Τα λόγια της Κασσάνδρας

Μία γυναίκα, η Κασσάνδρα, ένας άντρας, ο χορός. Η κόρη του Πριάμου που ο Αγαμέμνων παίρνει ως λάφυρο φεύγοντας από την Τροία είχε μαντικές ικανότητες που της χάρισε ο Απόλλωνας, αφαιρώντας της τη δύναμη της πειθούς. Στην περίφημη σκηνής της, στο πρώτο έργο της τριλογίας του Αισχύλου Ορέστεια, τον Αγαμέμνονα, προφητεύει τον θάνατο του παντοδύναμου Έλληνα βασιλιά, αλλά και τον δικό της, συνοψίζοντας όλα τα δεινά του οίκου των Ατρειδών. Αυτός ακριβώς ο εμβληματικός μονόλογος απασχολεί ιδιαίτερα τον ψυχοθεραπευτή και σκηνοθέτη Βίκο Ναχμία, που τον παρουσιάζει αυτόνομο σε μια άλλη προσέγγιση της τραγωδίας, με την Όλια Λαζαρίδου και την ομάδα τους Φιλιατρό. Ένα δρώμενο κατά τη διάρκεια του οποίου οι θεατές για 55 λεπτά θα παρακολουθούν όρθιοι, όπου η Κασσάνδρα εκστασιάζεται, στροβιλίζεται, μαντεύει τα μελλούμενα, ενώ έχουν ενταχθεί μαρτυρίες, ποιήματα, τραγούδια από παρεμφερείς μοιραίες στιγμές. Ο χορός που συμπάσχει, εκφράζοντας τη συμπάθειά του, αποτελείται από έναν άντρα που ερμηνεύει ο Βασίλης Καραμπούλας. Ο Βίκος Ναχμίας, αποκωδικοποιητής της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μελετητής του δερβίσικου στροβιλισμού, που στην ελληνική αρχαιότητα αποκαλούνταν «στροφοδίνη», συχνά τον χρησιμοποιεί ως ομαδική θεραπεία, αλλά και ως θεατρική έκφραση. Στα Λόγια της Κασσάνδρας εφαρμόζει όλη του τη γνώση από την εικοσάχρονη ενασχόλησή του με τον σωματικό διαλογισμό, αλλά πρωτίστως καταπιάνεται με την τραγική της προσωπικότητα, θεωρώντας τον λόγο της απόλυτα επίκαιρο. Η Κασσάνδρα ως αρχετυπική μορφή ενός λόγου βαθιάς εσωτερικότητας και συλλογικής συνείδησης, σύμβολο αιώνιο μιας ψυχικής συνθήκης. Η μετάφραση είναι της Ανθής Λεούση και του Νίκου Παναγιωτόπουλου, το σκηνικό και τα κοστούμια του εικαστικού Άγγελου Παπαδημητρίου.