Οι LGBT ακτιβιστές είναι "φύσει" αριστεροί, ή όχι;

Οι LGBT ακτιβιστές είναι "φύσει" αριστεροί, ή όχι; Facebook Twitter
14

«Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ αδέλφια μου/κι αυτοί κι εμείς διαρκώς κατατρεγμένοι/
Αυτοί για το ψωμί, εμείς για το κορμί/Αυτοί για λευτεριά, εμείς για έρωτα/Για μια ζωή δίχως φόβο και χλεύη», αναφέρει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος σε ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματα, το «ζουμί» του οποίου βρίσκεται στο τελευταίο δίστιχο: «Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ αδέλφια μου/παρόλο που κι αυτοί μας κατατρέχουν» («Κατατρεγμένοι», 1970). Διότι ΟΚ, από τους υπερσυντηρητικούς, τη λαϊκή και την άκρα δεξιά (όπως κι από την Ορθόδοξη «τζιχάντ») η ομοφοβία, ο ρατσιστικός λόγος και η ρητορική μίσους είναι πράγματα αναμενόμενα. Τι γίνεται όμως όταν τέτοια φαινόμενα απαντούν και στην Αριστερά, την παράταξη που υποτίθεται πως στηρίζει ipso facto τα κοινωνικά κινήματα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την ισονομία και την ισοπολιτεία, την ελπίδα των απανταχού καταπιεσμένων, την «κοιτίδα», ουσιαστικά, του ίδιου του lgbt κινήματος;


Κατά την πρόσφατη ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης στη βουλή το ΚΚΕ – μόνο αυτό ανάμεσα στα αριστερά κόμματα – απείχε. Ο γγ Δημήτρης Κουτσούμπας τάχθηκε υπέρ του ελεύθερου σεξουαλικού προσανατολισμού μεν, κατά του συμφώνου δε, με ένα σκεπτικό που πραγματικά δυσκολεύτηκα να παρακολουθήσω – και δεν είμαι ο μόνος. Αφενός προσπαθεί να υπερθεματίσει, προτείνοντας απλοποίηση και γενίκευση του πολιτικού γάμου, αφετέρου επικαλείται τον... αστικό κώδικα ή τα ιδιωτικά συμφωνητικά για τα επιμέρους ζητήματα ενός θεσμού που ο ίδιος χαρακτηρίζει καταρχήν «οικονομική σχέση» (αντίστοιχες θέσεις έχουν και ορισμένοι φιλελεύθεροι). Παρόμοια δικαιολογία επικαλέστηκε η «κόκκινη» Λιάνα («δεν πήγα στη βουλή γιατί το νομοσχέδιο ήταν λειψό»), από την οποία για πολύ συγκεκριμένους λόγους θα ανέμενε κανείς μια κάποια διαφοροποίηση, μια μαχητική έστω υπεράσπιση της άποψής της εντός βουλής. Αλλά η κ. Κανέλλη φυλάει τον τσαμπουκά της για τα εύκολα. «Καμιά σχέση η άποψη του ΚΚΕ με τις αντιδραστικές, οπισθοδρομικές αντιλήψεις που εκφράζουν κάποιοι εκπρόσωποι της Εκκλησίας ούτε με τις ναζιστικές-φασιστικές αντιλήψεις», ισχυριζόταν ο σύντροφος Κουτσούμπας. Αλλά το ΚΚΕ, ένθερμος υπερασπιστής των λεγόμενων παραδοσιακών λαϊκών οικογενειακών (βλέπε ετεροκανονικών) αξιών - αντιτίθεται άλλωστε ρητά και στην lgbt τεκνοθεσία - έχει μακρύ ομοφοβικό ιστορικό, όπως άλλωστε οι απανταχού σταλινικοί.

Σαν τους αριστερούς σας αγαπώ αδέλφια μου/κι αυτοί κι εμείς διαρκώς κατατρεγμένοι/
Αυτοί για το ψωμί, εμείς για το κορμί/Αυτοί για λευτεριά, εμείς για έρωτα/Για μια ζωή δίχως φόβο και χλεύη


Θεωρώντας το στην καλύτερη «ιδιωτική υπόθεση» και στη χειρότερη «μικροαστική παρεκτροπή» ανεπίτρεπτη για τον συνεπή αγωνιστή εφόσον έτσι μπορεί εύκολα να εκβιαστεί και να προδώσει, απέφευγε συστηματικά στο παρελθόν να τοποθετηθεί επίσημα σε ένα ζήτημα που για το κόμμα του λαού ήταν από αόρατο έως ανύπαρκτο, ενώ υπήρξαν ουκ ολίγες περιπτώσεις μελών που διαγράφηκαν όταν έκαναν "coming out". Ακόμα και τώρα πιστεύουν ότι «σε μεγάλο βαθμό, το φαινόμενο ομοφυλοφιλία έχει ρίζες σε χρόνια κοινωνικά προβλήματα στις σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων», προβληματίζονται επειδή έτσι «ανοίγει ο δρόμος στην πολυγαμία» και διακηρύσσουν ότι «με τη διαμόρφωση της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας, οπωσδήποτε θα διαμορφωθεί νέος τύπος συμβίωσης, ως σχετικά σταθερής ετεροφυλικής σχέσης και αναπαραγωγής» (ο βουλευτής Γιάννης Γκιόκας στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή στις 20/12). Είναι δε, πιθανότατα, το τελευταίο ευρωπαϊκό ΚΚ που εξακολουθεί σε αυτή τη γραμμή. Το ότι αναγκάστηκε με χίλια ζόρια να μιλήσει ανοικτά περί ομοφυλοφιλίας συγκαταλέγεται αναμφίβολα στα κέρδη του συμφώνου: μπορεί θεσμικά να είναι ένα μικρό, διστακτικό και μάλλον δυσανάλογο με τη «φασαρία» που έγινε δικαιωματικό βήμα, είναι όμως ιδιαίτερα σημαντικό ότι ενέταξε αποφασιστικά την lgbt ατζέντα στον δημόσιο λόγο.


Ακόμα εξάλλου και μέσα στον Σύριζα – στον οποίο δεν μπορεί να μην αναγνωρίσει κανείς ότι τόλμησε κάτι που ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έκαναν διαρκώς γαργάρα, πραγματοποιώντας ταυτόχρονα έτσι ένα από τα ελάχιστα ως τώρα «άλματα προς τα εμπρός» του – συναντάς αντιδραστικές φωνές, όπως του βουλευτή Μιχελογιαννάκη που το '12 δήλωνε ότι το μνημόνιο «αυξάνει την ομοφυλοφιλία»(!), για να μην αναφερθούμε στα ομοφοβικά «μαργαριτάρια» αρκετών βουλευτών αλλά και του προέδρου των συγκυβερνώντων ΑΝΕΛ (τόσο βέβαια ο Συνασπισμός όσο και το ΚΚΕ εσ. παλιότερα, ειδικά η νεολαία του Ρήγα, υπήρξαν από τους πιο «γκέι φρέντλι» πολιτικούς χώρους). Όσο για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά, μολονότι στο μεγαλύτερο κομμάτι της στέκεται αλληλέγγυα απέναντι στο lgbt κίνημα έχοντας υιοθετήσει queer προβληματικές, κάποια άλλα αντιμετωπίζουν τα δικαιώματα συνολικά σαν «στάχτη στα μάτια» των καταπιεσμένων μαζών που αποπροσανατολίζει από τον τελικό στόχο της επανάστασης και της ανατροπής οπότε, ως διά μαγείας, θα επιλυθούν κι αυτά τα «προβλήματα» (ισχύει και για μερίδα του Α/Α χώρου κι ας είναι πλειοψηφικά από τους πλέον αλληλέγγυους έχοντας στηρίξει από τα πρώτα Pride μέχρι εκδόσεις, δράσεις κ.λπ. πρωτοβουλίες).


Οι σκληροπυρηνικοί αυτής της κατηγορίας σνομπάρουν κι απαξιώνουν τις λεγόμενες συστημικές διεκδικήσεις. Καταγγέλλουν το «γκέι λάιφστάιλ», την εμπορικοποίηση των Pride, τις «πολιτικές ενσωμάτωσης» κ.λπ., κριτικές που θα μπορούσε κανείς να συμμεριστεί, δίχως όμως – αλίμονο - να λησμονεί ότι αφορούν πραγματικούς ανθρώπους στην πραγματική ζωή την ώρα που συμβαίνει κι ότι η προσωπική ευτυχία του καθενός είναι αδιαπραγμάτευτη, είτε συμφωνεί κανείς μαζί της είτε όχι: Ό,τι ακριβώς ισχύει για τα δικαιώματα των γυναικών, των παιδιών, των κάθε λογής μειονοτήτων. Τα δικαιώματα κι οι συνειδήσεις χτίζονται με τη γνώση, τη δράση και την τριβή, δεν κερδίζονται μεμιάς ακόμα κι αν κάποιος τα «επιβάλει» και η ζωή δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιμένει. Δυστυχώς αυτό δεν είναι για όλους αυτονόητο: «Η ομοφυλοφιλική σχέση δεν πρέπει να αποτελεί στίγμα, χωρίς αυτό βέβαια να καθιερώνει σχέση ισοτιμίας με την ετεροφυλοφιλική... είναι απλά μια θεμιτή επιλογή που δεν θεωρούμε συμβατή με τους νόμους της φύσης. Είναι δικαίωμα κάθε πολίτη να κάνει οποιαδήποτε σχετική επιλογή, χωρίς βέβαια να επιβάλλει άμεσα ή έμμεσα τη σεξουαλικότητα του ιδιαίτερα σε ανηλίκους, πράγμα που σημαίνει ότι η προπαγάνδιση της ομοφυλοφιλίας από τα σχολικά βιβλία ή από τα μέσα στα οποία έχουν πρόσβαση οι ανήλικοι (TV, Internet κ.λπ.) είναι ανεπίτρεπτη σε μια αυτοκαθοριζόμενη κοινωνία», καταλήγει σε ένα απίστευτα εξαμβλωματικό άρθρο του περί συμφώνου συμβίωσης και ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης ο «πολύς» θεωρητικός της αυτονομίας και της περιεκτικής δημοκρατίας Τάκης Φωτόπουλος (δεν πάει καλύτερα να λειτουργηθεί στα Καλάβρυτα;).


Λαθεμένη είναι βέβαια και η εκ δεξιών ή αριστερών θεώρηση των lgbt ατόμων σαν μια ενιαία κι ομοιογενή κοινωνική κατηγορία - κλασικό είναι το στερεότυπο περί «κλίκας» που ελέγχει από την τέχνη και τη μόδα μέχρι τα ΜΜΕ και τις κυβερνήσεις - εφόσον μπορεί να πιστεύουν στον Θεό ή στον Μαρξ (άντε και στη Lady Gaga), να είναι από πολύ πλούσιοι μέχρι πολύ φτωχοί, από εργοδότες μέχρι εργάτες (γηγενείς ή μετανάστες), από απλοί υπάλληλοι μέχρι διευθυντικά στελέχη, από εκμεταλλευτές έως εκμεταλλευόμενοι για να το διατυπώσουμε πιο «διαλεκτικά», άρα παραφράζοντας κανείς τον Μάο θα μπορούσε να πει ότι η ταξική πάλη συνεχίζεται και μέσα στην lgbt κοινότητα! Εξάλλου, αν κάποιοι πολιτικοί χώροι ευαισθητοποιήθηκαν περισσότερο σε θέματα σεξουαλικότητας και lgbt διεκδικήσεων, αυτό κατά βάση πιστώνεται στη δράση των lgbt μελών τους.


Η ίδια η εμπειρία του «υπαρκτού» ήταν από απογοητευτική έως εγκληματική για οτιδήποτε παρέκκλινε από την «αγία σοσιαλιστική οικογένεια»: Χιλιάδες ομοφυλόφιλοι φυλακίστηκαν, εκτοπίστηκαν σε «στρατόπεδα αναμόρφωσης», υποχρεώθηκαν σε εξορία ή καταναγκαστικά έργα στην ΕΣΣΔ, την μαοϊκή Κίνα, ακόμα και στην Κούβα του Τσε και του Φιντέλ - το «Φιλί της Γυναίκας Αράχνης» του Ρεϊνάλντο Αρένας είναι μια τέτοια δραματική μαρτυρία. Η «κληρονομιά» αυτής της αντιδραστικής, βαθιά πουριτανικής κουλτούρας διαφαίνεται στην αντιμετώπιση των γκέι στη σύγχρονη Ρωσία και άλλες πρώην κομμουνιστικές χώρες. Κι όμως, ιστορικά, ήταν η Οκτωβριανή Επανάσταση οπότε για πρώτη φορά μετά τη Γαλλική τέθηκαν ζητήματα σεξουαλικής απελευθέρωσης: «Το 1917 όλοι οι νόμοι εναντίον της ομοφυλοφιλίας μαζί με τον υπόλοιπο ποινικό κώδικα ακυρώθηκαν από την νέα επαναστατική κυβέρνηση. Το συναινετικό σεξ θεωρήθηκε προσωπικό ζήτημα. Οι γκέι ήταν ελεύθεροι να ζήσουν όπως ήθελαν χωρίς την παρέμβαση του κράτους, τα σοβιετικά δικαστήρια ενέκριναν επίσης τον γάμο μεταξύ ομοφυλόφιλων. Υπάρχουν ακόμα καταγεγραμμένα παραδείγματα εγχείρησης αλλαγής φύλου την δεκαετία του '20... Η επανάσταση πραγματοποίησε αυτό το μεγαλειώδες κοινωνικο-σεξουαλικό άλμα τρία χρόνια πριν οι γυναίκες στην Αμερική κερδίσουν το δικαίωμα ψήφου και περίπου ενενήντα χρόνια πριν το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ καταργήσει όλους τους νόμους για σοδομισμό», γράφει και η Σέρι Γουλφ στο βιβλίο της «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός» (Heymarket Books 2009).


Είναι γεγονός ότι τα πρώτα εκείνα «ηρωικά» χρόνια η σεξουαλική απελευθέρωση θεωρούνταν σύμφυτη με την κοινωνική, ότι ελευθεριακές φεμινίστριες σαν την Αλεξάνδρα Κολοντέ και ομοφυλόφιλοι όπως ο Γκριγκόρι Τσιτσέριν χρημάτισαν υπουργοί (στην επαναστατημένη Κούβα αντίστοιχα υπήρξε επίσης αρχικά μια «ανοχή» στις ερωτικές «παρεκτροπές»): «Ο κομμουνισμός δεν υποτίθεται πως θα φέρει τον ασκητισμό αλλά την χαρά της ζωής και την ζωντάνια μέσα από μια πλήρη σεξουαλική ζωή», φέρεται να δήλωσε ο ίδιος ο Λένιν κατά τον Βίλχελμ Ράιχ (τον Ράιχ που, μ' όλη του την ερωτική ελευθεριότητα, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία αστική διαστροφή). Όμως οι δυσμενείς οικονομικές και πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις σε συνδυασμό με την «καθεστωτικοποίηση» της επανάστασης «επανακαθιέρωσαν την ιερότητα της πυρηνικής οικογένειας και της συμβατικής νόρμας όσον αφορά τα φύλα», οπότε το 1943 επανήλθε η νομοθεσία εναντίον του σοδομισμού. Ο Στάλιν μάλιστα ανέθεσε στον Μαξίμ Γκόρκι να επιχειρηματολογήσει σχετικά στην Πράβδα κι εκείνος χαρακτήρισε την ομοφυλοφιλία «μορφή αστικού εκφυλισμού» που αν καταστραφεί, θα αφανιστεί κι ο φασισμός - έκτοτε οι κομμουνιστές συνήθιζαν να ταυτίζουν τους ομοφυλόφιλους με την μπουρζουαζία ή/και τα ναζιστικά/φασιστικά ιδεώδη, θεωρώντας τους από προβληματικές περιπτώσεις μέχρι επίδοξους «διαφθορείς» των αγνών προλετάριων. «Η άνοδος του σταλινισμού σήμανε το τέλος της εργατικής εξουσίας και μαζί την ανατροπή των υλικών κατακτήσεων που επέτρεψαν στις σεξουαλικές μειοψηφίες και τις γυναίκες να ζουν ελεύθερα. Επειδή η ΕΣΣΔ ανταγωνιζόταν με την Δύση χρειαζόταν περισσότερη εργατική δύναμη, η οποία απαιτούσε υψηλότερους ρυθμούς γεννήσεων. Στις πολύτεκνες απονέμονταν μετάλλια και μαζί ήρθε η αναπόφευκτη ανατροπή των σεξουαλικών ελευθεριών που δεν συνεπάγονταν την αναπαραγωγική λειτουργία...», συμπεραίνει η Σέρι Γουλφ. Αλλά κύριο μέλημα κάθε ολοκληρωτικής εξουσίας είναι ο έλεγχος της επιθυμίας, η οργουελική δυστοπία τού «1984».


Δίκιο είχε, εν κατακλείδει, ο ποιητής. Κι ας έχουν αλλάξει τόσα από τότε, κι ας αποδείχθηκαν τα περισσότερα αριστερά οράματα – όσα τουλάχιστον εφαρμόστηκαν - πουκάμισα αδειανά (όπως άλλωστε φαντάζει και η πολιτική ορθότητα per se). Η απελευθέρωση – τόσο η σεξουαλική όσο κι η ευρύτερη κοινωνική, της οποίας η πρώτη αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι - είναι ένα καθημερινό προσωπικό και συλλογικό στοίχημα. Η διεκδίκηση μιας «ζωής χωρίς φόβο και χλεύη» καθιστά επομένως έναν lgbt ακτιβιστή «φύσει» αλληλέγγυο με έναν αριστερό αγωνιστή, ακόμα κι αν ιδεολογικά διαφέρουν. Παρότι ενίοτε και οι αριστεροί πατερναλίζουν και «καπελώνουν», παρ' όλο που κι αυτοί, καμια φορά, μας κατατρέχουν, ακόμα χειρότερα κι από τους δεξιούς μαθές.

14

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης: Tουλάχιστον 350 δολοφονίες φέτος παγκοσμίως

Lgbtqi+ / Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης: Tουλάχιστον 350 δολοφονίες φέτος παγκοσμίως

Περισσότερα από 350 τρανς και intersex άτομα έχουν χάσει τη ζωή τους το 2024, σύμφωνα με τα στοιχεία νέας έκθεσης του προγράμματος παρακολούθησης δολοφονιών των τρανς που συμπίπτει με τη Διεθνή Ημέρα Τρανς Μνήμης
THE LIFO TEAM
ΗΠΑ: Η οργή της τρανς βουλευτή Σάρα Μακμπράιντ στην απαγόρευση να χρησιμοποιεί τις γυναικείες τουαλέτες στο Καπιτώλιο

Lgbtqi+ / Η οργή της τρανς βουλευτή Σάρα ΜακΜπράιντ στην απαγόρευση να χρησιμοποιεί τις γυναικείες τουαλέτες στο Καπιτώλιο

Η Ρεπουμπλικανή Νάνσι Μέις εισάγει ψήφισμα προκειμένου να απαγορευτεί στις τρανς γυναίκες να χρησιμοποιούν τις γυναικείες τουαλέτες, σχεδόν δύο εβδομάδες μετά την εκλογή της πρώτης εκλεγμένης τρανς στο Κογκρέσο των ΗΠΑ
THE LIFO TEAM
Ταϊλάνδη: Η νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών προσελκύει τεράστιο κύμα τουριστών

Διεθνή / Ταϊλάνδη: Η νομιμοποίηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών προσελκύει τεράστιο κύμα τουριστών

Η Ταϊλάνδη έχει το πλεονέκτημα ότι βρίσκεται κοντά σε χώρες χωρίς ισότητα στον γάμο, όπως η Ινδία, με περισσότερους από 3,6 δισεκατομμύρια ανθρώπους να κατοικούν εντός πτήσης πέντε ωρών από τη χώρα
LIFO NEWSROOM
Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Βιβλίο / Βασίλης Σωτηρόπουλος: «Έχουν γίνει μεγάλα βήματα στη νομοθεσία για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα, υπάρχουν όμως ακόμα σημαντικά κενά»

Μια διαφωτιστική συζήτηση με τον γνωστό δικηγόρο παρ’ Αρείω Πάγω και συγγραφέα με αφορμή την έκδοση του βιβλίου του ΛΟΑΤΚΙ + Δικαιώματα & Ελευθερίες (εκδ. Σάκκουλα), ένα μνημειώδες όσο και πολύτιμο βοήθημα για κάθε ενδιαφερόμενο άτομο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ο Τραμπ επέλεξε την ομοφοβική κυβερνήτη Κρίστι Νόεμ για υπουργό Εσωτερικής Ασφάλειας

Lgbtqi+ / Ο Τραμπ επέλεξε την ομοφοβική κυβερνήτη Κρίστι Νόεμ για υπουργό Εσωτερικής Ασφάλειας

Μόλις λίγες ημέρες μετά την εκλογική του νίκη, οι επιλογές του για τις υψηλόβαθμες θέσεις της κυβέρνησής του επιβεβαιώνουν τις προθέσεις του απέναντι στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα
LIFO NEWSROOM
Η woke κουλτούρα, η «ψήφος της λεβάντας» και οι αμερικανικές εκλογές

Οπτική Γωνία / Η «ψήφος της λεβάντας» και οι αμερικανικές εκλογές

Μπορεί η ιστορία να «γυρίσει πίσω»; Όχι βέβαια ή έτσι πιστεύουμε. Οι «LGBTQI+ unfriendly» πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επανεξελέγη Πρόεδρος των ΗΠΑ κόντρα σε κάθε λογική –ή μήπως όχι;‒ προβληματίζουν την αμερικανική ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

5 σχόλια
Σύμφωνα με παλαιότερο άρθρο σου,ο Κουτσούμπας στο ντιμπέιτ είχε πει πως "οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές"(lol,εδώ και αν μιλάμε για παραχάραξη).Μετά κοροϊδεύετε την Σαμίου που έλεγε πως το ΚΚΕ ψήφισε Μνημόνιο.Στην στείρα λογική του "κρίνω εκ του αποτελέσματος",αγνοώντας-εντός ή εκτός εισαγωγικών-ένα σωρό άλλους παράγοντες που "δένουν" μεταξύ τους(δηλαδή σκεπτόμενος αντιδιαλεκτικά-αφού είπες να ρίξεις και ένα "διαλεκτικός"),ο καθένας μπορεί να βγει και να πει πως π.χ. ένας άνθρωπος που έχωσε μπουνιά σε κάποιον για να τον ληστέψει,είναι το ίδιο με κάποιον που έχωσε μπουνιά σε κάποιον για να προστατευτεί.Και στις 2 περιπτώσεις κάποιος κατέληξε με μαυρισμένο μάτι.Η "εξίσωση των άκρων" είναι βολικό παιχνίδι τελικά.Καμία εντύπωση δεν μου προκαλεί όλος αυτός ο ντόρος.Έχουμε και ένα Ασφαλιστικό μπροστά μας,το οποίο αφορά εργαζόμενους/ανέργους/συνταξιούχους/φοιτητές κ.λπ. ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού.Δεν άκουσα κανένα ΚΚΕ να λέει "εμείς παλεύουμε για την ασφάλιση των ετεροφυλόφιλων,οι άλλοι να πάνε να πνιγούν".Η εστίαση στον σεξουαλικό προσανατολισμό και όχι στην ταξική θέση αποτελεί ένα από τα πιο τρανταχτά παραδείγματα μικροαστισμού.Καθώς επίσης και οι διακηρύξεις περί "ισονομίας και ισοπολιτείας" είναι κούφιες εντός ενός συστήματος εκμεταλλευτικού που σαπίζει.Χαρακτηριστικό είναι πως με βάση αντίστοιχα αιτήματα("περισσότερη ισότητα")σε χώρες της Ε.Ε. προχώρησαν σε οριζοντιοποίηση προς τα κάτω εργασιακών δικαιωμάτων αντρών εργαζομένων ώστε να αντιστοιχηθούν με τα αντίστοιχα των γυναικών συναδέλφων τους.Τα δικαιώματα των οποίων γυναικών βέβαια έχουν καρατομήσει με διάφορα προσχήματα τα οποία αφορούν την φυσιολογία του γυναικείου σώματος(μείωση αποδοχών λόγω εγκυμοσύνης π.χ.).Let that sink deep into your mind.Όπως επίσης καμία εντύπωση δεν μου προκαλεί και η αναφορά στο τι είπε ο Γκιόκας,του οποίου η τοποθέτηση ήταν όντως ελλιπής,θα μπορούσε να τα πει πολύ καλύτερα,με μικρότερο περιθώριο παρερμηνείας-αν και εδώ που τα λέμε όποιος ψάχνει να πιαστεί από κάπου και να αλλάξει το περιεχόμενο πατώντας πάνω στην μορφή,θα πιαστεί ότι και να γίνει(τα πρόσφατα παραδείγματα άπειρα)-ενώ περνάει στα ψιλά η τοποθέτηση της Παπαρήγας.Είναι αστείο να μιλάμε για απελευθέρωση της σεξουαλικής επιθυμίας λόγω ενός ΣΣ ή ακόμα και αν υπάρξει επέκταση του πολιτικού γάμου σε ομόφυλα ζευγάρια,ενώ ταυτόχρονα ζούμε σε μια εποχή όπου οι σχέσεις μεταξύ των 2 φύλων αποξενώνονται και οι προκαταλήψεις εντείνονται.Αφήνω αυτό εδώ,αν και ξέρω πως βρίσκομαι σε εχθρικό περιβάλλον,γραμμένο το μακρινό 1984.Τύφλα να έχει ο Όργουελ.«"Ελεύθερος έρωτας", "επανάσταση" ή υποταγή;Πλάι στα υποκριτικά κηρύγματα αυστηρού σεξουαλικού ασκητισμού προβάλλονται από την προπαγάνδα της άρχουσας τάξης τα πρότυπα της "σεξουαλικής απελευθέρωσης" και "κατάργησης των ταμπού". Ο πουριτανισμός, η υποκρισία της "αγνότητας" και "εγκράτειας" ήταν το επίσημο δόγμα των αστών ηθικολόγων στην περίοδο της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφάλαιου. Ήταν η αντανάκλαση στο επίπεδο της σεξουαλικής ηθικής, της ανάγκης του κεφάλαιου για αυστηρή λιτότητα, και εγκράτεια που απαιτούσε η ανάπτυξη του καπιταλισμού. Φυσικά, η προβολή τέτοιων αντιλήψεων καθόλου δεν εμπόδιζε την ανοιχτή ή κρυφή πορνεία, τη διαφθορά κλπ. Στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού, που υπάρχει όλο και πιο πολύ η τάση εμπορευματοποίησης των σεξουαλικών σχέσεων, τα αστικά πρότυπα της "σεξουαλικής απελευθέρωσης" ανάγουν τη σεξουαλική σχέση σε αντικείμενο κατανάλωσης, αποξενώνουν τις σχέσεις των δύο φύλων και, τελικά, όχι μόνο δεν καταπολεμούν αλλά αντίθετα επιτείνουν τις προκαταλήψεις κάθε είδους. Αυτό επιβεβαιώνεται από την ίδια την πραγματικότητα των καπιταλιστικών χωρών. Είναι χαρακτηριστικό το υλικό που δίνει ο Β. Χόλιτσερ στην μπροσούρα Σεξουαλικότητα και Επανάσταση, για τα αποτελέσματα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των νέων στην ΟΔΓ. Αναφέρουμε χαρακτηριστικά ότι η επίδειξη πορνογραφικού υλικού είναι για τους Δυτικογερμανούς μαθητές από τις πιο "αποδεκτές" ενώ η ερωτική σχέση των δύο φύλων είναι η πιο απορριπτέα!Οι απόψεις για "ελεύθερο έρωτα" καταπολεμήθηκαν απ' το Μαρξ ήδη από το 1842 σε άρθρα του στην Εφημερίδα του Ρήνου και το 1844 στα Χειρόγραφα. Γράφει εκεί:Μπορεί να πει κανείς ότι η ιδέα μιας κοινότητας γυναικών αποκαλύπτει το μυστικό αυτού του ήδη ολοκληρωτικά άξεστου και ασυλλόγιστου κομμουνισμού. Όπως οι γυναίκες, σε αυτήν την περίπτωση, περνάνε από το γάμο στη γενική πορνεία, έτσι όλος ο κόσμος του πλούτου (δηλ της αντικειμενικής ουσίας του ανθρώπου) θα περάσει από τη σχέση του αποκλειστικού γάμου με τον κάτοχο της ιδιωτικής ιδιοκτησίας σε μια κατάσταση καθολικής πορνείας με την κοινότητα. Αυτός ο τύπος του κομμουνισμού -εφόσον αρνείται την προσωπικότητα του ανθρώπου σε κάθε σφαίρα- δεν είναι παρά η λογική έκφραση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, που είναι η άρνηση αυτή. Ο καθολικός φθόνος συνιστώντας την ύπαρξή του σα δύναμη είναι η κρυμμένη μορφή στην οποία η απληστία επανεγκαθιδρύεται και αυτοϊκανοποιείται, μόνο με άλλο τρόπο. Η σκέψη κάθε πράγματος ιδιωτικής ιδιοκτησίας σαν τέτιου στρέφεται με τη μορφή του φθόνου και της επιθυμίας αναγωγής των πραγμάτων σε ένα κοινό επίπεδο. Έτσι αυτός ο φθόνος κι αυτή ακόμα η επιθυμία συνιστούν την ουσία του ανταγωνισμού.Ο άξεστος κομμουνισμός είναι απλά το συσσωρευμένο αποκορύφωμα αυτού του φθόνου κι αυτής της διαδικασίας αναγωγής σε ένα κοινό επίπεδο στη βάση ενός προδικασμένου μίνιμουμ. Έχει ένα οριστικό, περιορισμένο επίπεδο. Πόσο λίγο αυτή η εκμηδένιση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας είναι πράγματι μια ιδιοποίηση αποδείχτηκε στην πραγματικότητα από την αφηρημένη άρνηση ολόκληρου του κόσμου της κουλτούρας και του πολιτισμού, την απώθηση στην αφύσικη απλότητα του φτωχού κι άξεστου ανθρώπου που έχει λίγες ανάγκες και που απέτυχε όχι μόνο να πάει πέρα από την ιδιωτική ιδιοκτησία, αλλά που ούτε καν την έφτασε...Στην προσέγγιση της γυναίκας σαν λείας και υπηρέτριας του κοινοτικού πόθου εκφράζεται η απροσμέτρητη κατάπτωση...Βλέπουμε λοιπόν ότι ο Μαρξ εντοπίζει τις βαθύτερες ρίζες των μικροαστικών αντιλήψεων για τον "ελεύθερο έρωτα". Την αντιδιαλεκτική θεώρηση των πραγμάτων που βλέπει το "καινούριο" σαν την κατευθείαν άρνηση του παλιού και αδυνατεί να δει τη διαλεκτική άρνηση, δηλαδή την άρση, που σημαίνει καταστροφή του παλιού και ταυτόχρονη διαφύλαξη των θετικών που περιείχε μέσα στο πλαίσιο του καινούριου. Έτσι η "ελευθερία του έρωτα" σημαίνει την αντικατάσταση της "κρυφής" πορνείας με την ανοιχτή: ο μικροαστός εξαγριώνεται μπροστά στον περιορισμό της σεξουαλικότητας και στην υποβάθμισή της στενά στην αναπαραγωγή του είδους, αλλά κινδυνεύει να καταλήξει, εξαιτίας του συστήματος στην εξίσου "ζωώδη" αντίληψη που απογυμνώνει τη σεξουαλικότητα από κάθε είδους επικοινωνία, κοινωνικότητα.Αυτή η αντίληψη για τον έρωτα αντανακλά τη γενικότερη θέση του "αγανακτισμένου μικροαστού" στον καπιταλισμό που δεν μπορεί να ξεπεράσει τα στενά όρια της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Βλέπει το σοσιαλισμό όχι σαν οικοδόμηση του καινούριου με πλήρη απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και κατάργηση της εκμετάλλευσης, αλλά σαν επιστροφή στο παρελθόν.Οι αντιλήψεις για κατάργηση της οικογένειας γενικά, έρχονται και ξανάρχονται στην επικαιρότητα από διάφορα μικροαστικά και αναθεωρητικά ρεύματα. Που μάλιστα εμφανίζονται σαν υπερασπιστές των μαρξιστικών αντιλήψεων. Για παράδειγμα στο περιοδικό Θέσεις αντιγράφονται στοιχεία των θέσεων του Λ. Αλτουσέρ και εμφανίζεται το αίτημα της κατάργησης της οικογένειας σαν "στρατηγική επαγγελία του μαρξισμού" (ενώ παράλληλα διαστρεβλώνουν τις μαρξιστικές αντιλήψεις και επικαλούνται επιλεκτικά αποσπάσματα έργων των Μαρξ -Ένγκελς). Για να καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι... "η διατήρηση της οικογένειας, όπως και τόσων άλλων καπιταλιστικών 'μορφών' και μηχανισμών, στις κοινωνίες του 'υπαρκτού σοσιαλισμού', δε σημαίνει παρά τη διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαιοκρατικών σχέσεων κυριαρχίας και υποταγής".Μια αναλυτική κριτική των απόψεων για κατάργηση της οικογένειας γενικά στο σοσιαλισμό, όπως προβάλλουν στα πλαίσια της θεωρίας των "ιδεολογικών μηχανισμών του κράτους" (Αλτουσέρ, κ.ά) είναι βέβαια αντικείμενο ξεχωριστής μελέτης. Εδώ σημειώνουμε μόνο ενδεικτικά ορισμένες σχετικές θέσεις των κλασικών του μαρξισμού που συστηματικά διαστρεβλώνονται από τους οπαδούς αυτών των αναθεωρητικών αντιλήψεων.Στην Καταγωγή της Οικογένειας ο Ένγκελς σημείωνε:Η επικείμενη όμως κοινωνική ανατροπή [...] θα περιορίσει στο ελάχιστο [...] την έγνοια για την κληρονομιά. Αφού λοιπόν η μονογαμία γεννήθηκε από οικονομικά αίτια, θα εξαφανιστεί λοιπόν όταν θα εξαφανιστούν αυτά τα αίτια;Θα μπορούσε κανείς με το δίκιο του να απαντήσει ότι όχι μόνο δε θα εξαφανιστεί, αλλά αντίθετα μόνο τότε θα πραγματοποιηθεί πλέρια. Γιατί με τη μετατροπή των μέσων παραγωγής σε κοινωνική ιδιοχτησία [...] η πορνεία εξαφανίζεται, η μονογαμία αντί να χαθεί γίνεται επιτέλους πραγματικότητα [...] παύει η ατομική οικογένεια να είναι η οικονομική μονάδα της κοινωνίας. Το ατομικό νοικοκυριό μετατρέπεται σε κοινωνικό λειτούργημα. Η περιποίηση και ανατροφή των παιδιών γίνεται δημόσια υπόθεση. Η κοινωνία φροντίζει ίσα για όλα τα παιδιά, είτε είναι παιδιά νόμιμου γάμου, είτε είναι νόθα...Αυτές τις θέσεις επιβεβαίωσε η πρακτική εμπειρία από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Η μονογαμική οικογένεια αλλάζει χαρακτήρα στη βάση των συγκεκριμένων κοινωνικών αλλαγών που τις γενικές γραμμές τους προσδιόρισε ο Ένγκελς. Ενώ στον καπιταλισμό η ατομική οικογένεια είναι οικονομική μονάδα της κοινωνίας, αλλά και η αστική τάξη προσπαθεί να τη χρησιμοποιεί σαν μηχανισμό αναπαραγωγής της ιδεολογίας της, στο σοσιαλισμό δεν είναι η οικογένεια, αλλά η κολεχτίβα της συλλογικής εργασίας που αποτελεί το βασικό κύτταρο των σοσιαλιστικών σχέσεων και αξιών.Στο ίδιο έργο ο Ένγκελς τονίζει ότι ο σοσιαλισμός "...μάλλον θα συντελέσει σε άπειρα πιο μεγάλο βαθμό, να γίνουν οι άντρες πραγματικά μονογαμικοί, παρά να να γίνουν οι γυναίκες πολυαντρικές. Αυτά όμως που θα χάσει οπωσδήποτε η μονογαμία είναι όλα τα χαρακτηριστικά που απόκτησε με την προέλευσή της από τις σχέσεις ιδιοκτησίας και τα χαρακτηριστικά αυτά είναι πρώτα η κυριαρχία του άντρα και δεύτερο το αδιάλυτο του γάμου".Ο σοσιαλισμός λοιπόν καταργεί τον αστικό τύπο της μονογαμικής οικογένειας, όχι τη μονογαμική οικογένεια γενικά. Η αντίληψη για το αντίθετο εκφράζει μια αντιδιαλεκτική "ευθύγραμμη" θεώρηση της σχέσης βάσης-εποικοδομήματος.Η σοσιαλιστική επανάσταση δημιουργεί τις προϋποθέσεις για νέο τύπο σεξουαλικών σχέσεων. Τέτιες που δεν έχουν τίποτα το κοινό με τον ασκητισμό, τον υποκριτικό αστικό πουριτανισμό, ούτε με την υποβάθμιση της σεξουαλικότητας σε ζωώδη ανάγκη. Που δίνουν την κοινωνική της διάσταση. Δημιουργούν τη δυνατότητα για να γίνεται κανόνας και όχι εξαίρεση οι σεξουαλικές σχέσεις, ελεύθερες από κάθε οικονομικό εξαναγκασμό, βασισμένες στην αμοιβαία κλίση, την ισοτιμία, την αλληλοκατανόηση.Τις μαρξιστικές θέσεις για τις σχέσεις των δύο φύλων υπερασπίστηκε ο Λένιν σε δύο γράμματά του, στην Ινές Αρμάντ το Γενάρη του 1915. Στο πρώτο γράμμα ο Λένιν τόνιζε:Αυτό θυμίζει αλήθεια μια διεκδίκηση (δηλαδή του ελεύθερου έρωτα), αστική και όχι προλεταριακή. Τι εννοείτε λοιπόν με αυτό;Τι μπορεί να εννοήσει κανείς μ' αυτό;1. Την ελευθέρωση από υλικούς (οικονομικούς) φραγμούς στον έρωτα;2. Όπως και από τις υλικές φροντίδες;3. Από τις θρησκευτικές προκαταλήψεις;4. Από την απαγόρευση του μπαμπά, κλπ;5. Από τις κοινωνικές προκαταλήψεις;6. Από τη στενότητα του κάθε περίγυρου (αγροτικού, μικροαστικού ή αστοδιανοούμενου);7. Από τα δεσμά του νόμου, της δικαιοσύνης και της αστυνομίας;8. Από τις σοβαρές συνέπειες του έρωτα;9. Από τη γέννηση των παιδιών;10. Ελευθερία στη μοιχεία, κλπ;Απαρίθμησα μερικές μόνο εκδοχές (όχι βέβαια όλες)... στη σύγχρονη κοινωνία οι πιο φλύαρες κραυγαλέες και επιφανείς τάξεις εννοούν με τον "ελεύθερο έρωτα" τα 8 ως τα 10. Αυτή η διεκδίκηση είναι αστική και όχι προλεταριακή.Και στο δεύτερο γράμμα τονίζει:Σε μια λαϊκή μπροσούρα θα άξιζε καλύτερα να αντιπαραβάλλετε στον αισχρό και τιποτένιο γάμο χωρίς έρωτα (βλέπετε το 5ο ή το 6ο σημείο μου) τον προλεταριακό γάμο από έρωτα (προσθέτοντας, αν το θέλετε ακόμα, πως ο εφήμερος δεσμός-πόθος μπορεί να είναι ή βρώμικος ή αγνός)Ο σοσιαλισμός δημιούργησε τις οικονομικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη νέου τύπου σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα, για την κοινωνική ισοτιμία των γυναικών. Οπωσδήποτε, πολλά έχουν να γίνουν ακόμα, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την καταπολέμηση προλήψεων, επιρροών-υπολειμμάτων της αστικής ιδεολογίας που δεν καταργούνται με "διατάγματα". Όμως παραμένει πέρα από κάθε αμφισβήτηση το γεγονός ότι μέσα σε λίγες δεκαετίες, ο σοσιαλισμός πέτυχε ό,τι δεν πέτυχαν χιλιετηρίδες των οικονομικοκοινωνικών συσχετισμών που διαπερνώνται από ανταγωνιστικές ταξικές αντιθέσεις. Κι ότι η μάχη για την καταπολέμηση των εμποδίων που συνεχίζουν να υπάρχουν στις σχέσεις των δύο φύλων γίνεται από το σύνολο της κοινωνίας, καθώς και από το ίδιο σοσιαλιστικό κράτος. Μιλώντας για τις μελλοντικές προοπτικές των σεξουαλικών σχέσεων στην κομμουνιστική κοινωνία, δεν μπορούμε παρά να θυμηθούμε το πόσο προσεκτικός ήταν ο Ένγκελς αποφεύγοντας να προκαθορίσει ζητήματα που θα λύσει μόνο η ιστορική εξέλιξη:Αυτό θα κριθεί όταν αντρωθεί μια νέα γενιά, μια γενιά από άνδρες που ποτέ στη ζωή τους δε θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να αγοράσουν με λεφτά ή με άλλα κοινωνικά μέσα το δόσιμο μιας γυναίκας, και μια γενιά από γυναίκες, που δε θα έχουν βρεθεί στην ανάγκη να δοθούν σε έναν άνδρα για κανένα άλλο λόγο εκτός από την αληθινή αγάπη, ούτε να αρνηθούν το δόσιμο στον αγαπημένο τους από φόβο μπροστά στις οικονομικές συνέπειες. Όταν θα υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι θα γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια αυτά που πιστεύουμε σήμερα ότι θα πρέπει να κάνουν. Θα φτιάξουν τη δική τους ζωή και τη δική τους αντίστοιχη κοινή γνώμη για τις πράξεις του καθενός και -τελεία και παύλα.»
Δεν είναι δικό μου το κείμενο μέσα στα εισαγωγικά.Αλλά,από όλα αυτά εσύ αυτό κατάλαβες;Άλλαξαν οι συνθήκες που γέννησαν αυτά τα κείμενα;Όχι.Γενικά,ας μην μελετάμε τίποτα που έχει γραφτεί σε περισσότερα χρόνια από 20.Ας πούμε την Γαλλική Επανάσταση την μελετάς για να λες απλά "τον 18ο αιώνα έγινε αυτό";Δεν νομίζω.Την γενική θεωρία της σχετικότητας;Όποιος την αναφέρει αντιμετωπίζει τον Αινστάιν ως θεό;Αυτό που θα έπρεπε να σε τρομάζει είναι πως στην προσπάθεια σου να αντικρούσεις το τι έγραψα/παρέθεσα κατέληξες να μηδενίσεις καμιά 20αριά-που λέει ο λόγος- επιστήμες.
"Εδω περνάνε κρίση και οι ετεροφυλόφιλοι" ...Δε λαμβανεις υπόψη σου ότι η θεση των ομοφυλόφιλων στην κοινωνία είναι πολύ χειρότερη, εχουν δυνητικά όλα τα προβλήματα των άλλων συν τα ιδιαίτερα δικά τους. Αυτα λοιπον χρειαζονται ξεχωριστα βήματα. Όταν γίνουν, τότε θα μιλάμε για τα προβλήματα όλων των πολιτών, τους κοινούς αγώνες κλπΚλείνετε τα μάτια στην πραγματικότητα...
Ενδιαφέρον άρθρο αλλά κακώς τίθεται τέτοιο θέμα - γιατί η αριστερά στην Ελλάδα μόνο αριστερά δεν είναι. Από τα πασοκικά πυροτεχνήματα λαϊκισμού του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το σταλινικό απολίθωμα του ΚΚΕ, η ελληνική αριστερά έχει κρατήσει μόνο την τυπολογία του "μαχητικού αγωνιστή" που ορίστηκε μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και δείχνει να έχει μείνει εκεί. Στην ουσία αυτοί οι χώροι, αν αφαιρέσεις την τυπολογία και το design, είναι απροσάρμοστοι στις συνθήκες ως στατικά γεννήματα πολυτελείας της Μεταπολίτευσης (a.k.a true κόμματα του 5-10%). Όσον αφορά στην ουσία τους, το ένα είναι ένα κεντρώο λαϊκιστικο τυχάρπαστο κόμμα και το άλλο είναι ένα καθαρά δεξιό, ορθόδοξο (με την έννοια της σταλινικής ορθοδοξίας) κόμμα. Όχι, λοιπόν, οι LGBT αγωνιστές δεν είναι "φύσει" αριστεροί, γιατί οι αριστεροί έπαψαν να είναι φύσει αριστεροί. Ένας ομοφυλόφιλος ή τρανς άνθρωπος που έχει φάει ρατσισμό και απόρριψη έχει να χωρίσει πάρα πολλά (ΚΑΙ ταξικά) από τον ΑΜΔΕΠ (Αριστερή Μούρη, Δεξιά Πορτοφόλια) φοιτητάκο που κάνει το σπορ του για 5-6 χρόνια και μετά επιστρέφει στη μικροαστική του ασφάλεια.
Ενδιαφέρον άρθρο, αν και δεν απαντά στο ερώτημα που θέτει στον τίτλο. Ο αθρογράφος δεν ξέρει τη δουλειά που γίνεται στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά και τον αναρχικό χώρο για τα LGBT δικαιώματα, όπως το ετήσιο Αντιρατσιστικό φεστιβάλ (μιλάμε για χρόνια τώρα και για πολύ δουλειά στο στήσιμο). Το ΚΚΕ είναι η ντροπή της ελληνικής αριστεράς. Στα θέματα αποποινικοποίησης των ναρκωτικών, gay γάμος κλπ ταυτίζεται με τη ΧΑΗ ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχει πολύ δραστήριο τμήμα LGBTΑς μη ξεχνάμε ότι τα πρώτα LGBT έντυπα κυκλοφόρησαν στα Εξάρχεια έτσι? Κάποιοι βοήθησαν σε αυτό :)Ο ΣΥΡΙΖΑ κώλωσε να φέρει το νομοσχέδιο την "Πρώτη φορά Αριστερά", το έφερε τη δεύτερηΤα υπόλοιπα κόμματα είναι κότες, έτσι απλά
Τυχαίνει να έζησα από πρώτο χέρι όλη αυτή την εποχή στα Εξάρχεια που περιγράφετε και έχω αναφερθεί πιο διεξοδικά σε άλλα κομμάτια (φυσικά και στο Αντιρατσιστικό), όμως εδώ εστιάζω στην πιο "συμβατική" Αριστερά
Μερικές μικροπαρατηρήσεις σχετικά με το πολύ ενδιαφέρον άρθρο.Η πρώτη χώρα που αποποινικοποίησε την ομοφυλοφιλία δεν ήταν η Σοβιετική Ένωση, αλλά η Γαλλία (1791). Ακολούθησε η Τουρκία (ως Οθωμανική Αυτοκρατορία τότε, το 1858). Η Ελλάδα το 1951, το έκανε νωρίτερα από χώρες όπως η Μ. Βρετανία, η Γερμανία (Δυτική και Ανατολική) και άλλες.Από την άλλη, υπάρχουν χώρες, κυρίως της Άπω Ανατολής (χωρίς τις μονοθεϊστικές θρησκείες πάνω απ' το κεφάλι τους), οι οποίες ποτέ δεν ποινικοποίησαν την ομοφυλοφιλία.Για το ΚΚΕ: Στις αρχές της δεκαετίας του '80 ήταν εξαιρετικά επιθετικό προς τους ΛΟΑΤ, αλλά και προς όσους τους στήριζαν.Υπήρχαν στον Ριζοσπάστη πολλά ειρωνικά και μειωτικά σχόλια προς το «αντίπαλο δέος» του ΚΚΕ Εσωτερικού, για το γεγονός ότι έδινε χώρο και λόγο στους ΛΟΑΤ στις εκδηλώσεις του.Υπήρχαν ακόμα και δημοσιευμένα γράμματα διαμαρτυρίας αναγνωστών, που χρησιμοποιούσαν αρκετά σκληρή γλώσσα. Ενδεικτικά:«Πώς τολμάνε αυτοί οι άνθρωποι (σ.σ.: του ΚΚΕ Εσωτερικού) να λέγονται κομμουνιστές; Τέτοια ξετσιπωσιά δεν την έχουν ούτε οι ιμπεριαλιστές. Αυτό είναι ανηθικότητα, εκφυλισμός και διαστροφή. Γι αυτά αγωνίζονται αυτοί οι κύριοι;»(Ριζοσπάστης, φύλλο 20ης Ιανουαρίου 1981, σελίδα 6).
Έχετε δίκιο για τη Γαλλική Επανάσταση, διορθώθηκε - ο Ναπολέοντας ωστόσο γρήγορα επανέφερε τους ανελεύθερους νόμους. Για την Οθωμανική Αυτοκρατορία ομολογώ ότι δεν το γνώριζα πως υπήρξε τέτοια "επίσημη" αποποινικοποίηση (είναι βέβαια γνωστό πόσο διαδεδομένη ήταν σαν πρακτική). Για το ΚΚΕ γνωστά είναι αυτά, άλλωστε το Εσ. σε εκλογικά αποτελέσματα κ.λπ. στον Ριζοσπάστη το βάφανε επίτηδες ροζ
Έχω την εντύπωση πως η κυβέρνηση αναγκάστηκε να καταθέσει το σύμφωνο συμβίωσης λόγω της καταδίκης της χώρας στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, λόγω καταγγελίας από τον κ. Βαλλιανάτο που ως γνωστόν είναι φιλελεύθερος ή "φιλελέρα" κατά τα αριστερά ελληνικά.
Καλά δεν το κάνανε και με βαριά καρδιά.Επίσης, υπάρχει μία μία κοινωνική δυναμική - παρά τα ουρλιαχτά των συντηρητικών και οπισθοδρομικών που προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο - στην Ελλάδα που ευνοεί τέτοιες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Kαι Κάτι τέτοιο αδικεί βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος που δούλεψαν πολύ για αυτήν την εξέλιξη όπως πχ. την κυρία Κατριβάνου.Εγώ χαίρομαι που υπάρχει κόντρα μεταξύ φιλελεύθερων και αριστερών (εκτός κκε) για την εύνοια της λοατκι κοινότητας γιατί σημαίνει ότι μετράει πλέον η γνώμη της, αλλά είναι ηλίου φαεινότερο ότι ανάλογα με τις πολιτικές του πεποιθήσεις ο καθένας ανακυρρήσει πιο "gay friendly" την παράταξη της αρεσκείας του. Δεν ξέρω για τους λοατκι ακτιβιστές, αλλά γενικά για τα λαοατκι άτομα είναι αυτονόητο να πούμε ότι διαφορετικά κοινωνικά χαρακτηριστικά οδηγούν σε διαφορετικές πολιτικές επιλογές. Φιλελεύθεροι όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι, κατά τη γνώμη μου, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΟΤΑΜΙ - αν περιοριστούμε στα κοινοβουλευτικά πλαίσια και όχι στα εξωκοινοβουλευτικά - τουλάχιστον στα προγράμματα τους, στην απήχηση τους στην κοινότητα και στα στελέχη που δουλεύουν για αυτά (λιγότερο ή περισσότερο). Το "φιλελέρα" πηγαίνει στην οικονομική πολιτική, μη κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Μπορούμε απλά να μην συμφωνούμε. Και με το μνημόνιο όλοι φιλελεύθεροι είναι πλέον. Problem solved.
Φιλελευθερισμός σε όλο τον κόσμο ισούται με ελευθερία (οικονομική & κοινωνική). Το Πασόκ και ο Συριζα μόνο φιλελεύθερους δεν εκπροσωπούν. Είναι κόμματα κατά βάση κρατιστών που δεν ευνοούν συνθήκες ελευθερίας παρα μόνο για τους πελάτες τους. Το σύμφωνο πέρασε επειδή ολόκληρη η κοινωνία ωρίμασε σε ένα βαθμό, αλλά κατατέθηκε λόγω της καταδίκης της χώρας.Επίσης να πω πως δεν σε κάνει φιλελεύθερο το να ακολουθήσεις "μνημόνιο κατανόησης" όταν έχεις άδεια ταμεία και ύφεση, σε κάνει απλά λογικό εφόσον είναι ο μόνος τρόπος να εξασφαλίσεις δανεισμό πλέον!
Καλά δεν θα σχολιάσω για το ποια οικονομική ελευθερία έχουμε ως εργαζόμενοι, ειδικά σε συνθήκες κρίσης γιατί απλά δεν έχουμε. Σε όλο τον κόσμο σε διαφορετικό βαθμό υπάρχουν κόμματα που στην οικονομία είναι πιο φιλελεύθερα σε σχέση με άλλα που έχουν περισσότερο κοινωνικό προσανατολισμό, η γνωστή σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη, οι δημοκρατικοί τύπου Ομπάμα στις ΗΠΑ (για τα δεδομένα των σκληρών νεο - φιλελεύθερων "δεν θα πληρώνω εγώ για να έχει η πλέμπα ιατρική ασφάλιση" - ο Ομπάμα θεωρείται "σοσιαλιστής", κακό πράγμα για τα εκεί πράγματα, εξού και ακραίοι φιλελέυθεροι στην Ελλάδα θεωρούν τον Ομπάμα επικίνδυνο, διάβασε λιγο "μπλε μήλο").Στη θεωρία όλα αυτά, εφόσον στην πράξη το κοινωνικό κράτος είναι σε κρίση, πόσο μάλλον μία πειστική εναλλακτική απέναντι στον καπιταλισμό. Προς το παρόν δεν υπάρχει καν. Δεν καταλαβαίνω, λοιπόν, από την απάντηση σου γιατί το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συντηρητικά κόμματα στο ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.Το να είσαι κρατιστής δεν έρχεται ντε και καλά σε αντίθεση με προοδευτικές τομές στην κοινωνία που ούτως ή άλλως περνάνε από το κράτος και όχι την αγορά. Όπως και το αντίθετο. Επίσης:"Το Κοινοβούλιο της Πορτογαλίας ενέκρινε μία σειρά από νομοσχέδια, με τα οποία επιτρέπεται σε ζευγάρια του ιδίου φύλου να υιοθετούν νόμιμα παιδιά και σε λεσβίες να έχουν πρόσβαση σε ιατρικώς υποβοηθούμενη γονιμοποίηση.Τα νομοσχέδια αυτά αποτελούσαν προεκλογικές δεσμεύσεις των αριστερών κομμάτων, τα οποία αποτελούν πλέον πλειοψηφία στο πορτογαλικό Κοινοβούλιο".Κι εκεί πιέστηκαν ή είναι φιλελεύθεροι και δεν το ξέρουν;Επίσης, μη μπαίνεις στην διαδικασία της σύγκρισης με άλλες χώρες γιατί δεν μένεις σε αυτές. Στην Ελλάδα ποτέ η αστική παράταξη (που ελέγχεται αν είναι φιλελεύθερη, αλλά πάντως πιο φιλελεύθερη από τους άλλους) δεν έκανε τπτ για την κοινωνική ελευθερία... από τα δικαιώματα των γυναικών να τo πιάσεις μόνο αρκεί να δεις ποιος έκανε τι... Τώρα τελευταία υπάρχουν μικρά φιλελεύθερα κόμματα τα οποία παίρνουν όσα παίρνει η εξωκοινοβουλευτική αριστερά και λιγότερο, οπότε δεν ασκούν κάποιου είδους πολιτική εξουσία για να να σχολιάσω περαιτέρω την συμβολή τους.Τέλος πάντων, αν θέλεις να θεωρείς ότι μόνο το είδος του φιλελευθερισμού που εσύ υποστηρίζεις είναι φορέας προόδου, είσαι ελεύθερος/ελεύθερη να το κάνεις, δεν μπορώ να σου αλλάξω γνώμη, αλλά θεωρώ λίγο στενή την θεώρηση σου, σαν το κκε φάση: "μόνο εμείς είμαστε υπέρ των συμφερόντων της εργατικής τάξης" :P