Με αφορμή τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Τρανς Ορατότητας που γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 31 Μαρτίου συνομίλησα με τρία τρανς άτομα, έναν τρανς άνδρα, μία τρανς γυναίκα και ένα τρανς μη δυϊκό άτομο.
Παρά τις δυσκολίες και την τρανσφοβία που υπάρχει παντού γύρω μας, μοιράστηκαν γενναιόδωρα μαζί μου τα βιώματά τους που ως επιστέγασμα έχουν μια ζωή υπερήφανη και αναπολογητική.
Ο Χάρρυ Σάξον, 36 ετών, εικονογράφος και social care worker, ζει ανοιχτά ως τρανς άνδρας εδώ και οκτώ χρόνια, όσο σχεδόν έχει διαρκέσει η κοινωνική του μετάβαση, η οποία «φαντάζομαι, δεν θα σταματήσει ποτέ», όπως μου ανέφερε χαρακτηριστικά. Ο Χάρρυ ζει στην Αγγλία εδώ και 5 χρόνια και σε αυτήν την απόφαση δεν οδηγήθηκε ελαφρά τη καρδία.
Προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι, αλλά αγχώνομαι σχετικά με το τι θα πρέπει να γίνει μετά την διόρθωση των εγγράφων μου με στρατολογίες και άλλες τέτοιες ανοησίες, όπως επίσης και με το εάν θα υπάρξει κάποιο κόλλημα στις διαδικασίες όταν αρχίσω να ετοιμάζομαι για γάμο.
— Τι σε οδήγησε στην απόφασή σου να μεταναστεύσεις στην Αγγλία;
Η σωματική μου μετάβαση άρχισε πριν από 3,5 χρόνια στην Αγγλία όπου αναγκάστηκα να μεταναστεύσω πριν από 5 χρόνια γιατί δεν έβρισκα δουλειά ή υποστήριξη. Δεν ξέρω εάν το γεγονός ότι είμαι τρανς είχε να κάνει με αυτό, αλλά φαντάζομαι πως ναι.
Επίσης δεν τέλειωσα ποτέ τη σχολή μου για τον ίδιο λόγο. Άλλαξα το όνομά μου με το που έφτασα στην Αγγλία το 2013 και σύντομα θα πάω στο δικαστήριο στην Ελλάδα να ζητήσω να με αφήσουν να αλλάξω όνομα και αναγραφόμενο φύλο στα ελληνικά χαρτιά μου.
— Νιώθεις ο εαυτός σου στην Αγγλία σε σύγκριση με την Ελλάδα; Μπορείς να είσαι out στις εργασίες σου;
Γενικά νιώθω ότι είμαι ο εαυτός μου περισσότερο από ποτέ, αλλά στη μία από τις δύο δουλειές μου δεν μου επιτρέπεται να πω πως είμαι τρανς γιατί δουλεύω με άτομα με μαθησιακές αναπηρίες και επίσης η διεύθυνση πιστεύει ότι θα ήταν καλύτερο για μένα να μην ξέρουν οι συνάδελφοι ότι είμαι τρανς, γιατί αλλιώς θα μου κάνουν bullying. Στη δεύτερη δουλειά μου (σκιτσογράφος/comic artist) είμαι εντελώς out και πολλά άτομα το σέβονται αυτό.
— Θα ήθελες να μοιραστείς το βίωμά σου από τη ζωή σου γενικά (εκτός εργασίας) στην Ελλάδα και την Αγγλία;
Στην Αγγλία όσον αφορά την κακή μεταχείριση, παρατηρώ ψιλοπράγματα. Απεναντίας, έχει ηρεμήσει αρκετά το κεφάλι μου. Είμαι out και δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό.
Στην Ελλάδα όμως, έχω δεχτεί αρκετό bullying, επιθέσεις και όλων των ειδών τις προσβολές και ερωτήσεις σχετικά με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Αλλά αυτό συνεχίστηκε ακόμα και όταν έφυγα, από Έλληνες μέσω ίντερνετ.
Παρόλ' αυτά, προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά και να βοηθάω άλλα τρανς άτομα όποτε μπορώ γράφοντας άρθρα με τρανς θεματική στο περιοδικό Antivirus και λύνοντας απορίες/δίνοντας πληροφορίες σε mails.
— Πώς βλέπεις το μέλλον; Σε έχει απασχολήσει να γυρίσεις στην Ελλάδα;
Δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει το μέλλον, λόγω Brexit, αλλά δεν θέλω να γυρίσω στην Ελλάδα, αν και οι συνθήκες για τα τρανς άτομα αλλάζουν σιγά σιγά.
Επίσης, προσπαθώ να μην το πολυσκέφτομαι, αλλά αγχώνομαι σχετικά με το τι θα πρέπει να γίνει μετά την διόρθωση των εγγράφων μου με στρατολογίες και άλλες τέτοιες ανοησίες, όπως επίσης και με το εάν θα υπάρξει κάποιο κόλλημα στις διαδικασίες όταν αρχίσω να ετοιμάζομαι για γάμο.
Δεν ξέρω, όλα αυτά μου φαίνονται βουνό και δεν θέλω να το περάσω αυτό στην Ελλάδα, αρκετά έχω περάσει γενικότερα. Γι' αυτό τον λόγο πρόκειται να κάνω αίτηση για πιστοποιητικό αναγνώρισης ταυτότητας φύλου εδώ στην Αγγλία, έτσι ώστε να μπορέσω να παντρευτώ κι εδώ ως άνδρας.
Με το Noah, ή αλλιώς Νόα, 27 ετών και social care worker, γνωριστήκαμε με αφορμή την κοινή συμμετοχή μας σε ένα βίντεο όπου μιλούσαμε για την ταυτότητα φύλου. Τώρα που ξαναβρεθήκαμε, έναν χρόνο μετά, για να μιλήσουμε για την τρανς ορατότητα, είδα ένα άτομο με προβληματισμούς αλλά πιο ενδυναμωμένο από ποτέ.
Η συζήτηση φυσικά δεν θα μπορούσε να μην ξεκινήσει από την πάγια πληγή της τρανς μη δυϊκής κοινότητας: τη συνεχή αμφισβήτηση και την άρνηση της εγκυρότητας της ίδιας της μη δυϊκής ταυτότητας φύλου και την απαξίωσή της ως τρανς βίωμα. Όλο αυτό παρατηρείται κυρίως εκτός της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας αλλά δυστυχώς κι εντός.
«Ακόμα και τώρα που μιλώ για την τρανς ορατότητα αισθάνομαι ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι. Εγώ; Τρανς; Από πού κι ως πού; Όταν πριν από έναν χρόνο μου ζητήθηκε να γράψω δημόσια ως τρανς μη δυϊκό άτομο αρνήθηκα κυρίως επειδή η συμπερίληψή μου κάτω από τον όρο τρανς δεν ήταν κάτι που μπορούσα να αποδεχθώ εκείνη τη στιγμή.
»Ο λόγος είναι απλός: η κατηγορία τρανς ήταν και παραμένει εξαιρετικά στιγματισμένη κοινωνικά και έχει συνδεθεί με τη δυϊκή ταυτότητα φύλου.
»Μου ήταν πολύ δύσκολο να φέρω το "βάρος" αυτής της ταμπέλας καθώς αισθανόμουν φόβο για το πώς θα με αντιμετώπιζαν οι άλλοι και για το τι θα μπορούσε να μου συμβεί. Ίσως και γιατί η δική μου ιστορία, από την πλευρά του μη δυϊκού ατόμου, δεν έμοιαζε πολύ με τα όσα βιώνουν αρκετά τρανς δυϊκά άτομα».
Τα ζητήματα που με απασχολούσαν ήταν: τι αντωνυμίες και ποιο γένος θα χρησιμοποιώ, πώς θα ντύνομαι, πώς θα φέρομαι, να κρύψω το στήθος ή όχι, πώς θα φαίνομαι, σε ποιες τουαλέτες να πάω, να το πω στη δουλειά, πότε είναι κατάλληλη στιγμή να εξηγήσω στην κοπέλα μου ότι δεν είμαι λεσβία; Υπήρχε ένα έντονο άγχος να είμαι συνεπής -στον λόγο, στην εμφάνιση και στις πράξεις μου- με την ταυτότητα φύλου μου.
— Σήμερα πώς σκέφτεσαι επ' αυτού;
Σήμερα έχω αποδεχθεί ότι εφόσον η ταυτότητα φύλου μου είναι διαφορετική από το φύλο που μου αποδόθηκε κατά τη γέννηση, ανήκω κι εγώ στην τρανς κοινότητα, χωρίς η παρουσία μου να περιορίζει τον χώρο ή να απειλεί τις διεκδικήσεις των τρανς δυϊκών ατόμων.
— Τι είναι αυτό που σε έχει δυσκολέψει πιο πολύ;
Η διαδικασία της κοινωνικής μετάβασης προς τη νέα αυτή ταυτότητα φύλου είναι το πιο δύσκολο κομμάτι και συμβαίνει ταυτόχρονα σε δύο επίπεδα: ένα εσωτερικό και ένα εξωτερικό. Είναι μια συνεχής αναζήτηση και διάλογος με τον εαυτό μου (και με τους κοντινούς μου ανθρώπους) έτσι ώστε να κατανοήσω τι σημαίνει για μένα η τρανς μη δυϊκότητα και πώς την ενσαρκώνω σε επίπεδο κοινωνικό.
Δεν υπάρχουν κανόνες ούτε εγχειρίδιο για το «πώς να είσαι trans non binary άτομο». Γι' αυτό και δεν μπορώ να μιλήσω εξ ονόματος άλλων, καθώς το κάθε non binary υποκείμενο βιώνει μοναδικά και αυθεντικά αυτή την εμπειρία.
— Υπήρξαν πρακτικοί προβληματισμοί που σε έχουν απασχολήσει;
Τα ζητήματα που με απασχολούσαν ήταν: τι αντωνυμίες και ποιο γένος θα χρησιμοποιώ, πώς θα ντύνομαι, πώς θα φέρομαι, να κρύψω το στήθος ή όχι, πώς θα φαίνομαι, σε ποιες τουαλέτες να πάω, να το πω στη δουλειά, πότε είναι κατάλληλη στιγμή να εξηγήσω στην κοπέλα μου ότι δεν είμαι λεσβία; Υπήρχε ένα έντονο άγχος να είμαι συνεπής -στον λόγο, στην εμφάνιση και στις πράξεις μου- με την ταυτότητα φύλου μου.
Το ζητούμενο, σε εκείνη τη φάση, ήταν να «περνάω» όσο το δυνατόν περισσότερο ως ουδέτερο άτομο, ούτε ιδιαίτερα αρρενωπό αλλά ούτε και απόλυτα θηλυκό, με την ελπίδα ότι θα μου έκαναν την ερώτηση «είσαι αγόρι ή κορίτσι;». Τότε θα είχα την ευκαιρία να αυτοπροσδιοριστώ με τον τρόπο που με αντιλαμβανόμουν εγώ.
— Έναν χρόνο μετά όμως σε παρατηρώ πιο ενδυναμωμένο και πιο «out there» από ποτέ. Θες να μου πεις τι σε έχει οδηγήσει εδώ;
Έναν χρόνο μετά θεωρώ επιτυχία το ότι έχω καταφέρει να μειώσω τον φόβο μου για την τρανς ταυτότητα καθώς και το άγχος να είμαι διαρκώς συνεπής. Προσπαθώ να μη με εγκλωβίζω σε νέα καλούπια και κανόνες και απλά να είμαι και να γίνομαι ο άνθρωπος που επιθυμώ.
Έτσι μπορώ και χαίρομαι καθημερινά τις απεριόριστες επιλογές που έχω (στον λόγο, στους χώρους, στα ρούχα, στις συμπεριφορές). Και ακριβώς επειδή αισθάνομαι καλά με αυτό που είμαι, δεν το κρύβω. Το λέω σε συναδέλφους στη δουλειά, στα ραντεβού που βγαίνω, στους γιατρούς που με ρωτάνε. Δεν συμπληρώνω το φύλο στις αιτήσεις – αφού δεν υπάρχει τρίτη ή κενή επιλογή.
Εξηγώ τι σημαίνει ότι είμαι τρανς μη δυϊκό άτομο σε όποιον έχει διάθεση να ακούσει, διορθώνω όσους μου αποδίδουν ένα απ' τα δύο φύλα (misgendering) και απομακρύνομαι απ' όσους δε με σέβονται, εμμένοντας πεισματικά να προσδιορίζουν την ταυτότητα φύλου μου αποκλειστικά βάσει βιολογικών χαρακτηριστικών.
— Υποστήριξη έχεις συναντήσει σε αυτό σου το ταξίδι; Εμπόδια; Αντιδράσεις υπήρξαν/υπάρχουν;
Άλλοι αρνούνται να καταλάβουν, άλλοι προσπαθούν να με μεταπείσουν, άλλοι νιώθουν αμήχανα, άλλοι απομακρύνονται, άλλοι με σέβονται και άλλοι το αποδέχονται έμπρακτα. Όπως και να 'χει, για μένα είναι επιτυχία ότι τώρα πια το ξέρουν.
Θα προτιμούσα να ήταν πιο εύκολο. Να μη χρειάζονταν οι εξηγήσεις, να μην υπήρχαν οι προκαταλήψεις και οι κίνδυνοι. Να συζητάμε γι' αυτά που μας ενώνουν και όχι γι' αυτά που μας χωρίζουν.
Ξέρω όμως ότι σήμερα το μόνο μου όπλο είναι η ορατότητα, ο λόγος μου και οι καθημερινές μάχες για τον σεβασμό που μας αξίζει και τα δικαιώματα που μας στερούν.
Με την Άννα Κουρουπού, συγγραφέα, υπεύθυνη ενδυνάμωσης κοινότητας στο Red Umbrella Athens (RUA) και πρώην γενική γραμματέα του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, συνεργαζόμαστε εθελοντικά εδώ και καιρό, από την έναρξη λειτουργίας του RUA στο νεοκλασικό της οδού Σατωβριάνδου 34.
Το RUA είναι ένας Πρωτοβάθμιος Φορέας Πρόληψης και Ενδυνάμωσης ατόμων που εργάζονται στο σεξ και αποτελεί μία πρωτοβουλία του Συλλόγου Οροθετικών Ελλάδας «Θετική Φωνή», των Κέντρων Πρόληψης και Εξέτασης «Checkpoint» και του Συλλόγου Ασθενών Ήπατος Ελλάδας «Προμηθέας».
Έχει ως στόχο την ενδυνάμωση και την κοινωνική ένταξη των ατόμων που εργάζονται στο σεξ στην Ελλάδα και την υποστήριξη ίσων πολιτικών και ατομικών ανθρώπινων δικαιωμάτων χωρίς διακρίσεις και στίγμα. Αξιοσημείωτο είναι ότι το RUA λειτουργεί υπό την επιστημονική επιμέλεια του Τμήματος Ψυχολογίας του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
Ομολογώ πως πρώτη φορά φοβάμαι στη ζωή μου. Το πιστεύεις αυτό; Έχω βρεθεί σε απίστευτες στιγμές εκτεθειμένη και μόνη μου. Βγαίνω πλέον απ' το σπίτι μου και κοιτάω δεξιά και αριστερά.
— Αισθάνεσαι ευτυχισμένη;
Θα είναι πλεονασμός να πω ότι είμαι ευτυχισμένη. Έχω ευτυχισμένες στιγμές. Μέσα από την τρανς ταυτότητά μου που εξέφρασα έχω περάσει απίστευτες στιγμές ευτυχίας. Είχα βέβαια και αρκετές δυσκολίες και στιγμές απελπισίας αλλά είναι στάση ζωής το να εστιάζεις στις ευτυχισμένες στιγμές.
— Θα γύρναγες πίσω; Θα έλεγες ποτέ «θα μπω στην ντουλάπα, δεν θα πω σε κανένα άτομο ότι είμαι τρανς γυναίκα»;
Ποτέ. Θα ήταν μεγάλη δυστυχία για εμένα. Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που θα ήθελαν να είναι σαν εμένα και δεν μπόρεσαν να το τολμήσουν ή κάποιους που το τόλμησαν και το σταμάτησαν – κάτι που είναι ακόμη πιο δραματικό.
Γιατί λοιπόν να γυρίσω πίσω και να μπω σε μια ντουλάπα; Έτσι θα ήμουν ευτυχισμένη για τους άλλους και όχι για εμένα. Θα ήμουν αυτό που θέλουν να υπάρχει γύρω τους, γιατί ό,τι τους ξενίζει τους κάνει δυστυχισμένους.
Είναι σαν ένα παιχνίδι εξουσίας. Γι' αυτό διεγείρει τόσο πολύ η τρανς ταυτότητα όπως και η ομοφυλοφιλία. Είναι κάτι που δεν έχω ξαναδεί με καμία άλλη ομάδα ανθρώπων. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια έξαρση για κάτι άλλο.
— Αισθάνεσαι ότι σου έχουν δοθεί ευκαιρίες ως τρανς γυναίκα;
Όχι. Όταν τις ήθελα δεν μου δόθηκαν. Δούλεψα όμως πολύ με τον εαυτό μου ώστε ό,τι άσχημο μου έφερνε η ζωή, να μην τον αφήνω να με επηρεάσει τόσο κι έτσι κάποιες ευκαιρίες εμφανίστηκαν. Δεν είναι εύκολο.
Αισθάνθηκα όμως σαν να με δικαιώνει όλος αυτός ο κόπος μου να μην αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί από αυτή την ασχήμια με αποτέλεσμα να γίνω κι εγώ ένας άσχημος άνθρωπος που φέρεται ρατσιστικά στον κόσμο – αν και όλοι φερόμαστε άθελά μας πολλές φορές, γιατί έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία πολύ προβληματική (ειδικά εμείς οι μεγαλύτεροι).
— Τι στηρίγματα είχες για να το κάνεις αυτό;
Τον οικογενειακό μου περίγυρο. Μαμά, μπαμπά, αδέρφια.
— Κοινότητα;
Κοινότητα δεν υπήρχε τότε, τη δεκαετία του '80 που έγινε και το μπαμ με το AIDS και χτύπησε εξίσου και τα τρανς άτομα. Ήρθε κι έδεσε πολύ αυτός ο πάταγος. Έγινε η ταύτιση έντονη. Γιατί ναι μεν έλεγαν «η αρρώστια των ομοφυλοφίλων» αλλά και για όλον τον κόσμο κι εμείς ομοφυλόφιλοι ήμασταν.
Στο ίδιο καζάνι μας είχαν όλους. Δεν έμπαιναν καν στη διαδικασία να σκεφτούν: «Γιατί ένας άνθρωπος να θέλει να τραβάει τόσα στη ζωή του»; Ωστόσο, ευτυχώς, σήμερα υπάρχει κοινότητα και η κοινωνία έχει αλλάξει.
— Αισθάνεσαι δηλαδή πως από τη δεκαετία του '80 μέχρι σήμερα έχουμε δει πρόοδο;
Είναι λίγο μπερδεμένα τα πράγματα. Με αφορμή την κρίση βγήκαν πάρα πολλά φίδια απ' την ντουλάπα. Μέσω αυτού είδα κόσμο να γίνεται ξαφνικά κακός ενώ δεν ήταν πριν και αντίθετα άλλο κόσμο να θέλει να μάθει.
Η αφορμή βέβαια όλων αυτών ήταν όταν έπεσε στο τραπέζι η ψήφιση του νομοσχεδίου για τη Νομική Αναγνώριση της Ταυτότητας Φύλου και τα προεόρτια αυτού έγιναν ένα τεράστιο μάθημα για εμάς και για εμένα. Από εκεί που όλο αυτό ήταν κάτω απ' το χαλί, τώρα έχει βγει προς τα έξω.
— Έχεις αισθανθεί φόβο; Έχει αλλάξει κάτι μετά που τέθηκε το ζήτημα της ταυτότητας φύλου στον δημόσιο διάλογο;
Ομολογώ πως πρώτη φορά φοβάμαι στη ζωή μου. Το πιστεύεις αυτό; Έχω βρεθεί σε απίστευτες στιγμές εκτεθειμένη και μόνη μου. Βγαίνω πλέον απ' το σπίτι μου και κοιτάω δεξιά και αριστερά.
— Υπάρχει η αντίληψη πως η αυξημένη ορατότητα, μαζί με τα καλά που προσφέρει, ενδεχομένως να αυξήσει και τις πιθανότητες κινδύνου για τα άτομα που προβάλλονται ή/και για την κοινωνική ομάδα που εκπροσωπούν. Τι σκέφτεσαι γι' αυτό;
Νομίζουν κάποια άτομα απ' την κοινότητα ότι όσα άτομα λαμβάνουν προβολή το κάνουν για την προβολή του εαυτού τους και για να φανούν, να δείξουν, δεν ξέρω κι εγώ δηλαδή τι είναι αυτό που μας νοιάζει να δείξουμε; Ότι είμαστε τρανς; (γέλια).
Ξεχνούν όμως και δε βάζουν μέσα στο καλάθι ότι αυτή η ορατότητα είναι τόσο επικίνδυνη. Το πόσο γινόμαστε στόχοι επιθέσεων, αφορισμών (δεν μιλάω για τον αφορισμό τον παπάδων – δεν με νοιάζουν αυτοί), απειλών κ.λπ.
Όπως σου ανέφερα, μετά την ψήφιση του νόμου ταράχτηκα πάρα πολύ. Μου είπαν άνθρωποι σε μηνύματα: «ξέρουμε πού παρκάρεις το αμάξι σου», «ξέρουμε πού μένεις», «ξέρουμε ποιες μέρες δουλεύεις στις Κούκλες». Κάτι κακό γίνεται στην κοινωνία, αναλογίστηκα.
Και δυστυχώς το βλέπουμε και σε άλλες εκφάνσεις της ζωής των ανθρώπων. Πολλή κακοποίηση στα ζώα – πάντα υπήρχαν αυτές οι εγκληματικές ενέργειες αλλά γιατί τώρα τόσο πολύ; Εν ολίγοις, το μένος που έχει ο άνθρωπος εξαιτίας της κακής διαχείρισης της ζωής του, το ξεσπάει στον πιο αδύναμο. Γι' αυτήν την ποιότητα ανθρώπων μιλάμε, δυστυχώς.
— Μια και είμαστε όμως στο Red Umbrella Athens και είσαι υπεύθυνη ενδυνάμωσης κοινότητας εδώ, θέλω να μας φέρω στο ζήτημα των τρανς ατόμων και της εργασίας στο σεξ. Παλαιότερα, τα στοιχεία δείχνουν ότι η κυριότερη (αν όχι η μόνη) ευκαιρία για εργασία που δινόταν στα τρανς άτομα, στις τρανς γυναίκες πιο συγκεκριμένα, ήταν η εργασία στο σεξ λόγω των πολλαπλών τρανσφοβικών αποκλεισμών και διακρίσεων που αναφέραμε προηγουμένως. Σήμερα πώς είναι τα πράγματα;
Και σήμερα ισχύει σε ένα ποσοστό, αλλά μπορεί πλέον κάποιο άτομο να μην μπει σε αυτό το τριπάκι που έχει μπει πολύς κόσμος ότι τρανς ίσον σεξεργασία και να πει: «Επειδή είμαι τρανς πρέπει να κάνω ντε και καλά αυτό;».
Παλιά δεν μπορούσαμε να έχουμε κοινωνικό ιστό γιατί ο ίδιος ο κοινωνικός ιστός μας κυνηγούσε και μας απειλούσε. Τώρα όμως βλέπεις ότι τρανς άτομα έχουν ενσωματωθεί από μόνα τους, κάνουν παρέες με όλα τα φύλα, πηγαίνουν για καφέδες, σινεμά κ.λπ.
Αυτό δίνει την αίσθηση ότι «αφού δεν με πετάνε σαν σκουπίδι στην κοινωνία, δεν είναι μονόδρομος το να εργάζομαι στο σεξ». Εκτός βέβαια αν αυτή η δουλειά μου αρέσει, οπότε και την επιλέγω έναντι άλλων.
Είναι σημαντικό δηλαδή ότι σήμερα τα περισσότερα τρανς άτομα ενθαρρύνονται πλέον και αναζητούν ως εργασία είτε τη σεξεργασία είτε οποιαδήποτε άλλη δουλειά και δεν σκέφτονται τη σεξεργασία ως μονόδρομο όπως κάναμε εμείς.
— Ποια η άποψή σου για τα τρανς άτομα που δεν θέλουν να κάνουν κάποια άλλη δουλειά αλλά προτιμούν την εργασία στο σεξ;
Εφόσον το επιθυμούν και το επιλέγουν συνειδητά φυσικά και το στηρίζω και αυτό κάνω και στο Red Umbrella Athens – όπου προσπαθoύμε, όντας μια δυναμική ομάδα να υποστηρίξουμε και να ενδυναμώσουμε τα άτομα που εργάζονται στο σεξ.
— Τα στοιχεία που μου κοινοποίησε ο Αντώνης Πούλιος, κλινικός ψυχολόγος και επιστημονικός υπεύθυνος του Red Umbrella Athens, δείχνουν ότι 22% των επισκέψεων στη δομή, από την αρχή της λειτουργίας της ως σήμερα, είναι τρανς άτομα. Επίσης με ενημέρωσε πως 520 ωφελούμενα άτομα επισκέφτηκαν τη δομή επιθυμώντας να κάνουν εξετάσεις για Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενες Λοιμώξεις καθώς και να ενημερωθούν για θέματα σεξουαλικής υγείας. Από αυτόν τον αριθμό, το 17,1% ήταν τρανς άτομα: 83 τρανς γυναίκες και 6 τρανς άντρες.
Από την πρώτη μέρα σχεδόν της λειτουργίας μας, θυμάμαι πως ήρθαν τουλάχιστον τρία τρανς άτομα, εμφανώς δειλά και μαζεμένα αλλά με τον καιρό μου δόθηκε ξεκάθαρα η αίσθηση πως όσο "εχθροί" και αν είναι έξω στο δρόμο -γιατί ο ανταγωνισμός ξεπερνάει πλέον κάθε προηγούμενο- μέσα στη δομή έγιναν σιγά-σιγά μια παρέα. Είναι μαγικές αυτές οι στιγμές.
Τι υπηρεσίες παρέχονται στα τρανς άτομα που εργάζονται στο σεξ και είναι ωφελούμενα του Red Umbrella Athens;
Παρέχονται οι ίδιες υπηρεσίες όπως και σε όλα τα υπόλοιπα ωφελούμενα άτομα: Εξετάσεις, ενημέρωση για ασφαλές σεξ ή χρήση ψυχοτρόπων ουσιών, δωρεάν προφυλακτικά, μακιγιάζ, δωρεάν ρούχα κ.λπ.
Επίσης, αν υπάρχει τέτοιο αίτημα, μπορούν να κάνουν χρήση νομικής υποστήριξης, κοινωνικής λειτουργού για κατάλληλες διασυνδέσεις κ.λπ. Μια ιδιαιτερότητα είναι ότι παραπέμπουμε κάποιες φορές σε ενδοκρινολόγο για ορμονοληψία.
— Ποιοι οι στόχοι του Red Umbrella Athens απέναντι στην κοινότητα των τρανς ατόμων εργαζομένων στο σεξ;
Να δουν ιδίοις όμμασι ότι ένα τρανς άτομο δεν είναι ικανό μόνο για να είναι εργάτης στο σεξ – όπως θέλουν να του το φορτώσουν δεκαετίες τώρα. Εξ ου και η παρουσία μου εκεί, εν τη γενέσει της δομής.
Εξάλλου, έχουμε και άλλα τρανς άτομα στο RUA ως εθελοντές ή εργαζόμενους. Ο απώτερος στόχος είναι η ίδια η κοινότητα να αναλάβει να πάρει τη σκυτάλη από εμάς και να βγει μπροστά να διεκδικήσει αυτά που δικαιούται.
— Θυμάσαι κάποιο χαρακτηριστικό σχόλιο ενδυνάμωσης ωφελούμενου ατόμου που θα ήθελες να μοιραστείς;
«Είδα μέσα από εσάς ότι δεν είμαι μόνη στον κόσμο».
— Τέλος, πώς βλέπεις μέσα στα επόμενα δέκα χρόνια την ευρύτερη κοινωνία και την αντιμετώπισή της απέναντι στην εργασία στο σεξ και συγκεκριμένα στα τρανς άτομα που εργάζονται στο σεξ;
Ζούμε παγκοσμίως μια περίοδο μεγάλων αλλαγών. Δυστυχώς και προς τα πίσω. Ευτυχώς υπάρχει η ομπρέλα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που «δεσμεύει» ώστε τα ανθρώπινα δικαιώματα να είναι σε προτεραιότητα. Είμαι αισιόδοξη, παρά τις όποιες αντιξοότητες και ζώντας σε μια χώρα που ο αναχρονισμός έγινε πολύ της «μόδας».
Αλλά κοιτάμε μπροστά και με αισιοδοξία. Μπορεί να απαιτούμε να ενταχθεί η εργασία στο σεξ στα εργασιακά δικαιώματα αλλά ποτέ δεν πρέπει να βγάλουμε απ' το τραπέζι την ευαισθησία που εμπερικλείει ένα τέτοιο επάγγελμα.
