To τρίτο στη σειρά έργο του Θοδωρή Αθερίδη, με τίτλο Συνέβη κι όποιοςθέλει το πιστεύει, είναι σαφώς το πιο ενδιαφέρον. Η ιστορία ενός συνηθισμένουανθρώπου, του Μπίλυ, συλλαμβάνεται στο μυαλό ενός ευφάνταστου καντηλανάφτη, τουΝέστορα, αλλά ολοκληρώνεται μέσω της αναπαράστασής της από ένα σύνολο πέντεηθοποιών. Ανακαλώντας ουσίες από το θέατρο του Πιραντέλο, παίζει με τα διάφοραεπίπεδα ψευδαίσθησης μεταξύ σκηνής και πλατείας - με τρόπο οικείο όμως, πουθυμίζει επιθεώρηση (μονόλογος Ελισάβετ Κωνσταντινίδου) κι ελληνική φαρσοκωμωδία,αλλά και τη στημένη ειλικρίνεια του τηλεοπτικού παιχνιδιού/ριάλιτι. Ο ΓιώργοςΚορμανός, ο Θοδωρής Αθερίδης, η Βίκυ Βολιώτη, ο Χρήστος Πλαΐνης, η ΕλισάβετΚωνσταντινίδου, ο Αντώνης Λουδάρος και η Σμαράγδα Καρύδη μπαίνουν και βγαίνουνστους ρόλους τους με τη χαρά ενήλικων παιδιών που απολαμβάνουν την παραδοξότηταενός παιχνιδιού κατ' επίφαση ελεύθερου (αφού σταθερά υπακούει στους όρους καιτα όρια του θεατρικού γεγονότος). Άλλοτε ως ατελείς ρόλοι, όπως δηλαδή τουςσυνέλαβε ο Νέστορας -ο ερασιτέχνης συγγραφέας και σκηνοθέτης-, κι άλλοτε ως «ηθοποιοί»που ερμηνεύουν, άρα κρίνουν, την ιστορία του Νέστορα και τους ρόλους τους,εκθέτουν τη σχέση μεταξύ τηςκατασκευασμένης πραγματικότητας του θεάτρου και της άλλης, εξίσου κατασκευασμένης(αλλά στο μυαλό του καθενός μας) πραγματικότητας της ζωής. Συμπέρασμα πρώτο: τομυστήριο της ζωής, που προσπαθεί να ανιχνεύσει το θέατρο, δεν γίνεται παρά ναπαραμείνει μυστήριο, αποτέλεσμα τυχαίων γεγονότων και συνειδητών επιλογών.
Συμπέρασμα δεύτερο: το πρόσωπο, ο καθένας μας, δεν είναι μια στατική καιαμετάβλητη οντότητα, αλλά κάτι ρευστό, συγκεχυμένο και σχετικό - αδυνατούμε ναορίσουμε ακόμη και τον εαυτό μας, πόσομάλλον τους άλλους. Οι ηθοποιοί αποτελούν ζωντανή μεταφορά αυτής της ανεπάρκειας. Και το ότι τίποτε δεν είναι οριστικό καιπροβλέψιμο ώς τη στιγμή του βιολογικού μας τέλους είναι που κάνει το παιχνίδιτης ζωής (και του θεάτρου) τόσο γοητευτικό. Την ίδια στιγμή οι ηθοποιοίγίνονται πρεσβευτές της ανοχής, της διάθεσης κατανόησης του Άλλου. Αφού, όπωςλέει κι ένα πρόσωπο στο Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει» «καθένας από μαςείναι μία από τις πολλές εκδοχές του Ανθρώπου» - μ' άλλα λόγια, εμπεριέχει όλους τους άλλους ανθρώπους.
Η παράσταση εξελίσσεται μέσα σ' ένα κλίμα φιλικότητας και αποδοχής που έχεινα κάνει με την εμπεδωμένη συμπάθεια των θεατών προς τους ηθοποιούς πουσυμμετέχουν (η τηλεόραση αλλά και οι προηγούμενες παραστάσεις του Αθερίδη έχουνκάνει το θαύμα τους). Επιπλέον, ο ίδιος ο χώρος του νέου Μικρού Παλλάς καθώς καιη σκηνοθεσία, που επιδιώκει η δράση να επεκτείνεται και στην πλατεία, ενισχύουναυτή την αίσθηση εγγύτητας μεταξύ σκηνής και πλατείας, που αναδεικνύει τηνπαιγνιώδη διάσταση του έργου. Οι ηθοποιοί μοιράζονται με τους θεατές τη χαράτου θεατρικού παιχνιδιού, μεταμφιέζονται, σατιρίζουν τους ρόλους τους,τραγουδούν - εντέλει εμπλουτίζουν την τηλεοπτική περσόνα τους με τη δυναμικήπου μπορεί να δώσει στο ταλέντο τους η καλή θεατρική ερμηνεία. Παράδειγμα; ΗΕλισάβετ Κωνσταντινίδου, που δίνει μάθημα υποκριτικού μέτρου, μια σκηνικήσυμπεριφορά που επιμένει στην αλήθεια του ρόλου κι όχι στον εύκολο γέλωτα τουκοινού.
Ανάλογη είναι και η ερμηνεία του Αντώνη Λουδάρου, ενώ ο Γιώργος Κορμανόςπλάθει έξοχα τον τύπο του λίγο βλαμμένου, δυσλεκτικού και με τικ νεωκόρου/συγγραφέα.Η Βίκυ Βολιώτη υποδύεται μία νεαρή κοπέλα που για να αντιμετωπίσει την πατρικήβία έχει αυτοαποκλειστεί στον ρομαντικό κόσμο των ονείρων της. Η ΣμαράγδαΚαρύδη, με μύτη σαν της καλτ ηθοποιού του Αλμοδόβαρ Ρόζι ντε Πάλμα, υποδύεταιμε επιτυχία μία ξεπεσμένη τραγουδίστρια που κάποια στιγμή κάνει πλαστική καιμεταμορφώνεται από ασχημόπαπο σε κύκνο. Ο Χρήστος Πλαΐνης, αν και υποκριτικάσηκώνει βελτιώσεις, στάθηκε ισότιμα ανάμεσα στους άλλους του θιάσου. Τέλος οΘοδωρής Αθερίδης ερμηνεύει (με το γνωστό, ρεαλιστικά χαμηλόφωνο τρόπο του) τονΜπίλυ, τον ήρωα του οποίου τη ζωή προσπαθούν να φωτίσουν -με αμφιλεγόμενα πάντωςαποτελέσματα- οι υπόλοιποι.
«Στα έργα που προορίζονται για τησκηνή, ο φυσικός παλμός είναι αυτός της τραγικωμωδίας. Το ζήτημα της ανθρώπινηςύπαρξης επαναλαμβάνεται ως μίμηση, στιλιζάρεται, κρίνεται πολυμερώς. Όπουυπάρχει βασανισμός και ερείπια, υπάρχει επίσης απόλαυση και ελπίδα. Αυτή ηταλάντωση και η συγχρονία αποτελεί τη ζωτική αλήθεια, τον ουσιώδη κοινό τόποτης ανθρώπινης επιβίωσης» σημειώνει ο George Steiner στα Αξόδευτα Πάθη (εκδ.Νεφέλη, 2001). Ο Θοδωρής Αθερίδης, αν κρίνουμε από τα έργα του, προσυπογράφειτο απόσπασμα. Ωστόσο σ' ένα έργο όπως το Συνέβη κι όποιος θέλει το πιστεύει»γιατί θα πρέπει να υπάρχουν κορίτσια που βίασε ο πατέρας ή ο δάσκαλός τους καιμία σύζυγος που γνωρίζει αλλά συγκαλύπτει; Αφού αλλού είναι το point του έργου- ως στοιχείο της υπόθεσης είναι περιττό και παραπλανητικό. Αφού έχει τηνικανότητα να συλλάβει και να μορφοποιήσει ένα έργο εκ των πράγματων δύσκολο στηφαινομενικά χαλαρή δομή του, ας δώσει χρόνο στον εαυτό του να δώσει τα αψεγάδιασταέργα που μπορεί να γράψει.
Θαυμάσιο, και αληθινά εύστοχο, το σκηνικό του Γιώργου Γαβαλά, με ταεκατοντάδες τάματα (μετέωρες στην πίστη του Θεού ευχές και επιθυμίες)κρεμασμένα παντού. Τα κοστούμια είναι της Έβελυν Σιούπη και οι φωτισμοί της Ελευθερίας Ντεκώ.
