ΦΩΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΣ: ΛΟΥΠΑ {Διηγήματα}

Πάντοτε θεωρούσα την εγχώριαγκρίνια για τις περιορισμένεςδυνατότητες και τις ευκολίες των νέων ελλήνων λογοτεχνών που «δεν εμβαθύνουν,αλληθωρίζουν προς το σουξέ και τα μπέστ σέλερ, ή δεν έχουν τίποτε σημαντικό ναπουν», ύποπτη. Τέτοιες κρίσεις υποστηρίζονται συχνά από μικρόψυχες,τσιγκούνικες φύσεις που προσπαθούν να «κουκουλώσουν» δικές τους αδυναμίες μεπεποιημένη αυστηρότητα και φλυαρία για την φθίνουσα πορεία της λογοτεχνίας, τηςζωής κ.τ.λ. Το γεγονός ότι αυξάνονται,χρόνο με το χρόνο οι νέοι έλληνες συγγραφείς που αποκτούν σιγά-σιγά καθαρή φωνήεντός και εκτός συνόρων ενδιαφέρει σαφώςπερισσότερο από την γκρίνια και την μεμψιμοιρία.

Ο Φώτης Θαλασσινός, μόλιςτριάντα χρόνων, ανήκει σίγουρα στις ενδιαφέρουσες φωνές της γενιάς του. Η Λούπα είναι η συλλογή διηγημάτων του συγγραφέα που ακολουθεί τα βιβλίατου Μαύρα Μαργαριτάρια («ΕμπειρίαΕκδοτική») και τον Θάνατο του κόμηΛωτρεαμόν («Καστανιώτης»).

Γνώρισμα του κόσμου που φέρειο Φώτης Θαλασσινός από το πρώτο βιβλίοτου μέχρι και την αινιγματική Λούπα θαλέγαμε ότι είναι ένα διαρκές παιχνίδι του φωτός με το σκοτάδι: πρόσωπα τόποικαι ψυχικές καταστάσεις, χωρίς να χάνουν την σχέση τους με την πραγματικότητα,κινούνται σ' ένα ερεβώδες ημίφως, σ' έναονειρικό λυκαυγές, στις παρυφές μιας ζοφερής, φανταστικής μητρόπολης. Ο απόηχοςτων ιστοριών του Εντγκαρ Αλαν Πόε μοιάζει να συναντά δημιουργικά στη Λούπα του Θαλασσινού, το cyber noir BladeRunner, την εσχατιά του Mad Max, τους γάλλους poètes maudits, τα πρεζόνια, τις πόρνες και τους αστέγους της Ομόνοιας.

Η Λούπα, ένα από τα δέκαδιηγήματα του βιβλίου, είναι και το όνομα μιας μυστηριώδους ζωγράφου. Μιαςχθόνιας θεάς που ζωγραφίζει λύκους σεημιφωτισμένα δάση, κάργες σύμβολα θανάτου, να πετάνε πάνω από τις πιο παράξενεςσυνοικίες και μαγεύει για πάντα τον αφηγητή. Αλλόκοτες γυναίκες, ανδρόγυνεςυπάρξεις, ηδονοθήρες , παρίες, νεκρές γάτες και ιδανικοί αυτόχειρες κατοικούνκαι τις υπόλοιπες ιστορίες τουΘαλασσινού. Ο άγριος ρεαλισμός ισορροπεί με το ρομαντικό πνεύμα και τονσυμβολισμό σ' ένα βιβλίο που γρήγορα σε πείθει ότι γράφτηκε από την βαθύτερη,ειλικρινή ανάγκη του συγγραφέα να πλησιάσει θαρραλέα όχι μόνο τον μύχιο εαυτότου αλλά και τους αναγνώστες.