ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΡΙΑΡΙΔΗΣ: ΤΑ ΜΕΛΕΝΙΑ ΛΕΜΟΝΙΑ Η διαθήκη των γκαβλωμένων ανθρώπων

«Στο σπέρμαπου τινάζεται έξαλλο, εκεί θα βρείτετο μέλι των λεμονιών». Η φράση αρκείγια να προλογίσει τη σύντομη κουβένταπου είχαμε με τον συγγραφέα ΘανάσηΤριαρίδη για το «βλάσφημο»μυθιστόρημά του, «Τα Μελένια Λεμόνια».Ένα βιβλίο τολμηρό για μια συντηρητικήχώρα όπως η Ελλάδα, στο οποίο η ορμητικήανθρώπινη «γκάβλα» συνδιαλέγεταιμε το σκότος των θρησκειών, τις θηριωδίεςκαι τα εγκλήματα του ανθρώπινου γένους.

Πρώτααπ' όλα, πώς θα συστήνατε «Τα ΜελένιαΛεμόνια» στον αναγνώστη;

Δεν μουπολυαρέσουν οι συστάσεις. Ας πούμε πωςτα λεμόνια φιλοδοξούν να είναι κάτισαν μία διαθήκη (με μικρό δέλτα) τωνγκαβλωμένων ανθρώπων -αυτό δηλαδή πουγράφω στον υπότιτλό τους. Πιστεύω πωςη γκάβλα είναι η κεντρική ανθρώπινηορμή - θαρρώ πως δεν λέω και κάτικαινούριο. Αν θέλετε πείτε τη λαχτάρα,πείτε την πεθυμιά. Ή, αν θέλετε,μπορείτε να την πείτε και ζέλμπα -μια τρομερή μακεδονική λέξη μιαςδιωκόμενης από τον κυρίαρχο ελληνικόεθνοφασισμό «ανύπαρκτης» γλώσσας.

Το βιβλίοσας δείχνει ότι είναι μια διαθήκη πουη ιερότητά της δεν εκπορεύεται από τηνπαντοδυναμία ενός Θεού εξουσιαστή καιτιμωρού, αλλά από την αρχέγονη ένωση,τη συμπαντική «γκάβλα» που έδωσεπνοή στον κόσμο.

Το λεμόνιαείναι ένα προγραμματικά αποτυχημένοβιβλίο. Προσπαθεί να μιλήσει για μιαεπαναλαμβανόμενη ιστορία χαμού - κόντραστη μεγάλη Σωτηρία που τάζουν οι ΠατέρεςΠαντοκράτορες, οι Πατερούληδες και όλοιοι φασίστες που κηρύσσουν την απαίσιαμία Αλήθεια. Μα στην ουσία, το βιβλίοπροσπαθεί να αφηγηθεί μια ιστορία κόντραστη μεγάλη αφήγηση που το περιέχει -και συγγνώμη που αυτό ακούγεται κάπωςκουλτουριάκο. Από την πρώτη μέχρι τηντελευταία σελίδα των λεμονιών γυρεύωτην άρνηση αυτής της μεγάλης αφήγησης:από την πρoμετωπίδα,όπου δεν υπάρχει καμιά διαθήκη,μέχρι το οπισθόφυλλο, το gkavlosteke mime pistevete.

Οιφανατικοί Χριστιανοί θα θεωρήσουν τοβιβλίο σας το λιγότερο βλάσφημο. Τι θατους απαντούσατε;

Ό,τι θα τουςαπαντούσαν ο Σάντρο Μποτιτσέλι, οΤζορντάνο Μπρούνο ή ο Βικτόρ Ουγκό: Πωςοτιδήποτε υμνεί τη σάρκα και την γκάβλα,υμνεί τη ζωή - και πως οτιδήποτε πολεμάειτη σάρκα και την γκάβλα, υπηρετεί τονθάνατο. Οι φανατικοί Χριστιανοίεκπαιδεύονται σε έναν μηχανισμό λατρείαςτου τρόμου και του παραλόγου: Δενσοκάρονται όταν ο σταυρός του Θεού τουςμπαίνει πάνω σε βόμβες που κομματιάζουνανθρώπους - σοκάρονται όμως με τονέρωτα, που είναι η μοναδική δύναμη πουσυνεχίζει τη ζωή.

Γιατίοι θρησκείες και τα εξουσιαστικάσυστήματα επιμένουν να δαιμονοποιούντην «γκάβλα»;

Γιατί όλες -μαόλες- οι θρησκείες φτιάχτηκαν για νασκλαβώσουν τους ανθρώπους. Και για νασκλαβώσεις κάποιον, τον εντάσσεις σεμια παράλογη συλλογικότητα τρόμου(Εκκλησία, Σέκτα, Έθνος, Λαό ή ό,τιάλλο). Η γκάβλα είναι μια λειτουργία πουβρίσκεται στον στενό πυρήνα τηςατομικότητας - δεν μπορεί να ελεγχθεί,να εξουσιαστεί, να γίνει διδαχή, ναενταχθεί μες στην μεγάλη αφήγηση τουτρόμου. Κι ό,τι δεν μπορεί να ελεγχθείαπό την εξουσία, δαιμονοποιείται καιδιώκεται - τόσο απλά...

Και στηδική σας «Βίβλο», όμως, το αίμαρέει άφθονο, η αγάπη τρέφεται συχνά μεβία και αφανισμό. Επιπλέον, το δίπολοέρως-θάνατος, ο Φρόιντ, ο Μπατάιγ, ο Σάντ,οι σουρεαλιστές, συνομιλούν στο υπόστρωματου δικού σας μύθου.

Δεν έγραψα καμίαΒίβλο, κανένα ευ-αγγέλιο - δεν είμαιμήτε θεολόγος μήτε φιλόσοφος. Αποπειράθηκανα πω μια ιστορία χαμού - τίποτε πέρααπ' αυτό. Από εκεί και πέρα, υπάρχει μιαπολύ μεγάλη συζήτηση για το αν ο χαμόςείναι πτώση ή έλξη. Πρόσφατα,ένας εξαιρετικός νέος στοχαστής, ο ΝίκοςΜάλλιαρης (http://imaginaireradical.blogspot.com/),μου επισήμανε πως η σύνδεση σεξουαλικότηταςκαι θανάτου στον Φρόιντ ή στον Μπατάιγέχει ενοχικό υπόστρωμα, ενώ στα λεμόνιαο χαμός έχει αντιενοχική αφετηρία.Μακάρι να στρέχει κάτι τέτοιο.

Θεωρώενδιαφέρουσα την υπόγεια σύνδεση τουχριστιανικού μύθου με τις ολοκληρωτικέςιδεολογίες που αιματοκύλησαν τον κόσμοστο όνομα του Θεού, της «δικαιοσύνης»,του «καλού». Οι αντιλήψεις αυτέςείναι πασίγνωστες. Όμως, παρά τα εγκλήματαπου έχουν διαπραχθεί, είναι ακόμαισχυρές. Ποια είναι η δική σας ερμηνεία;

Οι θρησκείεςσκοτώνουν - με τον ίδιο τρόπο που οιανθρωποδιορθωτικές ιδεολογίες λογαριάζουνμια ντούμπα με πτώματα ως αναγκαίοπροαπαιτούμενο του δρόμου τους. Ωστόσο,νομίζω πως οι άνθρωποι εξακολουθούν ναλατρεύουν θρησκείες τρόμου και ιδεολογίεςφόνου, επειδή φοβούνται τη ματαιότητάτους. Δεν αντέχουμε τη σκέψη του χαμούμας, τρέμουμε τον θάνατό μας. Έτσι, οιθρησκείες και οι ολοκληρωτισμοί τζογάρουνμε αυτόν τον φόβο: στο βάθος τουαιμοτοβαμμένου δρόμου τους τάζουν μια«Θέωση», μια «Σωτηρία» - καιτο εκκλησίασμα γαληνεύει...

Θα ήθελανα αναφερθείτε λίγο στη δομή του βιβλίουσας, στη σημασία της αποσπασματικής καιυπαινικτικής «φύσης» του. Η γραφήαλλά και η δομή του ανακαλούν τηνελευθερία της τέχνης που εγκαθίδρυσαντα μοντέρνα κινήματα του πρόσφατουπαρελθόντος, αλλά και η τεχνολογικήεποχή που διανύουμε.

Η μορφήτων λεμονιών ίσως να είναι έναυβρίδιο αντίθεσης στην τυραννία τηςμορφής - της φόρμας που πάει να σκλαβώσειτους ανθρώπους σε μια νοερή γοητεία.Πιθανώς και αυτό να ακούγεταικουλτουριάρικο, ζητώ συγγνώμη. Θέλω ναπω ότι προσπάθησα να εκφραστώ όσο πιοελεύθερα μπορούσα. Πηγές μου ήσαν ταπάντα: από αποσπάσματα αρχαίων τραγωδιώνμέχρι τα chatrooms τουίντερνετ. Το μορφολογικό αποτέλεσμαδεν το σχεδίασα - και δεν συνιστάπρόταση, συνιστά μονάχα αδημονία.

Τα μελένιαλεμόνια πρωτοκυκλοφόρησαν στο ίντερνεττο 2005 (http://www.triaridis.gr/melenialemonia/) - και εξακολουθούν να κυκλοφορούνελεύθερα παρά την έντυπη έκδοσή τους.Στο σημείωμα της ηλεκτρονικής έκδοσηςγράφετε πως στο συμβόλαιό σας κρατήσατεαυτό το δικαίωμα και πως παραιτηθήκατεαπό όλα τα ποσοστά σας. Τι σημαίνει γιαεσάς αυτή η επιλογή;

Στα μάτια μου οιεκδότες είναι ξεφτελισμένοι έμποροιπου ενδιαφέρονται να βγάλουν φράγκα(έτσι όπως το ακούτε: φράγκα). Μαζίμε τους δημοσιογράφους, τους βιβλιοπώλες,το «γαληνεμένο» κοινό και τουςίδιους τους συγγραφείς στήνουν μιαεμπορική επιχείρηση όπου όνειρα καιεφιάλτες κόβονται και ράβονται πάνωστον μηχανισμό της αγοράς. Οι εξαιρέσειςελάχιστες - κι όλο και πιο περιθωριακές.Και σ' αυτό το ξεπουλημένο πλέγμα θαρρώπως ανήκουμε όλοι μας: κι εγώ κι εσείςκαι το έντυπο που μας φιλοξενεί - όλοιμας.

Ως (σπασμωδική;)αντίδραση σε αυτό το πλέγμα (στο οποίο,επαναλαμβάνω, ανήκω κι εγώ), αποφάσισαόλα τα βιβλία μου να κυκλοφορούν ελεύθεραστο ίντερνετ - ανεξάρτητα από την όποιαέντυπη έκδοσή τους. Το ίντερνετ είναιένα μέσο αυτοέκδοσης που δίνει ένασημαντικό περιθώριο ελεύθερης έκφρασης.Ήδη βγαίνουν ανεξάρτητες φωνές πολύσημαντικές. Και πιστεύω πως σε μια γωνιάτου διαδικτύου μπλογκάρει ο νέος Ρεμπόκαι ο νέος Καβάφης - ερήμην μας...

Πολλοίλένε πως στο ίντερνετ κυκλοφορούνανεξέλεγκτα σκουπίδια... Μακάρι να ανήκωκι εγώ σ' αυτά τα ανεξέλεγκτα σκουπίδιακαι όχι στην ελεγχόμενη καθεστωτικήομοφωνία. Κάτι τέτοιο θα ήταν για μένατιμή.