__________________
1.
Καλησπέρα. Θα ήθελα να απευθύνω ένα ερώτημα τόσο σε εσένα όσο και στους αναγνώστες της στήλης. Πότε/πώς πρέπει να δηλώνει κάποιος στον σύντροφό του ότι δεν μπορεί να κάνει παιδιά;
Είμαι 23. Σήμερα (γιορτή της μητέρας) είπα στο φίλο μου ότι δε μπορώ να κάνω παιδιά. Δεν του το ανακοίνωσα ή κάτι, πάνω στην κουβέντα για τη σημερινή γιορτή έτυχε και αναφέρθηκε. Δεν έχουμε καν επίσημη σχέση πότε τα σπάμε πότε τα ξαναβρίσκουμε, τώρα πάντως είμαστε μαζί. Στην αρχή έδειξε να ταράχτηκε, για αρκετή ώρα ήταν σκεπτικός μετά νευρίασε. Μου λέει 'πότε περίμενες να μου το πεις, δεν έπρεπε να το ξέρω; Αν εγώ δεν μπορούσα δεν θα' θελες το ξέρεις;'' Του λέω πότε έπρεπε να στο πω, εδώ δεν έχουμε ξεκαθαρίσει καν τι έχουμε, και μου λέει πριν κάνεις σχέση οφείλεις να ενημερώσεις τον άλλον. Συγγνώμη ρε παιδιά, δηλαδη όταν υπάρχει προσέγγιση πρέπει να λέω ''γεια, είμαι η πχ.κιτσα, 23 χρονών, δε μπορώ να κάνω παιδια, χάρηκα''; Δικαίωμα σου να μη θες να υιοθετήσεις, εγώ να ενημερώσω πώς και γιατί στο ξεκάρφωτο; Νέα παιδιά είμαστε, για γάμο τους λες και τρομάζουν, που να πεις και για παιδιά. Και πέρα από μένα, σίγουρα διαβάζουν τη στήλη κι άλλες γυναίκες και άντρες που έχουν το ίδιο θέμα, για πείτε λοιπόν.
*Συγγνώμη για την προχειρότητα του κειμενου, είμαι αναστατωμένη.- μάμα (κα)μία
Όταν βρεις τον άντρα σου, τον άντρα που θα ταιριάζεις, όλα θα γίνουν ήρεμα και ωραία και χωρίς να χρειάζεται να αγωνιάς. Ο συγκεκριμένος είναι αχρείος. Αν χρησιμοποίησε πραγματικά τη φράση «οφείλεις να ενημερώσεις τον άλλον» λες και είσαι κατάστημα και αυτός είναι πελάτης, δεν κάνει ούτε για φίλος, πόσο μάλλον για «σύντροφος». Πιο αναίσθητη, εγωκεντρική αντίδραση δύσκολα μπορώ να φανταστώ.
Άσε τον να πάει στο καλό, δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχετε επίσημη σχέση. Καλύτερα να μην αποκτήσετε ποτέ. Για την ερώτηση, δεν υπάρχει ορθό πρωτόκολλο συμπεριφοράς. Αναλόγως τον άνθρωπο και τη σχέση. Δεν χρειάζεται να πεις ποτέ, οτιδήποτε, που έστω υποψιαστείς ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί από τον άλλον εναντίον σου, ποτέ μα ποτέ. Όχι αυτό, οτιδήποτε. Πάντα υπάρχουν διάφοροι που θεωρούν διάφορα όπλα εναντίον σου. Θα λες ό,τι θέλεις να λες για τον εαυτό σου μόνο όταν αισθάνεσαι εντελώς άνετα. Δεν είσαι υποχρεωμένη να λες τίποτα, ούτε στην αρχή, ούτε στη μέση, ούτε στο τέλος, αν δεν πιστεύεις ότι αφορά τον άλλον εδώ και τώρα.
__________________
2.
Αγαπητή Α, μπα,
Σε ευχαριστώ για τις συμβουλές που έχω πάρει ήδη διαβάζοντάς τις απαντήσεις σου σε άλλους (συν) αναγνώστες. Εκτιμώ πολύ την καθαρή σου ματιά και θα ήθελα ακούσω την άποψή σου και για το παρακάτω.
Η μητέρα του συντρόφου μου είναι μια δύσκολη περίπτωση. Δύσκολη για μένα τουλάχιστον. Χειριστική, ναρκισσιστική προσωπικότητα με τάσεις μεγαλείου. Δεν χάνει την ευκαιρία να πει την αλάνθαστη γνώμη της. Τα καλά νέα είναι ότι ο σύντροφός μου το ξέρει και οι όποιες παρεμβολές δεν επηρεάζουν τη σχέση μας ιδιαίτερα.(Η ίδια η σχέση ήταν πεδίο μάχης μέχρι τον γάμο, αφού οδήγησε στην αλλαγή διαμονής του συντρόφου μου). Από την άλλη, αποτελεί θέμα συζήτησης κάθε φορά που μας επισκέπτεται (ευτυχώς δεν μένουμε στην ίδια πόλη) ή την επισκεπτόμαστε εμείς. Το ερώτημα είναι λοιπόν το εξής: Ξέρω ότι δεν θα αλλάξει και ότι δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη συμπεριφορά της. Όμως, με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα η συναναστροφή μαζί της. Δεν αντέχω να ακούω συνεχή αρνητικά σχόλια για το οτιδήποτε. Δεν αντέχω τα μισόλογα και τα επιτιμητικά βλέμματα. Δεν αντέχω τους ρητορικούς μονολόγους περί παντός επιστητού. Δεν μπορώ να την κάνω να αλλάξει τις μισογυνιστικές, ρατσιστικές απόψεις τις. Το ξέρω. Αλλά βαρέθηκα να τις ακούω. Επίσης, δεν θέλω να τον φέρνω τον σύντροφό μου σε δύσκολη θέση, παραπονούμενη για την συμπεριφορά της. Τι μπορώ να κάνω; Πώς να την αποφύγω; Προσπαθώ να βρω ανώδυνα θέματα για συζήτηση. Μέχρι και για εγχώριες σελέμπριτι συζητώ για να μην έρθει η συζήτηση στη "χούντα που μας χρειάζεται", ή στους "βρωμερούς ξένους" ή στους γκέι " που θέλουν και παιδιά, ήμαρτον". Και βέβαια για μας που έχουμε κάνει ακόμα (λόγω της προχωρημένης ηλικίας μου, είμαι 40). Ευτυχώς σε αυτό μας στηρίζει. Τα λεφτά για την εξωσωματική τα έχει ήδη την άκρη (sic). Δεν λέω άλλα. Νομίζω κατάλαβες.
Σε ένα περίπου μήνα θα περάσω 2 βδομάδες "διακοπές" μαζί της και ήδη έχω αρχίσει να φρικάρω. Μπορώ να κάνω κάτι για να το περάσω πιο ανώδυνα;
Σε ευχαριστώ για το χρόνο σου.- Pendulum
Δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις δια παντός. Λυπάμαι, αλλά δεν υπάρχει. Θα είναι πάντα στη ζωή σας, και όσο δεν επηρεάζει τη σχέση σου, να θεωρείς ότι φτηνά τη γλίτωσες.
Ενθάρρυνε τον σύντροφο σου διακριτικά ώστε να μην είναι απαραίτητο και αυτονόητο ότι θα είσαι κι εσύ κάθε φορά που τη βλέπει ή την επισκέπτεται αυτός. Άλλωστε δεν θα έπρεπε και να είναι. Όσο λιγότερο τη βλέπεις, τόσο πιο ανώδυνα θα είναι. Όταν τη βλέπεις, μην προσπαθείς να την κάνεις να μην γκρινιάξει και να μην πει αυτά που θα πει. Γι' αυτό ζει, είσαι χαμένη. Άσε το τσουνάμι παραληρήματος να περάσει από πάνω σου. Όπως συμβαίνει και με τα κύματα, όσο προσπαθείς να γίνεις άκαμπτος για να το νικήσεις, με τόσο περισσότερη ορμή σε βουλιάζει και σε παρασέρνει μαζί του. Και με τα λεφτά της εξωσωματικής μπορείτε να περάσετε τέλεια μια βδομαδούλα στη Νέα Υόρκη. Δεν μπορεί να σου κάνει τίποτα αν δεν προσπαθείς συνέχεια να την κάνεις να μην λέει αυτά που περίμενε όλη την εβδομάδα για να τα πει.
Βάλε όμως ένα όριο στο μυαλό σου, που είναι απαράβατο. Ένα θέμα που απαγορεύεται να σχολιάζει. Εκεί δείξε ότι δεν σηκώνεις τίποτα, και γίνε σκληρή αν χρειαστεί. Αυτό το όριο να το φυλάς πάντα. Αυτό μόνο, γιατί αλλιώς κινδυνεύεις.
__________________
3.
Καλησπέρα Λένα,
απευθύνομαι σε σένα ως βιβλιογνώστρια και βιβλιόφιλη. Εχθές αγόρασα τρία καινούρια βιβλία εκ των οποίων τα δύο αφορούν αντίστοιχα τη Ματά Χάρι και το Νίτσε. Στις περιγραφές και των δύο γράφει ότι πρόκειται για μία μίξη αληθινών γεγονότων και φαντασίας του συγγραφέα. Και σε ρωτώ, είναι σωστό τώρα αυτό; Δηλαδή, όταν πρόκειται για αληθινά, υπαρκτά πρόσωπα, πώς είναι δυνατόν να γράφονται βιβλία που προσθέτουν και πολλή φαντασία μέσα στις ιστορίες που περιγράφουν; Δεν είναι σα να διαστρεβλώνουν τις αλήθειες που συνέβησαν κάποτε στις ζωές αυτών των ανθρώπων; Και ως αποτέλεσμα, πώς θα ξέρουμε εμείς οι αναγνώστες πού να διαχωρίσουμε την αλήθεια από τη φαντασία σε αυτό που διαβάσαμε;
Ευχαριστώ προκαταβολικά για την απάντηση!- Mata Hari
«Πώς είναι δυνατόν;»
Πώς είναι δυνατόν να υπάρχει ένα λογοτεχνικό είδος που σου φαίνεται περίεργο; Θα έπρεπε να υπάρχει όριο στο τι επιτρέπεται να γραφτεί, και με ποιους όρους πρέπει να γράφεται λογοτεχνία; Ή έχεις κάποιον τρόπο να ξεχωρίσουμε μια για πάντα τις «αλήθειες» που συνέβησαν κάποτε στις ζωές αυτών των ανθρώπων; Οι ιστορικές «αλήθειες» από μόνες τους είναι ένα τεράστιο πεδίο διαμάχης.
Εφόσον ξέρεις περί τίνος πρόκειται, φυσικά και είναι σωστό. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι εξολοκλήρου αληθινό ή εξολοκλήρου φαντασία για να απολαύσεις τη γραφή. Αν προτιμάς γεγονότα, διάβασε βιβλίο ιστορίας. Αν θέλεις μόνο φανταστικά πρόσωπα, υπάρχουν άπειρα βιβλία διαθέσιμα. Αν θέλεις οπωσδήποτε να ξέρεις τι στο βιβλίο είναι πραγματικό και «αλήθεια» και τι φανταστικό, τότε διάβασε κι άλλα βιβλία, βιογραφίες των πρωταγωνιστών ή άλλα ιστορικά εκείνης της εποχής, και θα καταλάβεις. Εξάλλου υπάρχει και το google.
Γενικώς, όλα τα προβλήματα που αναφέρεις, λύνονται με περισσότερο διάβασμα.
(Πού να μάθεις και ότι υπάρχουν λογοτεχνικά βιβλία «εναλλακτικής ιστορίας». Αν είναι δυνατόν! Παρεμπιπτόντως, ο άνθρωπος στο ψηλό κάστρο είναι ένα τέλειο δείγμα αυτού του είδους, και έχει γίνει και ωραία σειρά για την τηλεόραση. Φέτος θα παιχτεί ο δεύτερος κύκλος.)
__________________
4.
Χαιρετώ, ειμαι 26 χρονων και ζω στην Αθηνα με τους γονεις μου στο ιδιο σπιτι,θα ηθελα πολυ να μενω μονη μου αλλα για λογους οικονομικους δεν μπορω να νοικιασω κατι λογω χαμηλων εσοδων που εχω σε μια part-time δουλεια,το θεμα μου ειναι η σχεση με τουσ γονεις μου,δεν λενε επειτα απο απειρες συζητησεισ-ξεκαθαρισεις αλλεσ σε εντονο βαθο αλλες σε πιο ηπιο να αντιληφθουν οτι εχω μεγαλωσει και δεν ειμαι πλεον 15 χρονων,θελουν να μου ασκουν ελεγχο στα παντα που βγαινω και με ποιουσ,να σημειωσω οτι την παρεα μου την γνωριζουν,αμα τυχει και κανονισω κατι με την παρεα μου πχ και ειναι ειναι τρεισ μερεσ σερι ξεκιναει το τροπαριο παλι θα βγεις?ολο εξω εισαι (και μπορει να εχει τυχει να μην εχω βγει ολο τον μηνα εκτοσ απο εκεινεσ τισ 3 μερεσ σερι) να με περνουν τηλεφωνο ''αντε που εισαι λειπεισ τοσεσ ωρεσ'' κτλ.Εχω προσπαθησει να μιλησουμε ηρεμα και να συγκρατω τον θυμο μου,τουσ εχω πει οτι νιωθω καταπιεση και το οτι με αντιμετωπιζουν σαν εφηβη μονο καλο δεν μου κανει.Πιστευω οτι εχουν αμφιλοβλιεσ,ανασφαλειεσ για μενα δεν ξερω τον λογο προσπαθω να ειμαι ενταξει σε υποχρεωσεισ του σπιτιου να βοηθαω οσο μπορω,ειμαι πτυχιουχοσ και συνεχεια ψαχνομαι για οτι καλυτερο!Σε λιγο καιρο θα ερθω προσ τα μερη σου μιασ και ο συντροφοσ μου σπουδαζει στην Αμερικη και θα κατσω δυο μηνες και να δω τι μπορω να κανω εκει,μεχρι τοτε ομωσ? δεν μπορω να ανεχτω αλλο αυτη την συμπεριφορα και οσο αδιαφορα και αν φερομαι επειδη πραγματικα δεν βγαζω ακρη μεσα μου χαλιεμαι με αποτελεσμα να μην μπορω να ευχαριστηθω τιποτα και να ειμαι στην τσιτα μην τυχον και αργησω και εχουμε καυγαδεσ!- Need to breathe!
Σου φέρονται σα να είσαι 15 επειδή φέρεσαι σα να είσαι 15. Όσο τρέχεις να φτάσεις την ώρα που σου όρισαν «για να μην έχεις καβγάδες» και όσο απαντάς στα τηλέφωνα του «πότε θα έρθεις σπίτι» και συζητάς, ολόκληρη γυναίκα, γιατί θα βγεις τρεις μέρες στη σειρά, τόσο θα δείχνεις με την δική σου συμπεριφορά και μόνο, ότι συμμετέχεις σε αυτό που κάνουν, άρα έχουν δίκιο.
Να ευχαριστηθείς ό,τι θέλεις, χωρίς να προσπαθείς να ευχαριστήσεις τους γονείς σου όταν νιώθεις ότι έχουν άδικο. Δεν χρειάζεται να τους πείσεις. Δεν είσαι ανήλικη πια. Αυτή είναι η διαφορά των ενηλίκων από τα εξαρτημένα μέλη. Αν δεν ανεξαρτητοποιηθείς, δεν έχει σημασία πόσο μακριά τους θα μένεις. Πάλι τα ίδια θα σου λένε, με άλλη μορφή, οπότε εσύ πρέπει να το πάρεις απόφαση, δεν είσαι δεκαπέντε, και δεν χρειάζεται να υπακούς στη μαμά για να μην έχεις καβγάδες.
__________________
5.
Αγαπητή Α μπα επειδή έχω ζήσει ένα διάστημα στο εξωτερικό θα ήθελα να κάνω 2 παρατηρήσεις. Πρώτον η διασκέδαση στο εξωτερικό το βράδυ είναι πραγματικά αυτό που πρέπει να είναι χωρίς υπερβολές, καγκουριλίκια και ψευτογκλαμουριά. Δεύτερον οι Ελληνίδες είναι οι πιο κλειστές γυναίκες που έχω συναντήσει ποτέ στην ζωή μου. Στο εξωτερικό οι γυναίκες είναι πιο δεκτικές στο να τους κάνεις ένα κομπλιμέντο ή να τους μιλήσεις χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα καταλήξετε στο κρεβάτι. Μπορεί να γίνεται απλά φίλοι μπορεί και όχι. Στην Ελλάδα πολλές γυναίκες (ειδικά νέες) πρώτα σε σκανάρουν από πάνω μέχρι κάτω με ιδιαίτερη έμφαση στην τσέπη και μετά αποφασίζουν να δεκτουν να μιλήσουν έστω λίγο μαζί σου, σε μια συζήτηση που κατά 90% την κάνουν με τα χίλια ζόρια απλά και μόνο για να δείξουν ότι δεν είναι τόσο σνομπ. Τέλος θα ήθελα να τονίσω ότι οι γυναίκες στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό ζουν και αναπνέουν για να ρίχνουν χυλόπιτες ώστε να τονώνουν το υπερεγώ τους και να δείχνουν ότι αξίζουν μόνο το 10/10 δηλαδή τον ανύπαρκτο πρίγκιπα
E βρε Βασίλη, αφού οι γυναίκες στο εξωτερικό είναι τόσο ανώτερες, τότε κάτσε εκεί και χαλάρωσε.
Να σου πω κι εγώ πάντως, επειδή επίσης μένω στο εξωτερικό, ότι οι Βασίληδες δεν σε λένε εύκολη αν δείξεις ότι σου αρέσει το σεξ, δε σε λένε λεσβία αν τους απορρίψεις, και δεν πιστεύουν μετά το πρώτο ραντεβού ότι θέλεις να τους τυλίξεις και να τους παντρευτείς. Επίσης, δεν φέρονται σα να σε προσέλαβαν για μια βραδιά όλο ηδονή όταν σε αναγκάσουν να δεχτείς κέρασμα, και δεν πιστεύουν ότι τρώνε συνέχεια χυλόπιτες μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν λεφτά.
Οι γυναίκες που περιγράφεις είναι πιο ανοιχτές γιατί φοβούνται λιγότερο από «τις Ελληνίδες». Τώρα κάτσε λίγο να σκεφτείς μόνος σου τι είναι αυτό που φοβούνται λιγότερο, και γιατί το φοβούνται λιγότερο. Τα λέμε σε καμία δεκαετία, γιατί Βασίλη, νομίζω ότι είσαι γνωστή ιντερνετική φιγούρα σε αυτά τα πεδία «θεωρητικής σκέψης», και δεν πρόκειται να ξαναπάρεις το βήμα στο 'Α μπα'.
__________________
6.
Αγαπητή Αμπα,
είμαι 34 ετών και όλη μου τη ζωή βλέπω εφιάλτες και πάντα σε σκοτεινό φόντο. Δεν υπάρχει ούτε μία φορά στη ζωή μου που να ξύπνησα και να θυμάμαι πως έχω δει ένα καλό ή έστω αδιάφορο όνειρο. Για χρόνια δεν το έκανα μεγάλο θέμα μιας και νόμιζα πως έτσι είναι τα όνειρα και μόνο οι σκηνοθέτες στις ταινίες δείχνουν να βλέπουν ωραία όνειρα οι πρωταγωνιστές. Το πρώτο όνειρο που θυμάμαι είναι όταν ήμουν περίπου 3 ετών. Είδα ότι υπήρχε μια καταπακτή γεμάτη φίδια δίπλα από την κούνια μου, έπεσα μέσα και άρχισαν να με δαγκώνουν. Από τότε μέχρι και σήμερα έχω δει εφιάλτες όλων των ειδών. Ότι πεθαίνουν αγαπημένα μου πρόσωπα, ότι με κυνηγούν να με σκοτώσουν διάφοροι, άπειρες σπλατεριές με ανθρώπους αλλά και με φανταστικά τέρατα, ότι με μαχαιρώνουν, με βασανίζουν, τρομακτικές υπερφυσικές μορφές κτλ. Ό,τι χειρότερο μπορεί να φανταστεί ένας άνθρωπος εγώ το έχω δει στον ύπνο μου. Π.χ αηδιαστικό τέρας-ζόμπι που με κυνηγά σε μια αποθήκη να με σκοτώσει και για να πάρει ενέργεια κόβει το κεφάλι του διαγώνια στη μέση, το βάζει σε ένα μπλέντερ και πατάει το διακόπτη ενώ ένα παρόμοιο τέρας εμφανίζεται από το πουθενά δίπλα του και κόβει ένα βρέφος σε λωρίδες... Το πιο νορμάλ που έχω δει είναι ότι π.χ. κάνω έρωτα με κάποιον αλλά και στο τέλος ή με απατά, ή μιας πιάνει και καλά ο δεσμός μου και στενοχωριόμαστε όλοι, ή ότι θα τα πει στο δεσμό μου, ή γίνεται κάποια βιβλική καταστροφή ή κάτι γίνεται και τέλος πάντων και το όνειρο θα καταλήξει σε σπλατεριά, τρόμο, αγωνία ή απλά στεναχώρια. Γενικά μπορεί να δω 1-2 σημεία μέσα στο όνειρο που είναι νορμάλ ή ψιλοευχάριστα σε σπάνιες περιπτώσεις αλλά πάντα το όνειρο θα καταλήξει σε εφιάλτη. Αν δεν δω όνειρο τύπου ταινία τρόμου τότε θα δω σίγουρα κάτι στενάχωρο ή αγχωτικό. Όλα αυτά το τονίζω πως τα βλέπω όλη μου τη ζωή ανεξαρτήτως από το αν π.χ έχω ή όχι προβλήματα, δουλειά, χρήματα, σχέση, είμαι καλά στην υγεία μου, είμαι αγχωμένη με κάτι ή αν απλά έχω δει θρίλερ. Ό.τι και να κάνω, όπως και να είμαι οι εφιάλτες με επισκέπτονται κάθε βράδυ και συνήθως έχουν τόσο μεγάλη διάρκεια που χρειάζομαι λιγότερη ώρα να περιγράψω κάθε σκηνή του Μπεν Χουρ από το τι όνειρο είδα χθες το βράδυ. Για 6-7 χρόνια δοκίμασα να μην βλέπω ταινίες τρόμου μπας και σταματήσουν τουλάχιστον τα πολύ τρομακτικά όνειρα αλλά δεν είδα καμία διαφορά. Ακόμα και τα όνειρα που φαίνεται ξεκάθαρα ότι είναι επηρεασμένα από μη τρόμου ταινίες ή κάτι που έχω ακούσει ή βιώνω είναι ο,τι να 'ναι. Βλέπω π.χ το The Ugly Truth και στον ύπνο μου θα δω ότι με έδιωξε από τη δουλειά μου μισογύνης εργοδότης, έγινα περίγελος σε ένα εστιατόριο και στο τέλος κρεμόμουν στον αέρα από ένα αερόστατο ενώ από κάτω διάφοροι πυροβολούσαν. Αν θυμάμαι το όνειρο ή τα όνειρα που είδα το προηγούμενο βράδυ (μερικές φορές θυμάμαι 2-3) τότε θα είμαι για ώρες στεναχωρημένη, ή μέσα στα νεύρα(πολύ συχνά) ή απλά αγχωμένη, γενικά θα έχω κακή διάθεση. Μέχρι πριν κάποια χρόνια δεν το θεωρούσα κάτι τραγικό αλλά ο σύντροφος μου σχεδόν από τον πρωτο χρόνο που μείναμε μαζί (12χρόνια συζούμε) άρχισε να με παροτρύνει να το κοιτάξω γιατί διαπίστωσε ότι με επηρεάζουν πάρα πολύ ή έστω να αρχίσω να τα καταγράφω όπως λέει ορισμένες φορές γελώντας μπας και προκύψει κανα σενάριο τουλάχιστον από όλο αυτό το βασανιστήριο που περνάω. Α! Πέρα από την διάθεση μου επηρεάζεται και το σώμα μου μιας και κατά τη διάρκεια του ύπνου πιέζω τόσο πολύ τα δόντια μου που έχω κυριολεκτικά καταστρέψει το σμάλτο τους και τα μασελάκια που μου δίνει ο οδοντίατρος να φοράω συνήθως τα βγάζω ασυναίσθητα τη ώρα που κοιμάμαι.
Όλα τα άλλα στη ζωή μου είναι νορμάλ και φυσιολογικά. Εννοείται επίσης πως δεν πιστεύω σε τέρατα, φαντάσματα, υπερφυσικές δυνάμεις και δεν φοβαμαι ακόμα και τη σκιά μου όταν κυκλοφορώ στο δρόμο. Τι λες; Τι θα μπορούσα να κάνω για να σταματήσουν οι εφιάλτες ή να πάψουν να με επηρεάζουν στο βαθμό που γίνεται μερικες φορές; Πρέπει να πάω σε ψυχολόγο; Επειδή σε καμία περίπτωση δεν περισσεύουν χρήματα, υπάρχουν ψυχολόγοι που είναι δωρεάν και θα ασχολιόντουσαν με μια τέτοια περίπτωση; 'Η μήπως το πρόβλημα μου είναι πρόβλημα πολυτελείας;
Δεν είναι πρόβλημα πολυτελείας, πρέπει να πας σε γιατρό. Μπορεί να έχεις κάποιο θέμα με την αναπνοή. Πήγαινε σε έναν παθολόγο αρχικά, αν δεν σου μιλήσει για τα θέματα ύπνου πήγαινε σε άλλο, και τα χρήματα δεν περισσεύουν ποτέ για γιατρούς, αλλά όταν έχουμε θέματα με την ψυχική μας ή την σωματική μας υγεία, δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Αν είσαι σε πόλη, πήγαινε σε κέντρο ύπνου. Αν βρεις ψυχολόγο σε κέντρο υγείας, που είναι δωρεάν, ή ψυχολόγο που είναι δωρεάν με άλλο τρόπο, φυσικά και θα ασχοληθεί με την περίπτωση σου. Μιλάμε για την καθημερινότητα σου που διαταράσσεται. Ο ύπνος είναι πολύτιμος και πάρα πολύ σημαντικός για την υγεία σου.
__________________
7.
Είμαι από τους ανθρώπους που πολύ δύσκολα θα ανοιχτώ σε κάποιον. Δεν έχω κανένα πρόβλημα κοινωνικότητας ούτε στο εργασιακό, ούτε στο φιλικό περιβάλλον. Για να αφήσω κάποιον όμως να με γνωρίσει καλύτερα και να του ανοιχτώ πρέπει να πληρούνται πολλές προϋποθέσεις. Έχω παρατηρήσει ότι στους άντρες αρέσει αυτό το μυστήριο, το οποίο μου βγαίνει εκ φύσεως, δεν το κάνω για να εντυπωσιάσω. Το πρόβλημα είναι ότι μόλις ανοιχτώ σε κάποιον που θεωρήσω ότι αξίζει τον χρόνο μου ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα. Θέλω να περνάω πολύ χρόνο μαζί του, να κάνω νέα διαφορετικά πράγματα, να μοιραστούμε εμπειρίες, να πάρουμε μία απρόβλεπτη απόφαση της στιγμής, να κοιμόμαστε συχνά μαζί και διάφορα τέτοια. Γενικά το μυαλό μου τρέχει. Δεν ξέρω αν αυτό το κάνω γιατί δεν δίνω σε πολλούς και όταν αποφασίσω να δώσω έχω τόσα πολλά μαζεμένα ή αν απλά ενθουσιάζομαι πολύ εύκολα και γρήγορα με τους ανθρώπους. Όπως και να 'χει αυτό το "μειονέκτημα" δεν μου 'χει βγει σε καλό. Το ερώτημά μου είναι, σοφότερο θα ήταν να καταπιέζω τον εαυτό μου να μη δίνει τόσα όσα θέλει για να μείνει κάποιος που πιθανώς θα αξίζει ή να σουτάρω όποιον αγχώνεται από τον ενθουσιασμό μου γιατί δεν μου αξίζει; Εγώ έχω το πρόβλημα ή οι άλλοι;- unicorn ετών 24
Δείχνεις στους ανθρώπους δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Σε πλησιάζουν για τη μία από τις δύο, και μετά βλέπουν μια άλλη, που δεν είχαν διαλέξει. Νιώθουν εξαπατημένοι, ή απλώς φεύγουν επειδή κάτι άλλο τους είχε τραβήξει και αυτό που βλέπουν δεν έχουν όρεξη να το γνωρίσουν.
Ούτε εγώ ξέρω γιατί το κάνεις αυτό, αλλά από αυτά που γράφεις, μου ήρθε μια ιδέα. Επειδή πιστεύεις ότι αφού ανοίγεσαι πολύ δύσκολα, όποιος «τιμηθεί» με την προσοχή σου πρέπει αυτομάτως να καταλάβει και να δεχτεί πόσο τυχερός είναι, οπότε πρέπει να ανταποκριθεί μέχρι τα φύλλα της καρδιάς του.
Πολλές φορές διαβάζω το «είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος» και «για να ανοιχτώ πρέπει να τηρούνται πολλές προϋποθέσεις» από ανθρώπους που νομίζουν ότι είναι προτέρημα. Ε, δεν είναι. Είναι το ίδιο προβληματικό με το να είσαι υπερβολικά ανοιχτός άνθρωπος. Και στις δύο περιπτώσεις σε νοιάζει τι είσαι εσύ, και όχι τι είναι οι άλλοι. Αν θέλεις να γνωρίσεις τους άλλους, πρέπει να έχεις την ευελιξία και να μην είσαι το ίδιο με όλους. Να καταλαβαίνεις με ποιον πρέπει να είσαι επιφυλακτικός και με ποιον όχι, κάθε μέρα, κάθε φορά. Αλλιώς, με την μονολιθικότητα, δεν καταφέρνεις να γνωρίσεις κανέναν, γιατί οι άλλοι καταλαβαίνουν ότι δεν θέλεις να τους καταλάβεις.
Οι σχέσεις είναι συνδυασμός, χορός, τανγκό, συμμετοχή και διάλογος. Δεν είναι «εγώ είμαι έτσι και σε όποιον αρέσω» γιατί έτσι κανείς δεν θα μπει στον κόπο να σε γνωρίσει, κι έτσι, τελικά δεν θα αρέσεις σε κανέναν.
σχόλια