Ο Jonas Mekas, ο οποίος θεωρείται ευρέως ως μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες στην ιστορία του πειραματικού κινηματογράφου, πέθανε στα 96 του χρόνια, σύμφωνα με το Archives Film Anthology, μια αίθουσα στη Νέα Υόρκη αφιερωμένη στο art cinema που ιδρύθηκε από τον Mekas το 1970.
H αιτία θανάτου του δεν έγινε γνωστή.
"Ο Jonas πέθανε ήσυχα και ειρηνικά νωρίς το πρωί", έγραψε το Archives Film Anthology στο Instagram. "Ήταν στο σπίτι του με την οικογένειά του. Θα μας λέιψει πολύ, αλλά το φως του θα μας φωτίζει "
Ο Jonas Mekas γεννήθηκε το 1922 στη Λιθουανία. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, κατά τη διάρκεια του οποίου κρατήθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Γερμανία, σπούδασε φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο του Μάιντς, πριν τον φέρει ο Οργανισμός Προσφύγων των Ηνωμένων Εθνών στη Νέα Υόρκη, όπου ζούσε μέχρι το θάνατό του.
Το 1954 ίδρυσε το περιοδικό Film Culture, το 1958 έγινε ο πρώτος κινηματογραφικός κριτικός του Village Voice και το 1964 υπήρξε ο δημιουργός της Cinematheque των Σκηνοθετών, που ακολούθως εξελίχθηκε στην Ανθολογία Κινηματογραφικών Αρχείων (Anthology Film Archives). Έχει γράψει πολλά βιβλία ποίησης και το πλούσιο κινηματογραφικό έργο του περιλαμβάνει τα φιλμ The Brig (1963), Scenes from the Life of George Maciunas (1992) και As I Was Moving Ahead I Saw Brief Glimpses of Beauty (2000).
Ο Χρήστος Παρίδης τον είχε συναντήσει για λογαριασμό της LIFO το 2017, όταν ο δημιουργός είχε έρθει στην Ελλάδα για ένα αφιέρωμα στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος, στα πλαίσια της documenta 14. Είχε γράψει τότε: Όποιο κλισέ και αν χρησιμοποιήσει κανείς για τον 95χρονο (έχει γεννηθεί το 1922 στη Λιθουανία) ποιητή, συγγραφέα, κριτικό, curator, κινηματογραφιστή –«πάπας», «γεννήτορας», «ζωντανός θρύλος»–, είναι όλα σωστά, αληθή και καθόλου υπερβολικά. Για περισσότερο από 60 χρόνια παραμένει η πλέον εμβληματική περσόνα της αβανγκάρντ και ανεξάρτητης κινηματογραφικής σκηνής της Νέας Υόρκης.
Είναι ο άνθρωπος που ενθάρρυνε μια ολόκληρη γενιά κινηματογραφιστών του μη-αφηγηματικού (non narrative) σινεμά, είτε στηρίζοντας τη δουλειά τους είτε προβάλλοντάς τους μέσα από το περιοδικό του «Film Culture» ή τις κριτικές στη «Village Voice», θεωρητικοποιώντας τις νέες τάσεις των δεκαετιών του '50 και του '60 και ανάγοντας σε σημαντικό καλλιτεχνικό κίνημα το «άτεχνο» και πειραματικό κινηματογραφικό σύμπαν των ποιητών-filmmakers της εποχής του. Συνδέθηκε με τους σημαντικότερους καλλιτέχνες, υπήρξε προσωπικός φίλος μεγάλων προσωπικοτήτων όπως ο Γουόρχολ, ο Νταλί, η Γιόκο Όνο και ο Τζον Λένον, ο Γκίνσμπεργκ, η Τζάκι, ο Μπογκντάνοβιτς και πολλοί άλλοι, καταγράφοντας, όλες αυτές τις δεκαετίες, με την κάμερά του, και σε ημερολογιακή μορφή, πρόσωπα, πόλεις, φευγαλέες εικόνες και σκέψεις.
σχόλια