Τις τελευταίες μέρες, αν και χρονιάρες, δεν ήμουν και στα καλύτερά μου. Ο λόγος ήταν ότι έφυγε ακόμη ένας φίλος στο εξωτερικό, στη Γερμανία συγκεκριμένα, για αναζήτηση εργασίας, καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και καμιάς συναυλίας της προκοπής. Δηλαδή σχεδόν έφυγε, μια που βδομάδα παρά βδομάδα επιστρέφει με φθηνά αεροπορικά εισιτήρια, τη μια επειδή ξέχασε τα κασκουρσέ του, την άλλη επειδή του μαγείρεψε η μάνα του ντολμαδάκια τουρσί, την παράλλη για να δει το «Χόμπιτ» κλπ. Από τα πολλά τα πήγαινε-έλα στο Μόναχο μπερδεύεται καμιά φορά και συλλαμβάνει τον εαυτό του να ψάχνει ασυναίσθητα για στάση του μετρό στο Λαγκαδά.
Φυσικά δεν είναι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος που αναζητάει εργασία σε ξένη χώρα, μια και το φαινόμενο της μετανάστευσης έχει εξελιχθεί τα τελευταία χρόνια σε κοινωνική μάστιγα. Το χορό στη δική μας παρέα άνοιξε ο Νώντας, λαμπρός οδοντίατρος, που αναγκάστηκε να δουλέψει για χρόνια στη Βρετανία προκειμένου να μαζέψει κομπόδεμα και να ανοίξει δικό του οδοντιατρείο. Τα ωράριά του ήταν εξοντωτικά, σε σημείο που να αρχίσει να υποπίπτει σε διάφορα ιατρικά λάθη λόγω κούρασης. Το πιο ακραίο ήταν που του 'φυγε κατά λάθος το σφράγισμα από τη λαβίδα και του έπεσε μέσα στο ρουθούνι ενός Άγγλου ασθενή. Ώρες ολόκληρες παιδεύτηκε να του το ξεσφραγίσει με το ηλεκτρικό σκουπάκι και όταν επιτέλους το κατάφερε τους ειδοποίησε η εφορία ότι πρόκειται να ξανασφραγιστεί λόγω χρεών προς το ασφαλιστικό ταμείο.
Παρά τα όποια προβλήματα, ωστόσο, το απαραίτητο κεφάλαιο συγκεντρώθηκε, το ολοδικό του οδοντιατρείο άνοιξε και μάλιστα κατόρθωσε να κάνει και όνομα οργανώνοντας ένα άψογο οδοντιατρικό περιβάλλον: εξαγωγές δοντιών πάνω σε καρέκλες μπαρ, παράλληλες προβολές ράγκμπυ σε γιγαντοοθόνη, φθοριούχες μπύρες κλπ. Τα χρήματα που κέρδισε προσείλκυσαν, εντούτοις, πολλές τοπικές συμμορίες που στόχο είχαν την εκβιαστική προστασία και μερικές απονευρώσεις.
Μια από αυτές του ζήτησε να τους φτιάξει μερικές γέφυρες στους προγόμφιους, απαιτώντας του να γράψει στην απόδειξη ένα υπέρογκο ποσό ώστε να ξεπλύνουν μαύρο χρήμα. Ο φίλος μου αρνήθηκε και, μην έχοντας άλλη διέξοδο, κάλεσε για βοήθεια μια φιλική του συμμορία. Εκείνη έσπευσε αμέσως στο οδοντιατρείο και η σύρραξη πήρε γρήγορα μεγάλες διαστάσεις. Ο τελικός απολογισμός, ωστόσο, ήταν πενιχρός - μόλις 8 μπουνιές και 5 κλωτσιές, με συνέπεια οι Standard and Poor's στην αξιολόγησή τους να υποβαθμίσουν τους κακοποιούς κατά 200 μονάδες βάσης (spreads) και να μην μπορούν να δανειστούν με επιτόκιο κάτω από 20%. Ο τοκογλύφος που τους δάνειζε, ωστόσο, έπαθε κωλικό στα νεφρά, το χρέος τους αναδιαρθρώθηκε, πούλησαν τα όπλα τους για να ξεχρεώσουν και αρκέστηκαν για τις βρωμοδουλειές τους σε μερικά τιρμπουσόν.
Ανάλογες καταστάσεις έζησα κι εγώ στο πετσί μου, σε πολύ πιο ήπιο βαθμό βέβαια, όταν πριν καμιά δεκαετία είχα φύγει στη Χαϊδελβέργη για μεταπτυχιακές σπουδές. Πριν ακόμη το αεροπλάνο αφήσει τα άγια τσιμέντα του αεροδρομίου της πατρίδας μου, άρχισαν τα μάτια μου να βουρκώνουν από μία πρόωρη νοσταλγία. Πρέπει να ήμουν αρκετή ώρα βουτηγμένος μέσα στη μαβιά θάλασσα της μελαγχολίας μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι με παρακολουθούσε από ώρα με πολλή συμπόνια η διπλανή μου, μια νεαρή Σουηδέζα με εκφραστικά μάτια και πολλά άλλα πράγματα. Στην κουβέντα μας κατάλαβα ότι έκανε γενναίες προσπάθειες να με παρηγορήσει έμμεσα, διηγούμενη δικά της πολύ χειρότερα βάσανα.
Ο φίλος της ήταν τόσο κλεπτομανής, ώστε δεν είχε αφήσει κινητό για κινητό φοιτήτριας στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζε. Όταν επήλθε ο κορεσμός, τα επέστρεψε για να μπορεί να τα ξανακλέψει. Η αστυνομία εντόπισε το σπίτι του από την ακτινοβολία που εξέπεμπαν όλα αυτά τα κινητά – είχε προηγηθεί καταγγελία των οικολόγων ότι αποπροσανατόλιζε τις φάλαινες με συνέπεια να χέζουν στο κωπηλατοδρόμιο.
Το δικαστήριο λόγω προτέρου εντίμου βίου τού επέβαλε ως ποινή κοινωνική εργασία. Συγκεκριμένα τον έβαλαν να δουλέψει στη βιβλιοθήκη με εικονικό μισθό. Πριν περάσει πολύς καιρός άρχισε κι εκεί τις κλοπές, αυτήν τη φορά βιβλίων. Μετά και τη δεύτερη σύλληψή του ο εισαγγελέας εξοργισμένος πρότεινε να τον τιμωρήσουν με τη μελέτη της «Φαινομενολογίας της σκέψης» του Χέγκελ. Κατόπιν πιέσεων από τη Διεθνή Αμνηστία το δικαστήριο αποφάνθηκε ότι δεν του άρμοζε μια τόσο βαριά τιμωρία και έτσι φέρθηκε με επιείκεια επιβάλλοντάς του καταναγκαστική εργασία σε ένα νταμάρι.
Με όλες αυτές τις ιστορίες ξέχασα κάπως τον πόνο της ξενιτιάς, όμως δε σταμάτησε ούτε στιγμή να μη με απασχολεί ο φόβος της επερχόμενης μοναξιάς. Αν και κατάφερα να κάνω αρκετές παρέες στη Χαϊδελβέργη, αυτό που κυρίως μου έλειπε ήταν η Στέλλα. Ζήτησα τη συμβουλή κάποιου συμφοιτητή μου ψυχολόγου κι εκείνος με συμβούλεψε να μη βιαστώ να γυρίσω κοντά της, γιατί αυτό το διάλειμμα ίσως ωφελούσε τη σχέση μας. Εξάλλου απέρριπτε κατηγορηματικά την πρώιμη συμβίωση. Ως παράδειγμα προέβαλλε την ανάλογη περίπτωση μιας εξαδέλφης του που καβγάδιζε τόσο πολύ με τον αρραβωνιαστικό της ώστε αποφάσισαν να νοικιάσουν κυανόκρανο του ΟΗΕ με δεκαοκτάμηνη σύμβαση. Λίγο πριν λήξει, η εξαδέλφη παντρεύτηκε τον κυανόκρανο κι ο πρώην αρραβωνιαστικός ξεκίνησε καθιστικές διαμαρτυρίες στην ταράτσα.
Ακούγοντάς τα όλα αυτά πείστηκα αμέσως και συμφώνησα με τη Στέλλα να της στέλνω μία καρτ ποστάλ κάθε δύο μέρες με χρέωση παραλήπτη. Από ένα σημείο και μετά τα ερωτικά γράμματα έγιναν ρουτίνα και δεν πολυπίστευα πλέον σε αυτά που της έγραφα. Άλλωστε με είχαν συνεπάρει οι ξανθές ψηλές υπάρξεις που συναντούσα παντού γύρω μου. Δεν κατάφερα πάντως να κάνω και πολλά πράγματα μαζί τους, εφόσον δεν αρκούν μόνο οι ερωτικές ματιές με το άλλο φύλο. Χρειάζονται και τα λόγια για να σου φύγουν τρέχοντας.
Πέρα όμως από τα συναισθηματικά (και τις σπουδές μου βεβαίως) έπρεπε να απασχολούμαι και με κάτι για να τα βγάζω πέρα οικονομικά. Από το σπίτι έπαιρνα λίγα χρήματα, γιατί ο μπαμπάς μου πάντα έλεγε ότι δεν πρέπει να επενδύεις σε προβληματικές επιχειρήσεις. Πήρα, λοιπόν, μία εφημερίδα με αγγελίες της Χαϊδελβέργης και ρίχτηκα με τα μούτρα στην αναζήτηση εργασίας. Το μάτι μου έπεσε αμέσως σε μια καταχώρηση που ζητούσε υπαλλήλους για διάφορες εργασίες στο καινούριο δημοτικό κολυμβητήριο. Όταν όμως παρέδωσα την αίτησή μου ήταν αργά, γιατί οι θέσεις είχαν ήδη καλυφθεί. Απελπισμένος προσφέρθηκα να κάνω την κρεμάστρα για τα γυναικεία αποδυτήρια και μου έκλεισαν το γκισέ κατάμουτρα.
Αυτό μου το έχουν ξανακάνει παλιότερα σε μια εφορία. Είχα φτάσει κάθιδρος στο γκισέ στις 2 και ένα λεπτό κι ο υπάλληλος μου έκλεισε το πορτάκι μαγκώνοντας τα δάχτυλά μου. Από την κραυγή μου πυροδοτήθηκε ο συναγερμός. Ο υπάλληλος συνειδητοποίησε ότι θα κινητοποιούνταν όλο το κτήριο, πράγμα που θα καθυστερούσε το σχόλασμά του κατά 7 λεπτά. Εγκατέλειψε, λοιπόν, το γραφείο του τρέχοντας και κρατώντας ακόμα τις σφραγίδες στα χέρια. Σκόνταψε όμως κι έπεσε πάνω στον προϊστάμενο κολλώντας του στο μέτωπο τη στρογγυλή σφραγίδα «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ». Ο προϊστάμενος θύμωσε και του κόλλησε με τη σειρά του στο μέτωπο τη σφραγίδα «ΕΞΟΦΛΗΘΗ». Έμαθα για το συγκεκριμένο υπάλληλο ότι τελικά πήρε μετάθεση μακριά, σε ένα μικρό νησί. Ήταν τόσο μικρό που στο τοπικό πανηγύρι για να χωρέσει η ψησταριά μπαζώσανε τη θάλασσα.
Τελικά με προσέλαβε ένας Τούρκος που είχε γυράδικο στο κέντρο της πόλης. Μοναδική προϋπόθεση ήταν να μιλάω μόνο τουρκικά. Ξεκίνησα, λοιπόν, εντατικά μαθήματα εκμάθησης της τουρκικής, αλλά παρά τις φιλότιμές μου προσπάθειές ήταν αδύνατο να τη μάθω σε τόσο λίγο χρόνο. Αρχικά μου έδωσαν το όνομα Ιμπραήμ ο μουγκός, αλλά το πράγμα δεν προχωρούσε και στο τέλος το αφεντικό μού ανακοίνωσε την απόλυσή μου. Εγώ θυμωμένος σκέφτηκα να τον βρίσω στα τουρκικά και του ξεστόμισα κάτι που νόμιζα ότι σήμαινε «άντε πνίξου». Προφανώς τα μπέρδεψα κάπως, γιατί εκείνος συγκινήθηκε, μου έδειξε τη φωτογραφία του συχωρεμένου πατέρα του και άρχισε να μου μιλάει για τον παππού του που τον καταδίωξαν οι Ρώσοι κομουνιστές και τελικά πέθανε στο καταφύγιό του από τερηδόνα.
σχόλια