Τη χρονιά που ήμουν άνεργος είχα απελπιστεί τόσο πολύ, που κατέφυγα στη λύση του βοηθού κυλικειάρχη. Το κυλικείο μας τον πρώτο καιρό στεγαζόταν στο κτήριο της Περιφέρειας. Στην αρχή ο τζίρος ήταν καλός, όταν όμως ήρθε η οικονομική κρίση, οι καφέδες άρχισαν να χρηματοδοτούνται κατά 80% από ευρωπαϊκά προγράμματα. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν αναγκάστηκα να καλέσω το γενικό λογιστήριο στις Βρυξέλλες, για να πληρωθούν δύο ανάμεικτα τοστ.
Τελικά μετακομίσαμε σε ένα γυμνάσιο, αφού πλειοδοτήσαμε στο σχετικό διαγωνισμό και λαδώσαμε τους καθηγητές με γλειφιτζούρια chupa chup. Το γυμνάσιο αυτό ήταν μεγάλο και διέθετε επιπλέον βιβλιοθήκη, γυμναστήριο, συνεργείο για παπάκια και αίθουσα εκδηλώσεων. Σύμφωνα με τον κανονισμό, το κυλικείο μας έπρεπε να διαθέτει μόνο υγιεινά προϊόντα. Συγκεκριμένα, σάντουιτς με τυρί και κόκα κόλα, μπισκότα ολικής αλέσεως και κόκα κόλα, φρούτα και κόκα κόλα, ενώ επιτρέπονταν αυστηρά μονάχα φυσικοί χυμοί.
Ως εργαζόμενος στο κυλικείο έπρεπε να εξασφαλίζω τα πουρμπουάρ μου, γι’ αυτό προσπάθησα να έχω καλές σχέσεις προπάντων με τις καθηγήτριες, βάζοντάς τους κρυφά στην τσάντα πρόστυχα ποιηματάκια. Ο διευθυντής πάλι ήταν εκείνος που με συμπάθησε πιο πολύ από όλους, γιατί του είχα βγάλει κάποτε ένα αγκάθι από το πόδι. Με άφηνε συχνά να απασχολώ τα παιδιά στην αυλή, όταν είχαν κενό στα μαθήματά τους. Τους έκανα προπόνηση στο μπάσκετ κι όποιος έχανε βολή απήγγειλε όλα τα συνηρημένα ρήματα. Γρήγορα τα παιδιά έγιναν άριστοι σουτέρ και καθιερώθηκαν στις ομάδες της πόλης. Εγώ, αντίθετα, σαν έφηβος έμαθα να κάνω καλά σουτ με ασκήσεις λατινικών. Μου έχει μείνει όμως ως τραυματική εμπειρία η αποβολή μου σε κάποιον αγώνα από το διαιτητή, γιατί δεν ήξερα να κλίνω το ρήμα habeo. Ευτυχώς στο φύλλο αγώνα ο διαιτητής παρέλειψε να το σημειώσει για να μην τιμωρηθώ από τον αθλητικό δικαστή. Αρκέστηκε να γράψει ότι το ματς κύλισε χωρίς έκτροπα μαζί με την αιτιατική του bellum.
Καθώς περιδιάβαινα τις αίθουσες του σχολείου ως εργαζόμενος στο κυλικείο μου ερχόταν μια απέραντη νοσταλγία για τα μαθητικά μου χρόνια. Τα πάντα φάνταζαν στο μυαλό μου εξαιρετικά οικεία, τα χαρακωμένα θρανία, οι πριονισμένες ντουλάπες, οι δοκιμαστικοί σωλήνες στουμπωμένοι με κομμένες κοτσίδες και τα πολύχρωμα γκράφιτι. Ήταν προφανές ότι επιθυμούσα να επιστρέψω στα θρανία. Με πολύ κόπο κατάφερα να πείσω μια καθηγήτρια να με δεχτεί στην τάξη της, αφού πρώτα κατάφερα να κλίνω το πεϊνιρλί και δύο τυρόπιτες.
Μέχρι να χτυπήσει το κουδούνι για το μάθημα, βόλταρα στον προαύλιο χώρο και παρατηρούσα τις εκεί εγκαταστάσεις. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν τα πολυποίκιλα συνθήματα στον τοίχο: συνθήματα πνευματικού περιεχομένου (ΠΑΟΚ και τα μυαλά στα κάγκελα), οικονομικού – πολιτικού περιεχομένου (ΠΑΟΚ με ντου, γαμώ το ΔουΝουΤου), συνθήματα που σχετίζονταν με τα φυσικά φαινόμενα (βρέξει, χιονίσει, ο ΠΑΟΚ θα γαμήσει) και τέλος συνθήματα που προέτρεπαν την αποχή από τις υλικές απολαύσεις (ΠΑΟΚ και ας μη γαμήσω ποτέ).
Οι μαθητές πάλι κάθονταν άπρακτοι απολαμβάνοντας τα χρώματα του μαγιάτικου πρωινού. Τα πάντα άλλαξαν ξαφνικά όταν χτύπησε το κουδούνι. Στο άκουσμά του οι περισσότεροι μαθητές έτρεξαν στο κυλικείο μας να αγοράσουν φαγητό και πιοτό. Με το που μπήκαν στην τάξη οργανώθηκαν ομάδες συζητήσεων για τα παπάκια και τα ρούχα των ηθοποιών στα σήριαλ, τα κινητά πήραν φωτιά από τα πολλά sms μεταξύ των θρανίων, αεροπλανάκια άρχισαν να εκτοξεύονται από κάθε πλευρά, ενώ τα πειράγματα προς τους φύτουλες των πρώτων θρανίων έδιναν και έπαιρναν.
Ξαφνικά η ανεμελιά στην τάξη έλαβε τέλος. Μια σκιά κάλυψε την αίθουσα τη στιγμή που ακούστηκαν τα βήματα της μαθηματικού μαζί με τη βαριά φωνή της να προαναγγέλει 5 ωριαίες αποβολές λίγα μέτρα πριν φτάσει στην πόρτα. Μόλις μπήκε στην αίθουσα, κάποιοι μαθητές την κοίταξαν με αυθάδεια και εκείνη πέταξε έξω άλλους τρεις. Αφού κλότσησε παράμερα την έδρα με τα μισοπριονισμένα πόδια, διαπίστωσε ότι είχε ξεχάσει σπίτι της το μαρκαδόρο, πράγμα που είχε ως συνέπεια άλλες δύο ωριαίες αποβολές. Ψηλάφισε την καρέκλα για τυχόν ξεχασμένες πινέζες, κάθισε συμμαζεύοντας την αλεξίσφαιρη φούστα της και προχώρησε κατευθείαν στην παράδοση του μαθήματος. Όταν παρατήρησε το ζήλο με τον οποίο πρόσεχα στο μάθημα συγκινήθηκε, γιατί θυμήθηκε τα δικά της μαθητικά χρόνια. Δάκρυσε, απέβαλε τις δύο κοπέλες πίσω δεξιά μου και άρχισε να μας διηγείται εμπειρίες της από το παρελθόν ως μαθήτρια: πόσο κρεμόταν από τα χείλη του δασκάλου, τη γοητεία που της ασκούσαν οι μιγαδικοί αριθμοί, τα διανύσματα, τα ολοκληρώματα - όλα αυτά φάνταζαν σαν μουσική στα αυτιά της.
Εγώ πάλι ταξίδευα αλλού βλέποντας την άκρη από το στρινγκ της μπροστινής μου. Το λευκό του ύφασμα μου έδινε μια αίσθηση αγνότητας, σαν να ταξίδευα στα καθάρια νερά ενός ποταμού υπό τις μελωδίες του «Γαλάζιου Δούναβη» του Γιόχαν Στράους. Ο μεγάλος αυτός μουσουργός συνήθιζε να κάθεται κάτω από ένα δέντρο στις όχθες του ποταμού και να συνθέτει τις όμορφες μελωδίες του. Πάνω στο γαλάζιο ποταμό περνούσαν διάφορες γαλάζιες βάρκες, γαλάζιοι κύκνοι, γαλάζιες αγριόπαπιες, γαλάζιοι κάστορες, γαλάζιοι κορμοί που τους παρέσερνε το ρεύμα κ.α. – προφανώς η πλύστρα είχε ξεχάσει να του πει ότι έριξε κατά λάθος τα γυαλιά του στη σκάφη με το λουλάκι.
Την ονειροπόλησή μου διέκοψε μια αμπούλα βρώμας που θρυμματίστηκε στο πίσω μου θρανίο. Αμέσως έπεσαν οι μάσκες οξυγόνου πάνω από τα καθίσματα (επρόκειτο για οργανωμένο σχολείο) και γύρισαν στη σελίδα 72 με τις συνεφαπτομένες. Το υπόλοιπο μάθημα κύλισε βρωμερά ως συνήθως και η καθηγήτρια ευχαριστημένη από το αποτέλεσμα της ημέρας επέτρεψε σε δύο να πάνε για τουαλέτα. Βγαίνοντας έκανε έναν ελιγμό για να αποφύγει τον κουβά με το νερό, με χάιδεψε στοργικά στο κεφάλι και αποχώρησε από την αίθουσα αρχοντικά.
Μετά θυμήθηκα ξαφνικά ότι σε λίγο γράφαμε διαγώνισμα και δεν είχα διαβάσει, βρέθηκα γυμνός στο διάδρομο, με περικύκλωσαν οι μαθητές χλευάζοντάς με και τελικά με ξύπνησε η Στέλλα θυμωμένη. Μόλις συνήλθα, της διηγήθηκα το όνειρο που είχα δει. Εκείνη μου έδειξε το σκίσιμο που μόλις είχα κάνει στο στρώμα νερού και με ανάγκασε να κοιμηθώ όλη νύχτα μπρούμυτα, ώστε να φράζω την τρύπα με το πουλί μου.
σχόλια