Η εκπομπή "Μουσικόραμα" ήταν ουσιαστικά ένας κόσμος ολόκληρος, και οι αντιγραμμένες κασσέτες της αδερφής μου κάτι σαν θησαυρός. Σ'αυτές έβρισκα συχνά τα τραγούδια της εκπομπής ή και άλλα που ακουγόταν στις ντίσκο που έβγαιναν τα βράδυα. Τότε οι ντίσκο στην πόλη που έμενα είχαν τα πιο ωραία ονόματα και η αδερφή μου με τις φίλες της προσπαθούσαν να φτιάξουν τις φράντζες τους σαν αυτή της Sandra. Εκτός τα ρεφρέν, σπάνια ήξεραν τους υπόλοιπους στίχους των τραγουδιών. Ακόμη πιο συχνά μπέρδευαν τα συγκροτήματα τις εποχής με τους τίτλους από τα τραγούδια, και τότε ήταν αυτές οι στιγμές που αισθανόμουν περήφανος, γιατί με φώναζαν να τους βοηθήσω. Χαιρόμουν και μόνο αυτά τα λίγα λεπτά που οι παρέες με τα μεγαλύτερα παιδια, την χαίτη και το σκουλαρίκι κρίκο, θα χρειαζόταν την βοήθεια μου, και έτσι θα ήμουν έστω για λίγο, μέρος τις παρέας που ζήλευα χωρίς κάποιο απαραίτητα λόγο, ίσως επειδή ντύνονταν σαν video clip και τα βράδυα έβγαιναν μόνοι τους έξω.
Το μουσικόραμα έπαιζε κάθε Παρασκευή. Ηταν η μοναδική μέρα που έπρεπε να πάρω λεωφορείο το απόγευμα, και έτσι έχανα πάντα την αρχή. Θυμάμαι ακόμη την μέρα που έδειξε το "I Do What I Do"του John Taylor, γιατί είχα στενοχωρηθεί που δεν πρόλαβα να το δω από την αρχή, και αυτό ήταν η αφορμή τις επόμενες Παρασκευές να πηγαίνω στο σπίτι της θείας μου, που ήταν πιο κοντά στην στάση του λεωφορείου με την λογική να χάνω όσο λιγότερο γίνεται. Ήταν η περίοδος που οι Duran Duran είχαν χωρίσει τα κορίτσια σε δύο στρατόπεδα. Στο στρατόπεδο Duran και το στρατόπεδο Wham!. Η ξαδέρφη μου είχε φτιάξει το πιο ωραίο βιβλίο γι'αυτούς, γεμάτο με αποκόμματα από περιοδικά, στίχους, φωτογραφίες και πληροφορίες για κάθε τους κίνηση.
Η συγκεκριμένη κασσέτα ήταν μία συλλογή με τον τίτλο "Super Dance" - 28 αυθεντικές επιτυχίες - ξεκινούσε με αυτό το τραγούδι και θυμάμαι επίσης ότι είχε το Samurai από Michael Cretu το οποίο ήταν κάτι σαν σταθμός για τα πάρτυ της εποχής. Το κασσετόφωνο μας το είχαμε για κάποιο λόγο στο τελευταίο ράφι ενός ψηλού έπιπλου και χρειαζόμουν πάντα καρέκλα για να το βάλω να παίξει. Όταν την έβαζα στο walkman, θυμάμαι την γύριζα με ένα στυλό για να μην τελειώσουν οι μπαταρίες. Τότε όλα αυτά τα τραγούδια σαν το "The Power Of Love" των Frankie Goes To Hollywood" (που επίσης είχε η ίδια κασσέτα), η παρέα της αδερφής μου τα έλεγε μπλουζ και ακόμη και αν δεν ξέραν τους στίχους, ήταν σίγουροι πως μιλάνε για αγάπη ή χωρισμό λόγω του ρυθμού και έτσι πάντα υπήρχε κάτι στενάχωρο να συζητήσουν αν τα άκουγαν. Κάτι που είχε πάντα να κάνει με ένα αγόρι που δεν τους μίλησε, ή που δεν κοίταξε πολύ ωρα. Σαν αυτά που γράφαν στο λεύκωμα της που ποτέ δεν πέταξε, γεμάτο με αυτοκόλλητα και στίχους εκείνων των τραγουδιών. Το ψευδώνυμο της αδερφής μου εκεί, ήταν Duran Duran.
Το A View To A Kill (1985), ήταν το τραγούδι τίτλων για την 14 ταινία του James Bond και τελευταία με πρωταγωνιστή τον Roger Moore.
(Σ'αυτήν την στήλη - Songs That Saved Your Life - μπορείτε όλοι να στέλνετε τις δικές σας ιστορίες ή κάτι που σας θυμίζουν τα τραγούδια αυτά)
σχόλια