Ήταν η συναυλία που περίμενα από το Νοέμβριο που αγόρασα και το εισιτήριο. Ούτε για πλάκα δεν μπορούσα να πιστέψω ότι θα ξανάβλεπα τους Pulp. Toυς είχα δει το 1998 όπου είχα πάθει υστερία και ούρλιαζα Jarvis I Love you πασαλειμμένη με γκλίτερ (πήγαινα σχολείο). Προφανώς δεν μπορώ να είμαι αντικειμενική όταν γράφω γι’ αυτούς απλά γιατί τους λατρεύω. Ακόμα και πρόπερσι που είχε έρθει μόνος του ο Jarvis στο Εject απλά τον κοιτούσα σαν ηλίθια από κάτω και προσπαθούσα να μη βουρκώσω. Έφτασα στο Hyde Park κατά τις 6 το απόγευμα για να προλάβουμε να δούμε tv on the radio (εμένα σκασίλα μου μόνο τους Pulp ήθελα να δω σαν φανατική χουλιγκάνα). Στις τρεις μέρες του Wireless (η Κυριακή ήταν η τελευταία μέρα του τριημέρου φεστιβάλ ενώ είχαν προηγηθεί και οι Arcade Fire την Πέμπτη) το γρασίδι από πράσινο είχε πλέον γίνει κίτρινο.
Είδαμε τους Τv on the radio – oι οποίοι ήταν πάρα πολύ καλοί – ξεχώριζε φυσικά ο Kyp Malone (“έναν τέτοιο θείο θα ήθελα να έχω” είπε κάποιος και θα συμφωνήσω). Ενώ στη δεύτερη μικρότερη σκηνή παίζανε με απίστευτο φαν-κλαμπ το οποίο ούρλιαζε σαν τρελό, οι Foals, η Grace Jones τραγουδούσε κι έκανε χουλα-χουπ στην κεντρική σκηνή. Ντυμένη με δικτυωτό καλσόν, μαύρο κορμάκι, και πυροβολούσε το κοινό με διάφορες ατάκες με βαριά προφορά («Τhis is a festival damn you!Dance, dance, sing louder”).Ο κόσμος την κοίταζε μάλλον αποχαυνωμένος από κάτω, ενώ όσο περνούσε η ώρα ο χώρος έπηζε όλο και περισσότερο γιατί όλοι περίμεναν τους Pulp. Oι ηλικίες ήταν κυρίως 25-45 («Bloody hell aren't you young to be here? Just fuck off , go home» είπε σε κάποιο άτυχο πιτσιρίκι ο Jarvis κατά τη διάρκεια της συναυλίας), πράγμα μάλλον αναμενόμενο αν σκεφτεί κανείς ότι βγάλανε το πιο πετυχημένο άλμπουμ τους το 1995.
.jpg)
Με την ένδειξη στο video wall να λέει «Do you remember the first time?Ok let’s do it”οι Pulp εμφανίστηκαν κάτω από μια πελώρια νέον επιγραφή που έλεγε Pulp με την χαρακτηριστική γραμματοσειρά τραγουδώντας το “Do you remember the first time?” (αφιέρωμα λατρείας εδώ) ανάμεσα από καπνούς και ουρλιαχτά. Έμοιαζαν όλοι μεγάλοι και ώριμοι – ειδικά η Candida Doyle θύμιζε μανούλα εφήβου. Όπως πάντα ο Jarvis ντυμένος με κοστούμι έκανε αυτό το φοβερό πράγμα που κάνει ανάμεσα από τα τραγούδια που μιλάει ασύνδετα και το τέλος καταλήγει μαγικά εκεί που θέλει χωρίς να γίνεται κουραστικός – κι έτσι μια ιστορία για το πώς το Λονδίνο ήταν το μέρος που τους ανέδειξε κατέληξε στο να ακούσουμε το Mile end . Όπως πάντα ο Jarvis σκαρφάλωνε δεξιά-αριστερά σε ηχεία και σκαλωσιές σαν υπερφυσικό κατσίκι και λαχάνιαζε από το πολύ χτύπημα δεξιά με αυτά τα πελώρια υπερφυσικά πόδια που τον κάνουν να θυμίζει ακρίδα. Kάποια στιγμή που παραλαχάνιασε πήρε μια κιθάρα και μας τραγούδησε το Something changed.
Γενικά ήταν ένα best-hits show με μεγάλη προτίμηση στο Different Class – με εξαίρεση το Razzmataz που μας έλειψε- ικανοποίησαν το ακροατήριό τους παίζοντας όλες τις μεγάλες τους επιτυχίες: το Sorted out for e’s and wizz, το Feeling called love, το Βabies, και το Disco 2000 ενώ έδωσε ρεσιτάλ χορευτικής δεινότητας στο I spy. Έκπληξη για μένα ήταν το ότι συμπεριέλαβαν 2 τραγούδια που δεν περίμενα να ακούσω – το Bar Italia και το σχεδόν άγνωστο (και κατά τη γνώμη μου πολύ υποδεέστερο άλλων) Sunrise. Έκλεισαν κάτω από μια θύελλα κομφετί με το Common People. Θεωρώ οτι ακόμα και αν κάποιος δεν ήταν φαν των Pulp ηταν ενα μεγαλειώδες live κυρίως χάρις στο Jarvis που έχει μεγαλειώδη ενέργεια.
Είμαι απίστευτα ευτυχισμένη που τους είδα. Ακομα το σκέφτομαι και χαμογελάω ηλίθια.
σχόλια