Τζόζεφ Κόνραντ: Έιμι Φόστερ

Παρακολουθώντας με μεγάλο ενθουσιασμό τα βιβλία που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Ποικίλη Στοά, παρατηρούμε ότι είναι σχεδόν στην απόλυτη πλειονότητά τους κλασικά, γεγονός που καταδεικνύει πως ένας εκδοτικός οίκος μπορεί να συσταθεί έχοντας ως αποστολή να διατηρήσει ζωντανή τη φωνή των συγγραφέων που αγαπήσαμε μέσα από φροντισμένες εκδόσεις, με εξώφυλλα σχεδιασμένα μεράκι από τον Ξενοφώντα Μπρουντζάκη.

Ειδικά αυτή η μικρή σε έκταση, αλλά τεράστια σε αισθητικό μέγεθος ιστορία του Τζόζεφ Κόνραντ με τον τίτλο Έιμι Φόστερ κερδίζει με την υποβλητική αλήθεια της, την υπόκωφη μελαγχολία και τον σπαρακτικό της τρόπο. Ο Γιάνκο, ο ναυαγός που δεν «γνώριζε καν το όνομα του πλοίου του», ξεβράζεται στις αγγλικές ακτές χωρίς να μιλάει τη γλώσσα, φερμένος, όπως θα αποδειχτεί, από τα Καρπάθια Όρη ‒ προφανής παραπομπή στην ξενική καταγωγή του ίδιου του Κόνραντ.

Ό,τι πιο καινοφανές, εμπνευσμένο και μεγαλόκαρδο από έναν λογοτέχνη που έκανε πάντα επιτακτικούς τους κανόνες της συμπόνοιας και κατάλαβε σε βάθος τι σημαίνει εγκατάλειψη και ανθρώπινος πόνος.

Όπως επισημαίνει και ο μεταφραστής του έργου Μιχάλης Μακρόπουλος στην κατατοπιστική εισαγωγή του: «Η Έιμι Φόστερ γράφτηκε το 1901, μα πόσο οικεία μάς είναι και σήμερα ακόμα η ιστορία αυτού του ναυαγού που τον ξεβράζει η θάλασσα σ' έναν άγνωστο τόπο κι εκεί τον περιμένει μια σκληρή τύχη.

Ο Κόνραντ ξετυλίγει με σοφή απλότητα τη μοίρα του ήρωά του, αυτού του "ανθρώπου που έπεσε στη γη", του τόσο ξένου ώστε, κι ας είναι αυτή η δική του ιστορία, δεν έχει καν το όνομά του, αλλά δανείζεται τ' όνομα της καλόκαρδης, μα ανόητης γυναίκας που τον παντρεύτηκε μόνο και μόνο για να τον παρατήσει ετοιμοθάνατο». Ό,τι πιο καινοφανές, εμπνευσμένο και μεγαλόκαρδο από έναν λογοτέχνη που έκανε πάντα επιτακτικούς τους κανόνες της συμπόνοιας και κατάλαβε σε βάθος τι σημαίνει εγκατάλειψη και ανθρώπινος πόνος.