ΚΟΡΜΑΚ ΜΑΚΚΑΡΘΥ: ΚΑΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕΛΛΟΘΑΝΑΤΟΥΣ

ΕλάχιστοιΑμερικανοίσυγγραφείς μπορούν να περιγράψουν μετόση ακρίβεια και ένταση το αιματοκύλισμακαι το νέο είδος ανελέητης βίας πουκατακλύζει την Αμερική, όσο ο ΚόρμακΜακΚάρθι. Δεν έχω δει ακόμα την ταινίατων Κοέν Καμιάπατρίδα για τους μελλοθάνατους,η οποία βασίστηκε στο βιβλίο του, αλλάυποθέτω ότι δεν μεταφέρθηκε στο σινεμάμόνο για το θέμα της. Σε μια πρώτηεντύπωση, η λιτή γραφή του ΜακΚάρθιμοιάζει κινηματογραφική. Γρήγορα, όμως,αντιλαμβάνεσαι ότι ο Αμερικανός στυλίσταςανήκει σε ένα σπάνιο είδος λογοτέχνη.Με δαιμονική ευφυΐα δημιουργεί τα πάντααπό το τίποτα. Ή μάλλον από μια σοφή,αυστηρά προσωπική και υπαινικτική χρήσητου λόγου. Οι ήρωες, η συμπεριφορά καιτα συναισθήματα τους δεν περιγράφονταιφλύαρα, συντίθενται απλώς μέσα απόσιωπές και ελλειπτικές φράσεις. Μιαλέξη του ήρωα, η περιγραφή ενός τοπίουστην έρημο ή ενός όπλου αρκούν για ναχτίσουν στέρεους χαρακτήρες και κόσμο.

Οκόσμος και οι χαρακτήρες δεν αρκούν,επίσης, χωρίς ιστορίες. Και η ιστορίατου ΜακΚάρθι είναι ελκυστική.Διαδραματίζεται κατά μήκος των συνόρωντου Μεξικού στο Τέξας στις αρχές τηςδεκαετίας του ‘80. Ο ηλεκτροσυγκολλητήςΛουέλιν Μος, βετεράνος του πολέμου στοΒιετνάμ, βγαίνει για να κυνηγήσειαντιλόπες. Και συναντά τυχαία στηνερημιά ενός άνυδρου τοπίου τρίαακινητοποιημένα αυτοκίνητα περιτριγυρισμένααπό νεκρούς άντρες, πνιγμένους στο αίμα.Πρόκειται για εμπόρους ναρκωτικών.Προφανώς κάτι δεν πήγε καλά στην αποστολήτους. Ακολουθώντας τα ίχνη του αίματοςστο χώμα, ο Μος ακολουθεί και τη μοίρατου. Λίγα μέτρα πιο πέρα θα εντοπίσειέναν ακόμα νεκρό άντρα. Δίπλα του θαβρει και θα αποφασίσει να κρατήσει ένανχαρτοφύλακα με περισσότερα από 2 εκατ.δολάρια. Η κρίσιμη αυτή απόφαση τονβάζει αμέσως στον κύκλο της παρανομίαςκαι του εγκλήματος και τον φέρνειαντιμέτωπο με τον πιο σκοτεινό, αδίστακτοκαι αινιγματικό δολοφόνο της περιοχής,τον διαβόητο Σίγκαρ.

Ητριάδα των βασικών ηρώων της ιστορίαςθα συμπληρωθεί με τον σερίφητης Κομητείας Μπελ, βετεράνο επίσης τουΒιετνάμ και αφοσιωμένο ευλαβικά στοέργο του. Ο Μπελ θα επιχειρήσει ναβοηθήσει, όπως μπορεί, τον Μος και τηνεαρή γυναίκα του όταν θα γίνουν στόχοιτου δολοφόνου Σίγκαρ, καθώς ο τελευταίοςσυνδέεται με τη διακίνηση των ναρκωτικών,τα χρήματα και το μακελειό.

Ό,τιακολουθεί μοιάζει με την πιο σκοτεινή,απαισιόδοξη περιγραφή της σύγχρονηςΑμερικής που ενδεχομένως έχετε διαβάσει.Οι φόνοι και το αιματοκύλισμα στιςταινίες του Κουέντιν Ταραντίνο μοιάζουν,τελικά, με κακομαθημένα κωλόπαιδα πουπαίζουν με κέτσαπ μπροστά στις περιγραφέςτων φόνων στο βιβλίο του ΜακΚάρθι. Ηπροσέγγιση του συγγραφέα δεν συνδέεται,άλλωστε, με καμία ποπ σινεφιλική ήβιβλιοφιλική διάσταση της βίας και τουαίματος. Αλλά με την πραγματικότητα, μετο νέο είδος... τυφλών δολοφόνων τηςεποχής, απογυμνωμένων ακόμα και απόπαλαιότερα ίχνη της «ηθικής» στονκόσμο του εγκλήματος.

Οτίτλος του βιβλίου, Καμιάπατρίδα για τους μελλοθάνατους,δάνειο από το ποίημα του OυίλιαμΓέιτς «SailingtoByzantium»,λειτουργεί και ως ελεγειακή υπόμνηση,ως αναφορά στους ανέστιους και απάτριδεςενός καινούργιου, έκκεντρου κόσμουχωρίς λογική, κανόνες, αφημένου στη δίψαγια αίμα και αφανισμό.