ΙΕΡΩΝΥΜΟΣ ΠΟΛΛΑΤΟΣ: ΣΥΝΕΧΟΜΕΝΟΙ ΛΥΓΜΟΙ - ΔΙΗΓΗΜΑΤΑ

Ησυλλογή διηγημάτων Συνεχόμενοι Λυγμοίτου Ιερώνυμου Πολλάτου μπορεί εύκολανα παραπλανήσει όσους αναζητούν τοκαινούργιο ή τις νέες λογοτεχνικέςφωνές στη σύγχρονη θεματολογία, στιςσπαζοκεφαλιές του πλανητικού χωριού,σε ευφάνταστες ιστορίες με τη δέουσατεχνολογική χρυσόσκονη. Τα διηγήματατου Πολλάτου ενδέχεται να θεωρηθούνεσωστρεφή και αναχρονιστικά. Οαναχρονισμός, ή μάλλον ο τρόπος με τονοποίο ο Πολλάτος επαναφέρει το παρελθόνστο προσκήνιο, αποτελεί, κατά τη γνώμημας, και τη μεγαλύτερη αρετή του βιβλίου.Και επιβεβαιώνει πόσο σύγχρονη μπορείνα είναι η λογοτεχνία ακόμα κι ότανφαίνεται προσηλωμένη σ' έναν κόσμοπαλιό.

Οιπερισσότεροι ήρωες του Πολλάτου έζησαντις πρώτες δεκαετίες του 20^ού αιώνα, στα χρόνια της κατοχής, τουεμφυλίου, του ‘60 και του ‘70. Είναικυνηγημένοι αντάρτες, περιπλανώμενοιναυτικοί, μοναχικές γυναίκες, εκπατρισμένοι,σαλοί, σκοτεινές σκιές που πάσχουν απότις αρρώστιες του έρωτα και του θανάτου.Το τέλος, σχεδόν κάθε διηγήματος,επισφραγίζεται από έναν θάνατο. Οι ήρωέςτου μοιάζουν να κινούνται στα χάσματατης ιστορικής πραγματικότητας, στιςπαρυφές των μεγάλων γεγονότων. Βασανίζονταιαπό τις επιθυμίες της σάρκας, απόδεισιδαιμονίες και ανεπανόρθωτα λάθη.Αρκετοί φεύγουν απροσδόκητα από τη ζωήμε τις ψυχές τους να αιωρούνται ακόμαανάμεσά μας, αλύτρωτες και «πεινασμένες».

Στο«Φύλο των Αγγέλων», το πρώτο απότα 16 διηγήματα της συλλογής, ένα ελληνικόνησί και η ταπεινή, μοναχική ζωή μιαςκαθηγήτριας φιλολογίας υφαίνουν ένανύμνο στην ομορφιά και το βάσανο τουέρωτα. Στην «Αναστασίγια», ο γάμοςτου ναυτικού Αναστάση Φλαμιάτου εκΠοταμιάνας της επαρχίας Κραναίας με τηΡωσίδα Αναστασίγια συνθέτει μιαμελαγχολική ιστορία με άδοξο τέλος γιατην αγάπη και το άλγος του ξεριζωμού.Στη «Θυσία της Ιφιγένειας» (ανέβηκετο 2005 στην Πειραματική Σκηνή του ΕθνικούΘεάτρου σε σκηνοθεσία Τ. Τζαμαργιά), οτόπος της δράσης είναι μια απόμερηπαραλία στο μοναχικό περιβάλλον ενόςνησιού. Σε αυτή την υγρή και ζεστή νύχταδυο γυναίκες κι ένας άντρας παλεύουνμε τους δαίμονες της σάρκας και τουμυαλού, παλινδρομούν ανάμεσα στηνερωτική επιθυμία και την ενοχή. Ησυνάντησή τους φέρει τον απόηχο ενόςυπαρξιακού λυγμού και του σιωπηλούπένθους για το ανέφικτο του έρωτα καιτην αδυναμία των ανθρώπων για ιδανικήένωση.

Οι Συνεχόμενοι Λυγμοί δεν κρύβουντη συγγένειά τους με τη μυθολογία καιτη γλώσσα των δημοτικών μας τραγουδιώνή την ποιητική του παπαδιαμαντικούκόσμου. Αθόρυβα και διακριτικά πλησιάζουντο παρόν. Ο Πολλάτος κοιτάζει προς ταπίσω με μια ματιά καθαρή, υποψιασμένηκαι σύγχρονη. Δεν διαταράσσει όμως τουςκώδικες και τους νόμους του κόσμου πουεπισκέπτεται. Οι ιστορίες του ανακαλούντην καταγωγή του νεοελληνικού μαςειδώλου: θαμπή, βίαια απωθημένη καιτρομαχτική. Σε όσους, κυρίως, αρνούνταινα την αναγνωρίσουν και να της προσδώσουναξία σε μια εποχή υψηλών ταχυτήτων καιαγχωμένου κοσμοπολιτισμού.