Τα Χριστούγεννα του 1985 ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος για το ΑΚΟΕ. Μόλις το κίνημα στάθηκε στα πόδια του και άρχισε να κοινοποιεί στους πολίτες της χώρας την ατζέντα του, πλάκωσε η αντάρα του AIDS. Έφταιγαν οι ομοφυλόφιλοι. Οι μαύροι, οι νταλικέρηδες, οι κάτοικοι της Αϊτής, οι αεροσυνοδοί κι εμείς. Κυρίως εμείς. Έφταιγε ο τρόπος που ζούμε. Οι ερωτικοί μας σύντροφοι. Έπρεπε να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας. Κάθε Τετάρτη στα γραφεία του ΑΚΟΕ γινόταν ψηφοφορία για τον εκπρόσωπο Τύπου του κινήματος.
Κι αυτό για να μην υπάρχουν παράπονα για αυθαιρεσίες στην προς τα έξω φωνή μας. Κανείς και ποτέ δεν είχε βγει στην τηλεόραση μέχρι τότε. Κανείς και για κανέναν λόγο δεν μπορούσε να σκεφτεί πως κάτι τέτοιο θα ήταν δυνατό. Ήδη οι περισσότερες εφημερίδες αναφέρονταν στα θέματά μας και σ' εμάς με τρόπο περιφρονητικό, προσβλητικό, μειωτικό, απαράδεκτο.
Η πρόταση ήρθε από ένα πολύ αμφιλεγόμενο πρόσωπο, τον καθηγητή Ιατρικής Γιώργο Παπαευαγγέλου, γύρω από το όνομα του οποίου είχε δημιουργηθεί μια αχλή λόγω του ενδιαφέροντός του για το δύσκολο, φλέγον θέμα του AIDS. Σημειώστε πως μέχρι τότε δεν είχαμε ιδέα για τον ιό που το προκαλεί και η ενημέρωση ήταν πως η ασθένεια οφειλόταν στο πολύ σεξ, στα poppers, στην ανηθικότητα(!).
«Σας είδα χθες το βράδυ» μου είπε πρώτος. «Αυτά παθαίνετε όταν μένετε να βλέπετε τηλεόραση τόσο αργά» του είπα και τον προσπέρασα. Είχα επιβιώσει.
«Ρεπόρτερς» ήταν το όνομα της πιο δημοφιλούς ενημερωτικής εκπομπής, με τους Χαρδαβέλα, Δημαρά και Λιάνη. Ο καθηγητής Παπαευαγγέλου μου ζήτησε να αναφερθώ στους ομοφυλόφιλους και στο AIDS στο πλαίσιο της ανασκόπησης των γεγονότων της χρονιάς στην επετειακή εκπομπή που η δημόσια τηλεόραση οργάνωνε κάθε χρόνο σε όλες τις χώρες. Μου είπε πως ο δημοσιογράφος δεν θα ήταν παρών – ούτε ο ίδιος θα ήταν. Θα γυρίζαμε έναν μονόλογο, τον πρώτο εκπροσώπου του κινήματός μας στην ελληνική τηλεόραση. Κανένας άλλος δεν ήθελε να το κάνει. Αυτή ήταν δουλειά του εκπροσώπου Τύπου. Δάνεισα το πρόσωπό μου στο κίνημα κι έτσι άρχισε η τηλεοπτική ιστορία αυτού του κεφαλαίου της κοινωνικής ζωής των νεοελλήνων, με αναφορές στον σεξουαλικό προσδιορισμό και στην ταυτότητα φύλου τους. Κανένας δεν θυμάται τι έλεγα.
Όλοι καρφώθηκαν στον τίτλο κάτω από την εικόνα: «Εκπρόσωπος Ομοφυλοφίλων». Τίποτα στη ζωή μου δεν ήταν ίδιο από κει και μετά. Τίποτα. Ο κόσμος στον δρόμο, στο λεωφορείο, στο τρένο, στη δουλειά, οι συζητήσεις, οι αναφορές, τα άρθρα, η δημόσια συζήτηση, η πολιτική στο θέμα, η γενικότερη πολιτική στα ΜΜΕ, στα αμφιθέατρα, στις παρέες, στους φίλους, στους συγγενείς, ήταν διαφορετικά. Ήταν με το όνομά τους.
Θυμάμαι πως με περίμενε ο προσωπάρχης στην είσοδο του κτιρίου, πλάι στον φύλακα, το επόμενο πρωί. Σκέφτηκα πως ή θα έβρισκα κάτι για να του πω και να περάσω ή θα κολλούσα και θα έφευγα για τα καλά. «Σας είδα χθες το βράδυ» μου είπε πρώτος. «Αυτά παθαίνετε όταν μένετε να βλέπετε τηλεόραση τόσο αργά» του είπα και τον προσπέρασα. Είχα επιβιώσει.
Την επομένη η δημόσια συζήτηση για το θέμα είχε μπει σε μια άλλη διάσταση. Η παρουσία μας και η συνεργασία με τα υπουργεία διαμόρφωσε αυτό που σήμερα, μετά από τόσες δεκαετίες, ονομάζεται πολιτική αντιμετώπιση των οροθετικών και μιας σεξουαλικά μεταδιδόμενης ασθένειας με τεράστια κοινωνικά παρακλάδια σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων, κυρίως σε θέματα ηθικής. Ήταν, βέβαια, και το στίγμα.
Ήμουν καλεσμένος κάθε εβδομάδα στα περισσότερα κανάλια της τηλεόρασης, κάθε ώρα και στιγμή. Η «απολογία» μας γύρισε σε μια στρατηγική διαχείρισης μιας κρίσης παγκόσμιας, με διαστάσεις αγωνίας σε μια κοινωνία όπως η δική μας. Υποκρισία, έλλειψη γνώσης και σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία, παραπληροφόρηση, ρατσισμός, ομοφοβία, συμπλέγματα, θρησκευτικός φανατισμός και μισαλλοδοξία αποτελούσαν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ που κλήθηκα να πιω μέχρι τελευταίας σταγόνας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν το θέμα έγινε πρωτεύον, οι συζητήσεις γενικές, και η αντιμετώπιση των κρουσμάτων ακολούθησε τα βήματα της επιστήμης. Οι άνθρωποι έπαψαν να λιώνουν και να πεθαίνουν, τα φάρμακα βρέθηκαν, ο τρόμος όμως παρέμεινε.
Από το 1992 έως το 2013 είχα δική μου εβδομαδιαία ενημερωτική εκπομπή με ευρύτατη γκάμα θεμάτων καθημερινότητας και πολιτικής στα περισσότερα κανάλια της τηλεόρασης, ιδιωτικής και δημόσιας. Εκπομπή που από τον πρώτο χρόνο βραβεύτηκε ως Καλύτερη Ενημερωτική Εκπομπή της Ελληνικής Τηλεόρασης για το 1992. Η παρουσίαση της ΛΟΑΤΚΙ+ ατζέντας ήταν πλέον στην ημερησία διάταξη, μεταξύ πολλών άλλων θεμάτων, και οι συζητήσεις, τα άρθρα, τα έντυπα, τα σεμινάρια, οι οργανώσεις, οι εκδηλώσεις, οι διεθνείς συναντήσεις, οι συνεντεύξεις και η οργανωτική δουλειά ήταν συνεχείς. Η ορατότητα ως στοιχείο της πολιτικής των οργανώσεων της Κοινωνίας των Πολιτών είναι καθοριστικό στοιχείο της στρατηγικής νίκης των ιδεών της.
Μέσα σε λίγα χρόνια όλα ήταν διαφορετικά. Ορατά.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
σχόλια