλλο διάσημο μοντέλο, την Cheryl Tiegs.
Τακτικός θαμώνας του νυχτερινού κέντρου του Μανχάταν, Studio 24, την εποχή που η disco μεσουράνουσε, έκανε πολλούς διάσημους φίλους, μεταξύ των οποίων ο Andy Warhol, ο Truman Capote, ο ζωγράφος Salvador Dalí, η σύζυγος του Ωνάση Grace Jones, οι Rolling Stones και ο Francis Bacon, που φιλοτέχνησε πορτρέτα του σε διάφορες περιστάσεις.
Το 1963 εμφανίστηκε γυμνός στο φιλμ του Adolfas Mekas "Hallelujah the Hills!" που έγινε επιτυχία στην έναρξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.
Ακούραστος ως τα βαθιά γεράματα, συχνά ξεφάντωνε μέχρι την αυγή ακόμα και στην τελευταία δεκαετία της ζωής του, και οι παρεκτροπές του απασχολούσαν τις στήλες των κουτσομπολίστικων περιοδικών παγκοσμίως. «Peter Beard, κύριος, κοσμικός, καλλιτέχνης, φωτογράφος, καζανόβας, προφήτης, πλέιμποϊ και λάτρης των ναρκωτικών για προσωπική διασκέδαση, ο τελευταίος τυχοδιώκτης», έγραφε για αυτόν ο ο Observer ενώ η Evening Standard τον αποκαλούσε έναν «James Dean σε ώριμη ηλικία».
Το 1996, το περιοδικό Vanity Fair έγραφε πως ο Beard γλεντοκοπούσε μέχρι τις 5 τα ξημερώματα σε ένα κλαμπ στο Ναϊρόμπι και το επόμενο απόγευμα βγήκε από μία σκηνή στο ράντζο του, στην Κένυα, ακολουθούμενος από «τέσσερις ή πέντε νέες γυναίκες από την Αιθιοπία με τις οποίες είχε επιστρέψει σπίτι».
Το 2013, σε ηλικία 75 ετών, η New York Post μετέδιδε πως σύμφωνα με δικαστικά έγγραφα, ο 75χρόνος τότε Beard επέστρεψε μια μέρα στο διαμέρισμα που μοιραζόταν με την σύζυγό του στις 6 το πρωί, μετά από μία νύχτα κραιπάλης. Η κα Beard δεν υποδέχθηκε με χαρά την επιστροφή του, όχι εξαιτίας της ώρας αλλά επειδή τον φωτογράφο συνόδευαν και δύο Ρωσίδες ιερόδουλες. Η Beard κάλεσε την άμεση δράση και υποστήριξε πως ο άντρας της επιχείρησε να αυτοκτονήσει, καταφέρνοντας έτσι να τον κλείσει για λίγο σε ένα τοπικό νοσοκομείο «για παρακολούθηση».
Παρά την λάμψη και τον πάταγο, ο βίος του Beard σημαδεύτηκε και από πολλές σκοτεινές στιγμές και οι κριτικοί τέχνης παρατηρούσαν πως η τέχνη του έμοιαζε συχνά να στοιχειωμένη από τον θάνατο και την απώλεια. Το ίδιο και η ζωή του. Το 1970 μια τεράστια πυρκαγιά κατέστρεψε το σπίτι του παίρνοντας μαζί της και το έργο 20 ετών. Το 1990, ένα από τα ζώα που είχε εργαστεί σκληρά για να το σώσει .του επιτέθηκε και μόνο από καθαρή τύχη δεν τον σκότωσε.
Κατά τα λεγόμενά του ήταν το «μαύρο πρόβατο» της επιφανούς οικογένειάς του. Ο Peter Hill Beard γεννήθηκε στο Μανχάταν στις 22 Ιανουαρίου του 1938, γόνος του Anson McCook Beard και της Roseanne Hoar Beard. Ο προπάππους τους James J. Hill, γνωστός στον τύπο ως ο θεμελιωτής της οικογενειακής αυτοκρατορίας, είχε ιδρύσει στα μέσα του 19ου αιώνα το σιδηροδρομικό δίκτυο Great Northern Railway που συνέδεε το Σαιντ Πολ με το Σιάτλ. Ένας άλλος συγγενής του ήταν ο μεγιστάνας του καπνού Pierre Lorillard ο πέμπτος.
Ο πατέρας του Beard ήταν μέτοχος στην Delafield & Delafield, στην Γουόλ Στριτ ενώ η μητέρα του, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν είχε μορφωθεί επαρκώς και «υπέφερε από την ασθένεια του κονφορισμού».
Αφού πέρασε μέρος της παιδικής του ηλικίας στην Αλαμπάμα, όπου ο πατέρας του είχε πάρει μετάθεση με την Πολεμική Αεροπορία, ο Beard μετακόμισε και έζησε στο Upper East Side του Μανχάταν και στο Λονγκ Άιλαντ. Ξεκίνησε να φωτογραφίζει από μικρό παιδί, με μία κάμερα Voigtländer που του είχε χαρίσει η γιαγιά του. Την ίδια περίοδο άρχισε να διατηρεί και τα περίφημα ημερολόγιά του που θα γίνονταν στο μέλλον «σήμα κατατεθέν».
Ωστόσο οι γονείς του δεν αναγνώρισαν ούτε αντιλήφθηκαν το ταλέντο του, όπως θυμόταν αργότερα ο ίδιος. «Κανείς δεν είπε "οι φωτογραφίες είναι καλές" ή "Εσύ έχεις καλό μάτι"», δήλωνε σε συνέντευξή του στο CBS το 1998. «Αυτό που έλεγαν ήταν "Είναι καλό χόμπι. Πότε θα κάνεις κάτι ουσιώδες;"».
Στα 1955, σε ηλικία 17 ετών, ο Beard ταξίδεψε για πρώτη φορά στην Αφρική, στο πλευρό του Quentin Keynes, δισέγγονου του Καρόλου Δαρβίνου. Παρά το γεγονός ότι ένας αγριεμένος ιπποπόταμος τον πήρε στο κυνήγι την ώρα που ο Beard επιχειρούσε να τον φωτογραφίσει και ανέβηκε σε ένα δέντρο για να γλιτώσει, λάτρεψε την εμπειρία. Στην Κένυα, γνώρισε την τελευταία γενιά των κυνηγών θηρίων και φωτογράφισε αλλά και κυνήγησε στο πλευρό τους.
Όταν έγινε δεκτός στο πανεπιστήμιο του Γέιλ, ξεκίνησε με ιατρικές σπουδές αλλά γρήγορα άλλαξε κατεύθυνση. «Σύντομα έγινε επίπονα αντιληπτό, ότι οι άνθρωποι ήταν η ασθένεια», έλεγε αργότερα. Πήρε μεταγραφή στο τμήμα Ιστορίας της Τέχνης, μελετώντας με τον καλλιτέχνη Josef Albers και τον ιστορικό τέχνης Vincent Scully.
Επέστρεψε στην Κένυα το καλοκαίρι μετά το πρώτο έτος των σπουδών του. Πολλές από τις φωτογραφίες που τράβηξε σε εκείνο το ταξίδι, συμπεριλήφθηκαν αργότερα στο βιβλίο του "The End of the Game". Αφού αποφοίτησε από το Γέιλ, συμμορφώθηκε αρχικά με τις επιθυμίες των γονιών του και έπιασε δουλειά ως ασκούμενος στην διαφημιστική εταιρεία J. Walter Thompson. Γρήγορα όμως κατάλαβε πως αυτή η ζωή δεν του ταίριαζε και τα παράτησε.
Ταξιδεύοντας στην Δανία, συνάντησε και φωτογράφησε την Karen Blixen, που το 1937 είχε γράψει το περίφημο βιβλίο "Out of Africa" με το ψευδώνυμο Isak Dinesen. Ένα βιβλίο που ο Beard ανέφερε ως ένα από τα έργα που του άσκησαν βαθιά επιρροή. Αργότερα αγόρασε 45 εκτάρια γης έξω από το Ναϊρόμπι, δίπλα στην φυτεία καφέ όπου έζησε η Blixen.
Το "The End of the Game" αρχικά εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Viking Press και «διακτίνισε» την φήμη του Beard, με τους περισσότερους να εκθειάζουν τις δυναμικές φωτογραφίες και τις θέσεις του για το κυνήγι και την προστασία της άγριας πανίδας. Στην κριτική του βιβλίου για τους New York Times, ο J. Anthony Lukas έγραφε το 1965: «Τα πορτρέτα των ζώων, ζωντανών, πεθαμένων ή ετοιμοθάνατων είναι απαράμιλλα. Αυτές δεν είναι οι όμορφες γαζέλες των πλάνων της Disney, που χοροπηδούν στα λιβάδια ή οι παπαγάλοι που μιλούν με φόντο την βλάστηση της ζούγκλας. Οι εικόνες του Beard συλλαμβάνουν την αιχμηρή σαν δόντια βιαιότητα των ζώων, τα οποία πρέπει κάθε μέρα να είναι ικανά να επιβιώσουν».
Οι επιτόπιες μελέτες του Beard για την Άγρια Ζωή στο Εθνικό Πάρκο του Ανατολικού Τσάβο στην Κένυα, κατέδειξαν ότι ο πληθυσμός των ελεφάντων εκεί, έχοντας εξαντλήσει τους διαθέσιμους πόρους, λιμοκτονούσε. Σε αεροφωτογραφίες του, σκελετοί ελεφάντων γυαλίζουν πάνω στην γη, σαν φωσφορίζοντα φαντάσματα.
Αν και διατηρούσε σπίτια στο Μανχάταν και το Montauk, έζησε και εργάστηκε στην Κένυα για μεγάλες χρονικές περιόδους. Στα μέσα του 1970, περπατώντας σε έναν δρόμο του Ναϊρόμπι, ανακάλυψε την Iman. Την έφερε σε επαφή με το πρακτορείο μοντέλων στην Νέα Υόρκη Wilhelmina Models και της χάρισε την απαρχή της λαμπρής καριέρας της.
Παρουσιάζοντάς την στο κοινό, ο Beard έπλασε μια υπερβολική ιστορία, ότι δήθεν την συνάντησε καθώς εκείνη φρόντιζε ένα κοπάδι ζώων σε λιβάδια. Τελικά η αλήθεια αποκαταστάθηκε από την ίδια την Iman που με ένα μείγμα απόλαυσης και ενόχλησης, εξήγησε ότι ήταν φοιτήτρια πολιτικών επιστημών στο πανεπιστήμιο του Ναϊρόμπι, κόρη Σομαλού διπλωμάτη και πολύγλωσση αφού μιλούσε με άνεση πέντε διαφορετικές γλώσσες.
Ο πρώτος του γάμος ήταν με την Minnie Cushing, κόρη της γνωστής οικογένειας του Νιούπορτ έληξε με διαζύγιο όπως και ο γάμος του με την Cheryl Tiegs. Το 1986 παντρεύτηκε την Nejma Khanum, κόρη Αφγανού διπλωμάτη.
Το 1977, ενώ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, ένας φούρνος εξερράγη στο σπίτι του στο Montauk και οι φωτιά έκαψε τα ημερολογία και τις φωτογραφίες δεκαετιών, μαζί με αυθεντικούς πίνακες των Warhol, Bacon και Picasso. Το 1996, ενώ έκανε πικνίκ στα σύνορα της Κένυας με την Τανζανία, του επιτέθηκε ένας ελέφαντας «που έτρεχε σαν τρένο σε ράγες». Ο χαυλιόδοντας του ζώου διαπέρασε το πόδι του Bread, περνώντας ξυστά από την μηριαία αρτηρία. Με το κεφάλι του, το θηρίο διέλυσε τα πλευρά του φωτογράφου και έσπασε την λεκάνη του σε τουλάχιστον δώδεκα σημεία.
Όταν διακομίστηκε στο νοσοκομείο δεν είχε παλμό, αλλά οι γιατροί κατάφεραν να τον συνεφέρουν. Μια ζημιά στο οπτικό του νεύρο τον άφησε τυφλό. Του είπαν ότι μάλλον δεν θα ξαναπερπατούσε ποτέ. Τελικά κατάφερε να ξαναδεί και να σηκωθεί. Ακολούθησαν και άλλα χειρουργεία στην Νέα Υόρκη και έζησε με περισσότερες από 24 λάμες στην λεκάνη του.
Η Nejma Beard υπέβαλε αίτηση διαζυγίου στα μέσα της δεκαετίας του 1990 αλλά τελικά το ζευγάρι αποφάσισε να επανασυνδεθεί μετά την επίθεση του ελέφαντα και οι δυο τους παρέμειναν παντρεμένοι. Απέκτησε μία κόρη, την Zara. Τα υπόλοιπα βιβλία και λευκώματά που αφήνει πίσω του είναι τα "Eyelids of Morning" (με τον Alistair Graham), για τους κροκόδειλους, "Peter Beard," και το "Zara's Tales: Escapades in Equatorial Africa." (Ιστορίες της Ζάρα: Επικίνδυνη απόδραση στην Ισημερινή Αφρική).
Στις «Ιστορίες της Ζάρα», που έγραψε για την κόρη του, αναφέρεται σε μία ρήση από τον Γάμο του Παραδείσου με την Κόλαση, του σπουδαίου ποιητή William Blake: «Ποτέ δεν ξέρεις τι είναι αρκετό, εκτός κι αν μάθεις τι είναι περισσότερο από το αρκετό». Και ο ίδιος ο Beard συμπλήρωνε: «αν επιθυμείς κάτι καινούργιο, κάτι πρωτότυπο, ιδίως όταν λένε ότι το "λιγότερο είναι περισσότερο", θυμήσου τα λόγια μου: η υπερβολή είναι στ' αλήθεια μια χαρά».
View this post on Instagram
σχόλια