Χορωδία Βάνια Μονέβα (Βουλγαρία)

 

Εναλλακτική Σκηνή ΕΛΣ – ΚΠΙΣΝ

Στις 17.30 και 19.00

Μουσική διεύθυνση: Βάνια Μονέβα

Συμπαραγωγή με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

 

Το δημοφιλές γυναικείο χορωδιακό σύνολο από τη Βουλγαρία Βάνια Μονέβα έρχεται για πρώτη φορά στην Εναλλακτική Σκηνή της ΕΛΣ. Το σύνολο, υπό τη διεύθυνση της διεθνώς αναγνωρισμένης Βάνιας Μονέβα, συμβάλλει στην ανάδειξη της πλούσιας βουλγαρικής μουσικής κληρονομιάς, αξιοποιώντας με εντυπωσιακό τρόπο τις δυνατότητες της ανθρώπινης φωνής.

 

Συμφωνία του Χριστού – Πασχαλινή συναυλία ΚΟΘ

 

Αίθουσα Σταύρος Νιάρχος – ΚΠΙΣΝ

Στις 20.00

Έργα Μητρόπουλου, Στράους, Περπέσα

Μουσική διεύθυνση: Λέο ΜακΦαλ

Αφροδίτη Πατουλίδου υψίφωνος

Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

Συμπαραγωγή με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης

 

Η φετινή πασχαλινή συναυλία της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης παρουσιάζεται για πρώτη φορά και στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, στο πλαίσιο της συνεργασίας της ΕΛΣ με την ΚΟΘ για το 3ο Φεστιβάλ Λατρευτικής Μουσικής. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει κατανυκτικά έργα των Δημήτρη Μητρόπουλου, Ρίχαρντ Στράους και Χαρίλαου Περπέσα, με σολίστ τη διάσημη Ελληνίδα υψίφωνο Αφροδίτη Πατουλίδου, η οποία διαπρέπει εντός και εκτός συνόρων, και τον βασικό αρχιμουσικό της ΚΟΘ Λέο ΜακΦαλ στο πόντιουμ.

 

Το συμφωνικό ποίημα Ταφή (1915) είναι η πρώτη συνθετική απόπειρα του νεαρού ακόμη Δημήτρη Μητρόπουλου να γράψει ένα μεγάλο ορχηστρικό έργο. Στην πραγματικότητα ο Μητρόπουλος ξεκίνησε να γράφει μια Συμφωνία του Χριστού, της οποίας η Ταφή προοριζόταν να αποτελέσει το Β΄ Μέρος, η προσπάθεια όμως αυτή δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, αφήνοντας πάντως πίσω της τη συγκεκριμένη σύνθεση, η οποία αποτελεί μια συγκινητική εκδήλωση της θρησκευτικότητας και της βαθιάς πίστης του σπουδαίου Έλληνα μουσικού.

 

Ο Χαρίλαος Περπέσας, αντίθετα, ολοκλήρωσε τη δική του Συμφωνία του Χριστού (1948-50), που έκανε πρεμιέρα το 1950 στο Κάρνεγκι Χολ της Νέας Υόρκης, υπό τη μουσική διεύθυνση του Δημήτρη Μητρόπουλου. Οι προγραμματικοί συσχετισμοί του έργου επεκτείνονται σε κάθε μέρος, με τίτλους ή εκτενή αποσπάσματα της Αποκάλυψης του Ιωάννη: o «Χριστός» του γενικού τίτλου είναι ο Ιησούς της Δευτέρας Παρουσίας.

 

Ανάμεσα από τα δύο αυτά αριστουργήματα της ελληνικής μουσικής ξεπροβάλλει η συγκλονιστική μουσική διαθήκη του Ρίχαρντ Στράους, τα Τέσσερα τελευταία τραγούδια (1947-49), που αποπνέουν τρυφερότητα και πραγματεύονται το θέμα του θανάτου χωρίς φόβο ή μεμψιμοιρία, αλλά με την παρηγοριά και τη συναισθηματική πληρότητα που προσφέρει ένας πλούσιος σε εμπειρίες βίος, με νύξεις λαχτάρας για κάτι ανώτερο μετά θάνατον.